De Belgische Illustratie. Jaargang 8

Jagers en stroopers.
Novelle van Fr. Schnettler, Pr.

(Vervolg en Slot.)

‘Maar gij wilt immers niet meer gaan, gij hebt het u voorgenomen. - Zoo'n sterk hert hebt gij nog niet geschoten. En het komt u elken dag in den weg, juist alsof het u wilde tergen. - Maar wanneer de houtvester eens kwam? Zou moeder het dan niet van kommer besterven, zou Setje's hart niet breken? Wanneer men u weêr betrapt, komt gij niet zoo gemakkelijk weêr vrij en gij durft den houtvester niet meer in de oogen te zien. - Maar niemand zal het merken. Gij neemt heimelijk het geweer, schiet hem neêr en laat hem liggen. 't Is het werk van een oogenblik. Er kraait geen haan naar. En wanneer het ook eens mislukte? Wat dan? Het kan immers niet mislukken. Vroeger hebt gij er nooit aan gedacht en altijd lukte het. En nu ook gelukt het zeker; maar gij zijt bang, gij zijt laf.’ Zulke gedachten joegen hem door het hoofd Hij bleef nog altijd uit het bosch, maar de stem verhief zich immer sterker. ‘Gij domme gek, gij lafaard,’ riep zij hem toe als 's avonds in de schemering, het bronsgeloei der herten tot in het dorp overklonk.

In huis kon hij het niet uithouden. Het was hem als werd hij naar het bosch gedreven, naar de bronsplaats. ‘Schiet het hert neêr,’ klonk het in zijn binnenste. ‘Morgen is het misschien verdwenen.’ Hij aarzelde nog. ‘Wanneer het vandaag weêr daar is, dan past gij het morgen op, ja, dat zal ik, daarvan zal het afhangen.’

En Johan ging naar het bosch; het hert was er ook. En den anderen avond was hij weêr in het bosch, met de buks onder den arm. De hartstocht had overwonnen. Zoo gaat het altijd; wanneer men met den duivel accordeert en hem voor waarden stelt, blijft hij immer aan het langste eind.

Het was alsof het dier merkte dat het doodelijk schot hem wachtte. Nu was het hier dan daar, rusteloos dwaalde het van plek tot plek. Stil en oplettend sloop Johan nabij, van bosch tot bosch, geheel oog en oor. Nog woedde de strijd in zijn binnenste voort. ‘Keer om, werp de buks weg, gij maakt u ongelukkig,’ riep de goede engel hem nogmaals toe. Hij stond stil en zette het geweer neêr. Doch daar klonk iets door het bosch, rossig schemerde het door de struiken, het was het hert. ‘Nu om te keeren, zou al te dom en te laf zijn,’ riep de stem des boozen. Hij sprong naderbij. Het hert trad in het vrije, hij zette de buks aan den schouder, het knalde, de kogel moest getroffen hebben.

Wel is waar brak het dier zich spoedig ruim baan door het struweel, maar het had sterk gezweet en menig blad bloedrood geverfd. Het moest spoedig nêerstorten.

Buiten zich zelven van ontroering ijlde hij het achterna. Spoedig was hij het hert nabij. Het wentelde zich in het moerassige slijk om de brandende wond te koelen. Langzaam en langzamer werden zijne bewegingen, zwarter en dikker vloeide het bloed uit zijne zijde; het wilde opspringen, daar stortte het nêer. Het vuile moeraswater was rood van bloed.

Vroolijk ijlde de jonge man nu naar het gevelde dier toe. Welk een pracht van een hert! En welk heerlijk gewei! geheel donkerbruin, slechts de spits der hoornen was hagelblank. Armdikke takken bogen zich ver uit elkaâr; de bovenste vier takken naderden elkander meer en vormden een soort van kroon als een hand met uitgestrekte vingers. Bij het zien van zijn buit werd Johan weer eenklaps door den ouden jachtlust aangegrepen. Hij hoorde zelfs niet de stappen die in het bosch naderbij kwamen.

‘Strooper, heb ik u eindelijk!’ riep de jager Kamper honend. Het schot had hem hierheen gelokt. ‘Nu rekenen wij af.’ Dreigend was de mond van het geweer op Johans borst gericht.

Johan verschrikte. Hij voorzag niets goeds. Het oog van zijn tegenstander fonkelde van onheilspellende wraakzucht. Hij greep zijn buks en spande den haan. De loop was met schroot geladen.

