De Belgische Illustratie. Jaargang 5

Roeiwedstrijd op den Theems.

Jaarlijks in de Leute wordt door de studenten van de universiteiten van Cambridge en Oxford een roeiwedstrijd ten pleziere der Londenaars gehouden, nabij Fulham, een der voorwijken van de ‘groote stad.’

Van de drukte, de beweging, het gewoel en lawaai bij zulk een gelegenheid kan niemand zich een idee vormen, die het spektakel niet

[p. 324]

heeft bijgewoond. Zelfs de teekenstift van een Doré kan slechts een glimp daarvan aangeven.

Een Londenaar die het schouwspel van 't begin tot het einde aanzag, waagt er een beschrijving van met het een en ander daaruit aan te stippen.

HET BRUIDSKLEED DER WEDUWE.

Luister, het schot valt. De geheele menschenmassa rijst op: een doffe, volle stemmenklank rolt langs de boorden van de rivier. Een schok van spannende verwachting doorloopt de twee à driehonderd duizend man die langs de oevers zich hebben geschaard om de vlugheid van eenige studenten te zien. Brutale nieuwsgierigen nemen muren bij bestorming in, vermeesteren voor zich een plaats in booten, hijschen zich zelven op de schouders van hun buurman.

Zij komen! In de verre verte vernemen wij het luide gejuich, dat door het zware en als een bas dreunende gemompel van afwachtende attentie onder het terras, waarop wij ons bevinden, geaccompagneerd wordt. Uit het nevelachtige waar de oevers zich krommen, aan gene zij van de brug, rollen echo's van de wilde opgewektheid die in de breede en diepe rijen der toeschouwers trilt.

Daar zijn ze! Te midden van dol geroep, te midden eener sneeuwjacht wuivende zakdoeken en van de razende kreten van wedders met purperkleurige gezichten, daar glijden twee lichte, vlugge, sierlijke booten voorbij.

[p. 325]

Allen springen op, lieden met het strengste uiterlijk nog even te voren, zij maken nu trompetten van hun vuisten en blazen hun vreugde uit. De opgewektheid is sommigen zelfs te groot, zij keeren werktuigelijk hun gelaat om en roepen, zonder het te weten, mee:

‘Cambridge, geen Oxford! Oxford, geen Cambridge! Bravo Oxford, raak hem, Cambridge!’

ROEIWEDSTRIJD OP DEN THEEMS, DOOR G. DORÉ.

Zij passeeren - heftig en gretig als haaien. En dan golft ons als 't ware een oceaan van nieuwsgierige gezichten voorbij. Langs en door elkaar, bijna verborgen onder den drom van passagiers, met vollen stoom schieten de booten vooruit, vlak achter de kampende roeiers. Het lawaai slinkt langzaam weg ofschoon nog met donderende galmen als een bijna afgedreven storm. En dan rijst het nog eens ten laatste male en vervliegt vervolgens naar den kant waar de wedstrijd zal beslist worden.