De Belgische Illustratie. Jaargang 11

[p. 153]

[Nummer 20]

Eene halt bij Hastière.

Ziedaar een zeer alledaagsch tafereel, doch waarover zulk een gloed en leven verspreid is, dat het ons oog evenzeer bekoort als de geniaalste schepping, zij het dan ook dat die gunstige indruk in een andere oorzaak zijn grond vindt. Inderdaad, al die figuren staan daar zoo natuurlijk, de houding van den man die met zijn gebogen knie den emmer steunt waaruit de dorstige dieren het frissche water opslorpen, de groepeering der paarden en de plaatsing der onderdeelen - dat alles is zoo in overeenstemming met de werkelijkheid, dat hier met recht kan gezegd worden, dat de schilder de natuur op de daad betrapt heeft. En Vandervin, de kunstenaar aan wien wij dit werk te danken hebben, heeft alles nauwlettend afgezien. Niets is zijne aandacht ontgaan, en hem komt dus niet slechts de lof toe van groote vaardigheid te hebben in het hanteeren van 't teekenstift, maar ook van een scherp opmerker te zijn, welk laatste geen geringe verdienste is. Ook in de keuze van de plaats waar bij het tooneel laat voorvallen is de artist zeer gelukkig geweest. Hastière toch vormt een der schoonste

eene halt bij hastière, naar vandervin.

[p. 154]

en schilderachtigste streken van de provincie Namen.

Men heeft in dat gewest twee dorpen welke den naam van Hastière dragen: het eene, aan den rechteroever van de rivier de Maas gelegen, wordt meer bepaald aangeduid door den naam Hastière-Lavaux, het andere, op den linkeroever van dien stroom gelegen, vindt men op de kaart vermeld onder den naam van Hastière-par-Delà. Deze beide gemeenten zijn in het bezit van een aantal marmer-, steen- en kalkgroeven, en de voor naamste tak van nijverheid bestaat er in de exploitatie dier groeven.

Er zijn aan de twee plaatsen, die vroeger slechts één gemeente vormden, ook eenige geschiedkundige herinneringen verbonden. Het was daar dat de vreemde vaartuigen, wanneer zij het land binnen vaarden, de aan den keizer van Oostenrijk verschuldigde rechten moesten voldoen, en aan den rechteroever van de Maas, niet ver van Hastière-Lavaux, stond eertijds eene vermaarde abdij, die omstreeks de tiende eeuw gesticht werd en in 1568 werd verbrand door een partij Calvinisten, die, ter ondersteuning van den prins van Oranje, het hoofd van den opstand in de Nederlanden, naar Frankrijk afgezonden was.