Geillustreerd nieuws.
INHOUD: Een drama aan de spoorwegstatie te Lyon. - Een gevaarlijke overtocht. - De toestand der Serviërs te Alexinatz. - De tegenwoordige beweging in Engeland ten gunste der Kristenen in Turkije.
Vreeselijk moet het aanzien zijn van den gevreesden boschkoning, van den leeuw der woestijnen, wanneer hij in overgroote sprongen over de onafzienbare afrikaansche vlakten jaagt; als zijn gebrul zich in een wijden omtrek doet hooren, door het verre gebergte weêrkaatst gelijk het doffe rommelen van den donder. Met opgerichte manen en bliksemende oogen, terwijl zijn staart het stof der woestijn als een rookwolk omhoog jaagt, rent hij voort in den donkeren nacht, zonder om te zien en als overtuigd van zijne kracht. Het wilde gedierte, verschrikt door dat machtige gebrul, zwijgt en vlucht en verschuilt zich sidderend in zijne holen en krochten.
Alle bosch- en woestijnbewoners erkennen zijne meerderheid, zijn koningschap. De mensch alleen vreest hem niet; in de sombere bosschen van Azië, in de onmetelijke woestijnen van Afrika zoekt hij hem op, treedt hem te gemoet en bevecht hem met al de middelen, welke de ondervinding en het menschelijk vernuft aan de hand geven, ofschoon niet altijd met gelukkigen uitslag. Over het geheel genomen blijft de mensch, ook in zijnen strijd met den koning der dieren, overwinnaar. Behendigheid, list, vernuft, verstand maken den mensch tot heer der schepping en ook de vreeselijke leeuw moet dien invloed ondervinden. Als een gevallen reus, als een onttroonde koning moet hij den fieren nek bukken voor de overmacht des menschen, en ziet hij zich in ketens geklonken, in eene kooi opgesloten, aangegaapt door de nieuwsgierige menigte, vernederd tot..... hansworst.
De gevangene, de afgerichte leeuw is de fiere boschkoning niet meer, hij is niet meer de schrik der woestijnen; hij is tam gemaakt: hij laat met zich spelen, gelijk men met een kind, met een huishond speelt. Doch gelijk een gevallen grootheid bare natuur niet geheel kan verloochenen, gelijk een gevangen soldaat zich nog soms aan de dagen van strijd en krijgsgewoel herinnert, gelijk het afgedankt oorlogspaard, voor ploeg of kar gespannen, in zijne ooren nog een enkele maal de krijgstrompet hoort weêrgalmen en zich uit het gareel losrukt, zoo ook komt bij den gevallen boschkoning zijn oorspronkelijk wilde aard soms nog boven. Dan kan hij weêr vreeselijk zijn als toen hij nog in vrijheid door de woestijn rende, dan is hij weêr koning, zij het ook slechts voor een oogenblik. De omgang met dien gevallen reus blijft daarom altijd gevaarlijk, en een leeuwentemmer sterft zelden op zijn bed. Den een of anderen dag herinnert de leeuw zich zijne voormalige grootheid en dan is de dierentemmer onfeilbaar verloren.
Wij geven hierachter eene gravure van een vreeselijk drama, niet in een menagerie maar aan een der drukste spoorwegstatie van Frankrijk voorgevallen.
De in Frankrijk algemeen bekende dierentemmer Bidel te Lyon zou met den spoortrein voor zijne inrichting, een prachtigen nubischen leeuw ontvangen. Het dier was in een goed voorziene ijzeren kooi, in een afzonderlijken waggon, aan de statie te Lyon aangekomen. Terwijl men Bidel ging waarschuwen, werden de noodige maatregelen genomen om ongelukken voor te komen. De stationschef deed den waggon waarin de gevreesde passagier zich bevond, op een afzonderlijke linie plaatsen, terwijl op den waggon met groote letters geschreven stond: Défence d'entrer (verboden toegang). Een ossenkooper, Vicard genoemd, had echter de onvoorzichtigheid te naderen en het portier van den waggon te openen. De leeuw lag in een slapende houding in zijne kooi en zag er zacht en vreedzaam uit als een lam. De onvoorzichtige zou echter spoedig ondervinden, hoe gevaarlijk het is een slapenden leeuw wakker te maken.