‘Strooper, leg het geweer neêr! verroer u niet; anders jaag ik u een kogel door den kop.’ riep de jager. Zijn stem beefde van woede.

‘Wilt gij mij doodschieten als een hond? Daar ben ik bij,’ antwoordde Johan en week terug om zich achter een nabijstaanden beuk te dekken.

‘Sta of ik schiet! geef het geweer af.’

‘Neen, het geweer krijgt gij niet. Maak het bekend, geef mij aan, ik zal het niet loochenen. Blijf mij echter van het lijf.’ Ook Johan werd door toorn en hartstocht overmand.

‘Werp het geweer weg! sta! gij ontkomt mij niet.’ Het geweer aan den schouder, drong de jager in blinde woede op hem aan. Johan merkte dat hij zijn leven wilde, en ook hij legde op zijn tegenstander aan; oog in oog, monding tegen monding, stonden zij daar, de beide doodsvijanden tegenover elkander. Een oogenblik - en het knalde en een hartverscheurende jammerkreet van den jongen boer klonk door het bosch En toen was alles stil.

‘Goed getroffen! gij beweegt u niet meer,’ riep de jager met duivelachtige woede. Warm stroomde het rookende bloed uit de borst van den jongen boer - roggelend wentelde hij zich langs den grond, woest rolde zijn oog, krampachtig klampten zijne handen zich aan den bodem vast en rukten het gras uit; een laatste trekken en het leven was niet meer. De nacht spreidde zijn zwarten sluier over dit ijzingwekkend tooneel; ook een donkere, raafzwarte nacht daalde in het hart van den moordenaar. Star van schrik en ontzetting, koud tot in het diepste zijner ziel, blikte hij neêr op het ongelukkig offer zijner wraak en ijverzucht. Een oogenhlik stond hij daar en hij leed hellepijnen; een koude rilling greep hem aan, een koud zweet druppelde hem van het gelaat.

‘Moordenaar, moordenaar,’ klonk het van alle kanten uit het struweel, uit ieder bosch en struik, uit iederen boom; voort dreef het hem van die onzalige plek.

Hij vermande zich echter. Met vreeselijke klaarheid overzag hij thans zijn toestand. Nog eenmaal ging hij naar de plaats terug; zijn geheel wezen kwam er echter tegen op, de haren stonden hem te berge.

Ha! hoe vreeselijk richtte ook zelfs nu nog de doode het gebroken oog op den moordenaar. Een greep en de buks van den vermoorde was in zijne hand. Nog was zij gespannen. Hij mikte en drukte los. Kletterend sloeg het schroot in den beuk in welks nabijheid de jager het onzalige schot had gedaan. Dan wierp hij het

[p. 367]

geweer weg en ijlde voort van de Vreeselijke plek, alsof de duivel hem op de hielen zat. Het wild sprong van zijn rustplaats op; hij sidderde, doodsangst greep hem aan, hij schrikte terug voor zijn eigen voetstap, schuw blikte zijn dwalend oog in het rond, alsof de dood hem achtervolgde; een raaf vloog hem voorbij en diens onheilspellend gekras klonk hem in de ooren, als riep hij: moordenaar! De dauw druppelde van het loof der boomen en maakte zijn handen en aangezicht nat; - ha! was dat geen bloed, warm bloed dat uit de hartewonde vloeide? Het vreeselijk bewustzijn van zijn bloedschuld drukte hem als een eeuwigheid op de ziel en dreigde zijn hart te doen barsten?

Hij ijlde naar het dorp, naar menschen. Toen hij den houtvester niet thuis vond, ijlde hij verder voort; voort naar de stad, naar het gerecht om aangifte te doen: Hij had een schot hooren vallen en was toegesneld. Daar had hij den jongen boer bij het gevelde hert aangetroffen. Deze was opgesprongen, had zich achter een beuk geposteerd en op hem aangelegd. Toen had hij zich ook achter een boom geplaatst en Johan opgevorderd het geweer af te geven en rustig zijn weg te gaan. In plaats van hierop te antwoorden had deze op hem geschoten; de boom had hem gedekt, slechts eenige stukken hagel waren door zijn mouw gedrongen, zooals de gaten nog aantoonden. Toen had hij ook aangelegd, voornamelijk toen hij zag dat de andere naar stroopersmanier zijn geweer opnieuw laadde. Hij had hem nogmaals aangemaand te gaan, maar Johan had hem met een tweede schot gedreigd en opnieuw aangelegd. Toen was hij voor zijn leven gaan vreezen en in toorn losgebersten. Ongelukkigerwijze had hij goed getroffen. Het lijk lag in het bosch, een goed uur van het dorp. De zaak had een vreeselijken indruk op hem gemaakt; hij was met den jongen boer opgevoed en zou in eeuwigheid het uur vervloeken, waarin deze door zijn hand van het leven was beroofd. Onmiddellijk werd een protocol opgemaakt. Het was reeds laat in den avond en het duurde zeker twee uren eer de mare zich door het dorp verspreidde. Daarom werd de zaak tot den volgenden morgen uitgesteld. De jager bleef op de plaats. Hij schrikte er voor terug alleen in den nacht den weg naar het dorp af te leggen. Slapen kon hij echter niet.

