De Belgische Illustratie. Jaargang 6

De zoon van den Scald.
Legende uit de eerste dagen des Christendoms,
door Pater Servatius Dirks.
(Vervolg.)

- Wel gesproken, Ranehar! klonk eene stem uit de vergadering; en wat zullen wij met den troon aanvangen? Wie zal op het schild gedragen worden?

Ranehar rilde bij die onverwachte vraag; hij herwon echter spoedig zijne tegenwoordigheid van geest en antwoordde:

- Onvoorzichtig is hij, die beschikt over datgene wat niet in zijne macht ligt! De omstandigheden zullen beslissen wat er ons later te doen staat. Sigewald zal de goden raadplegen; hij zal ons hun wil doen kennen.

De denkwijze van Ranehar behield de overhand; de weinige Franken, die Bertaolds denkwijze wilden bijtreden, waren gedwongen zich bij die van den eerstgemelde aan te sluiten. Men besloot dus dat de heer van Marsana nog dienzelfden dag naar zijne burcht zou terugkeeren, ten einde alles tot de jacht, die den Christen zoo noodlottig wezen moest, voor te bereiden.

Bertaold zou naar Trajectum reizen, om er in het geheim aan het ophitsen des volks werkzaam te zijn, en om de denkwijze van den heer van Elslonia niet gansch ter zijde te stellen, zou Ebbo van Herstaplia het platte land afloopen, ten einde de voornemens der luiden en hunne slaven te polsen.

Voor het eindigen der beraadslaging, stond Sigewald met majesteit op.

- Kinderen van Merowig, zegde hij, de goden van het Walhalla hebben het oog op ons gevestigd; zij verheugen zich over het grootmoedig besluit, dat gij genomen hebt! In u en in u allen hervinden zij het bloed der kloeke Saliërs, die weleer het heelal voor zich deden bukken. Toont u uwer vaderen waardig! Wankelt niet! De Frank staat niet pal voor een hinderpaal; kan hij overwinnen, dan ook weet hij hoe men als held sterven moet en stervende zijne wraak volbrengen!

Dan de handen ten hemel heffende, voegde de grijsaard er met eene plechtige stem bij:

- U, Tyrus, opperste aanleider der heirscharen, u wijd ik een sneeuwwit ros met golvende manen, indien gij uw zwaard scherpt om ons den zegepraal te geven! Wodan, machtig vorst in het Walhalla, ik wijd u het bloed toe van eenen gevangene met blonde lokken, opdat gij, genadig op ons neêrstarende, ons de Walkyren⁽¹⁾ zenden zoudt, om onze strijders in het gevecht te begeesteren! Donar, ik wijd u eenen bok toe, opdat gij de stad der goddeloozen onder uwe bliksems zoudt verpletteren! U, Oegir, koning der vloeden, u zij een zwart schaap toegewijd, opdat uwe golven de aanbidders van Christus zouden verzwelgen!

Na die woorden uitgesproken te hebben, greep de Scald den hoorn der plengoffers en plengde driemaal kruidbier, ter eere van Frigga en der mindere goden van het Walhalla. Dan, op een gegeven teeken, voerde men den ongelukkigen Hunibald bij het outer, waar hij zou geslachtofferd worden.

Helaas, het arme kind, dat nog schier op den dorpel des levens stond, moest dan, in het diep van een donker woud, verre van zijne moeder en alles wat hem lief was, sterven! Zijn dood zou een geheim blijven; alleen zijne moordenaars zouden weten waar zijn stoffelijk overschot rustte!

Op dit oogenblik wiegt zijne moeder zich wellicht nog met de hoop, haren lieveling weêr te vinden; zij roept hem met stem en tranen tot zich; weenend geknield, bidt zij de Koninginne des Hemels in de basiliek van St. Gervatius, haar den beminden zoon weêr te geven - en nu zal integendeel het bloed van dit schuldeloos slachtoffer, ter eere eener helsche godheid, vergoten worden!

Hunibald ziet met een fier en onverschillig oog de toebereidselen tot de marteling. In zijne aderen bruist het bloed dier dappere barbaren, die nooit voor den dood verbleeken. Smeeken zal hij niet, dat zou ook nutteloos zijn: hij zal sterven, zooals het een christen, een martelaar betaamt. De Scald grijpt de sichel, welke aan zijn gordel hangt. Zoo zag men weleer de opperpriesters van Aulidië gereed om den goden van den Olympus, de dochter des konings op te offeren, die de volken ter vernieling van Illion opleidde.

Sigewald richt nogmaals de oogen ten hemel, schudt de bandeletten, die zijn sneeuwwit haar versieren en het noodlottig wapen zwaaiende, spreekt hij, op huiveringwekkenden toon, het voor hem geheiligde formuul uit, dat de oudheid ons niet heeft bewaard en in het geheim van Germanje's bosschen begraven blijft.

De zoon van Warnaker verkeert in eene verschrikkelijke onrust; zijn oog dwaalt rechts en links en niets ontwaart hij dan de woeste gezichten der saamgezwoornen. De verwachtte hulp daagt niet op. Toch nadert hij de offerplaats; reeds beschouwt hij Hunibald als een broeder; en schoon ongewapend heeft hij het stellig besluit genomen hem te verdedigen of met hem te sterven!

