De Belgische Illustratie. Jaargang 11

De erfgename van Duivenvoorde.
Historisch verhaal uit den tijd der Hoeksche en Kabeljauwsche twisten,
Door J.A. Vesters.
(Vervolg.)

De verrassing.

Zoo Florus Halvenaar nog hoop gekoesterd had door en na het vertrek van Herman van Strijen het hart der jonkvrouw van Duivenvoorde te veroveren, de poging, die hij daartoe nog aanwendde en die voor zijn eigenliefde eene zoo grievende nederlaag was, had hem geleerd, dat er langs dien weg niets meer te doen viel. Moest hij dus voor goed het verkrijgen van haar hart opgeven, toch gaf hij de hoop niet op haar hand te verwerven, 'tgeen hem evenzeer voldoende toescheen, daar hij het een niet onafscheidelijk van het ander achtte, te meer daar 's jonkvrouws hand ook hare schatten in zijn bezit moest brengen.

De weg tot eene vreedzame verovering was hem afgesneden; hij peinsde dus op middelen om langs andere paden zijn doel te bereiken; geen andere uitweg bleef hem over dan eene poging te wagen de jonkvrouw door geweld in zijne macht te krijgen. Het gunstige tijdstip daartoe scheen weldra te zullen aanbreken: in Holland was het vuur der hoeksche en kabeljauwsche twisten met nieuwe woede ontbrand; de edelen stonden weêr de steden, deze laatste de edelen vijandig tegenover; graaf Albrecht die tot heden de Hoekschen min of meer beschermd had, begon neiging te betoon en, daartoe door de begaafde Aleide van Poelgeest, die de voornaamste plaats aan zijn hof en in zijn hart bekleedde, aangezet, even als zijn krankzinnige broeder Willem V gedaan had, de Kabeljauwschen de hand boven het hoofd te houden, en hij zou het waarschijnlijk niet ongaarne gezien hebben indien zijn voormalige vrienden, de edelen, een weinig in hun aanzien en hunne macht gefnuikt werden, al achtte hij het tijdstip nog niet gekomen zich openlijk tot hunne vijanden te verklaren.

De toestand was intusschen genoegzaam gewijzigd om zich met voordeel als partijhoofd te kunnen opwerpen, zoodat Florus Halvenaar in den zomer van 1391. weêr naar het hart van Holland trok met het dubbele doel in de dienst der steden buit en eer te verwerven en, als hij den tijd daartoe gekomen achtte, aan het hoofd zijner gewapenden een aanslag - niet meer op het hart der jonkvrouw van Duivenvoorde - maar op den hoogen burcht van Strijen te ondernemen. Gelukte deze dan kon hij naar de omstandigheden zulks meêbrachten òf den hoogen burcht blijven bezetten òf wel, met de jonkvrouw als gevangene naar elders trekken en den vader goedschiks of kwaadschiks dwingen zijne toestemming tot het huwelijk te geven, al ware het slechts om de eer zijner dochter te redden.

Wij vinden Halvenaar in den achtermiddag van den 26 September 1391 op zijn slot te Gilze terug, sedert ongeveer twee maanden door hem verlaten. Eene woeste bende van allerlei slach van volk maar allen duchtig gewapend met goedendags, strijdbijlen, lansen, zwaarden, hand- en voetbogen, enkelen zelfs voorzien van maliënkolders, harnassen, helmkappen en schilden, is gedeeltelijk op het voorplein, gedeeltelijk in de zalen van den burcht gelegerd en vult de lucht met dolle krijgszangen. In de halle of ridderzaal bevindt zich

[p. 239]

Florus Halvenaar, omringd van een tiental zwaar gewapende ridders en edelknapen, fortuinzoekers gelijk hij, en die door beloften van rijken buit uit Holland hierheen gelokt zijn. Eerst dien eigen voormiddag is hij langs een anderen weg dan die over Oosterhout liep, op het slot aangekomen en het plan is beraamd om nog dien nacht een aanslag op den burcht van Strijen te beproeven.

Florus Halvenaar was vol hoop; eene mislukking was schier ondenkbaar: zijn gevaarlijkste tegenstander, de eenige dien hij te duchten had, Herman van Strijen, bevond zich verre, terwijl Willem van Duivenvoorde - hij wist zulks - nog altijd afwezig was. Op dat oogenblik stapte hij met haastige schreden de zaal op en neêr: met ongeduld verbeidde hij de terugkomst van zijn spion, dien morgen onder de vermomming van een minstreel naar het slot van Strijen afgezonden, ten einde de gelegenheid en de middelen van verdediging van den burcht te bespieden.

