De Belgische Illustratie. Jaargang 5

De heer van 't kasteel.
Naar het leven geteekend door August Snieders.
(Vervolg.)

Het slingerpad voert den wandelaar in den tuin, die vóór het kasteel ligt.

Deels achter een hazelarenbosch verborgen, staart hij op het oude gebouw, met zijn witte muren, hardsteenen vensters, leiën dak en blauwen toren.

Ja, dat moet nog hetzelfde zijn; dat moet van Hilversum herkennen, want de ontroering maakt zich zichtbaar van hem meester, alsof hij in de verte een ouden vriend zag aankomen, dien hij nog niet openlijk mag te gemoet snellen en in de armen vliegen.

De bloemperken, de planten, de graszoden, de banken kunnen gewijzigd zijn; maar over het algemeen is het uiterlijk zooals vroeger.

De wit geverfde brug en de groote treurwilg, die op den rand van 't water staat, zijn gewis nog dezelfde, gansch dezelfde.

Niet lang toeft de wandelaar op die plaats; hij keert op zijne voetstappen terug, als vreest hij ontdekt te zullen worden, en slaat een anderen weg in die langs den moestuin, door den boomgaard loopt, wier boomen als door een tapijt van bloesems bedekt zijn.

‘Zeg eens, men wandelt hier niet,’ roept eensklaps eene brutale stem en nu Alfred zich omwendt, bemerkt hij een reusachtigen kerel, in een rood baaien vest gekleed en een ouden hoed met slappe randen op het hoofd.

De gelaatstrekken van dien man zijn scherp, het donker oog is evenals de harde trek om den mond, dreigend, brutaal, zoo dreigend als de ‘wolfijzers en klemmen’ waarvan wij buiten de poort gesproken hebben.

De man houdt de twee handen op de kruk der schop.

Alfred van Hilversum glimlacht op de hem toegerichte woorden en zegt enkel:

‘Ik wandel hier met de toestemming van uw meester en dus ook gewis met de uwe.’

De man met het roode vest mompelt iets, dat de wandelaar niet verstaat en draait dezen laatste den rug toe.

‘Hier liggen voetangels’ klinkt hem daar langs alle zijden toe: niet alleen de tuinman dreigt, maar een groote zwarte bandhond blaft, huilt, springt als eene bezetene, aan zijn ketting.

De kinderen van den tuinman bestormen den bezoeker van uit het plantgewas met een paar aardkluiten; een hek met hangslot dat hem het ‘tot hiertoe,’ schijnt toe te roepen, rijst als eene onverbiddelijke

[p. 372]

AAN HET STRAND DER ZEE.

[p. 373]

DE TOOVERHEKS.

[p. 374]

barricade voor hem op, en achter de traliën van het hek staren of liever grimmen hem de oogen van een slordig wijf tegen.

Van Hilversum maakt dan ook rechtsomkeert en verlaat dit onhebbelijk gedeelte van het kasteel, waar echter vroeger de kinderen een zoo goed onthaal genoten, versche melk dronken, vrij kippeneieren zochten en, in het fruitseizoen, zich de zakken met perziken, pruimen, peeren en appelen zagen vullen.

Het geblaf van den hond heeft echter de bewoners van het kasteel zelf, als het ware wakker geschud, want welhaast, bij het omslaan van een pad, ziet van Hilversum mijnheer Eleodoor, die met groote en levendige gebaren toesnelt en reeds van verre uitroept:

‘Hoe, zijt gij het, Mijnheer van Hilversum? Reeds zoo vroeg op de been!’

De aangesprokene is onthutst alsof hij op eene misdaad betrapt is; hij ontbloot het hoofd en met eene eerbiedige buiging naderend, zegt hij:

‘Ik vraag u om verschooning, Mijnheer, voor de genomene vrijheid; ik ben zoo stout geweest eene kleine wandeling door het park te doen.’

