De Belgische Illustratie. Jaargang 6

Tien dagen te Blankenberghe
door een Redacteur in vacantie.
(Vervolg.)

Eene blankenbergsche Mis is dus voor velen eene Mis, onder den blauwen hemel, eene Mis zoo als in het kamp of bij de wilden; doch er heerscht buiten, zoowel als binnen, eene stemmigheid welke indruk maakt, en die mij haast zal doen betreuren, dat men die oude visscherskerk door een stadschen praaltempel zal vervangen.

Wij keeren uit de kerk terug, en die honderden badgasten verdwijnen weêr, voor eenige oogenblikken, in hunne kwartieren.

Blankenberghe is tweeledig in bewoners en huizen: een goed deel van het stadje bestaat nog uit nederige visschershuizen en visschers.

Een ander deel draagt een modern karakter in gebouwen en in bewoners, die deels een soort van klampvogels zijn, welke zich op de kust neêrslaan om den vreemden trekvogel te plukken - en die trekvogel, beste lezer, zijt gij, ben ik, zijn wij allen die aan de schoone en vrije zee een oogenblik verpoozing komen zoeken.

Ik heb het oud stadhuis van Blankenberghe gezien, zelfs het stadszegel van de 13e eeuw in de hand gehad, doch verder was ik niet voornemens mijne historische opzoekingen te drijven.

Indien de lezer liever in eene doffe archievenkamer, dan wel op het luchtige strand, liever de oude perkamenten en papieren leest dan wel in het groote boek der zee, waarvan iedere golf om zoo te zeggen, een omslaand blad is - dat hij zich dan in die kamer begrave - ik niet.

Ik heb te Blankenberghe geen boek, slechts tweemaal een dagblad bekeken, geen zes regels schrift gelezen.

Geloof mij, ik vond den besten schrijver, den krachtigsten journalist, den donderendsten poëet, laf en zouteloos bij het denken en droomen voor die wijde - wijde zee, met hare geheimzinnige en nooit genoeg begrepen bladzijden.

Wat grootsch boek de Schepper daar voor ons oogen open legt!

Wilt gij in het duinzand graven en zoeken of gij, diep beneden de tegenwoordige oppervlakte, niet een oud dorp of kerk, niet een verturfd bosch of eenige versteende visschers vindt;

Wilt gij duikelen in kisten vol oude papieren en perkamenten;

Wilt gij u de hersens breken over den oorsprong van naam en wapen - man, ik bewonder uwen geleerden moed: ik voor mij wentel mij liever in zee of zit liever half slapend op een half slapenden ezel.

Vaarwel - ik zal in den aanstaanden winter, voor mijn vuur gezeten, met alle genoegen uwe geleerde en zelfs voorhistorische opzoekingen lezen; voor het oogenblik heb ik er afschrik van.

III

‘- Ja,’ zegde mij de heer Segaert, eigenaar van het gekende Maison-Segaert, in de Kerkstraat en op het strand, ‘ja, dat alles is hier, in twintig of dertig jaar, veel veranderd. Toen was Blankenberghe eigenlijk niets meer dan een visschersdorp, dat weinig betrekking met den omtrek en gewis hoegenaamd geene met de wereld had. De kleine huiskens hadden destijds juist geen goed oog, en de straten waren niet aanlokkelijk. De bewoners leefden van ouder tot ouder van de vischvangst, onbekend en onbemind. Badgasten waren er toen nog niet. Er was hier een enkele herberg, waar een reiziger, als er soms een tot hier gedwaald kwam, een schotel mosselen, een pot bier of een flesch wijn kon vinden. Men gaapte in de straat elken vreemdeling na als een wonderdier. Zondags en met de heiligdagen, kwamen er eenige familiën uit Brugge of uit den omtrek, zich aan de zee verlustigen.’

‘- Natuurlijk in de barre duinen?’

‘- Men woelde het duin op en naar het strand, en wie lust tot baden had, zocht een eenzaam hoekske, wierp er zijne kleêren uit en plonste in zee, om zich nadien in de duinen te laten droog waaien. Het schijnt echter, dat, in den goeden ouden tijd, hier en daar een enkele van die baders, de vrijheid wat al te verre dreef, want ik herinner me, dat er in de gemeentearchieven een stuk voorhanden is, waarin de geestelijke overheid van Brugge, in 1750, maatregels nam tegen zekere baders.’

‘- Ik herinner mij dit gelezen te hebben in het boekje van... van...’

‘- Juist zoo.’