's Ridders ongeduld zou niet lang meer op de proef gesteld worden, want een poos later trad een man in den blauwen lijfrok en de roode kap op het hoofd, de minstreel, dien wij in het woonvertrek der jonkvrouw Van Duivenvoorde ontmoetten, de zaal binnen.

‘Wat nieuws brengt gij ons van uw tocht?’ vroeg ridder Florus Halvenaar haastig, zoodra hij den spion in het oog kreeg.

‘Uitmuntend nieuws, heer ridder, de burcht is van gouden en zilveren voorwerpen en andere kostbaarheden rijk voorzien,’ antwoordde de spion zich vroolijk de handen wrijvende. Alle aanwezigen traden met belangstelling naderbij en vernamen met blij gejuich de gedane mededeeling.

‘Dat gaat mij niet aan,’ riep Florus Halvenaar ongeduldig; ‘ik wil weten hoe het met de verdediging van het slot gesteld is.’

‘Met uw verlof, heer ridder,’ hervatte de spion scherp, ‘wat ik daar zeide gaat ons in de eerste plaats aan. Hoop op buit heeft ons hierheen gelokt en de belangstelling waarmede deze edele ridders naar mijne mededeeling luisteren, bewijst, dat de zaak hen wel degelijk aangaat.’

Een goedkeurend gemompel ging onder de aanwezigen op, en Florus Halvenaar, ter wille van zijne helpers zijn ongeduld ontveinzende, hernam:

‘Ik wist het, edele wapenmakkers, welk een heerlijken buit Duivenvoorde's burchtslot bevat, doch alvorens dien buit onder ons bereik te hebben, is het noodzakelijk het slot te veroveren; daarom behoorde ik eerst te weten, of ons de verovering mogelijk zal zijn.’

‘Florus Halvenaar heeft gelijk,’ sprak daarop een uit den hoop; ‘deel ons daarom uw wedervaren meê, Renier.’

‘Volgaarne,’ antwoordde deze laatste, ‘en dit te liever daar mijne tijdingen van den vroolijksten aard zijn. Ik erken dat het slot van Strijen een geducht nest is, dat niet alleen een overval, maar even zeer een geregeld beleg zou kunnen weêrstaan, zoo het slechts van eene voldoende bezetting voorzien was. Gelukkig voor ons ontbreekt die geheel en al. Buiten de jonkvrouw, eenige dienstmaagden, den stalknecht, den valkenier en nog een paar andere bedienden, bestaat de geheele bezetting uit vier man, die er droomerig genoeg uitzien, en naar ik geloof liever bij een pot bier in de keuken zitten dan om bij nacht en ontijd en de transen te bewaken. Het is waar, ik vergat nog den goeden portier, een braven sukkel, die minstens zeventig lentes telt en ter nauwernood meer zijn wapen, den sleutel, weet te hanteeren. Waarlijk, de geheele bemanning van den burcht schijnt er toe uitgekozen om een nachtelijken overval te doen gelukken.’

He mededeeling van den spion veroorzaakte de levendigste genoegdoening, doch Florus Halvenaar achtte zich nog niet genoegzaam op de hoogte der zaak en vroeg opnieuw:

‘Heeft men op het slot geen vermoeden van 'tgeen er gebeuren kan?’

‘Niet het minst,’ antwoordde de spion, ‘de jonkvrouw was zóó gerust, dat zij op mijne bede bevel gaf, mij den burcht van onder tot beneden te laten zien, en de onnoozele valkenier, die mij rondleidde, deelde mij zonder de minste aarzeling de geheele mrichting van het slot mede en was kinderlijk genoeg om te vertellen, dat de burcht zoo goed als van alle middelen tot verdediging ontbloot was. ‘Gelukkig, dat we een rustigen tijd beleven,’ voegde hij er bij, en ik wachtte mij natuurlijk wel hem hierin tegen te spreken. Oosterhout, dat ik bij mijne heenreis aandeed, had evenmin het minste vermoeden van 't bezoek dat dezen nacht het burchtslot zal gebracht worden, en toen ik bij enkele poorters naar u vernam, gaf men mij ten antwoord, dat gij naar Holland of naar den duivel waart vertrokken.’

