De Belgische Illustratie. Jaargang 7

Nieuw-Ameliswaard.

Velen van ons verkeeren in het denkbeeld dat Nederland geen eigenlijk dichterlijke landschappen heeft, omdat wij zelden of nooit van de spoorwegen afwijken, in de groote steden terecht komen en in deze blijven ronddolen. Indien wij echter van de bebouwde centrums afwijken, ontmoeten wij meer dan een plekje, dat wij op het paneel zouden willen weêrgegeven zien.

Rijk in iets dergelijks is voorzeker de weg van Utrecht naar Wijkbij-Duurstede, en onder deze schoone en dichterlijke plekjes noemen wij eerst en vooral Nieuw-Ameliswaard, een tegenhanger van Oud-Ameliswaard.

Dicht bij Vechten ziet men op eenigen afstand van den grooten weg het aanzienlijk heerenhuis, ruim een eeuw geleden gebouwd; 't is een kolossaal gebouw, dat, ofschoon arm aan sieraden, zijn adellijke afkomst op het voorhoofd draagt.

Het is Oud-Ameliswaard, waar eens koning Lodewijk, broeder van Napoleon, verblijf hield.

Meer in de nabijheid der stad staat Nieuw-Ameliswaard. Het is veel schilderachtiger gelegen en schier geheel verscholen achter het bosch, door den markies de Saint-Simon aangelegd. De breede opening, dwars door dit bosch, biedt een heerlijk gezicht van den Koningsweg op het schoone terras en het heerenhuis, dat aan gene zijde van den Krommen Rijn gelegen is.

De sierlijke portierswoning, vlak aan den weg, voorbijgaande, ontplooien zich, halverwege de statige en schilderachtig gebogen laan, allengs de bekoorlijkheden van het eeuwenoude maar altijd jeugdige landgoed, 't Is een ware lusthof, die zich hier aan het oog voordoet, als het hoog geboomte zijne kruinen wiegt, als de vogels zingen in het struikgewas, met zijne eindelooze kleuren, en de bloemen van het sierlijk aangelegd terras hare geuren verspreiden.

Daar op den achtergrond ligt het heerenhuis, dat in de laatste jaren aanmerkelijk verfraaid is en, half verscholen in het groen, alle aanmatiging aan de bevalligheid heeft opgeofferd. Een breede brug, in grootschen stijl gebouwd, voert over den zilveren stroom, die zeker nergens zooveel aantrekkelijks heeft als op deze bekoorlijke plek.

Dat valt vooral in het oog, wanneer men op een zonnigen dag langs den Krommen Rijn wandelt en Ameliswaard nadert. De Rijn vliedt daar onder een gewelf van takken en blaêren heen; zijn water, waarin zich alles zoo helder en zuiver weêrkaatst, heeft ook geheel de kleur van

[p. 364]

dat groene gewelf aangenomen; het golft niet, het vloeit ongemerkt weg, zonder een enkelen rimpel op zijn oppervlakte te dragen, 't Is of Vondel daar heeft gezeten, toen hij sprak van den Rijn,

‘Wiens visschen met een wuft gewemel,

onbevlekte kristallijn

Van eenen onbetrokken hemel,

Met zilvren schubben, zilverklaar,

Als starren dolen, hier en daar.’

NIEUW-AMELISWAARD.

Inderdaad, Nieuw-Ameliswaard is een klein paradijs, dat door de zorgen van den tegenwoordigen bewoner, Jonkheer H.P. Bosch van Drakesteyn, jaarlijks in bekoorlijkheid toeneemt. Men vindt er goed onderhouden bosschen, smaakvol aangelegde wandeldreven en men ziet rondom, zoover het oog reikt, welige weilanden en bouwgronden, begrensd door de flinke hoeven, die tot het landgoed behooren.

Wat al herinneringen wellen niet op, wanneer men zich in dat bekoorlijk oord bevindt. Daar gaf ridder Amelius de Insula voor ruim zes eeuwen, zijne bevelen voor de ontginning; daar bouwde hij aan den oever van den Rijn twee hofsteden; daar weêrklonk het wapengekletter als hij met zijne ruiters en dienstmannen ten strijde toog onder de bisschoppelijke vanen.

[p. 365]

Ameliswaard heeft al de stormen en wederwaardigheden der eeuwen getrotseerd en de buitensporigheden der Franschen overleefd; het heeft de hyacinthen van den markies de Saint-Simon en ook maar al te veel zijne wijsbegeerte zien bewonderen, en moest eindelijk het luidruchtig gevolg van een opgedrongen koning, van Lodewijk, den franschen koning der Nederlanden, binnen zijne muren, ontvangen.