‘Overheerlijk! Maar drommels, zoo vroeg! Gij zoudt de zon beschaamd maken! Doch gij, stadsche heeren, gij houdt van al die dingen, van de vroege zon, de dauw, de bloemen. Wij, buitenlui, wij vinden dat totaal vervelend. En, hoe vindt gij het park?’

Met moeite plaatst van Hilversum het woordje ‘zeer schoon,’ tusschen den woordenstroom van Eleodoor, die zonder op het antwoord te letten, voortholt:

‘Trouwens ik houd mij met die gekheden van bloemen, beelden, broeikassen en vijvers niet bezig. Dat alles eischt te veel aandacht en verzorging, en brengt geen stuiver rente op. Ginds ver was vroeger een hertenkamp ingericht, doch wij hebben er winstgevende korenakkers en aardappelvelden van gemaakt. De serres zijn enkel schoon, omdat zij zoo mild bekleed zijn door wingerden, die allerlekkerste druiven geven. Mijne zuster had vroeger zoo wat liefhebberij in bloemen, in spelevaren op het water en andere dingetjes, die zeer schoon in de romans, maar in de wezenlijkheid zeer vermoeiend zijn; doch dat alles is voorbij. . . . Ziehier mijne hondenhokken.’

Eleodoor stoot de deur van een gebouw, aan de broeikassen belendend, open en in een door houten schutsels afgescheiden vertrek, blaffen en springen een paar brakken, en steken een drietal hazewinden den slanken kop, in welken vriendschappelijke oogen glinsteren, in de hoogte.

Een paar streken met de zweep, die Eleodoor van de muur neemt, doet de blaffers zwijgen; want die beesten schijnen dezelfde eigenschap van hun meester te hebben, die namelijk van in alles en altijd het woord alleen te voeren; hetgeen aan Eleodoor niet belette, gedurende een half uur, zich gloeiend te maken in de beschrijving van het karakter en de heldendaden van elk der honden.

Verder verdwijnt er een tweede half uur in de beschrijving van eenige jachtvoorwerpen, aan den muur opgehangen, en een derde half uur in die van een opgevulden grauwen kop, die volgens Eleodoor voortkomt van eene wilde kat, door hem in persoon geschoten; maar die ten eenemale het karakter heeft van deze of gene zeer vreedzame grijze huispoes.

Mijnheer van Hilversum hoort dit alles met een engelachtig geduld aan, en volgt gedwee den onstuimigen Eleodoor die hem ook den paardenstal toont, waar het bruintje van den vorigen dag, naast een oude, magere, halfblinde witte knol staat.

In de harnassuurkamer is de jongen, die gisteren achter op de tilbury geplakt was, bezig met het koper van het zadel en het stalen gebit te wrijven.

Zijn broek is opgeslagen gelijk die van een infanterist op marsch; hij staat met zijne naakte voeten in klompen, en beenen en voeten zien er uit als hoorden zij toe aan een ongewasschen roodhuid.

De handen en het aangezicht hebben dezelfde kleur, en men is genegen te denken, dat hij het koper met zijn neus, en een regiment schoenen met zijn borsteligen kop geblonken heeft.

De jongen ziet de bezoekers met een dommen lach, bij welken een paar rijen groote tanden te voorschijn komen, aan.

Beter dan de paardenstal, zijn koestal en varkenskok voorzien, in welk laatste een drietal knorrepotten staan, die een alles behalve aristocratisch uitzicht hebben; maar toch de eer bekomen - zelfs vóór de eigenlijke bewoners van het kasteel - zich mijnheer van Hilversum te zien voorstellen.

‘Varkens en koeien maken de liefhebberij van papa uit,’ zegt de zoon.

Al het voorgestelde wordt luid door mijnheer Eleodoor geroemd; hij doet de waarde van elk voorwerp schitterend uitblinken, hoe weinig blinkend - vooral de varkens - dan ook zijn.