Den volgenden morgen, toen de dag nauwelijks was aangebroken, werd er reeds bij den burgemeester in Hannethal geklopt. Grommend stond hij op, om te zien wie toch die onwelkome rustverstoorder mocht wezen.

Hoe verschrikt opende hij de oogen als hij den ambtman, eenige schrijvers, den politiedienaar en den jager daar staan zag. Met ontzetting vernam hij het nieuws. Zij traden binnen.

De jager ijlde door het dorp om den ouden houtvester te wekken en hem te verzoeken met hem meê te gaan. Toen hij de boerderij voorbijging, stortte hij bijna neêr onder het gewicht zijner schuld. Daar lag die vreedzame boerderij die zijn kinderjaren had gezien, waarop hij tien jaren als een eigen kind was verpleegd, en nu bracht hij ongeluk en ramp over haar. Het was als riepen de gebouwen, het huis, de posten, de steenen, de boomen, in het kort alles over hem vloek en verderf. Alles lag stil en vreedzaam in de armen van den slaap, slechts de zorgzame moeder maakte zich ongerust over het uitblijven van haar zoon.

En in des houtvesters woning? Ook hier heerschten vrede en geluk. Maar de rustelooze moordenaar naderde en verstoorde ze met bloedige hand. Ontzetting greep den houtvester aan bij het hooren van de mare. Hij vermoedde welk een vreeselijke schuld de jager op de ziel had. Setje hoorde het gedruisch; zij dacht dat de vader vroeg naar het bosch wilde gaan en fluks wierp zij zich in de kleeren om koffie te zetten. Zij las echter in de bleeke gezichten dat er iets ontzettends was voorgevallen.

Langzaam en voorzichtig deelde de houtvester het gebeurde mede; men hoorde een bange kreet en Setje viel machteloos neêr. Het duurde lang voordat zij weder tot zich zelve kwam. Hoe gaarne zou zij ook gestorven zijn! Was haar levensvreugde niet voor altijd weg!

De treurige stoet naderde des houtvesters woning; de burgemeester had zich daarbij aangesloten. Een knecht volgde met een wagen. Als dieven slopen zij de boerderij voorbij; niemand wilde daar de vreeselijke mare verkondigen. De houtvester en de jager waren bereid mede te te gaan. Ernstig en zwijgend zette men den tocht voort.

Toen zij aan de gruwelijke plek kwamen, vonden zij alles zooals de jager had opgegeven. Daar lag het lijk, koud en stijf, nat van den dauw; de afgeschoten buks lag daarneven, niet ver daarvan het hert. De staat van het lijk werd geconstateerd, alles nauwkeurig onderzocht en daarna lijk en hert op den wagen geladen. Langzaam zette de droevige stoet zich in beweging.

Op de boerderij had men het vreeselijk nieuws reeds vernomen. Snikkend en biddend stonden moeder en zuster daar en wachtten den trein af. Bliksemsnel had zich de mare door het dorp verspreid; alles was op de been en op de straat.

De stoet kwam aan. Alles klaagde en weende. De moeder stortte zich op het bloedige lijk en weende: Setje viel bij den vreeselijken aanblik bewusteloos neder. Maar noch de liefde der moeder, noch de tranen der bruid konden het verloren leven terugroepen. Stom waren zij daar allen en eerbiedigden de diepe smart. Zij stonden allen onder den indruk eener vreeselijke bloedschuld. Twee ongelukkige vrouwenharten in Hannethal drukt sedert dien tijd diepe, troostelooze kommer.

Twee dagen daarna, toen het gerecht alle bijkomende omstandigheden onderzocht en alle getuigen gehoord had, werd het offer van wraak en ieverzucht begraven. Het geheele dorp volgde achter het lijk en treurde om den vroolijken jonkman, dien allen zoo gaarne hadden mogen lijden.

