De Belgische Illustratie. Jaargang 9

Anne Dieu-le-Veut.
Een verhaal uit de XVII^e eeuw,
Door August Snieders.
(Vervolg.)

Schier op hetzelfde oogenblik dat Henri d'Ambrelle uit de kamer ging, verdween ook Korrel achter de geheime deur, langs welke hij was binnengekomen.

Die deur gaf toegang tot eene wachtkamer, uit welke een enge steenen trap naar beneden en in een achterstraatje met blinde muren, leidde.

Toen de markies buiten en tegenover gemeld steegske gekomen was, zag hij Korrel op een dertigtal stappen van hem, naar de hoofdstraat komen, waarin de edelman zich bevond.

Eensklaps schemerde er den markies iets voor de oogen, doch wat dit eigenlijk was wist hij niet. Toen Korrel, hem voorbij ging, was het Korrel niet meer, dien hij in de enge steeg had zien aankomen.

Korrel, of de persoon die hem voorbij ging, was niet meer in het bruin vest, maar in een zwart justaucorps, met geel zijden nestels gekleed. De kraag was verdwenen en had plaats gemaakt voor een los afhangenden, wit mousselinen cravatte; de hoed scheen den markies van een anderen vorm en versierd te zijn met eene kleine, stijve en gekromde veêr.

De persoon had geen kort gesneden, rosse haren, maar wel lange zwarte, die tot op de schouders hingen; de plaaster was verdwenen en de mond was niet meer scheef.

Doch was die persoon Korrel wel? Gewis neen. Echter was er niemand in het straatje dan de bruine man der policie, op het oogenblik dat de markies het instaarde.

Er had iets - zeiden wij - voor zijn oog geschemerd, doch bij die schemering was er toch niemand verdwenen, was er geen ander persoon verschenen.

't, Moest echter wel zoo zijn, want de persoon in het zwart, die hem nu, zelfs zonder hem op te merken, voorbij ging, was Korrel niet.

De markies d'Ambrelle trad door de straten, nu zoo levendig als zij in den morgen grafachtig waren; de koopgoederen waren uitgestald, de werkman werkte achter in den winkel, de kinderen speelden gedruischmakend, zooals zij nu nog spelen, in de straat, en het helder zonnestraaltje, dat ruitjes en kleurige of vergulde uithangborden glinsteren deed, bracht veel bij om het straattooneel te verlevendigen.

Voor hem uit ging nog altijd de zwarte persoon, die veel had van een advokaat of een notaris.

Eindelijk verdween de roode veêr, en de markies dacht er niet meer aan, toen hij een half uur later het Koninklijke Hof binnentrad en de ‘maerte’ hem zeide, dat er een man wachtte, die hem verlangde te spreken.

In eene spreekkamer, bezijden de groote ingangpoort, stond Korrel, doch Korrel in zijn bruin kleedsel, met den hoed zonder veêr, de stoppelige haren, de plaaster op het eene oog en den min of meer scheef getrokken mond.

Dat bezoek was den markies niet erg welkom; ook fronste hij de wenkbrauwen en vroeg tamelijk barsch:

‘Wat verlangt ge?’

Vooreerst mijne hulde en mijnen eerbied brengen aan den edelen heer markies d' Ambrelle,’ zeide de man met den scheeven mond, op eenen toon alsof hij daarin iets verborgen hield.

‘Dat was geheel onnoodig,’ morde de markies; ‘doch ik heb u begrepen....Ziedaar uw godspenning.’

De edelman gaf den spion twee albertijnen⁽¹⁾, welke Korrel, zonder een spier in zijn gezicht te vertrekken, in den zak stak.

‘Ten tweede,’ hervatte Korrel, ‘waar en op welke wijze verlangt de edele heer markies ingelicht te worden over de personen in de Gouden Ster gelogeerd: schriftelijk of mondelings?’

‘Ik zou het liefst verlangen, dat ik enkel de berichten van den amman ontving.’