Het laatste gezegde werd met algemeen gelach begroet, en te vroolijker maakte men zich, daar men met reden op een welgeslaagden tocht en, bovenal, op een rijken buit rekende.

De avond was reeds gevallen toen Florus Halvenaar zich met zijn schaar in beweging zetteen den tocht aanvaardde door de sombere bosschen en de zwijgende heide naar den hoogen burcht van Strijen, op twee uren afstands van zijn slot gelegen. Geen gunstiger oogenblik had men voor een nachtelijken overval kunnen uitkiezen; geene ster tintelde aan het uitspansel, donkere wolken bedekten den hemel, en het huilen van den stormwind verdoofde zelfs het geluid der voetstappen van ruiters en voetknechten. Vol hoop en moed zette de gewapende bende zich in beweging, want al was men besloten ter wille van den rijken buit eene uiterste kans te wagen, toch streelde haar het vooruitzicht zonder strijd en bloedvergieten het slot te zullen machtig worden’

Zwijgend zette de welgewapende bende, driehonderd man sterk, den tocht voort door den duisteren nacht. Voorop reed ridder Florus Halvenaar en aan zijne zijde, als gidsen, de gewezen valkenier van het slot Van Strijen en Reinier, de minstreel; daarop volgde een drom geharnaste ruiters, dan een lange rij boogschutters en eindelijk een dertigtal lieden met bijlen gewapend, om hout te kappen tot het vervaardigen van vlotten, ten einde de slotgracht over te steken. Enkele voertuigen, met ladders en zware werktuigen geladen, vormden de achterhoede.

Alles ging naar wensch; op de uitgestrekte heide werd men geen levende ziel gewaar en slechts aan den zoom van het bosch, dat men te negen uur van den avond bereikte, ontmoette men een laten wandelaar, die, van gevaar onbewust, in den muil van den leeuw liep. Door Halvenaars lieden aangehouden en ondervraagd, verklaarde de gevangene niet het minst van eenigen aanslag te weten; hetzelfde was het geval met het naburige Oosterhout, waar alles volkomen rustig was.

Intusschen hield de bende halt in het bosch, van waar men in tien minuten tijds het slot kon bereiken. Terwijl de gewezen valkenier uitgezonden werd om te zien of alles zich op het kasteel in rust bevond, werden in het bosch zelve de noodige maatregelen genomen voor het geval dat men onverhoopt op tegenstand mocht stuiten; spoedig echter kreeg men de overtuiging dat de meeste dier voorzorgsmaatregelen onnoodig zouden zijn, want de teruggekeerde spion deelde mede, dat op en rond het slot alles in diepe rust was, dat geen enkele wachter op de transen was te zien en slechts een enkel licht brandde in het vertrek, waar de jonkvrouw gewoonlijk haar verblijf hield.

Alles ging dus naaf wensch; in der haast werden thans eenige boomstammen geveld en gedeeltelijk op de medegevoerde wagens, gedeeltelijk op de schouders der manschappen, tot aan den uitgang van het bosch, op een paar boogscheuten afstands van het slot gedragen. Het was tien uur geworden en zelfs het licht in de woonkamer der jonkvrouw was uitgedoofd; op den burcht lagen allen blijkbaar in diepe rust gedompeld, want niets stoorde de stilte van het late avonduur, niets dan de huilende wind, die echter een welkome bondgenoot voor de aanvallers was, daar hij het geluid der krakende voetstappen overstemde.

Hoe trilde aller hart, niet van vrees, maar van blijde verwachting op den buit die hun niet meer ontgaan kon. Florus Halvenaar vooral voelde zijn boezem zwellen van een dubbel genot: de gedachte aan een glansrijke toekomst en voldane wraakzucht. Binnen eenige minuten zou hij meester zijn van den prachtigen burcht en van haar, de jonkvrouw, die hem beleedigd en afgewezen had als een dorperen knecht, maar die thans in zijne macht zou zijn met al hare schatten, met de onmetelijke bezittingen der Van Duivenvoorde's. terwijl geene macht ter wereld haar meer aan zijne handen zou kunnen ontrukken. Zóó werd zijne heb- en wraakzucht tevens gestreeld. En de machtige burcht lag voor hem, somber en zwijgend, zijn hooge transen in de lucht verheffend - eene weerlooze prooi voor zijne woeste soldaten. Eene korte inspanning nog en kasteel, jonkvrouw en erfenis waren hem.