Door de onderworpen houding van het dier aangemoedigd, misschien in de veronderstelling dat deze boschkoning even tam was al s de ossen waarmeê hij dagelijks omging, stak hij hem een stuk brood toe; ook thans verroerde het beest zich niet. Nog stouter geworden, stak Vicard zijne hand door de traliën der kooi, om den leeuw te streelen; doch nu verhief deze zich in zijne volle lengte, greep met zijne vreeselijke tanden den arm van den roekeloozen ossenkooper vast- en trachtte hem geheel binnen de kooi te sleepen.
Een schreeuw van ontzetting en smart weêrklonk; te vergeefs trachtte Vicard zijn arm uit den muil van het woedend geworden dier los te rukken. De beenderen kraakten, het bloed vloeide tappelings uit de gapende wonden, de arm werd, als tusschen ijzeren schroeven geklemd, door de tanden van den leeuw verpletterd.
Intusschen kwamen op het angstgeschreeuw van den ongelukkige de spoorwegbedienden, met ijzeren staven gewapend, toegeschoten; van alle zijden werd de leeuw aangevallen en bedreigd, maar deze liet niet los alvorens de arm van den onvoorzichtigen ossenkooper geheel verscheurd was. De arm moest afgezet worden en korten tijd daarna bezweek Vicard aan de bekomen wonden.
Hoe ver oefening en gewoonte, gepaard met stoutmoedigheid en wilskracht, het brengen kunnen, hebben een aantal bekende kunstenmakers, of wil men ze met een meer deftigen naam aanduiden, eenige kunstenaars in de laatste jaren bewezen. Men staat inderdaad verbaasd over de spierkracht, behendigheid en onverschrokkenheid van sommigen hunner. Jenkins, Leslie, Balleni, Blondin en vele anderen brachten de wereld door hunne kunstvaardigheid in verbazing; Europa bezit een kogelman, die de uit een kanon geschoten projectielen in zijne gespierde handen opvangt; het heeft een kanonmensch, die zich uit een kanon laat schieten en zich in zijne vlucht aan een trapeze vastklemt. Anderen hebben de grootste, men mag wel zeggen de dolzinnigste waagstukken uitgevoerd op eene koord, die over huizen, rivieren en afgronden gespannen was. Een der zeldzaamste waagstukken van dien aard is op onze gravure afgebeeld. Het stelt den overtocht voor van een jonge dame, mejuffrouw Marie Spelterini, over den waterval der Niagara.
Men weet dat de Niagara een der reusachtigste stroomen der aarde is. Zij maakt de grensscheiding uit tusschen de engelsche kolonie Canada en de Vereenigde-Staten van Noord-Amerika, terwijl zij de beide ontzaggelijke meren Erie en Ontario met elkander verbindt, en onder den naam van St.-Laurensstroom in de baai van New-York uitloopt.
Op zekere plaats, the Whirlpool Rapids genoemd, verengt zich de 200 voet breede stroombedding tot op de helft van hare breedte, waardoor op die plaats de strooming zoo geweldig is, dat, ofschoon het water hier 180 voet diep is, de golven zich nog ter hoogte van tien voet tegen den oever opwerpen. Hier was het, niet ver van de beroemde hangende brug, dat meesterwerk van bouwkunst, dat mejuffrouw Spelterini haar kunststuk volvoerde.
Eene koord van 1000 meter lang was over den vervaarlijken afgrond gespannen.
De lucht was dien dag stikkend heet geweest; toen de avond reeds begon te vallen, verscheen mejuffrouw Spelterini aan den amerikaanschen oever, waar zij door de duizenden aanschouwers met geestdrift begroet werd. Hare oogen werden met een zakdoek geblinddoekt; zij nam den meer dan 60 pond zwaren balanceerstok in de hand, en begaf zich met vasten stap op de gespannen koord en begon, onder de ademlooze stilte van het publiek, hare ijzingwekkende wandeling. Een kleine misstap, de minste aarzeling zou haar zonder twijfel in den vreeselijken afgrond hebben doen neêrstorten, doch hare tegenwoordigheid van geest verliet haar geen oogenblik, en binnen 13 minuten had zij gelukkig den gevaarlijken overtocht volbracht.
