De Belgische Illustratie. Jaargang 7

De vlucht der verloofden.
(Reisherinnering uit Venetië.)

Ziehier wat de gondelier mij vertelde, terwijl ik vadsig, mijne cigarette rookende, in het vaartuig lag uitgestrekt.

‘.....En langs die deur is zij ontsnapt Nu is de opening toegemetst, doch gij ziet nog duidelijk den boog van witten steen,’ en bij die woorden wees hij met den vinger op den muur, dien wij langzaam voorbij dreven.

‘De dochter van Rioncelli,’ zoo sprak hij voort, ‘was een schoon, beeldschoon meisje, door gansch Venetië bekend. Ja, de dichters bezongen hare blauwe oogen, donkere hairlokken, hare vroomheid in de kerk, hare lieftalligheid jegens den arme. De jonge edellieden volgden hare gondel en zongen Tasso's liederen ter hare eere.’

‘- En hoe was de naam van die waternimf? vroeg ik lachend.

- Paola, signor.

- En wie was de gelukkige bezitter van hare hand, Michaëli?’ ging ik voort.

- Drommels, gij zijt nog nieuwsgieriger dan eene vrouw; laat mij toch mijne geschiedenis regelmatig afhaspelen, signor. Paola had hare hand aan een jong fransch ridder geschonken, en Rioncelli had in dit huwelijk toegestemd. Reeds maakte men den bruidschat gereed en koos de schoone Paola de fijnste stoffen, de keurigste juweelen, de prachtigste kanten, toen zij op zekeren dag spoorloos verdween. Gansch Venetië deelde in de smart van den grijzen vader en den verloofde.

Terwijl de eerste wezenloos in zijne woning neêrzat, dwaalde de jonge man langs de paleizen, en toen hij eens met eene gebroken en snikkende stem, een der liederen zong, die hij en Paola dikwijls in gelukkiger dagen gezongen hadden, antwoordde plotseling hare stem achter de traliën van een venster in het paleis der dogen. Trillend van hoop ijlde hij naar Rioncelli, om hem met de ontdekking bekend te maken, en de grijsaard, bleek als een doode en met saamgenepen vuist en het oog van verontwaardiging gloeiend, ging naar het aangewezen paleis, om zijne dochter op te eischen.’

‘- Dat zijn tooneelen à la Verdi, Michaëli!’ onderbrak ik lachend.

‘- Dat is mogelijk, signor; maar het zijn altijd venetiaansche tafereelen!’ een uitroep die niet zonder juistheid was. ‘Alle opeisching was echter te vergeefs, en hoe diep de grijsaard zich ook vernederde, men trok glimlachend de schouders op en spotte met zijne tranen.

De verloofden waren echter listiger, signor, al waren er dan ook

[p. 35]

dikke muren, ijzeren staven en zware deuren tusschen hen. Zij toch gelukten er in met elkander in betrekking te komen.’

‘- Dat verwondert mij niet, Michaëli.’

‘- Mij evenmin, signor, want de geschiedenis heeft het zoo beslist! Op een avond lag de gondel voor de u aangewezen deur stil; geheimzinnig werd deze laatste geopend en vluchtend snelde Paola naar buiten. Snel vloog het vaartuig door eenige der meest verlaten lagunen, en de twee verloofden vergaten het gevaar in dat gelukkig samenzijn. Wolken bedekten het maanlicht en hierdoor was de vlucht begunstigd; doch als de wolkengordijn wegschoof, meende de gondelier te zien dat een zwart monster, langs de muren schuivende, hen opvolgde.’

‘- En waar ging het heen, Michaëli?’

‘- Gij zijt wel ongeluldig, signor! In de Sint-Antonius-kerk te Padua, in de kerk met vergulde bronzen deuren, wit marmeren engelen en gouden kandelabers, wachtten de priester, de oude vader en de getuigen. De klok sloeg middernacht, een, twee - niemand verscheen. De priester bad voor het altaar, de oude man snikte en zijn heete tranen lekten op het koude marmer. Er heerschte eene doodsche stilte in de kerk, welke door het gewijde waslicht en de godslamp bestraald werd.

Toen het daglicht aan den oosterhemel doorblonk, verspreidden de vrienden en familie zich rechts en links, om te vernemen wat er van de beide verloofden geworden was. De gondel werd aan de Ponte-Rialto drijvende en verlaten gevonden; doch toen men de kajuit onderzocht, vond men er het lijk van den jongen man. In de rechterhand, gansch met bloed bemorst, klemde hij den bebloeden degen; in de linker een stuk van een vrouwensluier, welke hij op eene wonde aan het hart drukte, en waarmeê hij gewis het stroomende bloed had trachten te stelpen.’

‘- En Paola, Michaëli?’

‘- Ja, dat is verschrikkelijk, signor! Des morgens was eene afgekapte vrouwenhand, de hand wel van het meisje, tegen Rioncelli's deur genageld, en de oude man werd zinneloos toen hij die helsche gruweldaad bemerkte.’

‘- Gij vertelt als de vertelster uit de “Duizend en eene Nacht,” Michaëli! Ik raad u aan uwe geschiedenis in libretto voor een opera te schrijven, en met de noodige tam-tams, knal-effecten en potten bengaalsch vuur, beloof ik u een kolossalen bijval, zelfs op de Scala te Milaan, of de San Carlo te Napels.’

't Was eene dwaze, eene alledaagsche geschiedenis, voorzeker; doch toen Michaëli zweeg, verviel ik in nadenken en ik hoorde weldra noch den zang der gondelieren, noch hun geroep, noch het guitaar-getokkel meer. Ik zag Venetië in den mysterieuzen glans der maan, met licht en schaduw, met zijne geheimzinnige paleizen en tot elkander overhellende gebouwen, uit welke de buren elkaar schier de hand kunnen toereiken; ik zag de zwarte gondels voorbij schuiven - en dacht aan de doode hand. Ja, Michaëli kan wel de waarheid gezegd hebben.