‘De vlotten vooruit en te water gelaten!’ klonk het gebiedende woord van Florus Halvenaar, en een oogenblik later zette een veertigtal manschappen zich in beweging, hunne schouders beladen onder de vracht van het zware houtwerk. Vijf minuten nadien lagen twee stevige vlotten in de gracht, gereed om op een teeken van den aanvoerder naar de overzijde gestuurd te worden.

Sluipend naderde thans eveneens een ander gedeelte der bende, post vattend tegenover de opgehaalde valbrug, terwijl de overigen zich onledig hielden met het vervaardigen van nog meerdere vlotten.

‘Twintig manschappen met de ladders op het eene vlot en den muur beklommen; twintig andere de valbrug neêrgelaten!’ beval de ridder.

Bijna op hetzelfde oogenblik vernam men van een der torens een doordringend geluid, op de vleugelen van den storm voortgedragen.

‘Wat is dat?’ vroeg Florus Halvenaar, meer verwonderd dan verschrikt opziende.

‘Het gekras van een nachtuil, welke die gevloekte torens bewoont,’ antwoordde de gewezen valkenier.

Inderdaad een oogenblik later hoorde men uiets meer dan het huilen van den wind en het onbestemde gedruisch der aanrukkende aanvallers. In het slot bleef het donker als te voren.

‘Vooruit mannen, niet geaarzeld!’ klonk weêr 's ridders bevel.

De vlotten werden bestegen; weldra waren ze opgevuld met lieden, deels met speren en zwaarden, deels met zware bijlen gewapend; dit laatste gold van de gezellen, die in last hadden de valbrug neêr te laten en de poort open te rammeien. Bij den heerschenden storm staken de krijgslieden schier zonder gerucht te maken de breede gracht over; alles bleef in duisternis gehuld, maar Halvenaars scherpe blik zag zijne lieden den slotmuur naderen, dien bereiken en de ladders vasthechten tegen den hoogen wal. Een kreet van vreugde, die als overwinningskreet kon gelden, ontsnapte zijn borst: de machtige burcht was hem!

Dan hoor, nogmaals trilde het gekras des nachtuils van het slot, eene seconde later gevolgd door eene geweldige ontploffing en het jammerlijk gekerm van talrijke gewonden. Zonder dat men iemand bespeurde op de gaanderijen van den hoogen trans, stortten geweldige rotsblokken naar beneden, op de hoofden der krijgslieden, op de beide vlotten, kantelend onder den ontzettenden last, en de gewonde en half verpletterde soldaten medeslepende naar den zwarten afgrond. Hier en daar verscheen nog een hoofd boven het bewogen water, maar de hagelbui van steenen die op de rotsblokken volgde, verpletterde alles wat nog leven had.

De verrassing was dus mislukt, de snood e toeleg verijdeld. Met woede in het hart zag Florus Halvenaar van den rand der gracht de zijnen vallen en hopeloos verzinken in het donkere water, zonder dat hij eene poging kon aanwenden hen ter hulp te snellen. Veertig der zijnen hadden in één oogwenk den dood gevonden; een wraakkreet ontvlood zijn mond, en dreigend balde hij de vuist tegen de zwarte en verraderlijke muren. Maar spoedig zou hij genoeg met zich zelven te doen krijgen, want een volgend oogenblik slingerden de vogelaars, die dreigend hunne houten en ijzeren monden, ter zijde van de valbrug, uit de schietgaten der zijtorens staken, snorrende kogels onder den dichten drom der aanranders, gevolgd door een regen van

[p. 240]

scherpgepunte pijlen, zoodat opnieuw tal van manschappen kermend ter aarde stortten. Er was geen oogenblik tijd te verliezen en ijlings gaf de aanvoerder het sein tot den terugtocht.

De lezer is ongetwijfeld verlangend te weten, hoe een zoo welberaamd plan kon uitgelekt en verraden zijn; om dit te verklaren moeten wij deze geschiedenis eenigszins hooger opvoeren.

