De Belgische Illustratie. Jaargang 5

De gevangen priesterkoning.

De Priestervorst der wereld zucht in banden.
Een slavenboei omknelt zijn Koningshanden
En smeekend houdt Hij steeds het schreiend oog

Gericht naar 's Hemels boog.

De zilvren kroon der wit besneeuwde hairen
Getuigt wat tal van zorgenvolle jaren
Verloopen zijn in langen, bangen strijd,

Aan de eer van God gewijd.

Hij weent en steent. Hij bidt voor 's menschdoms rampen,
Dat feller en verwoeder steeds blijft kampen
En vloeken tegen God, die alles richt,

Waar Hel en Dood voor zwicht.

Maar 't spotlacht met zijn tranen en gebeden
En laaft Hem steeds met nieuwe bitterheden,
Terwijl de lastertong zijn vuigen smaad

Spuwt op dat blank gelaat.

Dan Jezus ook heeft eens dien smaad verdragen,
Toen de Eerevorst aan 't schandehout geslagen
Van 't spottend grauw door edik werd gedrenkt,

Met bittren gal vermengd.

Hij stierf - gevloekt en woedend aangeschonnen,
Maar stervend - heeft Hij dood en hel verwonnen;
De doornenkrans werd Hem op 's Hemels troon

De hoogste gloriekroon.

Zoo zal de Paus ook lijdend triomfeeren
Eu in het stof zijn hateren verneêren:
Voor altijd heeft Hem Gods onfeilbre mond

De zegepraal verkond.

Vrij mogen dan de donderende baren
Met hol geklots ten aanval zich vergaren:
Onwrikbaar staat Hij op de Petrusrots

De trouwe wachter Gods.

En evenals wij na der stormen loeien
De vlokken schuim als heldre paerlen gloeien
Zien op de rots, als 't wolkend duister zwicht

Voor 't stralend morgenlicht,

Zoo zullen ook in 't Licht der Hemelwoning
De smaadheên van den grooten Priesterkoning
De paerlen zijn der eeuwige gloriekroon

Door Jezus Hem geboôn!

E.B.P.