De jongen spreekt van overgroote ontwerpen, die hij heeft voor het verbouwen der stallen, het aankoopen van een nieuw jachtrijtuig, nieuwe paarden, een nieuw stel hazewinden en engelsche brakken; van het wegjagen van dien luien knecht en het huren van een voortreffelijk koetsier die de dienst van baron Tric-Trac verlaat - kortom van het aanschaffen van honderde dingen, welks bezit iemand zeer voornaam doet schijnen in het oog van een zotskap - maar een zotskap was juist die mijnheer van Hilversum niet.

Uiterlijk luistert deze met zeer veel aandacht naar alles wat mijnheer Eleodoor hem voorhoudt; maar wat hij inwendig denkt, teekent zich niet rechtstreeks op zijn wezen af.

Eindelijk verlaat men de stalling en bereikt men weêr den open tuin, in welken Eleodoor telkens den bezoeker stilhoudt, om hem en altijd met rondvlammend oog en driftige gebaren, over jacht, paarden, hooge kennissen, partijen, bals en diners te spreken; om den blonden jongeling te doen gevoelen dat hij rijk - zeer rijk is; ook wel eens om zoo wat op den adel te schimpen en te doen gevoelen, dat hij die soort van menschen met hun gekke wapens vermijdt - maar niet zoo behendig of de minst nauwkeurige aanhoorder zou hem met den vos uit de fabel vergeleken hebben, die de rijpe druiven niet bereiken kon en ze daarom ‘te groen’ vond.

Een goed uur verloopt en men nadert eindelijk het kasteel.

Een jong meisje, in een helder zomerkleed en een bruinen stroohoed met breede randen op, daalt de trappen af en gaat voorbij den knecht, die nu deels gewasschen is en in een blauw, tamelijk kaal, livereikleed steekt, wier verzilverde knoopen echter de roode plekken laten zien - alsof die eerlijke knoopen zoo wat beschaamd waren.

De jongen heeft zich zelf in de harnassuurkamer, in een stuk spiegel bekeken en lacht met zijn plunje; nu draagt hij de geslepen messen binnen en blijft aan den trap staan om de jonge juffer na te gapen.

‘He, hoe schoon!’ zegt de onbeschofte, en lacht terwijl zijne groote tanden te voorschijn komen.

Blijkbaar is hij niet gewoon zijne meesteres zoo schoon toegetakeld te zien.

Het meisje werd rood van gramschap over de oneerbiedigheid van dien knecht, die het echter goed meent; maar dien men gewoon heeft gemaakt aan eene gemeenzaamheid, welke hij zelfs op dit plechtig oogenblik niet verbergt.

‘Ze zijn ginder,’ gaat hij voort, alsof de schelm de reden geraden had, welke de juffer in den tuin deed gaan, en die heeft ze nu juist niet willen doen blijken: want ze schijnt den nieuwen bezoeker noch diens geleider te willen opmerken, en enkel in den tuin te zijn gekomen om eenige bloemen voor de vaas, die in de kamer staat, te plukken.

Mejuffer Euphrasie slingert, altijd het oog naar den grond gekeerd en quasie naar bloemen zoekende, rechts en links door den hof en komt - het toeval is toch aardig - juist bij de twee wandelaars te recht.

Euphrasie is zoo wat drie of vier en twintig jaren oud, van middelmatige gestalte, tamelijk gezet, heeft ten eenemaal het ronde bolgezicht van haar broeder, dezelfde ronde oogen met spierwitte wimpers en twijfelachtige blonde haren.

Nu zij zich tegenover mijnheer van Hilversum bevindt, schijnt zij te schrikken en een blos bedekt hare wangen.

De blonde jongeling heeft zich het hoofd ontdekt en buigt met eene bevalligheid, in welke echter eene beschaafde terughouding doorstraalt.

‘Mijne zuster Euphrasie’ zegt Eleodoor.

‘Wij storen wellicht Mejuffer in haar tijdverdrijf,’ zegt de vreemdeling met zachte stem.

