De Belgische Illustratie. Jaargang 9

Anne Dieu-le-Veut.
Een verhaal uit de XVII^e eeuw,
Door August Snieders.
(Vervolg.)

‘Welnu, heer markies,’ voegde een der terugkeerenden hem toe, ‘gij snelt den wal niet op om uwe landgenoote na te staren?’

Henry d'Ambrelle glimlachte.

‘Hoe, ge bewondert haar niet?’ vroeg een der heeren.

‘Hoe is 't mogelijk dit te vragen? Ik was zóó in bewondering, dat ik hier als aan den grond genageld bleef staan.’

‘Markies, gij zegt dit op een recht zonderlingen toon!’

‘Wat bedoelt ge?’

‘'t Is inderdaad moeielijk om te zeggen, welk gevoel mij bij het hooren van uw koud, onverschillig, misschien minachtend antwoord, beheerscht.’

‘Koud, onverschillig, minachtend?.... Heb ik dien toon aangeslagen?’

‘Dat was de indruk, die mij van uwe woorden achterbleef.’

De markies wist inderdaad niet welken toon hij aangeslagen had, doch gaarne wilde hij aannemen, dat hij een ongunstigen indruk had teweeggebracht.

‘Hebt gij de gravin De Vertigneul meer gezien?’ vroeg de jonge graaf De Berlaymont.

‘Mij dunkt dat het de eerste maal niet is dat ik haar zie,’ luidde het antwoord.

Ook de toon waarop die woorden werden uitgesproken, werkte onvoordeelig op de gemoederen; het scheen aan de jeunesse dorée bepaald zeker, dat de markies meer wist, opzichtens de schoone rijderes, dan hij zeggen wilde en dat hetgeen hij wist juist niet ten haren gunste was.

De markies begreep die alles; doch hij had zich erg bedrogen, toen hij dacht de ontroering, bij hem opgewekt, overmeesterd te hebben; hij was nog te diep geschokt om met de vereischte natuurlijkheid te kunnen antwoorden.

Henry d'Ambrelle wenschte de groep jongelingen letterlijk naar de maan, en had veel gegeven indien hij eenige oogenblikken alleen, geheel alleen had kunnen zijn.

Zijn stilzwijgen onder het voovtwandelen verergerde den toestand, en wierp inderdaad meer en meer schaduwen op de schitterende figuur die Brussel in opschudding bracht.

‘Het ware beter die geheimzinnige houding te laten varen en ons behoorlijk over haar in te lichten,’ morde men hier.

‘Wat geeft dat!’ antwoordde men ginder luchtig: ‘zij is eene vrouw van hooge onderscheiding!’

‘Ja, maar beken met ons dat zij tamelijk wonderlijk handelt, en men geen rechten draad aan het verblijf alhier vindt.’

‘Nu, mij ook bevalt de houding van den markies d'Ambrelle niet!’ merkte een derde, een vierde op. ‘Als men beschuldigt dient men reden te geven.’

De gezantschaps-secretaris had eenige dier woorden, rechts en links uitgesproken, opgevangen.

‘Ik denk,’ antwoordde hij op het laatste gezegde, ‘dat ik niemand, en vooral geene vrouw beschuldigd heb.’

‘Neen, niet juist beschuldigd, maar.....’

‘Gij ontleedt mijne woorden en mijn stilzwijgen geheel verkeerd, mijneheeren! Het is geenszins mijn inzicht mevrouw De Vertigneul, zooals zij genoemd wordt, te misprijzen. Zij is, ik herhaal het, eene vrouw; zij draagt daarenboven een adellijken titel en is eene Française, en van dat oogenblik ben ik integendeel bereid hare eer ridderlijk, des noods met den degen, te verdedigen.’

Dat was eene eerherstelling, maar ook tevens eene waarschuwing voor den laatsten spreker, die dan ook zeer gelukkig was toen hij onder het algemeen geroep: ‘flink gesproken!’ vergeten werd.

‘Ben ik,’ zoo sprak de markies kalm voort, ‘zoo luidruchtig niet in mijnen lof over de gravin De Vertigneul als velen van u, dan toch vereer ik haar niet minder, en om dit te bewijzen, stel ik u voor de schoone Française dezen avond, volgens de mode in de Spaansche Nederlanden, met eene prachtige serenade te vereeren.’

‘Bravissimo!’

‘Aangenomen! Wij zullen allen daar zijn!’

De markies was nu weêr wat hij altijd was: de kalme, voorzichtige en doorzichtige diplomaat.

De groep keerde naar de stad terug; de muzikanten moesten gevonden, de bloemwinkel letterlijk leeg geplunderd worden.

