De Belgische Illustratie. Jaargang 5

Het doornenkroonbloempje.

De Doodshoofdberg was rotsig:
Geen plantjen hief er 't hoofd;
Of neen! . . . één bloempjen werd er
Door 't zonnevuur gestoofd.

Het was een zedig kelkjen,
Zich wieglend op zijn steel;
De kleur was licht gegeluwd:
Drie blaadjens in 't geheel.

Het wies en groeide en bloeide
Juist onder Jezus’ kruis,
Als waande 't zich dáár veilig,
Ook tusschen 't moordgespuis.

Doch zie! daar leekt een bloeddrup
Van Jezus’ vingertop;
Het kelkjen drinkt die parel,
En 't hartjen zuigt haar op.

't Wordt avond; 't bloempjen sluit zich,
Van 't zonnelicht beroofd
Een trits van groene blaadjens
Omzwachtelen het hoofd.

En, als de blonde morgen
Weêr over 't knopjen straalt,

[p. 403]

 

Ontluikt ook ieder blaadjen -

 

Doch! . . . met een drop bemaald.

 

 

 

De druppel uit de wonde

 

Aan Jezus’ hand ontrold,

 

Was in het geele kelkjen

 

Tot bloedrobijn gestold.

 

 

 

Ja meer: rondom het bloemhart

 

Wringt zich een doornenkroon,

 

Als Jezus’ slapen drukte,

 

Des Hemelkonings zoon.

 

 

 

Vraagt gij den vromen Christen

 

Wat hij van 't plantjen weet -

 

Hij wijst u op het bloempjen,

 

Dat ‘'t doornenkroontjen’ heet.

 

 

 

C.D.