‘O, geenszins, Mijnheer!’ luidt het antwoord.

Van Hilversum wenscht wel een enkel woord ter zijner verontschuldiging te zeggen, omdat hij niet reeds vroeger zich aan de bewoonsters van het kasteel heeft doen voorstellen; doch Euphrasie is heengegaan, verschijnt nu hier dan daar weêr achter een boschage - zoo dikwijls mogelijk - plukt hier en daar eene bloem, werpt deze weg, voegt een andere in haar ruiker; neuriet soms eene romance, roept luid om den knecht, legt nog luider den bandhond het zwijgen op - kortom, alle mogelijke middeltjes, die in gewone taal wilden zeggen, ‘zeg, zie je mij wel.’

Onder de glazen veranda, die den trap bestrijkt, verschijnt nu een kort dik manneke, met een zwart zijden muts op de stoppelige grijze haren, met een geknipten knevel op het dikke ronde aangezicht.

Een zware gouden bril, met ronde glazen, rust op een breeden vleeschneus, die zeer aardig bepereld was, voor een paar ronde grauwe oogen.

De man is gekleed in een ouden zwarten jas en zwarte broek en heeft bontkleurige pantoffels aan met witte kousen.

Het manneke staat onder de veranda een lange pijp te rooken.

Het is Robertus Portunaculus Peters, eigenaar van het kasteel.

Portunaculus Peters was, in vroegere dagen, ontvanger der domeinen geweest, had eene rijke vrouw getrouwd, ‘nog een paar rijke tantes in de kuip gelegd’ zooals hij soms geestig zegde, en eenige jaren geleden zich in kasteelheer veranderd.

Eerzucht had Peters in eene overdrevene mate, en toen hij zich op het kasteel vestigde, dacht hij dat die toestand alleen hem plotseling in de hooge wereld bracht.

Wat hem echter ijselijk griefde, was die ellendige, gemeene naam van Peters.

Peters! zoo heet immers een schoenmaker, een barbier, een timmerman, een knecht misschien; niet echter zijn schoenmaker, noch zijn barbier, noch zijn timmerman, noch zijn knecht; Mijnheer Portinaculus neemt altijd strenge inlichtingen naar de namen, en een naamgenoot zal nooit zijn klandizie hebben - neen, nooit!

Was er bij Peters maar iets te voegen geweest; maar ongelukkig heette wijle zijne vrouw Claas, zelfs niet eens Claes, hetgeen men had kunnen verfranschen in Cla-ës.

Peters-Claas! dat toch kon nooit den gewezen ontvanger, met een schijnbaar aristocratischen glans overgieten.

Portunaculus Peters had vroeger de stellige hoop gekoesterd, den titel van ‘baron’ machtig te worden; hij beweerde dat de Petersen, tijdens

[p. 375]

Karel de Kale reeds ‘barons’ waren; dat dewijl hij nu een kasteel bezat, die titel hem weêr moest worden toegekend, en in dit denkbeeld werd hij versterkt, toen eens twee leden der heraldieke commissie, die het zwak van den oud-ontvanger kenden, ondeugend genoeg waren hem met den titel van ‘baron’ aan te spreken.

De man werd, op dat zalig oogenblik, een vadem dikker van geluk; hij dacht dan ook niet anders, of zijne adelbrieven waren reeds ter onderteekening naar den koning gezonden en jaren lang zat hij dagelijks den briefdrager af te wachten, die hem een groote, dikke, zware brief moest overhandigen . . . .

Ging Portunaculus van huis, dan liet hij nooit na te zeggen:

‘Als er brieven komen, vooral als er een groote, dikke, zware brief komt, leg ze dan hier, zorgvuldig, op de tafel en sluit daarna de deur der kamer.’

Was hij bang dat de zoolang gewenschte en dan gevangen zeldzame vogel, weêr zou gaan vliegen?

Om het aanrukken van dien brief te bespoedigen, had Peters eenige zijner politieke vrienden in den arm genomen.