Met stormachtige toejuichingen werd zij aan den canadeeschen oever begroet; zij had haar doel bereikt, haar programma uitgevoerd, maar hare eerzucht was niet voldaan; nogmaals betrad zij de koord, en thans ongeblinddoekt, om zoo naar den amerikaanschen oever terug te keeren. Deze reis was nog ijzingwekkender dan de eerste: daar hare oogen nu vrij waren, moest zij den verschrikkelijken, schuimenden afgrond onder hare voeten aanstaren, en daar zij rugwaarts over de koord liep, kon zij van de oogen geen dienst hebben. Ook dit kunststuk werd zonder ongelukken volbracht en zij mocht zich verblijden in de daverende toejuichingen van het volk over hare dubbele zegepraal.
Men verzekert dat mejuffrouw Spelterini een volgend jaar in Europa hare halsbrekende toeren, maar die van moed en tegenwoordigheid van geest getuigen, wil uitvoeren.
Het eenige gewichtige, ofschoon niet beslissende gevecht dat er gedurende den geheelen servischen oorlog geleverd is, is de slag bij Alexinatz, welke den 1 september plaats had. Dat gevecht, hetwelk zoozeer ten nadeele der Serviërs uitviel, deed al de plannen van Tschernaïeff in rook vervliegen.
Volgens oude gewoonte hebben echter de Turken hunne overwinning niet weten te vervolgen, en den kostbaren tijd met nuttelooze marschen en contra-marschen verloren doen gaan. Het is echter een feit, dat de vesting Alexinatz maar zeer flauw meer door de servische troepen verdedigd wordt, het zij dan uit onmacht of wel dat zij naar een vastgesteld krijgsplan handelen. Tschernaïeff heeft zich reeds lang met zijne hoofdmacht op Deligrad teruggetrokken, terwijl de groote zwerver, kolonel Horwatowics, allerlei wonderlijke marschen maakt, zonder echter ooit den vijand te ontmoeten. Te Alexinatz is slechts een zwak garnizoen achtergelaten; de meeste en zwaarste kanonnen hebben die vesting reeds verlaten, zoodat zij, bij een ernstigen aanval van turksche zijde, moeielijk langer tegenstand zal kunnen bieden. Men begrijpt dat het onder zulke omstandigheden niet raadzaam is, de talrijke gewonden van de laatste gevechten in die stad te laten, waarom men dan ook reeds lang begonnen is, ze meer noordwaarts, naar Deligrad, waar zich het servische hoofdkwartier bevindt, te vervoeren. Onze gravure geeft eene afbeelding van een convooi gewonde Serviërs, die zich uit Alexinatz terugtrekken.
Dat de servische regeering echter den moed niet opgeeft, blijkt daaruit, dat zij alles voor een winterveldtocht doet gereed maken. De harde turksche vredesvoorwaarden zijn dan ook niet bijzonder geschikt om spoedig tot eene overeenstemming te leiden.
Er is wel eens gezegd dat John Bull slechts dan uit zijne zoete rust is wakker te schudden, wanneer zijne handelsbelangen of zijne beurs in 't spel zijn. En inderdaad is er veel toe noodig, om hem uit zijne dommeling te doen ontwaken. Engeland heeft vele dingen in Europa, die alles behalve in den haak waren, met een onverstoorbare kalmte aangezien. Zoo ging het in den aanvang ook met de wreedheden door de Turken in Herzegowina en Bulgarië bedreven. In het Parlement en in eene enkele weinig geruchtmakende meeting verhief zich nu en dan wel eene enkele stem, om de moorden door de Turken bedreven te brandmerken, maar de geruststellende rapporten van sir Elliot, Engeland's gezant te Konstantinopel, en de verbloemende meêdeelingen van Disraëli en lord Derby in het Hooger- en Lagerhuis, brachten die stemmen spoedig tot zwijgen. Toen het echter later, vooral door de korrespondentiën van Daily-News, algemeen bekend werd, dat de Turken in wezenlijkheid op de vreeselijkste wijze in het ongelukkige Bulgarië huisgehouden hadden, werd de verontwaardiging der engelsche natie eindelijk opgewekt, en was niet meer door geruststellende en verbloemende meêdeelingen te stillen. Door het geheele land werden meetings gehouden, om de turksche gruweldaden en hier en daar ook om de onverschilligheid der engelsche ministers te brandmerken. Onze gravure stelt eene meeting voor, door Gladstone den 9 september te Bleak-Heath belegd, die ondanks den zwaren regen zeer druk bezocht werd. Gladstone heeft overigens in de turksche aangelegenheden
Auteursrechtvrij
