De Belgische Illustratie. Jaargang 9

[p. 224]

Mozaiek.

Een practische uitvinding Engelschen en Amerikanen.

Men weet dat de Engelschen en de Amerikanen de driftigste wedders der wereld zijn. Met het oog daarop heeft een Parijzenaar een vernuftig mechanisme uitgevonden, waarbij de genoemde volken even goed hunnen drift vrijen teugel kunnen vieren als bij de zoo omslachtige, soms gevaarlijke en met het oog op weêr en wind dikwijls onaangename wedrennen. De uitvinding bestaat uit eene eikenhouten tafel, waarop zich een aantal door jockey's bereden metalen miniatuurpaardjes bevinden, die door een horlogiewerk in beweging worden gebracht; het eigenaardige van dien tafelwedren is, dat men onmogelijk vooruit berekenen kan, welke van die paardjes het eerst een gesteld doel zal bereiken. De uitvinding is dus voor de weddenschaplievende Engelschen en Amerikanen, die tevens van rust houden, van een onmetelijk belang. Dank zij het mechanisme van den vernuftigen Parijzenaar, kunnen zij voortaan, in een gesloten vertrek en onder het genot van hun glaasje, evengoed hunne duizenden ponden verwedden, als op de woelige en dikwijls door het slechte weêr gecontrarieerde renbanen.

De Parijzenaar is met zijne uitvinding reeds naar New-York vertrokken; wij verwachten dat hij er furore zal maken, en het is niet ondenkbaar, dat de dankbare Yankees en John Bulls eenmaal een standbeeld voor hem oprichten.

Het nieuwste telegraphische wonder.

Het engelschamerikaansche dagblad ‘Traveler’ te Boston verhaalt zijnen lezers van eene wonderbare uitvinding van zekeren professor Bell, op het eebied der electrische telegraaf, welke daarin bestaat, dat de electrische draden op verren afstand juist en zuiver de aangegeven tonen overbrengen. Zoo zou Bell op een orgel te Boston verschillende amerikaansche nationale melodieën gespeeld hebben, na zich met een telegrafist te New-York in electrische verbinding te hebben gesteld. Deze laatste heeft, na het spel te Boston, onmiddellijk de gehoorde melodieën noot voor noot terug getelegrafeerd. Het door ons aangehaalde blad verwacht in allen ernst, dat Bells uitvinding de mogelijkheid zal openen, om bijv. in Boston concerten bij te wonen, die in Parijs gegeven worden, en dat de redevoeringen van het Congres te Washinghton te New-York en Londen zullen kunnen gevolgd worden. Zulke verwachtingen kunnen echter voorloopig alleen bij de Amerikanen ingang vinden!

Landverhuizing naar Amerika.

Sedert het jaar 1847 zijn in de Vereenigde-Staten acht millioen landverhuizers aangekomen, wat dus een gemiddeld getal van ruim 266.000 personen jaarlijks geeft. Van deze zijn drievierde gedeelten in de haven van New-York aangeland. In de laatste jaren is het getal der landverhuizers sterk afgenomen, wat grootendeels moet toegeschreven worden aan de minder gunstige vooruitzichten in de nieuwe wereld. In 1876 kwamen slechts 113.979 personen te New-York aan; onder deze bevonden zich 42.714 Amerikanen, die eene reis naar Europa hadden gemaakt, of landverhuizers, die reeds vroeger in Amerika gewoond hadden. In het geheel zijn dus het vorige jaar slechts 71.265 eigenlijk gezegde landverhuizers te New-York aangekomen. De grootste contingenten leverden Duitschland 21.635 personen, Ierland 13.314, Engeland 8417 en Schotland 2240 personen.

Tabakskoeken.