Immers vele diensten had hij aan de zoogenaamde verlichting ten platten lande bewezen? Ook bij iedere verkiezing wist men hem met een half woord, een ‘wapen met een paar monsters’ voor te spiegelen, en Peters holde en draafde telkens met nieuwen moed, als een hongerig paard dat denkt de haverkist te naderen.

Toen echter na vele jaren, de adelbrief niet opdaagde, begon Peters tegen zijne vrienden uit te bulderen - en hij kon bulderen - hen van ondankbaarheid te beschuldigen, hen naar alle duivels te verwenschen - en hij kon verwenschen - en als de man eenige glaasjes Bourgonje genuttigd had, schudde hij omtrent dit punt gaarne zijn gemoed eens om.

Peters legt in het gewone leven eene ongelooflijke minachting voor titels en ridderkruizen aan den dag; hij leeft, zegt hij, het liefst tusschen zijne vrienden, niet met den adel, die niet meer van onzen tijd en met geene breede en vrijzinnige denkbeelden bezield is . . . .

De waarheid is, dat de wereld van onderscheiding, van welken stand ook, Portunaculus Peters laat waar hij is en niemand er zich om bekommert dat die buldog, van uit zijn prachtig hok, haar achterna blaft.

Portunaculus is voor het oppervlakkige publiek, een ronde kerel, die gaarne teert en zwiert en tot in zijn ouden dag er losweg op heen leeft, en juist omdat de pastoor van 't dorp die al te vrijzinnige losheid niet kan goedkeuren, stoot hij dezen en met dezen den goeden God, doodeenvoudig uit zijne baan.

Hij is overigens een man uit de eerste jaren dezer eeuw; zijn opvoeding in het ambtsleven was voltairiaansch geweest; hij had vóór 1830 een blauwen Maandag de lessen van het collége philosophique te Leuven gevolgd, was destijds reeds een druk afbreker van wat men alle godsdienstige mommerij noemde, ijverde in 1847 druk voor het liberaal Congres, dat koning Louis-Philippe aan de clubs van 1793 deed denken - en men begrijpt dat al dit zaad bij hem wortels achter gelaten heeft.

In letterkunde kent Portunaculus eenige verzen van Casimir de la Vigne, die hem had doen weenen; hij kent Pigault-le-Brun, die hem deed lachen, Béranger die hem dat tweevoudig geluk schonk - kortom, Peters is eene oude libertin en dus, natuurlijk, in het godsdienstige, een vrijgeest zonder eenig zoogezegd wijsgeerigen grond.

In het staatkundige is Portunaculus een voorstander van personen, niet van grondbeginsels; alle grenzen en banden afgeschaft, is voor hem het liberalisme en hij versmelt dus vrijheid en losbandigheid.

In het maatschappelijk leven is hij een egoïst, in den. vollen zin des woords, bij wien het materialisme het ideaal is van 't leven; verder is hij trotsch, brutaal en dreigend als een echte parvenu voor den mindere, en plat kruipend voor elken hoogere, dien hij mag benaderen.

Zooals bij al zijne partijgenooten werden die gebreken onder eenen stroom groote woorden verborgen, die echter juist het tegenovergestelde zijn van hetgeen hij wezenlijk is en doet.

Dat hij van Hilversum goed ontvangt, is enkel een gevoel van haat tegen den pastoor.

De jongeling logeert immers op de pastorij en hij zou aan dien ‘neetoor van een pastoor wel gaan vertellen, wat ronde kerel op het kasteel woont.’

‘Uw dienaar, Mijnheer,’ roept Portunaculus reeds van verre en ligt eventjes de zwart zijden muts op, die. als een ballon opgezwollen, op het stoppelig en borstelig haar en boven een vierkant bulldog-achtig gezicht, staat.

‘Ik ben zoo vrij geweest, Mijnheer,’ antwoordt de jongeling hoffelijk, met zekere terughouding en den hoed in de hand, ‘de uitnoodiging van Mijnheer uw zoon aan te nemen.’

