De Belgische Illustratie. Jaargang 10

De barbier van Neuremberg.

De groote klok van het stadhuis had tien uur geslagen; na op een dozijn studentengezichten zijne kunst te hebben uitgeoefend, maakte de barbier der hoogeschool zich gereed, in de armen van den slaap eene welverdiende rust te zoeken, toen de deur van zijn winkel plotseling geopend werd en een persoon van kleine gestalte binnentrad. Hetgeen dezen echter in lengte ontbrak, werd hem in omvang meer dan vergoed, want zijn buik, en even zoo zijn armen en beenen, zouden een burgemeester eer aan gedaan hebben. De binnentredende, wiens levendige gebaren en snelle bewegingen hem iets kwikzilverachtigs gaven, was voor den barbier een volslagen vreemdeling; hij moest zulks ook in de goede stad Neuremberg zijn, want zijne kleeding week geheel en al van de gewone dracht af. Hij droeg een hoed met breeden, neerhangenden rand, een zwarten jas met ontzaglijke slippen, en blinkende koperen gespen op de lange, stompe schoenen. Ravenzwart was zijn haar, dat in zware lokken op zijne schouders neêrhing; dik en lang waren zijne knevels en het was blijkbaar, dat zijne kin in geen veertien dagen met een scheermes in aanraking was geweest.

Na den barbier glimlachend een gemeenzamen groet te hebben toegeworpen, zette hij zich zonder verdere plichtplegingen in den breeden leunstoel neder, die alleen voor de gewone klanten van den kunstenaar bestemd was.

Deze sloeg vol ontzetting zijne oogen op den vreemden indringer, door zooveel gemeenzaamheid versteld en verslagen.

De vreemdeling scheen de verwondering van den barbier niet te merken, althans hij streek welbehaaglijk met de hand over de dichtbegroeide kin en vroeg op den natuurlijksten toon der wereld:

‘Kunt gij mij scheren?’

‘Wat blieft u, mijnheer?’ sprak de barbier, als had hij de gedane vraag niet verstaan.

‘Ik vroeg of gij mij scheren kunt,’ hernam de vreemdeling met verheffing van stem. ‘Meent gij dat ik anders hier zou gekomen zijn?’ En opnieuw streek hij met de hand over de kin.

De barbier was een lang en mager man en zijne beenen waren niet ongelijk aan die van een ooievaar; hij kon ongeveer vijftig jaren tellen; hoeveel uitmuntende eigenschappen hij mocht bezitten, persoonlijke moed kon er kwalijk onder gerekend worden. Toch had hij te veel gevoel van eigenwaarde, hij, de bevoorrechte barbier van de professoren der hoogeschool, om zich in zijn eigen huis door een vreemdeling ongestraft te laten beleedigen. Zijn toorn behield dus de overhand over een zeker ombestemd gevoel van vrees, dat hem bij den aanblik van den zonderlingen man begon te bevangen.

‘Gij vraagt mij, of ik u scheren kan,’ sprak hij, schijnbaar onverschillig voortgaande het scheermes aan te zetten, dat hij ter hand genomen had. ‘Ik zie er in 't geheel geen bezwaar in, ondanks het late avonduur. Ik kan ieder man scheren, die een baard om de kin draagt, en ik veronderstel, dat het bij u niet moeilijker zal gaan dan bij een ander, hoewel uw baard wel iets van de pinnen van een stekelvarken heeft.’

‘Best, best! gij zult mij dus scheren,’ antwoordde de vreemdeling, en terzelfdertijd strekte hij zich op zijn gemak in den leunstoel uit, ontdeed zich van zijn das, en zijne dikke beenen zoo wijd mogelijk uitstrekkend, plaatste hij zich in de houding van iemand, die op het punt is de gewichtige barbiersoperatie te ondergaan. Tevens streek hij op nieuw met de grootste zelfvoldoening met de hand over de kin.

De barbier zette zijn bril op den langen, mageren neus en keek den vreemdeling met een spottend oog aan.

‘Ik zeide, mijnheer, dat ik iedereen scheren kan, maar...’

‘Maar wat?’ vroeg de andere ontevreden.

‘Maar u scheer ik niet,’ hernam de barbier, en de vastberaden man ging voort zijn mes aan te zetten als te voren, zonder zich verder om de aanwezigheid van den vreemdeling te bekommeren. Deze was niet weinig over zulke taal verwonderd en zag den barbier met een blik aan, die meer verbazing dan gramschap uitdrukte.