De jager werd als jachtopzichter en vooral wegens de omstandigheden die hij had aangegeven, vrijgesproken. Andere getuigen ontbraken. Slechts een herdersjongen die niet ver van de bedoelde plek gestaan had, had gehoord dat eerst één schot gevallen was en spoedig daarna twee. Ook geloofde hij tusschen de beide laatste schoten een kreet vernomen te hebben. De verbittering die tusschen den moordenaar en zijn offer bestaan had, kwam in herinnering; zij bracht echter geen wijziging in de uitspraak. Voor de wereld was de jager onschuldig, maar inwendig, voor den binnensten rechter?

Op de plek waar het ongeluk heeft plaats gehad, verheft zich een wit kruis en schittert van ver door het donker bosch. Het kondigt den eenzamen wandelaar die zich wellicht hierheen begeven heeft aan, welke bloedige daad op den avond van den 25 september 1862 hier is voorgevallen, en verzoekt hem den ontslapene in zijne gebeden te gedenken. De wandelaar echter verhaast zijne schreden om buiten den omtrek dier schuldbewuste plaats te komen. Wanneer hij het geloof van het volk echter niet deelt, zoo kan hij zich aan den diepen indruk toch niet onttrekken. Het is immers of er een vloek op zulke plaatsen kleeft!

Gods vinger.

Lang nog was de bloedige daad in het dorp het onderwerp aller gesprekken. Op allen drukte het als een overzwaren last, dien men niet van zich kon afwentelen. Overal sprak men er van, men vertelde over en weêr wat men gehoord had. Iedere trek, iedere kleinigheid uit het leven des gestorvenen, of over de verbittering die tusschen hen beiden bestaan had, werd opnieuw herdacht, opnieuw besproken. Over den doode sprak men met innige deelneming; men had hem gaarne mogen lijden; had hij dezen en genen ook door zijne driftigheid beleedigd, alles toch was lang vergeten en vergeven. Velen echter dachten, en menigeen sprak het heimelijk en zelfs ook openlijk uit dat de zaak niet zoo ongelukkig zou afgeloopen zijn wanneer de jager al niet voorheen den boer haat en wrok had toegedragen, en dat het niet zonder reden was dat hij thans zoo gedrukt en zoo gejaagd was.

Den jager vermeed men voortaan als iemand waarop de vloek Gods rustte. Wanneer men kon, ging men op zijde, en wanneer hij reeds vroeger alleen gestaan had, zonder een enkelen vriend, thans was hij geheel en al verlaten en eenzaam. Dit is op de dorpen waar de een aan het wel en wee van den ander deelneemt, de vreeselijkste straf. De vloek der bloedschuld rustte op hem en vergiftigde zijn geheele leven.

Alle leed, al is het nog zoo groot, kan de mensch vergeten, bloedschuld echter vergeet men niet. Zij teert op het merg des levens, dringt door alle poriën van het aardsche bestaan, zoodat de schuldbeladene niet weêr recht vroolijk kan worden. Zij maakt iedere vreugde bitter, den slaap tot een foltering.

Zoo ging het den jager. Er was wel niemand die zoo ongelukkig en ellendig was als hij. Dag en nacht achtervolgde hem het beeld van den vermoorde, hoe hij zich wrong in den harden doodstrijd, hoe hij zijn brekend oog op den moordenaar gericht hield.

Het leed dat de houtvesters-familie en het arme meisje ter neêr drukte, greep hem in de ziel; iedere plek der boerderij waar hij met Johan als knaap gespeeld en gezongen had, was hem een kwellende herinnering; hij rilde er van wanneer hij de buks zag waarmeê hij de daad had bedreven, 's Nachts gingen verwarde beelden hem door den geest: een havelooze knaap ging weenend achter een lijkbaar; twee knapen speelden op de boerderij en dwaalden door veld en bosch rond; dan kwam hem weder de onzazalige plaats voor oogen waar de gruwelijke daad gepleegd was.