‘Ha, ha, gij deedt wel, Mijnheer, en zeer wel; de gastvrijheid is eene liberale eigenschap en wij beoefenen ze met hart en ziel. Ter duivel! wat zou het leventje hier beneden zijn, als alle menschen zich kloosterachtig opsloten! Ha, ha! ik ben voor den gullen, gemeenden, ronden en vriendschappelijken omgang.’

De jongeling buigt zich eventjes.

‘Gij zult ons het pleizier doen met ons te dejeuneeren. Ha, ha! geen tegenspreken; dat kennen wij hier niet. Dondersteen! Kort is het leven en zoet is de vreugde. Kom binnen!’

Portunacules gaat vooruit; hij stoot eene deur open en men treedt in een ruime kamer, met eene breede tafel, een paar buffets, eenige stoelen met rieten zittingen, een paar Amerikaansche leuningstoelen; de vloer is met een geel-bruin toile cirée belegd.

Het viertal zit aan tafel, op welke een grauw damasten kleed ligt, met figuren van vreeselijk rennende paarden, jagers en honden; het dejeuner bestaat uit vleesch, brood, kaas, eene schotel aardbeziën, bier en Jan brengt eene flesch Bordeaux.

De knecht schuift, van dezelfde plaats waar hij staat, aan elk der gasten een roomer toe, en men bemerkt dat het viertal tot verschillende regimenten behoort.

Als Jan eene tweede maal terugkomt, heeft hij . . . ja, geachte lezer, 't was een allerafschuwelijkst feit! . . . heeft hij den zwaren livereirok uitgeschoten, en hij komt de functie van tafelknecht in zijne juist niet zeer helderwitte hemdsmouwen af doen.

Où il y a de la gène, il n'y a pas de plaisir: dat is eene geliefkoosde spreuk van Portunaculus; doch in dit geval loopt Jan toch al te erg buiten schreef.

Mejuffer Euphrasie krijgt een kleur als een gekookte kreeft; Mijnheer Eleodoor's oogen werden grooter en ronder van verontwaardiging en Portunaculus ziet met eene huivering naar het Isabella-kleurig hemd van Jan, zonder tot een besluit te komen of hij iets of niets zeggen wil.

Doch Eleodoor verheft met eene niet zeer aristocratische waardigheid, de stem.

‘Domkop!’ roept hij uit, ‘wat zijn dat voor gewoonten? Wilt gij uw jas wel eens aantrekken?’

Jan zet den mond open, laat de groote witte tanden zien en lacht dom.

‘Die jas,’ zegt Jan, ‘is te warm en te groot; ik zal er nog uitvallen. . .’

‘Dat volk!’ gaat Eleodoor voort, als de knecht is heengegaan; ‘dat volk heeft geene manieren, geen ontzag.. Ik zal hem de deur uittrappen, dien domkop!’

Portunaculus ziet voor zich op tafel, en mort en mompelt iets dat wij niet verstaan.

Alfred van Hilversum houdt zich alsof hij niets gezien heeft; hij spreekt over den tuin, de bloemen, het park met Mejuffer Euphrasie, die echter, ten gevolge van het shocking, zoo verstrooid en in de war geraakt is, dat ze niet weet wat antwoorden.

Jan komt terug; de jas hangt hem inderdaad aan het lijf als hangt hij aan een kapstok; de te lange mouwen zijn opgeslagen en onbeschaamd mompelt Jan nog:

‘Veel te groot . . . hm, hm . . . veel te groot’

Niemand schijnt er acht op te geven, en dat is nog al vrij verwonderlijk.

Mijnheer Eleodoor heeft het wel willen doen, maar hij weet dat die knecht altijd het laatste woord hebben moet.

