De Belgische Illustratie. Jaargang 7

[p. 209]

[Nummer 27]

HUGO VANDER GOES, NAAR E. WAUTERS.

Hugo vander Goes.

Het werk van Emile Wauters, een brusselsch kunstenaar, heeft eene welverdiende vermaardheid verworven; het tafereel Hugo Vander Goes, is een van de treffendste die in de laatste jaren op onze tentoonstellingen verschenen.

Hugo Vander Goes is een beroemd schilder geweest uit de school der Van Eycken; hij moet omtrent 1420 te Gent geboren en in het Roodeklooster te Brussel, men denkt in 1480, overleden zijn. Het grootste deel zijner levensgeschiedenis ligt echter nog in het donkere.

Zeker schijnt het dat Hugo Vander Goes zoo diep getroffen is geweest over den dood zijner vrouw, dat hij de wereld verliet en in de stille rust des kloosters zich tot het wederzien, in een beter vaderland, voorbereidde. Hem onder eene verpletterende zwaarmoedigheid gebukt ziende, ijverden de zorgvolle broeders, hem de laatste levensstonden te veraangenamen.

[p. 210]

De talentvolle kunstenaar heeft een dier oogenblikken gekozen; met begeleiding van harp en cither zingen de koorkinderen een stillen en melodievollen lofzang, en de rampzalige wordt als het ware uit zijne moedeloosheid, misschien meer dan dat, opgewekt. De broeder-geneesheer zit naast hem en slaat, met scherpen blik, de beweging van die verstompte ziele gade.

Emile Wanters is een kunstenaar met onderscheiden talent; alles draagt den stempel van diep gevoel, van voortreffelijke studie op het door hem behandelde tijdvak.