De Belgische Illustratie. Jaargang 6

Een troostbloem.

Weinige volkeren van het oude Europa hebben zoo heilig hunne taal, hunne overleveringen bewaard, als het duitsche volk, al veranderde, door de omwenteling der 16^e eeuw, grootendeels zijn geest. De dichtbundel Germania's, door den voortreffelijken dichter van Meurs uitgegeven, en waarvan wij vroeger breedvoeriger gesproken hebben, geeft er andermaal getuigenis van, en daarom is ons de overplanting dezer poëzie

[p. 275]

op onzen bodem, lief - te meer daar, in onze dagen, de weinige poëzie die nog opgedischt wordt, niet zelden met den verderfelijken geest van materialismus doortrokken is. Kaulbach, de gekende meester, heeft den vromen duitschen geest begrepen, en hij toont het andermaal in den hemeltocht van den engel, die aan het moederhart een zieltje heeft ontnomen, om het hierboven aan hem te doen gelijk zijn. Doch laat ons door geen prozaïsch woord dat dichtervolle beeld ontheiligen: - laat den dichter de harpe doen stemmen!

'k Zag een roosje bloeien:

't Knopje was ontvouwd

Stond in 't groen te gloeien

Als het morgengoud.

De adem van den dood

Kwam er langs gestreken,

Deed het frissche rood

Toen op eens verbleeken.

En een glansende Engel

Daalde in vlugge vaart,

Plukte 't van den stengel,

Vloog er meê van de aard.

‘Moeder, schrei niet meer!’

Riep hij naar beneden,

't Roosje bloeit nu weer

‘In het zalig Eden.’