Koen, de gewezen jager van den ridder van Strijen en sedert eenige maanden zijn slotbewaarder, had de belofte, zijn meester afgelegd om te waken over de veiligheid der jonkvrouw Van Duivenvoorde, niet vergeten. Hoewel zijne onadelijke geboorte hem niet veroorloofde veel op den hoogen burcht van Strijen te verkeeren, waakte hij niettemin met een nauwlettendheid over al 't geen de belangen der jonkvrouw betrof, als een vader voor zijn kind slechts doen kan, en sloeg hij in de eerste plaats de minste bewegingen gaande van Florus Halvenaar, wiens inzichten en plannen hij voortdurend verdacht hield. Toen deze naar Holland vertrok, was dit eene werkelijke verlichting voor den nauwlettend en slotbewaarder, maar om op alles voorbereid te zijn, had hij een vertrouwde, die in de nabijheid van het kasteel te Gilze woonde, last gegeven hem onmiddellijk tijding te doen geworden, wanneer Halvenaar mocht terugkeeren.

Reeds vroeg in den morgen van den gedenkwaardigen dag des aanslags ontving de gewezen jager bericht, dat Florus Halvenaar in zijn slot teruggekeerd was en met hem een talrijke bende gewapenden van verdacht voorkomen. Onmiddellijk ging hij, vermomd, in persoon op verkenning uit, won de noodige inlichtingen in en zag weldra een persoon, als minstreel gekleed, het kasteel verlaten; dit moest natuurlijk zijn argwaan opwekken, en den minstreel ongemerkt volgende, zag hij hem na een langen tocht van twee uren, het hooge slot van Strijen betreden. Verborgen in het struikgewas nabij het kasteel wachtte hij den terugkeer des minstreels af en het was daar, dat hij diens onvoorzichtigen uitroep hoorde. Thans wist de trouwe dienaar genoeg; zijn vermoeden was zekerheid geworden: de onridderlijke Florus Halvenaar zou met zijne wapenknechten den burcht trachten te overvallen. De jonkvrouw Van Duivenvoorde werd gewaarschuwd, en in der haast en in alle stilte bracht de gewezen jager een veertigtal onverschrokken gewaperden in het slot, hoofdzakelijk bijeen gebracht uit de trouwe poorters van Oosterhout, terwijl hij een der zijnen in het bosch stelde, die de aanranders omtrent den loop der zaak gerust moest stellen en zoodoende tot meer vermetelheid aansporen. Koen zelf had zich niet binnen het slot van Strijen begeven, daar zijn tegenwoordigheid elders wellicht meer noodzakelijk kon zijn.

Wij hebben boven gezien op welke onzachte wijze de vermetele aanranders uit hun zoeten droom werden opgeschrikt en hoe ze ijlings terugtrokken voor de kogels en het verder werpgeschut der kloeke bezetting. Was de aanslag verraden, het plan tot vermeestering van het slot schenen ze echter niet opgegeven te hebben, want weldra vernamen de verdedigers een woest getier, dat al nader en nader rukte, vergezeld van het geklop van hamers en bijlen, het sjouwen van zware vrachten en het geklikklak van wapenen. Toen zag men van de gaanderijen op nieuw zwarte massa's zich bewegen, hoorde men een geplons in het water en bij den spookachtigen gloed der brandende pekkransen, die naar beneden werden geworpen, ontwaarde men tal van vlotten, met vastberaden krijgslieden bemand, langzaam den ringmuur naderen. Weêr kliefden pijlen de lucht, nogmaals stortten steenen en rotsblokken naar beneden, wederom klonk het gekerm der gekwetsten, maar ditmaal waren de belegeraars beter op hunne hoede, en terwijl de manschappen, aan den rand der gracht geschaard, uit hand- en voetbogen pijlen afzonden tegen ieder die het waagde het hoofd boven of tusschen de kanteelen van den ringmuur te steken, roeiden de vlotten al dichter en dichter aan, meer en meer de wallen bedreigend.

‘Strijen! Strijen!’ klonk de wapenkreet van de gaanderijen des ringmuurs, maar donderend werd die kreet overstemd door het uit tweehonderd monden aangeheven: ‘Halvenaar! Halvenaar!’ En de vreeselijke nachtelijke strijd woedde voort in al zijne, hevigheid; tal van aanvallers vonden den dood in het holle water of onder de pijlen der belegerden, maar ook van deze laatsten, die zich nu en dan wel bloot moesten geven, wilden ze een goed mikpunt kiezen voor hunne bogen en ander werpgeschut, zonk menigeen stervend in elkander, zoo dat het kleine hoopje op eene onrustbarende wijze gedund werd.

de erfgename van duivenvoorde.
Zonder dat men iemand bespeurde op de gaanderijen van den hoogen trans, stortten geweldige rotsblokken naar beneden.

