Regent het nog?
Die titel gaf de duitsche schilder Borchmann aan dit lieve, schuldelooze, schier kinderlijk tafereel. ‘Regent het nog?’ De jonge ‘Schlossherrin’ waagt het eindelijk buiten te treden, met het oog den hemel te onderzoeken en de hand uitstrekkende, tracht zij zich te vergewissen of de regen heeft opgehouden en zij nog een ‘Spaziergang’ in het prachtig park maken kan, dat door den regen mildelijk verfrischt werd.
Gansch de natuur is, na die regenvlaag, verjongd, opgewekt; de bloemen hebben helderder kleuren, het groen is als versch ontloken en de vluchtige zonnestraal, die op de peerlende regendroppen tintelt, kleurt deze prachtiger dan de prachtigste edelsteenen.
Het hoekje van het kasteel dat de kunstenaar ons laat zien, doet ons ook aan een park met schaduwrijk geboomte, met weelderigen bloemengroei, met al den rijkdom droomen, die de menschelijke geest op de helling der heuvelen, op den top der bergen, of in het diep der dalen, paradijsachtig ontwerpen kan.
In die betooverende natuur heeft de kunstenaar eene gestalte geplaatst, die ons nog meer aantrekt dan de natuur, omdat zij zoo eenvoudig, zooals wij hooger zegden, zoo kinderlijk lief is in kleeding, in houding, in uitdrukking. In dat wezen kan niet anders dan een rein en godsdienstig hart kloppen, hetwelk gelukkig is de stad en hare gedruischmakende feesten ontvlucht te zijn, om, gedurende het schoone jaargetij, omringd door het natuurschoon te leven.
Wij hebben Borchmann's tafereelen nog niet in onze tentoonstellingen ontmoet: ‘regent het nog?’ zal ons in het geheugen blijven en bij eene tweede ontmoeting van een zijner stukken, zal hij ons reeds een goed bekende zijn, ten minste als het tweede, in waarheid van uitdrukking, in eenvoud en reinheid van gevoel, aan het eerste beantwoordt.
Auteursrechtvrij