Het gesprek is gehinderd, tot dat Portunaculus, met een goede beet koud vleesch in den mond, zegt:

‘Ha, ha! rondweg; alle gekheden van etiquette ter zijde: zoo leven wij hier, gelijk mannen van onzen tijd, op de hoogte der beschaving . . . Niet waar, Mijnheer van Hilversum?’

‘Ter goeder trouw, Mijnheer!’ luidt het antwoord, en als behendig woordvoerder geeft Mijnheer van Hilversum een andere wending aan het gesprek; doch hoe de blonde heer zich ook afmat het klaverblad der Petersen valt altijd op zijn geliefkoosde thema's terug.

Portunaculus spreekt van de verstomping op de dorpen, van den verderfelijken invloed, die de dweepers - en iedereen is dweeper die niet denkt zooals hij - op het volk uitoefenen; Eleodoor spreekt van de jacht, diners, clubs, paardenwedrennen, millioenen, van voorname personen die hij familiaar met den voornaam noemt; Euphrasie heeft het druk over toiletten, opera's en soireés, over groote dames uit de stad en in den omtrek, over de bezoeken die zij af te leggen heeft en waartoe haar de tijd ontbreekt.

‘Uw naam is van Hilversum?’ zegt Mijnbeer Portunaculus tot den blonden bezoeker. ‘Ik heb een van Hilversum gekend. . . . .’

Een licht rood kleurt het gelaat des jongelings.

‘. . . 't Was een adjudant des konings.’

‘Dat was mijn oom,’ luidt het antwoord.

‘Zoo, zoo!’ roept Portunaculus met bewondering uit.

De man houdt zich ferm, want hij heeft den officier niet verder gekend, dan dat hij hem te Brussel, in zijne schitterende uniform, soms langs het park rijden zag; nu, dat is voor Portunaculus reeds meer dan genoeg.

‘Hij is sedert jaren dood,’ laat van Hilversum er op volgen. ‘Ik heb nu geene bloedverwanten meer.’

‘Is hij dood? . . . Ja, zoo gaat het in het leven. . . Van Hilversum . . . een schoone naam . . . Gelukkig uwe kennis te hebben gemaakt!’ en Portunaculus steekt zijn glas vooruit, om met den nieuwen gast, te klinken.

Euphrasie en Eleodoor nemen hunne glazen op, en volgen het vaderlijk voorbeeld.

‘En welk is uwe positie?’ vervolgt Portunaculus.

De vraag hindert zichtbaar den jongeling; niettemin antwoordt hij

‘Ik zoek er eene. Ik heb mijne studiën volbracht en. . . . .’

‘Maar gij moet nog beschermers vinden.’

‘Och, we leven zoo snel, Mijnheer! De naam mijner familie is vergeten; andere namen hebben zich vooruitgedrongen. Ik verlangde in de bureaux van het ministerie van Binnenlandsche Zaken eene plaats te vinden, doch dat gaat niet; men heeft mij zelfs eene plaats van gou-

[p. 376]

verneur in eene familie willen bezorgen . . .’ voegt hij er met een allerfijnsten glimlach bij.

‘Ha ha!’ roept Portunaculus, zonder den jongen man te laten uitspreken; ‘wij hebben reeds dikwijls van een gouverneur gesproken. . . .’

‘Och ja!’ laat Euphrasie zich ontsnappen.

‘Ja, dat was voortreffelijk,’ zegt Eleodoor even driftig,’ we hebben nog een paar kleine schelmen op het pensionnaat, en pa heeft er reeds meer dan eens aan gedacht hen naar huis te halen en hun een gouverneur te geven.’

‘Wel ja,’ hervat Portunaculus; ‘daar zullen we later eens over spreken.’

Alfred van Hilversum laat het klaverblad de Petersen, ten onrechte, in de vooronderstelling, dat het hem welgevallig is; maar had men hem laten voortspreken, toen de vader hem plotseling in de reden viel, hij zou gezegd hebben dat, kon hij de plaats bij het ministerie niet erlangen, die van kindergouverneur hem niet kon bevallen.