Korrel zweeg; hij gevoelde dat de markies niet dan met huivering met hem te doen had.

‘Doch het is nu eenmaal zoo. Ik heb het liefst, dat alles zooveel mogelijk mondelings worde afgedaan.’

‘Tot uwe dienst. Waar en welk uur van dag of nacht?’

‘Niet hier; uwe aanwezigheid zou al spoedig de achterdocht opwekken. Overigens, gij zijt door de lieden der herberg misschien gekend, als deel makende der geheime policie.’

Nogmaals zweeg Korrel.

‘Dus niet hier; waar dan?’ vroeg hij kortweg.

‘Ik ben vreemd in deze stad,’ morde de markies, wien de zaak erg verveelde, ‘en naar men mij bericht, is Brussel 's avonds en des nachts in 't geheel niet veilig. Ik heb geen lust om hier in het donker tegen mij onbekende schavuiten den degen te trekken. Weet gij wellicht eene geschikte plaats?’

‘Ik wacht uwe orders. Elke plaats, die ik zou aanwijzen, zou u verdacht kunnen voorkomen.’

‘Ik heb u door die woorden niet willen beleedigen, doch ik ken noch u, noch Brussel, en men kan niet eischen dat ik onmiddellijk vertrouwen toon. Indien gij echter eene geschikte plaats kendet.....’

‘Ik wacht de bevelen van den heer markies.’

‘Dewijl ik mij in de grootste verlegenheid bevind, moet ik wel het avonduur en deze herberg aanduiden. Echter zou ik verlangen u

(1) Munt door de aartshertogen Albert en Isabella geslagen; zij gold ongevaer 6 gulden

[p. 136]

struggle, de hondenkooper van piccadilly.

zoo weinig mogelijk te zien optreden. Geheel uwe figuur is zoo opvallend, zoo kennelijk.’

Korrel sprak geen woord, hij bleef stokstijf staan, alsof hij zeggen wilde: ‘Ge moet me nemen zooals ik ben.’

‘Vooral raad ik u de grootste voorzichtigheid en bescheidenheid aan, en als de vader van mevrouw, graaf Raoul Dieule-Veut, uit Parijs komen mocht, zal ik zorgen dat hij naar waarde uwe diensten beloone.’

De markies stak den spion nog een albertijn toe.

‘Is er nog iets van uwe dienst?’ vroeg Korrel.

‘Neen, ik dank u.’

‘Dan heb ik de eer uwe genade te groeten.’

De markies antwoordde niet: doch hij dacht bij zich zelven: ‘Die eer kunt ge wel voor u houden.’

Henri d' Ambrelle hoorde Korrel de laatste woorden uitspreken en de deur toetrekken; hij zag den persoon niet meer, want hij had den rug naar de deur gekeerd en stond voor het venster, dat uitzicht had op de straat.

Korrel moest slechts de poort van de herberg verlaten, om het venster voorbij te gaan. Er ging inderdaad iemand voorbij, doch 't was de bruine, stoppelige, eenoogige Korrel niet, maar wel de man in het zwarte pak, met geele nestels en den hoed met roode veêr.

Dat trof ook nu weêr den markies; er liep eene rilling over zijne ledematen, zonder dat hij zich reden van die ontroering kon geven. De man met de roode veêr kwam daar immers slechts toevallig voorbij en Korrel sloeg gewis de andere zijde der straat in.

De markies ging uit, zonder te weten waarheen zijne schreden te wenden. Toen hij gevoelde hoe gloeiend heet, hoe brandend de zon op de straatsteenen scheen, dacht hij aan de koele boomen van den vestingwal.

Al gaande ontmoette de gezantschapsseretaris den jongen graaf De Berlaymont, en deze noodigde hem uit meê naar het onlangs geopende koffiehuis op den Magdalenensteenweg te gaan, waar zich de jeunesse dorée vereenigde.