Niets hield hem meer in het dorp, waar allen voor hem uit den weg gingen, waar alles hem zijn bloedschuld herinnerde. Zij dreef hem voort met onweêrstaanbaar geweld van de plaats, waar hij de daad vericht had. De broeder van den graaf had boven in het gebergte, eenige dagreizen van het dorp, een grooten Schoonen bouwhof. Met gretigheid nam de jager de betrekking aan die deze hem daar aanbood. Niemand ging het aan het hart toen hij het dorp verliet, waar hij zoolang vertoefd had. Maar hij bedroog zich, wanneer hij meende dat de knagende worm des gewetens van hem zoude afwijken als de plek der bloedschuld achter hem lag. Niet een plaats herbergt de schuld, maar het hart; daar had de worm zich vastgezet dien hij zocht te ontvluchten. Om zich zelven te vergeten, greep hij zijn nieuw bedrijf met gretigheid aan. Groote bosschen en uitgestrekte jachtgronden behoorden bij het goed. De bedrijvigheid verstrooide hem, maar vroolijk werd hij toch nooit. Hij liep in zich zelven gekeerd en had met geen mensch omgang. Niet lang echter bleef hij op deze plaats.

Dezelfde hartstocht, waarvan Johan als offer gevallen was, werd ook de oorzaak van zijn val. Hij was de eenige jager op het goed; de graaf was den meesten tijd afwezig; de bosschen hadden wild in overvloed. Daar had hij heimelijk wild geschoten en het op zij gelegd.

Een hotelhouder uit de naburige stad had zich met hem in verbinding gesteld. Voor hem schoot hij wild op de jachtgronden van zijn heer en leverde het af op een geheime plek in het bosch, waar de waard het door een knecht, die in het geheim was ingewijd, liet afhalen. Een bode die dikwijls naar de stadlging, bracht aan den waard bericht dat er weêr iets voor hem klaar lag; hij moest voor den jager allerlei snuisterijen meêbrengen en daaraan merkte deze wat hij halen moest. Twee jaren ging het goed. Eindelijk kwam de meester er achter en joeg den jager onmiddellijk uit zijn dienst. Een doortrekkend handelsman uit den omtrek had het bericht naar Hannethal gebracht. Daarna hoorde men in langen tijd niet meer van den jager.

De oorlog van 1866 was uitgebroken. Vreeselijk lichtte de krijgsfakkel tusschen de boheermsche bergen, die reeds zoo dikwijls vijandelijke heiren hadden gezien. Dagelijks kwamen berichten van de zegevierende Pruisen, die met den stormpas vooruittrokken. Bange verwachting heerschte in aller harten. Daar zat een moeder in angstige gedachte; hare lippen murmelden een stil gebed; zou zij haar zoon weêrzien, den steun van haar oude jaren? Daar weende een bruid heete tranen van angst; misschien heeft reeds een vijandelijke kogel het jonge leven van haar minnaar weggenomen. De grijze vader leest de nieuwste berichten; het regiment waarbij zijn zoon staat is in het vuur geweest en heeft zwaar geleden. Alle dagen wordt de brievenbesteller met angst opgewacht; hij komt, maar brengt geen tijding. Maar daar hebben zij een brief ontvangen: misschien bevat hij een regel, een bericht, een groet voor hem.

Maar neen! De brief gaat van hand tot

[p. 368]

PULMANS SALONWAGEN.

DE KEUKEN.

DE EETZAAL.'

DE SALON.

hand, wordt gelezen en herlezen. Alles leeft en beweegt zich in koortsachtige spanning.

De officieele verlies-lijsten komen aan. Haastig leest men de namen; hier een bekende, daar een uit den omtrek dood, zwaar gewond, licht gewond, vermist; de zoon is er niet bij.

Ook in het dorp was alles in de hoogste spanning.

Was niet menige wakkere zoon, menige brave huisvader meê opgerukt naar het slagveld! Voor het oogenblik was er echter nog geen verlies te betreuren.

Op eens gaat de mare door het dorp, de jager Kamper die mede heeft moeten opmarcheeren, is zwaar gewond ‘Zwaar gewond: een granaatsplinter door het linkerbeen, een kogel in den rechterarm’ melden de lijsten met huiveringwekkende kortheid. Iedereen erkende hierin de wrekende hand Gods.

