De Belgische Illustratie. Jaargang 8

De Dulle Griet.

Als ge te Gent op de Vrijdagmarkt komt, zal men u zonder twijfel ‘de Dulle Griet’ wijzen, het overgroot en kolossaal kanon dat daar ten toon ligt. Voorzeker, zoo'n groot

[p. 290]

kanon is er sedert jaren niet gemaakt: het is niet minder dan achttien voet lang en heeft eene omvatting van tien en een halven voet. Dat kanon is niet gegoten, maar wel uit ijzeren banden met den hamer saamgesmeed. Het dagteekent van 1382, en werd gemaakt voor het beleg van Audenaerde.

Wij bezitten nog eene rariteit in zake van liedjes uit het jaar 30, onder welke er een op het groot kanon. Het stukje heeft wel niet veel om het lijf; maar het werd geschreven door een man van groot talent, door P. Lebrocquy, redacteur van den toenmaligen Messager de Gand, en die zich, zooals men weet, met de omwenteling van 1830 niet kon vereenzelvigen, doch ook in later leven, toen hij gezien had wat zijne partij in het schild voerde, zijn peccavi over vele zijner politieke schriften uitsprak.

Het liedeke, waarvan wij hier gewagen, bevat geene staatkundige zinspelingen, ten minste geene die rechtstreeks op gemelde omwenteling toepasselijk zijn. Laat ons eenige regelen uit dit stukje afschrijven:

Dit wonderwerk van onze smeden,
Heeft meer als eens op 't bloedig veld,
Onder ons vaendel vroom gestreden
En menig bolwerk neêrgeveld.
't Is vier honderd en vyftig jaren (1832),
Dat Griet aen d'Audenaersche steê
De vreede rampen en gevaren
Van 't oorlogs-vuer beproeven deê.

Omtrent dien tyd kreeg Marguerite
De kroon van Vlaenderen tot pand;
Zij wierd gedoopt de Dulle Griete,
Als 't booste wyf van 't gansche land.
Om dat haer naem altyd zou leven,
En 't vrouwgezag zou zyn bekend,
Wierd die aen 't groot kanon gegeven
Tot spot van ieder Griet van Gent.

De zanger denkt er dan ook eene zedeles te moeten bijvoegen, en gaat verder:

Een vrouw door toorn en drift bewogen,
Is eene plaeg in huwlyksband;
Zy krenkt haer dierbaerste belangen
En strekt dikwyls den man tot schand.
Wilt jongmans myn raed niet verstooten:
Vlucht steeds een wyf dat altyd knort,
En gy meisjes, 't zy klein of groote,
Ziet toe dat gy geen Griete wordt.

Dit koeplet is er verre af veel kunstwaarde te hebben, en is ook geenszins zoo vloeiend als de eerst aangehaalde. Het laatste echter is voortreffelijk als gedachte:

Het groot kanon zal niet meer brommen,
Daer ligt het neêr in stille rust,
Zyn groote stem schynt te verstommen,
De tyd heeft zyn vuer uitgebluscht.
Nooit moet 't zoo met 't onze wezen,
Maer als ons 't vaderland ontbiedt,
Dan tot verlossing opgerezen!
Dan worde elk een van ons Griet.