De Belgische Illustratie. Jaargang 9

Eene japansche legende.

In den goeden ouden tijd was het voldoende eenige dagreizen ver geweest te zijn, om als een soort van wondermensch te worden beschouwd, en wie Parijs of Londen of de dalen van Zwitserland had bezocht, kon er van verzekerd zijn, dat het verhaal zijner lotgevallen en de beschrijving van 'tgeen hij gezien en gehoord had, overal met een open oor zou ontvangen worden en eene maand lang de stof uitmaken voor onderhoudende en leerzame gesprekken in den gezelligen huisselijken kring of in eene vereeniging van vrienden en kennissen.

Hoe geheel anders is dat thans geworden! Onze eeuw van stoombooten en spoorwegen heeft de menschen verwend en ongevoelig gemaakt voor de wonderlijkste lotgevallen van reizigers. Maar wat spreken wij van lotgevallen? De zoogenaamde reisavonturen van eertijds zijn voor den stoom op den loop gegaan: ze zijn als sneeuw voor de zon versmolten voor onze spoorwegen en stoombooten. Zelfs de verste reis is eenvoudig en prozaïsch geworden.

prins mirski, bevelhebber van het russische legerkorps.

Mijnheer A. stapt te Antwerpen op een der groote stoombooten van zooveel honderd paardenkrachten: een oogenblik later snelt het stoomschip in snelle vaart door de golven der Schelde, bereikt de Noordzee, het Kanaal, den Oceaan en - tien of twaalf dagen later zit A. in de nieuwe wereld, te New-York, zijne sigaar te rooken en is Europa en zijn speelreisje reeds vergeten.

Onze vriend B. heeft even eene commissie in Weenen te doen. Den spoorwegwaggon ingestapt, van statie tot statie voortgerend, en nog voor B. iets gezien of ondervonden heeft, wandelt hij een paar dagen later met zijn collega, den Weener bankier, door de straten van Oostenrijks hoofdstad, en wanneer eene week voorbij is, zit vriend B. weder rustig te Antwerpen op zijn kantoor, Weenen en hot ‘reisje’ reeds vergeten hebbende.

Wil men aanspraak maken op den naam van reiziger en eenige belangstelling opwekken, dan dient men minstens de halve wereld rondgereisd te hebben. Alleen met een reisverhaal in de binnenlanden van Afrika of Azië, in China of Australië gewapend, heeft men nog kans opgang te maken, maar minder mag het luisterend of lezend publiek tegenwoordig niet meer eischen in ruil voor zijne opmerkzame aandacht of aandachtige opmerkzaamheid.

Voor heden willen wij, aan den smaak van het publiek te gemoet komende - let wel: wij zeggen het publiek, niet ons publiek - onze lezers in eens overvoeren naar een land, dat nog altijd het aantrekkelijke der nieuwheid bezit, hoe dikwijls het ook in de laatste jaren genoemd moge zijn -wij bedoelen het keizerrijk Japan, 't Is echter geen reisverhaal, dat wij geven:

een dorp in bulgarië.

[p. 342]

het land is reeds meer dan eens beschreven; ook hebben wij nooit de eer gehad met de Japanneezen in hun eigen land kennis te maken. Zoover behoeft men echter tegenwoordig niet te gaan om ze te leeren kennen: in sommige groote steden van Nederland, evenals in die van enkele andere landen, treft men Japanneezen aan, die door hunne regeering naar Europa gezonden zijn, om zich met de industrie en het fabriekswezen vertrouwd te maken. Een dier leergierige oosterlingen gaf ons onlangs eene beschrijving van eene zonderlinge brug, die zich in zijn land bevindt en wier vorm geheel eenig mag genoemd worden. Verbeeld u eene brug, in den vorm van een halven cirkel over de rivier gelegd, die in treden of trappen van twee voet hoog op- en natuurlijk weer afloopt. Deze brug is alleen voor voetgangers bruikbaar en maakt zelfs op de Japanneezen, hoezeer aan zonderlinge dingen gewoon, een zonderlingen indruk. Onze zegsman deelde de volgende legende mede, die aan den bouw der vreemdsoortige brug verbonden was:

Vier honderd jaar geleden, vatten de inwoners van de japansche stad Iwakuna, aan den oever der rivier van denzelfden naam in het binnenste van het eiland Nippon gelegen, het plan op, om de twee oevers van den stroom door eene brug te verbinden. Spoedig werden de handen aan het werk geslagen, en eer er een half jaar voorbij was, lag over de breede rivier eene sterke houten brug en kon de Iwakuna, tot groote vreugde der handelaars, kooplieden en landbouwers, zonder gevaar en met gemak gepasseerd worden. Daar reeds in dien tijd, evenals tegenwoordig, Japan zeer dicht bevolkt was, werd er van de brug een veelvuldig gebruik gemaakt en hoopte men van dit nieuwe middel van gemeenschap veel voor den bloei van Iwakuna's handel en nijverheid. Men had echter buiten den waard, of liever buiten den boozen geest van de landstreek gerekend, die sedert overoude tijden in een groot bosch aan de overzijde der rivier huisde en met den nieuwen bouw alles behalve ingenomen was. Geen wonder ook. Door de verbeterde gemeenschap breidde de bevolking der stad zich snel uit en ging men aan den anderen oever insgelijks bouwen, waartoe men een gedeelte van het bosch begon om te kappen. De booze geest van het oord was echter een boschgeest, die alleen in de bosschen leeft, en niet ten onrechte maakte hij zich er boos over, dat men zijn gebied dagelijks meer inkromp. Hij besloot zich te wreken. Eenmaal per jaar reed hij te middernacht op een vurigen wagen het land door, en zie - op den bestemden nacht voer de wraakgierige duivel over de brug, zoodat de gloeiende wielen haar verschroeiden en onbruikbaar maakten.

Den volgenden morgen zagen de bewoners van Iwakuna tot hunne verbazing en ontsteltenis, dat de met zooveel kosten gebouwde brug schier verbrand en zeer bouwvallig geworden was. Zij gaven echter den moed niet op en bouwden een nieuwe, maar juist een jaar na het eerste ongeval, was zij op nieuw verbrand en onbruikbaar geworden.

In de stad woonde een bonze of japansche priester, die in grooten geur van heiligheid stond en wien de ontstelde bevolking der stad om raad en voorlichting vroeg. De vrome priester deelde mede, dat de verwoesting een gevolg was van de wraakneming des duivels en raadde de bewoners aan, eene nieuwe brug te bouwen en deze zoodanig in te richten, dat de booze geest haar niet meer met zijn vurigen wagen overtrekken kon. Lang dachten zij te vergeefs over de oplossing van het moeilijke vraagstuk na, tot eindelijk een kundig bouwmeester op den slimmen inval kwam, om de brug boogs- en trapsgewijze te bouwen, en zijn plan ook inderdaad uitwerkte. De brug was nu spoedig voltooid, terwijl men een goed gedeelte van het bosch afkapte met het dubbele doel, om den boozen geest te doen verhuizen en de noodige materialen tot voltooiing van het werk te hebben.

De krijgslist gelukte volkomen; de bedrogen duivel poogde te vergeefs zijn paarden over de brug te voeren, en knarsetandend van spijt moest hij voor goed het oord verlaten, en in een boschrijke landstreek een veiliger schuil- en woonplaats gaan zoeken.

Thans, na bijna vier eeuwen, wordt de wonderlijke brug nog altijd door de bewoners van Iwakuna betreden en gebruikt.