De avond viel, de wandelaars, rijtuigen en ruiters verlieten allengs de lommerrijke dreven, en in hunne plaats dansten er nu, in het laatste zonnestraaltje dat over den zandweg schoot, een heir van muggen.

II.
In de gouden ster.

De Gouden Ster was eene zeer voorname herberg, op den hoek der Parochiaanstraat, nabij de St.-Gudula-kerk, in wier benedenkamer zich een aantal personen vergaderden toen het eigenlijke koffiehuis nog niet bestond; men kwam er drinken, rooken, spelen en het nieuws van den dag vernemen.

Nu er echter een koffiehuis bestond, was de Gouden Ster nog altijd de plaats waar de voornamen, zelfs gezanten, de oversten der gilden en anderen, op gegeven oogenblikken, maaltijden en drinkpartijen hielden.

Voorwaar, daartoe waren weinige herbergen zoo goed ingericht, als de Gouden Ster.

Niet alleen was de keuken goed voorzien van alle soorten van visch en wildbraad, maar geen kelder was zoo rijk aan vin d'Anjou, vin d'Ay, muscaat, Bordeaux, spaansche malvezy, deelwijn en cognac; geen herberg kon op een zoo ruimen voorraad wijzen van tafelzilver en drinkgerief, zooals handhouders, glazen roemers, berkemeijers, fluiten en bokalen.

En dan, de waard was geen bedrieger; de wijn werd bij hem niet met tornesol of andere mengeling van ‘duyvelsche inventies’ vervalscht; hij stopte ook geen ‘servet in de bierkan’ om alzoo minder ‘suypens’ te geven, noch schreef met dubbel krijt.

De kamers van de Gouden Ster waren ruim en zindelijk, de bediening keurig, de stallingen voortreffelijk.

Eenige weken geleden waren daar ook de graaf en de gravin De Vertigneul aangekomen en hadden de gemeubeleerde kamers op de verdieping en voor aan de straat betrokken.

De meubels alleen toonden daar genoegzaam dat dikwijls hooge gasten in de Gouden Ster vertoefden.

Van de voornaamste kamer had mevrouw De Vertigneul haar salette gemaakt.

Het is in dit vertrek, dat wij het grafelijke paar ontmoeten.

De rid langs de vaart had de gravin geenszins vermoeid; integendeel, voor de weinige uren, die er van den dag nog overbleven, had zij zich de moeite getroost van kleeding te veranderen.

Wij vinden haar dan ook in de roodzijden taille-en-pointe, met gepofte mouwen, die den arm tot over den elleboog bedekten; eene breede roodzijden geretrousseerde jupe werd over den geelzijden en engen rok gedragen.

De haren waren gefriseerd, ‘gestruiveld’, zou Van Zevecote zeggen, en hingen in kleine krullen langs het fijne gelaat.

Had de gravin, te paard gezeten, iets mannelijks in zich, op dit oogenblik was zij de elegante vrouw, die zelfs in haar toilette kwistig met parels, braceletten en ringen te werk ging.

Ook de graaf was in een ander, doch eenvoudiger gewaad dan op de wandeling gekleed.

Beiden waren gezeten. Het venster stond open, en met de frissche avondlucht dansten er ook eenige ongenoodigde muggen binnen, die echter bij mevrouw door de zachte beweging van den waaier op afstand gehouden werden.

De Vertigneul, die aan de tafel en op eenige stappen van het venster zat, greep van tijd tot tijd naar den roemer, en dronk met malsche teugen den geurigen wijn.

Het gesprek tusschen de twee personen was niet zeer druk; het werd zelfs door lange tusschenpoozen onderbroken; het was daarenboven niet erg welwillend, soms zelfs scherp en het scheen dat die twee vreemdelingen, nu zij alleen waren, wel eens den onderscheiden toon vergaten dien zij elders aansloegen.

‘'t Was eene dwaasheid; ik had u niet herwaarts moeten volgen,’ zeide de schoone vrouw na eene poos stilzwijgens, op mokkenden toon.

‘Gij zelve waart immers benieuwd om Frankrijk weêr te zien?’ luidde het antwoord. ‘En ik, ik had mij zelven te rechtvaardigen.’

‘Dwaasheid! Wat vermochten uwe vijanden tegen u? Niets!’

De Vertigneul trok de schouders op en zweeg; hij keurde die scheve voorstelling der zaak geen antwoord waardig. Zwijgend liet hij het blondlokkig hoofd in de opengespreide hand rusten.

Noch deze, noch gene sprak; de gravin zag naar buiten. De avond was gevallen; de torens van de St.-Gudula kregen allengs onduidelijke vormen: de laatste kauwen dreven nog in breede kringen rondom den torentop.

(Wordt vervolgd.)