Het was de 25 September 1867, de dag waarop voor vijf jaren het ongelukkige schot gevallen was. In het zwart gekleede mannen en vrouwen keerden uit de dorpskerk terug; het was 't jaargetijde geweest voor den jongen boer. Het laatste kwamen een oude vrouw en een jong meisje langzaam aan, beiden in zwaren rouw; tusschen hen in ging een arme, ongelukkige gestalte, welker aanblik ieders medelijden moest opwekken. Het was de moeder van den jongen boer, Setje en de jager Kamper. Een granaatsplinter had het linkerbeen verpletterd, zoodat het had moeten afgezet worden, een geweerkogel had den rechterarm doorboord, zoodat hij geheel krom gegroeid was. Het was dezelfde hand die voor vijf jaren een menschenleven had geroofd. Kamper was geheel kreupel; met moeite sleepte hij zich op zijn kruk voort. De ranke gestalte was mager en gebogen, de borst scheen ingevallen, de oogen lagen diep in hunne holen en waren zoo mat en flauw, de bloeiende wang was bleek, de handen blauwachtig wit en mager en wanneer hij sprak kwam het zoo diep uit de borst dat het iemand bang om het hart werd. Diepe kommer en bittere smart spraken uit al zijne trekken, alles het beeld van den diepsten jammer.

De jager had met vreugde het uitbersten van den oorlog vernomen. Hij hoopte een medelijdende kogel zou een einde maken aan zijn ellendig leven. Hij stortte zich met razende vertwijfeling in het dichte kampgewoel. Wel had de slag kogels en wonden voor hem, de zwakke draad waaraan zijn leven hing, wou echter niet breken. De zorgvuldige verpleging in het lazaret gaf hem het gehate leven en de kwellende herinnering weêr terug. Hij moest ondragelijke smarten lijden, langen, langen tijd; smart en leed echter hadden hem week gemaakt en zijn hart tot God teruggebracht, die hem alleen helpen kon. Rouw en boete braken de wilde vertwijfeling. Toen de laatste gewonden uit de lazaretten kwamen, keerde hij ook naar het dorp terug. Een krachtige hand trok hem daarheen waar hij nog zooveel te verzoenen had. De koninklijke milddadigheid zorgde ook voor hem; een toereikend invaliden-pensioen waarborgde hem voor honger en gebrek.

Langzaam gingen die drie hun weg. De aanblik der jammerlijke gestalte had de medelijdende vrouwenharten week gemaakt en verzoenend gestemd. De jager bekende openhartig zijne schuld, zijn met opzet beganen moord.

Met sidderende stem bad hij om vergiffenis; dan kon hij rustiger sterven, daar het toch niet lang meer duren zoude. De vrouwen vergaven hem gaarne. Nu toch hadden zij den troost dat zij zonder angst en onrust voor den gestorvene konden bidden, daar zij wisten dat hij met geen wraakzucht ten moorddadige gedachten uit de wereld gescheiden was. Van de zaak zwegen zij en wanneer zij ook bekend geworden ware, zouden zij geen aangifte gedaan hebben. Waar de wrekende vinger Gods gestraft heeft, is de zwakke hand der menschen onnoodig.

In het dorp en op de boerderij ging alles rustig zijn gang. De tweede zoon zou de zorg voor de boerderij op zich nemen. De vrouw zorgt echter nog voor alles en houdt een oog op wat er omgaat.

En Setje? Zij leeft stil en rustig in de houtvesterswoning. Sedert hare moeder gestorven is, helpt zij haren vader in het huishouden.

Zij heeft zich innig aan de vrouw van de boerderij gehecht, deze is haar tweede moeder geworden. Zij helpen elkaêr wederkeerig het leed dragen en hebben dikwijls ook een woord van troost voor den ongelukkigen jager. Setje is stil - niet vroolijk of treurig - kalm en overgegeven verricht zij haren arbeid. Maar nog dikwijls keeren hare gedachten droomend terug naar het verledene. Herinnert haar toch niet iedere plaats, van af de vertrouwelijke plek in de houtvesterswoning tot het belommerd bosch tusschen den tuin en de boerderij aan haar verloren levensgeluk, dat voor altijd voorbij is? Van hare beide broeders zal niemand vader in zijn schoone maar gevaarvolle betrekking opvolgen.

Ginder in het bosch schittert nog altijd het witte kruis. Menigmaal als de zon gloeiend en majestueus achter de boomen wegzinkt en met haar laatste warme stralen afscheid neemt van bosch en veld en als dan de avondhemel fonkelt, de schemering daalt en het geuriger, stiller en koeler wordt in het hooge bosch, dan beweegt zich daar de magere gestalte des jagers. Nu drijft hem iets naar de plek die hij vroeger ontvluchtte. Hij is rustig en stiller geworden, maar vroolijk wordt hij nooit meer. De bloedschuld knaagt aan zijn leven en niet lang meer zal het duren dat zij nem meêsleept naar het stilte grat