Spoedig echter behield het laatste gevoel de overhand, blijkbaar aan het zwoegen der borst, het uitzetten der neusvleugels en de bloedkleur, die naar zijn aangezicht steeg. Zijne wangen zwollen op en werden rond en dik als een reusachtige pompoen.

‘Niet scheren! mij niet scheren!’ bulderde hij, terwijl longen en wangen ontlast werden van de massa lucht, die er zich had opgehoopt. De uitbersting van een onweder was verschrikkelijk. De barbier beefde als een riet en bezat de kracht niet een enkel woord uit te brengen.

‘Mij niet scheren!’ schreeuwde de vreemdeling nogmaals, en op nieuw werd het bladstil.

‘Mij niet scheren, mij!’ herhaalde de vreeselijke man voor de derde maal, met eene snelheid van beweging van zijn zetel opspringend, die geheel en al in tegenspraak met zijne zwaarlijvigheid was.

De barbier gevoelde den moed in de schoenen zinken en niet zonder reden, want de andere ging voor hem staan, de handen in de zijde en met een vlammenden blik, die weinig goeds voorspelde; de barbier legde riem en scheermes op den schoorsteen neder, zonder juist te weten wat hij deed.

‘Wilt gij mij in mijn eigen huis beleedigen?’ stamelde hij, al zijn moed bij elkander rapende.

‘Hel en duivel, wie wil u beleedigen? Ik wil geschoren worden. Wat bijzonders steekt daarin?’

‘Ik scheer nimmer na tien uur,’ hernam de barbier; ‘daarenboven werk ik slechts voor de professoren en studenten. Het is mij uitdrukkelijk verboden mijne kunst op eenig ander gelaat uit te oefenen, zoowel door den vermaarden doctor Anhelat als door den academischen senaat.’

‘Doctor Anhelat!’ sprak de vreemdeling met een minachtenden glimlach, ‘wie duivel, man, mag dat zijn?’

[p. 272]

‘Het eerbiedwaardig hoofd der hoogeschool en professor in de zedelijke wijsbegeerte,’ hernam de barbier, diep verontwaardigd aldus over den geleerden doctor te hooren spreken.

‘Wel hoe! durft die ezel van een Anhelat dergelijke bevelen geven? Ik heb geen tijd hier den geheelen nacht door te brengen en zal u dus slechts ééne zaak zeggen: wilt gij mij niet scheren, dan zal ik het u doen, en ter dege ook, daar kunt gij op aan. Bedenk dus wel wat gij te doen hebt.’ En de daad bij het woord voegend, strekte hij den arm uit, greep den barbier bij den neus en nagelde hem op den stoel vast, dien hij zooeven verlaten had.

De barbier was versteld over de snelheid dier beweging: met eene mengeling van gramschap en verbazing zag hij den bedrijver dier vermetele daad aan, en eerst toen hij op zijn gelaat de koude en vochtige aanraking van den inzeepborstel voelde, werd hij tot het besef van zijn toestand teruggebracht. Hij poogde op te staan, doch voelde zich op zijne plaats vastgeklonken door den gespierden en onbuigzamen arm van den kleinen man.

Hem bleef geen andere uitweg over dan het hoofd nu rechts dan links te roeren, om aan de noodlottige aanraking te ontsnappen, maar te vergeefs. Zijn voorhoofd, zijn neus, zijne wangen en zijne ooren werden met een overvloedig schuim bedekt. Wanneer hij poogde te schreeuwen, werd het nog erger: de onvermoeibare man vulde zijn mond met schuim en zeepte hem met te meer iever in. Den ongelukkige met de eene hand bij de keel vasthoudende, zette hij met de andere hand zijn operatie voort, terwijl hij lachte dat hij schaterde en zich met uitgelaten vreugde in de stuiptrekkingen van den barbier verheugde.

Eindelijk echter mocht de geplaagde er in gelukken eenige woorden uit te brengen: het was om het medelijden van den vreemdeling af te smeeken en te beloven, hem op ieder uur van den dag en zelfs van den nacht te zullen scheren, ondanks de bevelen van doctor Anhelat en van den academischen senaat.

