De Belgische Illustratie. Jaargang 8

In vaders grooten zetel.

De knaap is nauwlijks drie jaar oud,
Maar struisch en rap; hij klimt reeds stout

In vaders grooten zetel,

Neemt plaats zoo diep als hij maar kan,
En spreidt zijn armen open dan

In vaders grooten zetel,

En heft het hoofd en blikt zoo fier,
En roept en zingt: ‘nu zit ik hier

‘In vaders grooten zetel.

Het zusterken, dat pas kan gaan,
Komt wagglend vol bewondering staan

Voor vaders grooten zetel.

‘Ik ook,’ zegt zij, ‘ik ook daarop,
‘Ik ook met zoete Mieke-pop

‘In vaders grooten zetel!’

‘Ik ook!’ zoo spreek haar biddend oog.
Maar 't is toch zoo almachtig hoog

In vaders grooten zetel!

‘Wacht!’ zegt hij, ‘zusje, ik kom terstond.’
En wip! hij glijdt weêr op den grond

Uit vaders grooten zetel.

‘Wat is mijn zusje toch zoo kleen,’
Zoo denkt hij; ‘zij kan niet alleen

‘In vaders grooten zetel.’

Zij kruist haar armkens rond zijn hals;
Hij heft - en kust haar dan eens malsch,

In vaders grooten zetel.

En klimt er zelf maar aanstonds bij,
En vlijt zich juichend aan haar zij

In vaders grooten zetel.

En Mieke-pop wordt zachtjes dan
Geplaatst, daar tusschen vrouw en man,

In vaders grooten zetel.

En 't duurt niet lang of, arm in arm,
Slaapt 't kleine drietal, blozend warm,

In vaders grooten zetel.