Hij beschouwt echter het oogenblik der ontgoocheling voor de Petersen niet gekomen, en denkt ook niet dat die vooronderstelling van hunne zijde eenig bezwaar kan opleveren.

Mijnheer Alfred heeft een oogopslag gegeven aan een borduurwerk, saamgesteld uit roode en witte roozen met haar gebladerte, en boven welke een witte duif zweeft met een brief in den bek; het zinnebeeldig werk is in een zwarte lijst gevat en pronkt tegenover hem aan den muur.

Om van het gesprek betreffende den gouverneur af te wijken, laat de jongeling zich ontvallen:

‘Zeer netjes. Ik zou inderdaad geneigd zijn mijn kompliment aan de borduurster te maken, Mejuffer.’

‘O, 't beteekent niets, Mijnheer!’ mompelt Euphrasie met een gemaakt lachje en kleurend.

Mijnheer van Hilversum heeft inderdaad misgekeken, want wat hij ziet, is een afschuwelijk broddelwerk. De roode en witte rozen zien er uit als roode en witte biljartballen en de duif heeft wonder veel van een speenvarken met uitgestrekte pooten.

't Zij zoo; maar de opmerking heeft den jongeling uit eene moeilijke positie gered.

BOMBARDEMENT VAN ATCHIN.

Mijnheer Portunaculus heeft mijnheer van Hilversum ‘bevolen,’ - het woord is tamelijk juist - dien dag op het kasteel te vertoeven; hij neemt het op zich, den pastoor over het uitblijven te verwittigen.

Men verwacht binnen een paar uren een aantal gasten aan het middagmaal, en de nieuwe gast zal niet weigeren van het getal te zijn.

Ja, ja, Portunaculus wil aan dien dwarsdrijver van een pastoor doen weten, wat rondborstige kasteelheer hij, Portunaculus, is en zeker is het dat de pastoor bersten zal van spijt.

Mijnheer van Hilversum heeft niet aangenomen; maar hij volgt den drang der omstandigheden.

De jongeling heeft zich verontschuldigd over zijne kleeding; doch dat is geen reden en vooral bij Portunaculus niet.

Trouwens als men in de hemdsmouwen komt dienen, dan gewis kan Mijnheer Alfred, wel in négligé zijn.

III
Een vroolijk leventje.

De gasten zijn in het salon vereenigd.

Laat ons een revue houden.

Vooreerst merken wij op Mijnheer Stockel, een mager ventje, met grijs wordende bakkebaarden, peper en zoutkleurig haar en dat men naar zijn gang te oordeelen eer voor een dansmeester, dan voor een makelaar in koffie, rijst en petroleum houden zou.

Zijn vrouw Mejufvrouw Stockel, een lange, magere dame, mager als een graat, met spitsen neus, donkere oogen, zenuwachtige en kort afgebroken spraak.

Alles doet zien dat mager Stockeltje bij haar thuis ligt; ook ziet het manneke gedurig naar zijn lancier en ondervraagt met de oogen of dit of dat hem wel gepermitteerd is, en mocht het soms iets hebben aangevangen, zonder behoorlijke toestemming, dan flikkert er een weerlicht in het donkere oog der lieve en teedere vrouw.

Een jong heer Anatole Drop, de zoon van een wisselaar; de knaap heeft een lange, puntig en spits in de hoogte loopende knevel; dat is ook het eenige kenmerkende dat hij heeft.

Drop is keurig gekleed, heeft een vreeselijk zwaren gouden ketting om den hals, een ring met een verbazend grooten steen aan den vinger en daarenboven drie diamanten sterren op het hemd, dat met een doolhof van borduursel overladen is.

Kapitein Taptoe, een gepensionneerd officier met grijs borstelig haar, grijze lange wenkbrauwen, donker oog, saamgetrokken voorhoofd, barsch, gezet van gestalte, eene bastaal en - het onmisbaar rood lint in het knoopsgat.

(Wordt vervolgd.)