De Belgische Illustratie. Jaargang 9

[p. 391]

Nathalie.
Eene novelle door Mathilde.
(Vervolg.)

De overigen, die in de kerk waren, schenen geen genoodigden, maar slechts nieuwsgierigen te zijn, die echter van het bruidspaar de toestemming hadden om de plechtigheid bij te wonen.

De pope verscheen spoedig in zijn lang gewaad en schitterend gouden koorkap, met zijn donkeren baard, omringd door even fraai gekleede akolieten; hij scheen weinig eerbied voor de heiligheid der plaats te hebben, want, als bevond hij zich in een gewoon huis, gaf hij eenige der omstanders de hand, besprak met een deftig heer de regeling der plaatsen, zonder er zelfs aan te denken wat zachter te spreken.

Na een half uur wachtens begon men ongeduldig te worden; de pope ging herhaaldelijk naar buiten zien; daar hoorde men het gerol van rijtuigen; wijd werd de deur opengezet, van een verborgen koor klonk een indrukwekkende marsch, en de pope ging hen tegemoet.

Mevrouw Ten Berghe stond vooraan, Louise achter haar, een weinig door de deur verscholen.

't Was een prachtige stoet.

De dames verschenen allen in zijde en kant gekleed, de heeren droegen ridderorden en bandelieren.

'Kent gij ze niet?' vroeg de barones.

Louise schudde het hoofd.

‘Daar, zie dien heer in zijn prachtige uniform, zou dat de bruidegom wezen?’

Louise antwoordde niet, het zou haar niet mogelijk geweest zijn; hare oogen waren slechts op den heer gericht, die de bruid aan den arm voerde en wien de barones juist bedoelde: een hooge, slanke gestalte, met een edel, doch somber en streng gelaat.

Onwillekeurig trok zij haar donkergroenen sluier dichter om het gelaat en liet zich op de knieën vallen, uit vrees dat hij haar zou opmerken.

‘Maar kind,’ zei de vriendelijke barones, ‘kunt ge zoo wel zien? Kom wat meer vooraan en vertel me eens waarop ze wachten.’

De heer in zijn uniform stond voor een der kussens in 't midden van de kapel; er heerschte een groote verwarring. De pope sprak nu eens met deze, dan weêr met gene; de heeren toonden door hun onverschillig uiterlijk, dat zij weinig om die ceremoniën gaven, de dames lachten onder elkander.

Daar kwam weêr een rijtuig en nu scheen het gezelschap voltallig.

De bruid was zoo in haar sluier gewikkeld, dat Louise haar niet in 't gelaat kon zien.

Drie heeren omringden haar en stonden bij de kussens, maar het was nog moeilijk uit te maken wie de bruidegom was.

Louise leed als het ware een doodstrijd van angst en schrik in haar binnenste; zij voelde haar hart tot brekens toe kloppen, hare slapen onstuimig jagen; hare polsen trilden zoo hevig als zouden ze de handen verlammen. Nooit zou haar dit oogenblik uit het geheugen gaan.

‘Neen, Louise, we hebben ons vergist,’ fluisterde de barones weêr; ‘dat is de bruidegom, dat kleine manneke met zoo'n rossigen knevel. Die andere schijnt haar broêr of oom te zijn. Ze hebben op die deftige oude dame gewacht, zeker de mama der bruid.’

Met een zucht van verlichting hief Louise het hoofd op; juist zag zij even het profiel der bruid.

Tranen van smart of vreugde, ze wist het zelve niet, rolden langs hare wangen.

‘Wat scheelt u?’ vroeg mevrouw Ten Berghe bezorgd.

‘Niets, mevrouw, niets..... De muziek grijpt me aan.’

‘Ja, ze is ook heel schoon. Zijt ge vermoeid of is het uit eerbied dat ge blijft knielen?’

‘Ik ben doodaf, mevrouw.’

‘Geen wonder! Gelukkig dat we ten minste, onze Deuthera hebben.’

Met spanning volgde mevrouw Ten Berghe de ceremoniën, die zeer treffend zouden zijn, wanneer 't maar niet te duidelijk was, dat allen die er aan deelnamen, van den pope en het bruidspaar te beginnen, niets anders in alles zagen dan een reeks van formulieren zonder diepen zin.

