De Belgische Illustratie. Jaargang 5

[p. 377]

[Nummer 48]

Vergeten.

Wie is ooit op reis gegaan zonder het een of ander vergeten te hebben? Bestaat zulk een sterveling ook al, hij is gelukkig te achten wanneer hij onder de toeristen geteld kan worden. En wie soms op reis zijn geld heeft vergeten verkeert ongeveer in den benarden toestand van het leger des grooten veldheers der oudheid, die zijn schepen verbrand had om zijn soldaten den moed der wanhoop in te storten.

OP DE ZUIDERZEE.

Indien men echter slechts zijn hond heeft vergeten dan is het honderd tegen één dat het beest u komt naloopen of nazwemmen. Sommige luî zouden zelfs op die onverbreekbare trouw niet gesteld wezen, vooral wanneer zij Fidel met opzet hadden achtergelaten en hem niet kwijt kunnen raken, zoomin als zeker iemand zijn oude versleten paraplu die hij overal liet staan maar die men hem altoos trouw nabracht.

't Is alsof de roem der honden eenigszins verdoofde sinds die vier-

[p. 378]

voeters op de belastingsbiljetten figureeren, men hoort zoo druk niet meer gewagen ran honden als die van Floris V welke op den grafzerk van zijn meester den hongerdood stierf, en die van den prins Willem I welke zijn heer 't leven redde. Eer zal er thans geroemd worden op een hond als die van Alcibiades welke zijn baas zonder dagblad-annonces in groote opspraak bracht. Deze dandy der oudheid die om heel Athene van zich te doen spreken zijn hond een groot gedeelte van den staart afsneed, zal wel weinig om den blaffer gegeven hebben, misschien moest ook hij belasting voor hem betalen.

Met het losgescheurde touw nog om den nek staat daar op de derde gravure van dit nommer, het arm, vergeten dier welks eigenaar vertrokken is.

Het effect der schilderij mag goed geslaagd worden genoemd, geheel de attentie van den beschouwer wordt getrokken naar hetgeen weg is en wijl dit voorgoed is verdwenen, keert de blik terug naar hetgeen achterblijft: de hond die meteen te water gaat, de verlatene reede, het verwarde en het leege dat zij achterlieten die heen zijn.