Toch hielden de verdedigers dapper vol; werd hier of daar eene ladder tegen den burchtwal opgericht, dan rolde donderend een gansche rotsblok omlaag, alles verpletterend of medeslepend wat hij in zijne vaart raakte, zoo dat de bestormers met den vloek op de lippen, deerlijk gekneusd, op het vlot te recht kwamen, of spartelend worstelden tegen het donkere water der gracht dat hen naar den afgrond trok.

Immer voort woedde de strijd; doch eensklaps doet zich een ontzettend gekraak hooren, een geweldige plof volgt en - de belegeraars heffen luide zegekreten aan, die als een doodsaankondiging weêrgalmen in de ooren der kloeke verdedigers. De valbrug, welks armen bezweken onder de bijlslagen der aanranders, heeft zich met een donderenden slag gesloten en de juichende belegeraars stormen met onweêrstaanbaren drang over den opgeruimden slagboom en beuken met dolle woede de kranke poort.

De laatste hoop der verdedigers is vervlogen, want al werpen ze pijlen en steenen neêr op de hoofden dergenen, die de poort rammeien, - nu de belegeraars vasten grond onder de voeten hebben, wordt de ledige plaats telkens door anderen ingenomen en beukt men voort met onverpoosde slagen.

Reeds kraakt en splintert het houtwerk; enkele minuten nog en de stroom der aanvallers zal zich als een bergstroom uitstorten over den kranken burcht en.... Maar ‘Strijen! Strijen!’ dondert het nogmaals, doch ditmaal niet in, maar buiten het slot, en als door een onzichtbare hand getroffen, storten tal van aanranders langs de gracht, op de brug, aan de poort neder. ‘Strijen! Strijen!’ galmt het weder en uit de duisternis doemt eene bende op, aan welks hoofd zich een man bevindt, wiens bliksemende strijdbijl alles ter neder velt, wat hij op zijn weg ontmoet.

Vreeselijk worden de gelederen der belegeraars gedund, ontzettend maait de dood in hunne rijen, links en rechts zien zij hunne wapenbroeders vallen, tot de overblijvenden een wilde schrik aangrijpt en zij zich voortspoeden ter vlucht, hunne wapenen, hunne gevallen makkers, hunne eer in den steek latende.

Knarsetandend van spijt en woede ziet Florus Halvenaar hoe de overwinning hem ontsnapt, en daarmede het slot en de rijke erfgename; van nabij bedreigd, is hij wel genoodzaakt, om het lijf te redden, den stroom der vluchtelingen te volgen en zich in het bosch in veiligheid te stellen. En nòg mocht hij van geluk spreken, want als een wonder ontsnapte hij den dreigenden dood, die twee derden der zijnen in zijne kille omarming omvat hield. Met Florus Halvenaar zagen geen honderd krijgers het slot te Gilze weder.

Den morgen na de geweldige nachtelijke worsteling dankte de jonkvrouw van Duivenvoorde met diep geroerde stemme den onversaagden Koen voor hare redding en voor het beleid, waarmede hij, na eerst den burcht van kloeke verdedigers voorzien te hebben, door zijn onverhoedschen aanval de bedreigde veste ontzet en de aanranders verpletterd had.

‘Welk loon verlangt gij, brave gezel, voor zulke diensten, die eens ridders waardig?’ vroeg zij bewogen.

‘Een enkele dienst slechts, edele jonkvrouw,’ antwoordde Koen: ‘de laatste bekentenis van een stervende te vernemen.’

‘Wat bedoelt gij?’ stamelde de jonkvrouw verbleek end.

‘Zoo gij mij volgen wilt, zult gij alles vernemen.’

De jonkvrouw volgde haren redder, die haar in een der vertrekken van het slot voerde, waar een man, op een matras uitgestrekt, met den dood lag te worstelen. Zij herkende hem: het was haar gewezen valkenier en deze, door Koen voorbereid, legde rouwmoedig en met afgebroken woorden een kort verhaal af van Halvenaars verraad - waarvan hij de medeplichtige was geweest - en van de middelen die aangewend waren om Herman van Strijen aan de ontrouw der jonkvrouw te doen gelooven en alzoo tot het verlaten van het land te nopen.

(Wordt vervolgd.)