De rouwmoedige verklaring miste hare uitwerking niet. De barbier stond bevend op; zijne eerste zorg was het schuim, dat blijkbare bewijs zijner diepe vernedering, van zijn gelaat af te wisschen, terwijl de kleine man zich, den buik vasthoudend van het lachen, in den leunstoel neêrzette.

De barbier zocht zijn gereedschap op voor de operatie, welke hij thans te volbrengen had, en hij deed dit met eene berekende langzaamheid, ten einde zich van de ondergane schokken te herstellen. Toen hij eindelijk het servet onder de kin van den vreemdeling vastgeknoopt had en hem het gelaat wilde inzeepen, riep deze den barbier een gebiedend halt toe.

Verschrikt als een wildstrooper, die op heeterdaad betrapt wordt, trad de arme man drie schreden achteruit, terwijl hij den vreemdeling met angst en ontzetting aanstaarde.

DE WALVISCHVANGST.

‘Pas op, man, dat ge mij de keel niet afsnijdt,’ riep deze laatste met nadruk.

‘Mijn stiel bestaat in het afsnijden van den baard en niet van de keel,’ antwoordde de barbier nederig.

‘Ik weet het, ik weet het, maar ik hoef u niet op uw woord te gelooven; pas dus op, zeg ik u; zoo ge mij een enkele schram geeft, schiet ik u neêr als een hond, begrepen!’ En de hand in den zak stekend, haalde hij er een pistool uit, dat hij laadde en voor zich op de tafel neêrlegde.

Het zien van dit vreeselijk wapen vermeerderde natuurlijk nog den angst van den barbier. Zijne hand sidderde als een blad; hij begon weder schuim te maken, doch had er tienmaal meer tijd voor noodig, dan hij er zelfs voor den vermaarden doctor Anhelat toe gebruikte. Hij schrikte er voor terug zijn scheermes ter hand te nemen, en besloot den onbekende liever te blijven inzeepen, dan gevaar te loopen een pistoolschot door het hoofd te krijgen. Gelukkig dat de vreemdeling dat talmen niet al te onaangenaam vond; integendeel zelfs, de aanraking van den beschuimden borstel met zijne kin scheen hem een bijzonder genoegen te doen, zoodat hij een lustig deuntje begon te fluiten en met eene zekere voldoening het vlokkende schuim van zijne lippen en den barbier in het aangezicht blaasde.

Een half uur verliep, en nog altijd was onze barbier met de voorloopige werkzaamheden tot de eigenlijke operatie bezig; de vreemdeling scheen er telkens meer behagen in te scheppen, ja, wanneer de eerste een oogenblik wilde rusten, klonk het van zijn met wit schuim overdekte lippen: ‘Zeep altijd in, mijn waarde!’

Een uur was reeds voorbijgegaan en nog altijd schoot de borstel over de kin van den zonderlingen vreemdeling; zijn arm dreigde van vermoeidheid langs het lichaam neêr te zakken, maar dan hoorde hij de stem van zijn vervolger en het eeuwige: ‘Zeep altijd in, man,’ zoodat hij weêr voortging met zijn eentoonig, doch vermoeiend werk, te meer daar hij een duchtige vermaning achter en het geladen pistool voor zich had.

Het is onmogelijk zich een denkbeeld te maken van de angsten, die de barbier onderstond; het was of hij zich ingesloten zag door den toovercirkel van een bezweerder, wiens macht hij onmogelijk entsnappen kon. Zijne krachten geraakten uitgeput; hij bezat geen eigen wil meer en iedere beweging zijns lichaams was in rechtstreeksche tegenstelling met hetgeen hij had willen doen. Poogde hij een oogenblik op te houden, dan klonk het eeuwige: ‘Zeep toch in!’ hem in de ooren; wilde hij zijn scheermes grijpen, dan werd hij door denzelfden kreet tot de orde terug geroepen; weigerde hij zijn arbeid voort te zetten, dan liep hij gevaar zelf geschoren te worden.

‘Maar zeep toch in!’ schreeuwde de vreemdeling met een vervaarlijke basstem, terwijl zijn vingers in de lokken van zijn zwart en dik hoofdhaar woelden en zijn mond zich tot een lach opende, als wilde hij de volle maan inzwelgen.

‘Ik kan niet meer!’ zuchtte de arme barbier, terwijl hij zijne beide handen van vermoeienis en uitputting langs het lichaam liet neêrzakken.

(Slot volgt.)