Sigewald had zijne bezweering uitgesproken; het staal daalde neêr; Wibo was op het punt den grijsaard te lijf te vallen, om zijnen arm tegen te houden, toen plotseling een huiveringwekkende kreet, door duizende echo's van bosch en berg herhaald, weêrschalde. Op hetzelfde oogenblik scheen ieder boom een wapenknecht voort te brengen; twee honderd krijgslieden omsingelden de vlakte.

Het staal viel Sigewald uit de handen.

- Verraad! riep hij. Wibo!....

Maar Wibo had bliksemsnel de boeien van Wulfram's zoon doorgesneden en beiden verdwenen, met een sprong, in de grot, om deze verder op langs uitwegen, den zoon van den Scald bekend, te verlaten.

Graaf Aper, vader van Landebert, dringt met het zwaard in de hand de omheining binnen.

- Frankische krijgslieden, roept hij, legt de wapenen neêr; geeft u op genade van onzen geliefden vorst over!

Bij die woorden bonst de wilde Ranehar woedend in de hoogte; hij springt vooruit en zwaait dreigend zijne schrikwekkende wapenbijl.

- Christenhond, brult hij, uwe woorden maken u den dood schuldig! Een Frank legt nooit de wapens neêr!

En terwijl de andere saamgezwoornen, achter eene groep boomen verscholen, zich bereiden om wraaknemend te sterven, valt Ranehar graaf Aper aan, dien hij in een omzien hoopte neêr te slaan. Nu begint

(1) De Walkyren waren toovergodinnen, die de legers opvolgden en den oorlogsdrift in de strijders gaande hielden.

[p. 304]

er een verschrikkelijk gevecht. De graaf heeft zijn zwaard in de schede gestoken en insgelijks zijn bijl gegrepen; hij wil met gelijke wapens strijden.

De bijlen vliegen schitterend en bliksemend door de lucht en vallen met een schokkend geweld op de ijzeren harnassen. Het zweet zijpelt den strijderen van het voorhoofd, door een zwaar vizier beschermd.

Ranehar vecht met al de woede van den haat en de wanhoop. Door zijne onstuimigheid als het ware verblind, weet hij geene regelmaat in zijne slagen te brengen. Aper is kalmer; de ouderdom heeft zijn edel voorhoofd verhoogd en zijne haren besneeuwd; in het wapenkleed is hij oud geworden.

Toch heeft hij nog de kracht van den jongen krijger, en voegt bij deze de ondervinding der zoo vaak te boven geworstelde gevaren.

Ranehar verdubbelt zijne pogingen; hij zwenkt met eene schrikwekkende snelheid rond graaf Aper; het zand stuift in stofwolken onder zijne voeten op. Aper altijd kalm genoeg om de beweging zijns vijands te bespieden, ontwijkt met behendigheid elken slag. Hij toch doet niet, zoo als zijne tegenpartij, nuttelooze aanvallen; doch op het oogenblik dat Ranehar weêr zijne bijl in de lucht zwaait, valt die van Aper met verpletterende kracht op het hoofd zijns vijands neêr.

Ranehar wankelt en valt; in een stroom bloed ontvliedt zijne ziel het lichaam.

In het diep der vlakte had middelerwijl eene verschrikkelijke slachting plaats. Veertig lijken van saamgezwoornen lagen badend in hun bloed op den grond. Sigewald lag aan den voet van den heiligen eik; een bijlslag kliefde zijn schedel. De ongelukkige had den afval des zoons van Warnaker niet willen overleven; de grijsaard vereenigde zich met de strijdende Franken, en een zwaard gevraagd hebbende, stierf hij in de hoop van naar zijne goden, in het Walhalla, te gaan.

de abdij van aulnf.

De saamgezwoornen hadden zich met een bewonderenswaardigen moed verdedigd; de bepaalde wil van liever te sterven dan zich over te geven, had hunne krachten verdubbeld, en meer dan een aanvaller had het met den dood betaald. Negen der saamgezwoornen verdedigden zich nog. Aan hun hoofd stond Bartaold. Met woord en daad wakkerde hij hen aan. Men gelukte er in hen te omsingelen, echter niet zonder dat zij eenige mannen ter neêr sloegen; zij werden geboeid en naar Trajectum gebracht.

Graaf Aper trad, bedroefd en nadenkend, aan het hoofd van zijne gedunde bende; hij betreurde een zegepraal die het leven aan zooveel dapperen kostte; maar toch wenschte hij zich geluk, wellicht het Christendom en het koningdom in Gallisch-België gered te hebben. Hij had aan Theodardus moeten beloven, geen bloed te zullen vergieten en vooral het leven van den ouden Sigewald te sparen. Helaas! ondanks hem was het een bloedbad geworden; zijn voorgevoel mocht hem niet misleiden: als men Franken voor zich had, moest men wel tot het uiterste overgaan.

(Wordt vervolgd.)