De dames maakten bij sommige woorden van den geestelijke verscheidene kruisen achter elkander, maar lachten en spraken overigens achter hare waaiers. De heeren zagen naar alle kanten rond met blijkbare teekens van verveling.

Vooral den Rus in uniform scheen de plechtigheid veel te lang te duren; hij zag telkens om en een paar maal bleef zijn oog op de nieuwsgierigen rusten, doch Louise was te goed verborgen, dan dat hij haar zien kon.

Na de zegening der ringen, werd bruid en bruidegom een kelk met wijn toegereikt, waaruit zij beiden drinken moesten; treffend zinnebeeld van den levenskelk, dien zij voortaan samen moesten ledigen.

Toen dit alles geëindigd was, begon de processie door de kapel. Een zanger ging voorop met het grieksche kruis, toen volgden de pope en zijn stoet, de bruid en bruidegom, boven wier hoofd de naaste familieleden zilveren kronen droegen.

Driemaal ging de optocht langs mevrouw Ten Berghe en Louise.

Zij had zich nu opgericht en meende genoeg verborgen te zijn door de lange en breede barones, maar de officier, die langen tijd, zonder dat zijn hand maar eenigzins beefde, de zware kroon had gedragen, richtte telkens onderzoekende blikken op de indringers.

Misschien wilde hij weten, wie de koster binnengelaten had: daar viel zijn oog plotseling op Louise, de kroon zakte en was bijna met kracht op het voorhoofd der bruid neêrgekomen, indien niet een ander toegesneld was en ze voor hem wilde torschen.

Met een gebiedend gebaar verwijderde hij den andere en zette de bijna geëindigde processie voort zonder meer om te zien.

Nu moesten ze nog een soort van reliquiekastje kussen en toen scheen de lange plechtigheid afgeloopen.

Het bruidspaar ontving de gelukwenschen der familie; beiden werden omhelsd voor hetzelfde altaar, ‘twelk zoo heilig scheen’ dat men 't noodig achtte het door een hekwerk van het overige der kapel te scheiden.

De officier werd telkens afgeleid door het gelaat, dat hij even onder den donkeren sluier had onderscheiden.

Plotseling wendde hij zich driftig om en verliet met de overigen de kerk, zonder meer naar Louise om te zien.

XI.

Toen allen vertrokken waren, moest mevrouw Ten Berghe op haar gemak de kapel opnemen.

Gelukkig voor Louise, dat de koster naderbij kwam en alles haarfijn uitlegde.

‘Wie was dat bruidspaar?’ vroeg mevrouw Ten Berghe.

‘De graaf Sergius Malissof en prinses Alexandra Dalmatchine.’

‘En die heer in groot-uniform?’

‘Dat is prins Casimir Dalmatchine, adjudant des keizers, broeder van de bruid.’

‘En waarom trouwen ze nu hier en niet in hun land?’

‘Omdat het deftiger is op een badplaats te trouwen.’

‘Zoo, dat wist ik niet. En die dame met haar mantille van brusselsche kant, was dat de mama der bruid?’

‘Ja, dat is de vorstin Dalmatchine.’

‘Maar de vrouw van dien prins Casimir, was die er ook bij?’

‘Neen, die heeft geen vrouw.’

't Was Louise of zij al die stemmen in een ver verwijderde streek hoorde; zij kon hare gedachten niet bijeenzamelen; 't scheen of zij wakend droomde.

Eindelijk had mevrouw Ten Berghe hare nieuwsgierigheid voldaan en verliet de kapel.

‘Maar, Louise,’ zeide zij, buiten gekomen, ‘wat zijt ge toch bleek! Zijt ge niet wel?’

‘'t Is niets, mevrouw, de warmte... de vermoeinis; een weinig rust zal me goed doen.’

‘Wie zou nu zeggen, dat ik sterker was dan gij? Geef me uw arm! Moet de zieke vrouw nu de jonge maagd ondersteunen?’

Ze gingen den berg af en kwamen spoedig in de villa, die op de helling lag.