Dit wonderlijke kunstvoortbrengsel is eene amerikaansche uitvinding, die echter ook in Engeland, vooral in Liverpool vervaardigd en op groote schaal uitgevoerd wordt. De tabakskoeken gelijken uitwendig veel op chocoladeplaten, bij het gebruik worden ze in kleine stukken gesneden, tusschen de vingers gekneed en uit korte aarden pijpen gerookt. Men vervaardigt ze door de tabaksbladeren van hunne grove strengels te ontdoen, de blaêren met een kokende pap van geraffineerde suiker en verschillende zoete likeuren te overgieten en, nadat de blaêren voldoende doortrokken zijn, ze met een tweede mengsel van etherische oliën en Jamaica-rum te begieten. De aldus gedrenkte tabak wordt in een ijzeren trog gekneed en in vormen geperst. De tabakskoeken zijn dan klaar en kunnen uitgevoerd worden. In sommige landen is dit nieuwe product reeds tamelijk verspreid.

krokodillen en zeepaarden.

Vervaardiging van champagne-wijn.

Nu en dan treft men in de dagbladen advertentiën aan van personen, die tegen betaling van een zekere geldsom het recept aanbieden tot het vervaardigen van zoogenaamde champagne-wijn. Het geneele ‘geheim’ bestaat echter uit de volgende eenvoudige behandeling: Men neemt twee lood witte kandijsuiker en 1/4 lood wijnsteenzuur, 't welk men fijn stampt, waarna men het mengsel in een met goeden witten wijn gevulde champagneflesch doet, welke men goed omschudt. Vervolgens wordt in de fiesch nog 1/4 lood dubbelkoolzuur gedaan en de flesch zoo spoedig mogelijk sterk gekurkt, zoodat de buitenlucht geen toegang tot den wijn heeft. Na eenige uren in den kelder gelegen te hebben, kan de wijn, die als echte champagne schuimt en een zeer frisschen smaak heeft, gedronken worden.

Het smokkel-museum te Londen.

Een der belangrijkste kabinetten te Londen is het zoogenaamde smokkel-museum, dat een rijke verzameling voorwerpen en werktuigen bevat van verbeurdverklaringen door de policie. Wij willen er een oogslag in geven: Men vindt er in de eerste plaats een reusachtige Wellingtonzuil van lood. Hare geschiedenis is de volgende: Lood als oorlogsmateriaal is in Engeland aan een hoog invoerrecht onderworpen, tot kunstvoorwerpen bearbeid is het echter vrij. Een doorslepen leverancier kwam op den inval, honderden en nogmaals honderden looden borstbeelden van Wellington te laten maken, die echter zoo weinig gelijkenis hadden, dat zijn eigen vader ze niet herkend zou hebben. Ze kwamen zoo talrijk in Engeland aan, dat ieder gehucht zich wel zulk een monument had kunnen aanschafen. Ze werden echter niet tot dat vaderlandsch doel gebruikt, maar gingen regelrecht naar Birmingham - naar de kogelgieterij. Zoodra de policie van de zaak den reuk kreeg, was het natuurlijk met de zonderlinge bestemming der Wellingtonborstbeelden gedaan. Verder ziet men in het museum een torenhooge chignon - eenmaal eene bewaarplaats van brusselsche kant. Een goedig er uitziend schoothondje, naar alle regelen der kunst opgezet, had vroeger in zijn lichaam een schat van valencienner-kant en brillanten ringen. Een reusachtige stok, zwaar en onhandelbaar op het oog, maar inderdaad zeer licht: op zekeren dag haalde de policie er 10.000 vingerringen uit te voorschijn. Men ziet er een prachtig gevoerden pelsen jas hangen: tusschen de voering waren eenmaal 140 horlogiën verborgen. Een paar laarzen is er opmerkelijk, omdat het een der duizend paren is, wier zolen uit geperste tabak bestonden. Lange tabaksrollen zien er als kabeltouwen uit en zijn van buiten geteerd. Een dik boek, van buiten den titel dragende ‘Levensphilosophie vak Wolf’ bevatte eertijds zestig dames uurwerken in foedraal. Zoo vindt men in dit vreemdsoortig museum nog talrijke andere gesmokkelde voorwerpen, maar de verzameling is niet voor het publiek geopend.