De Belgische Illustratie. Jaargang 11

Weddenschappen in Engeland.

Er is geen volk dat zooveel van weddenschappen houdt als de Engelschen. Hoe sterk die zucht in de vorige eeuw was, toen bijna alle standen er meê behept waren, moge het volgende aantoonen.

De beroemde staatsman Fox verwedde eens duizend pond sterling op het nummer van de eerste huurkoets die de sociëteit, waarin hij zich bevond, voorbij zou rijden. Hij had het geluk de weddenschap te winnen. Het gebeurde toenmaals ook somtijds dat men een grooten kostbaren spiegel opzettelijk in stukken sloeg, enkel en alleen om de stukken te kunnen tellen, op wier effen of oneffen getal gewed werd. Niet zelden ook legde men twee klontjes suiker op de tafel en degene der wedders, op wiens klontje zich het eerst een vlieg neêrzette, won zoo en zooveel goudstukken - een heel vermakelijk spel inderdaad!

Een rijke leêglooper wedde om vijfhonderd pond dat hij in Londen een jaar lang iederen nacht in een ander huis slapen zou. Toen er drie maanden verloopen waren, had hij berouw over hetgeen hij begonnen was en deed den voorslag om tegen betaling van de helft der bepaalde som de weddenschap te mogen vernietigen, ten einde ontslagen te zijn van de zorg en de onrust, welke hem het zoeken naar een nieuw nachtverblijf iederen dag kostte. Zijn tegenpartij wilde van die schikking niets weten, maar eischte het hem rechtmatig toekomende volle bedrag van de verwedde som. De andere had in 't geheel geen trek om aan dien eisch te vol doen. Hij besloot daarom zijn dagelijkschen opzoekingstocht weêr te hervatten, en na verloop van het jaar won hij behoorlijk de weddenschap. Hij zegde evenwel dat hij voor het tienvoud van de som dezelfde moeielijke taak niet meer zou willen ondernemen.

In het jaar 1773 werd er tusschen twee jongelieden gewed of het mogelijk ware in drie uren te paard veertig engelsche mijlen af te leggen en daarbij onderweg in tien herbergen iets te gebruiken. Hij, die deze vraag bevestigend beantwoordde, begaf zich op weg en won de weddenschap tot verbazing van ieder die het hoorde.

Twee andere jeugdige gentlemen, die in de Paternoster Row te Londen woonden - waarschijnlijk dus aankomende boekhandelaars, want sinds onheuglijke tijden wonen in die straat bijna uitsluitend boekverkoopers - raakten door een zonderlinge weddenschap bekend. Een der twee nam op zich om twee maal de St. Pauluskerk om te loopen voor dat de andere twee broodjes van een stuiver zou kunnen opeten. Om acht uur

[p. 100]

in den morgen zou de grap beginnen. Een dichte menigte, waaronder zich zoowel ouden van dagen als jongelieden bevonden, verdrong zich om de kerk en het gezamenlijk bedrag der weddenschap overtrof weldra duizend pond sterling. Aanvankelijk stonden de inlegsommen gelijk, doch reeds vóór de eerste ronde gedaan was, wedde men twintig tegen één ten gunste van den hardlooper, die twee maal de kerk omliep voor dat zijn vriend één broodje binnen had gespeeld. Men bedenke intusschen dat in die goedkoope tijden de broodjes van een stuiver veel grooter waren dan tegenwoordig.

een brug op den berg washington.

In een engelsch dorp wedden een kleêrmaker en een schoenlapper om eenige ponden tabak, wie van beiden de meeste en de leelijkste gezichten kon trekken. Daar beider gelaat ongeveer in gelijke mate misvormd was, stonden de kansen gelijk, en een aantal personen namen dan ook aan de weddenschap deel en waren bij de voorstelling tegenwoordig, welke in een logement plaats had. Reeds was de schoenlapper, naar het oordeel van de jury, den kleêrmaker drie fratsen voor, toen een grondbezitter, die een groote som op het talent van den snijder verwed had, dezen vloekend op zijn eksteroogen trapte, ten gevolge waarvan de arme kerel eene reeks zoo kluchtige gezichten begon te trekken dat hem de overwinning werd toegekend. Hiermede nam de tegenpartij echter

[p. 101]

geen genoegen, zeggende dat de daad van den grondeigenaar niet geoorloofd was geweest. Beide partijen bleven pal op hun stuk staan, zoo dat de zaak voor den rechter kwam, die de uitspraak der jury bevestigde.