De baron wachtte aan de theetafel; hij verlangde zeer naar een kopje thee, maar wilde zich niet inschenken, omdat zijne vrouw er niet was.

‘Wel, Anny, komt ge nog weêr?’ vroeg hij. ‘Och, beste man, we hebben zooveel schoons gezien en ik ben vandaag niets vermoeid, en juffrouw Florinska valt bijna neer.’

Louise ging niet naar binnen; ze bleef bij de theetafel zitten, niettegenstaande een verschrikkelijke hoofdpijn haar kwelde, en hoewel stiller dan anders, was het haar niet aan te zien, dat haar gemoed zoo diep geschokt was geweest.

Eindelijk tegen acht uur, toen de barones en haar man naar den Kurgarten wilden gaan, vroeg zij verlof thuis te blijven en eindelijk was 't haar vergund in de eenzaamheid hare gedachten te verzamelen.

Dienzelfden avond zeer laat kwam prins Casimir Dalmatchine in zijne kamer in 't hotel ‘De vier Jaargetijden’ terug.

Hij had zoo even den feestmaaltijd verlaten.

Onstuimig ging hij op en neêr.

Zijn kamerdienaar, die hem sedert jaren en jaren kende, stond aan het raam op zijne bevelen te wachten.

Eindelijk wierp de prins zich op de canapé.

‘Nicolaas,’ zeide hij kortaf.

‘Wat beveelt uwe genade?’

‘Zijt gij ook in de grieksche kapel geweest toen de prinses trouwde?’

‘Ja, uwe genade!’

‘Hebt gij niemand opgemerkt?’

‘O ja, alle gasten, den russischen gezant, de gravin Nalicheff.....’

‘Neen, dat vraag ik niet, domoor! Hebt ge niemand anders gezien?’

‘Onder de toeschouwers?’

‘Juist.’

‘Ja wel, Lodoïska Florinsky!’

Als een razende sprong Dalmatchine overeind; hij wierp zich op den knecht en gaf hem een slag op de borst, die hem achterover deed tuimelen tegen de meubels.

‘Durf dat nog eens zeggen, slaaf!’ riep hij schuimbekkend van toorn, ‘en ik werp u het venster uit.’

‘Genade, prins, maar ik meende, dat..... mevrouw de vorstin bevolen had zoo en niet anders.....’

‘Zwijg! en vergeet voortaan niet, waar ge ook zijt, met eerbied te spreken van de prinses Dalmatchine, van de moeder mijner dochter.’

‘Ik zal 't onthouden, prins!’

‘Dat raad ik u ook. En nu vraag ik nog eens: Hebt ge de prinses Dalmatchine gezien?’

‘Ik geloof 't wel, uwe genade.’

‘Waar was zij dan?’

‘Zij is in de kapel geweest onder de plechtigheid; zij kwam met een andere dame uit het bosch.’

‘En weet gij niet waarheen zij is gegaan?’

‘Neen, uwe genade.’

‘Welnu, als ge morgen middag om twaalf uren zeggen kunt waar ze woont, dan krijgt ge tien roebels; als ge het morgen avond niet weet, dan jaag ik u onmiddellijk weg; dan kunt ge een dienst zoeken, waar ge minder stelen en meer werken kunt dan bij mij. Laat me nu alleen!’

Met een zware zucht ging hij naar 't venster en wierp het raam open.

Lang bleef hij in den nacht staren, met over elkander geslagen armen en somberen blik.

‘O, mijn Lodoïska,’ zeide hij binnensmonds, ‘misschien ziet ge ook naar die sterren en zeker denkt ge aan mij, wreedaard, aan mij, die 't dulden moet, dat zij u in mijne naaste omgeving miskennen op gezag mijner moeder. Wat doet ge nu hier, waarom zijt gij niet bij uw vader? O, kon ik u ten minste een bestaan geven, omringd van rijkdommen en gemakken, indien wij toch gescheiden moeten wezen. En eigenlijk, wat brengt mij al die glans aan; we waren zoo gelukkig aan de oevers der Zwarte Zee..... O, mijn God, wat heb ik van mij afgestooten!’

En de sterke man zonk half machteloos in een armstoel neder en een dof gehuil ontsnapte zijn borst.

(Wordt vervolgd.)