De loopmaren of duidelijker gesproken de ‘courangter’ waren aangekomen, zeide hij, en naar men hem verteld had, waren zij opgevuld met allerbelangrijkste tijdingen over de flibustiers of boekaniers.

Dat woord was ten dien tijde genoeg om aller ooren te spitsen, aller aandacht gaande te maken.

Men sprak van de stoute daden der vrijbuilers, kapers, roovers, zooals zij vooral door de spaanschgezinden genoemd werden, naar gelang het denkbeeld, dat men van hen had opgevat.

Men sprak er van in het vergulde salette, gelijk in den winkel van den schoenlapper; aan de hoven van Europa gelijk in de taveerne, in de prachtige staatsiekoets gelijk op de arme hottende boerenkar.

De kindervertelsels rolden op die gevreesde zeebonken en menig jong hoofd, zoo vrouwelijk als mannelijk, toonde vrees en bewondering voor die roovers en helden, welke koningen op hunne troonen deden verbleeken en beven!

IV.
Bessemstor en degen

Er was veel volk in het koffiehuis, dat in de 17^e eeuw voorzeker zoo'n prachtig uiterlijk niet had als nu in onze dagen; doch reeds vroeg had die plaats een staatkundige tint, welke zich later in zoo ruime mate ontwikkelde.

Londen had zijn koffiehuis in 1651, Parijs had het zijne eigenlijk wel twintig jaar later

Een zeer voorname klas der samenleving, doch vooral de jonkheid, bezocht die oostersche instelling; men rookte er dapper de lange pijp, men dronk er koffie, chocolade, ook rosolis en ratafia - kortom, ‘alderlei gedistilleerde wateren’ zegt zeker poëet.

boksers.

Op het oogenblik dat de markies en zijn geleider binnentraden, heerschte er eene verwonderlijke stilte onder de aanwezigen.

Slechts ééne stem liet zich hooren, het was die - en zij was helder en welluidend - van een jong mensch, die luidop de aangebrachte tijdingen voorlas.

‘De bezetting van Carthagena,’ zoo hoorde men, ‘wetende dat de beruchte Lorenzillo, of eigenlijk Laurens de Graaff geheeten, zich in den omtrek en aan boord van eene kleine bark bevond, nam maatregelen om dien stouten flibustier machtig te worden. De galjoenen van den admiraal en den viceadmiraal, met zestig stuk gewapend, vaarden uit. De fransche vrijbuiters zagen den dood voor oogen en hun kommandant, Lorenzillo, plaatste volgens gewoonte een konstabel met eene brandende lont aan de kruidkamer, om op een gegeven bevel en in geval van neêrlaag en overrompeling, vriend en vijand in de lucht te doen springen.’

Bock, de vliegenpapier-man.

Er liep een gemompel onder de aanwezigen, hetwelk zonder twijfel in toejuiching zou losgebersten zijn, hadde men de spaanschgezinden en de onbekende luistervinken niet gevreesd.

Aan het venster stond de graaf De Vertigneul, met de armen over de borst gekruist; hij luisterde even als de anderen naar de nieuwstijdingen, zonder echter de minste goed- of afkeuring te doen blijken.

De lezer ging voort:

‘Nu nam Lorenzillo een stout besluit, dreef zijn klein vaartuig tusschen de twee schepen in, hefte een hevig geweervuur aan, en acht en veertig Spanjaarden vielen......’

Een hevige afkeuring liet zich hooren. De couranten vertelden niets dan dwaasheden, zoo vertelde men hier; dat alles had geen gezonden zin, zoo zeide men daar. Twee admiraalschepen nemen met een soort van notendop! lachte men ginder.

De puntigen meenden dat het beter was dergelijke aanhitsende en oproerige tijdingen niet onder het volk te verspreiden; iets dergelijks wond het publiek op, en het was de schuld van de nieuwsjagers, dat er zooveel menschen van slechte conditie naar de westindische zeeën afzakten, om het getal boeven daar te vergrooten enden handel in die zeeën onmogelijk te maken.

(Wordt vervolgd.)