‘- Ik herinner mij zelfs dat die heeren, misschien denkende in zeemeerminnen veranderd te zijn, door de straten van Blankenberghe kwamen wandelen! Maar wat ik vooral koddig, allerkoddigst vind, is, dat de schrijver hevig uitvaart tegen het verbod van in Adamstenue door de stad te flaneeren: hij noemt dat verbod de empiétements illégaux, en verder de prétentions exorbitantes du chef du diocèse. Is die schrijver dan een zoo groot sansculottist? Hoe liberaal onze tijd ook zij, volgens de geleerden van onze dagen, denken wij, dat, als de schrijver zelve zich nu zoo iets permitteerde, de policie, die echter niet afhangt van den bisschop van Brugge, hem al heel gauw in de doos

[p. 200]

en achter de traliën zou steken. Wij zijn dus nog niet veel, volgens hem, vooruit gegaan.’

Nu, de schrijver Bardin mag er over denken gelijk hij wil en tegen de reglementen protesteeren, welk een behoorlijk uniform eischen, wij - en we denken de meerderheid te zijn - wij houden het met den ‘goeden ouden tijd’ en zijn in 't geheel niet benieuwd om het elegante van zekere ruggen en beenen in naturalibus te bewonderen, al zou ieder badgast dan ook een ‘Apollo reverbère’ zijn, zoo als de geestige Vleeschouwer in zijn tijd schreef.

IV.

Tegenwoordig is Blankenberghe een allerliefst plaatsje, en door een spoorweg aan Brugge verbonden.

De duinen zijn, op eene lengte van twee kilometers, door een prachtigen en met baksteenen bevloerden dijk vervangen; eene lange rij sierlijke gebouwen verrijst langs de zee, terwijl het strand het schoonste is van gansch westelijk Europa.

Dit laatste ten minste verklaren de bezoekers van badplaatsen.

Oostende, zelfs Scheveningen, als badplaats genomen, kunnen met Blankenberghe niet wedijveren, hoe heerlijk de laatste plaats ook zij.

Beschouwd in verband met den Haag en het Haagsche Bosch, is er wellicht niets aantrekkelijker te vinden dan Scheveningen; maar men rust te Scheveningen niet; men legt er zich niet nêer om er te blijven.

Als ik te Scheveningen uit zee kwam, was ik altijd aangedreven om te doen gelijk mijn poedelhond, die, uit het water springend, regelrecht, naar huis - en ik naar den Haag - liep, natuurlijk met wat meer toilette dan mijn poedel.

Die koninklijke dame, met al hare dichterlijke schoonheid, heeft ook zoo veel aantrekkelijkheid!

De sirene zit te Scheveningen niet in het water; maar wel in het bosch en in de stad.

Te Blankenberghe echter is men thuis, men geniet er wezenlijk rust, men blijft er dag in dag uit, tenzij om eens een enkelen dag naar Brugge te stoomen - naar dat Brugge met zijnen schat van kunstschoonheden, die echter bewaakt worden door eene bende van onbeschaamde uitbuiters - eerste kwaliteit.

De tourist, die in Brugge geweest is, moet wel toezien als hij die stad verlaat, of men nog zoo genadig is geweest, hem de knoopen aan zijnen jas te hebben laten behouden.

de machinist der lokomotief.

Nergens is een zoo uitgestrekt, zoo vrij, zoo weinig gevaarlijk strand als te Blankenberghe.

Meer dan twee honderd badkoetsen, in lichte kleuren geverfd, staan in eene lange rij, op eenige stappen van de plaats, waar de golfslag bruisend komt breken.

Elke koets draagt den naam des eigenaars, wiens standplaats ieder jaar bij loting aangewezen wordt.

Op de voorpunten waait niet zelden de nationale vlag, en binnen in de koets zult gij, boven de deur, onmisbaar het takje gewijde palm zien steken.

De visschers, die hier zelf de badkoetsen exploiteeren, zijn nog innig geloovig, al ziet de dikke worm met gouden bril op den neus en met een eeuwigen echo quelconque in de hand, daar ook boosaardig tegen op, en al buldert hij verontwaardigd tegen al die superstitie, welke hij - gewis een oud koopman in smeerkaarsen - reeds lang naar de maan heeft geblazen.

Die dikke worm moet een M. Prudhomme zijn: de type was volledig.

V.

Het strand levert van 10 tot 12 ure 's morgens, een recht levendig gezicht op; ik zou haast zeggen, dat het eene wijd uitgestrekte jaarmarkt is - eene jaarmarkt in den vollen zin des woords; want eene jaarmarkt van ijdelheid is het zonder den minsten twijfel.

De tenten staan achteruit; de badkoetsen worden in eene lange rij langs de zee, en op eenige stappen van de brekende golf, geschoven.

Aan gespannen koorden wapperen de droogende badcostumen, want, niettegenstaande Bardin, denkt het stadsbestuur er nog over gelijk de geestverdoovende bisschop van Brugge, in 1750.

Tusschen al die tenten en koetsen wiemelt eene ontelbare menigte heeren, dames, kinderen, visschers, vischvrouwen en visschersknapen.

Ieder zoekt zijn gewone cabine op; het is eene steeple-chase om in zee te geraken.

(Wordt vervolgd.)