De Belgische Illustratie. Jaargang 5

[p. 305]

[Nummer 39]

Pater Felix.

Opmerkenswaardig is het, dat in deze dagen van strijd tegen de Kerk, de gevoeligste slagen op hen worden gericht, die zich altijd als hare vurigste verdedigers hebben gekenmerkt. De vervolgingen in Duitschland, Zwitserland, Italië getuigen het opnieuw, dat het ‘niet de slechtste bloemen zijn waaraan de wespen knagen.’

PATER FELIX.

Het zijn vooral de leden der Societeit van Jezus, die aan de vervolgingszucht der vijanden van het Christendom op de eerste plaats blootgesteld zijn. Die haat echter, waarmeê zij vervolgd worden, drukt juist den stempel op hunne veelvuldige en groote verdiensten; hierdoor is 't, dat op bijzondere wijze de woorden worden bewaarheid van den grooten Pius VII, die niet aarzelde de Jezuïeten met den eervollen naam van ‘kloekmoedige roeiers van het scheepje van Petrus,’ te betitelen.

En dat de leden der Sociëteit dezen naam overwaardig zijn, daarvan strekke ons onder Zoovelen, de gevierde fransche kanselredenaar Pater Felix ten bewijze, wiens beeltenis wij in de nevenstaande gravure onzen lezers aanbieden.

Pater Felix werd den 28^en Juni 1810 te Neuville-sur-Escaut, een stadje in het departement du Nord uit een aanzienlijke familie geboren.

Zijne eerste jaren, die hij in den kring zijner familie en in de schaduw van den huiselijken haard doorbracht, werden door zijne deugdzame ouders besteed, om hem eene opvoeding te geven, die later de heerlijkste vruchten moest voortbrengen.

Ofschoon zich reeds vroeg teekenen van bijzonderen aanleg in hem openbaarden, legde hij zich evenwel eerst laat op de studiën toe.

Eerst begaf hij zich naar het college van Kamerijk en vervolgens naar het seminarie dier zelfde stad, alwaar hij zijn geest met vele nuttige kundigheden verrijkte.

Na zijne studiën met lof te hebben voltooid, gevoelde hij eene onwederstaanbare neiging om zich als priester aan de dienst des Heeren te wijden. Twee jaren op het groot seminarie en daarna vier jaren als leeraar der hoogere klassen aan het college te Kamerijk, beproefden en verzekerden zijne roeping.

Alras voelde hij zich niet slechts tot de waardigheid van het priesterschap maar ook tot de evangelische raden en de opofferingen van het kloosterleven geroepen. Deze verheven roepstem volgende, trad hij in 't jaar 1837 in de orde der Jezuïeten.

Het eerste gedeelte van zijn noviciaat volbracht hij in België te Tronchiennes, werd daarop naar St. Acheul gezonden en ging vervolgens naar België, waar hij een poos te Brugelette verbleef.

Door degelijke studie der letteren en wijsbegeerte zocht en vond hij, gedurende een tijdsverloop van drie jaren, voedsel voor zijn naar waarheid strevenden geest, terwijl zijn hart tevens door zelfkennis en de oefening der christelijke volmaaktheid tot het apostolisch leven werd voorbereid.

Drie jaren te Leuven en een vierde te Laval werden vervolgens gewijd aan de studie der godgeleerdheid, na verloop van welke hij zich als leeraar aan de opvoeding der jeugd begon te wijden, om zijn grondige kennis en de vruchten zijner veelvuldige en aanhoudende studiën, ook aan anderen mede te deelen.

De leerschool, die de orde der Jezuïeten haren leden voorschrijft, was

[p. 306]

echter nog niet tot het einde doorloopen. Nogmaals moest P. Felix een jaar op bijzondere wijze in het gebed en in de overweging doorbrengen. Daarna trad hij op als redenaar, sterk en gehard tegen alle moeielijkheden van het verheven Apostelambt.

't Was in de eerste revolutionaire bewegingen van het jaar 1848. De werklieden van Rive-de-Gier, aangevuurd door de groote ellende, waaraan zij zich zagen prijs gegeven, en misleid door de gevaarlijke droombeelden van het socialisme, namen eene dreigende houding aan. De regeering gevoelde zich tegenover hen machteloos; de overheid putte al hare krachten uit; doch wat men ook deed, alle pogingen bleven vruchteloos: eindelijk riep men de hulp in van dien Jezuïet, die tot nog toe slechts zijn woord tot de onervaren jeugd had gericht. Pater Felix ondernam met moed de hem opgedragen taak. Voor de kracht van zijn apostolisch woord zwichtte de ontevredenheid, rust en vrede keerden in de zielen en in de gansche stad weder.

Het was een schoon begin deze overwinning op de kinderen van den vooruitgang, doch te gelijk een begin den verderen levensloop van den beroemden Jezuïet volkomen waardig. Het was de eerste stap op zijn roemvollen weg, de eerste zegepraal onder de Zoovelen, door hem behaald.

Nog twee jaren wijdde de redenaar aan de werkzaamheden van het leeraarsambt, totdat hij eindelijk door zijn oversten naar Parijs gezonden werd, alwaar hij zich niet meer uitsluitend met de leiding en vorming der jeugd bezig hield, doch waar duizende ongelukkige zielen hem wachtten om door zijn woord van het dwaalspoor tot den weg des levens teruggevoerd te worden.

De voorbereiding was lang geweest, maar de kampvechter was gereed, gereed om te strijden en te zegevieren. Van af dien tijd bestreed hij meer dan twintig jaren lang zegevierend de dwalingen der eeuw, in de zoogenaamde wereldstad der moderne beschaving. In den Advent van 1851 betrad hij den kansel in St. Thomas d'Aquin, in de Vasten van 1852 dien van St. Germain des Prés; en sedert 1853 weerklonk zijn woord in de Notre-Dame, op den predikstoel van Dupanloup en Lacordaire om er 't werk voort te zetten, door den beroemden Pater Ravignan eens begonnen, de jaarlijksche geestelijke oefeningen namelijk ter voorbereiding van het Paaschfeest.

In de Notre-Dame dier wulpsche wereldstad, waar volgens een onwraakbaar getuige, het zedebederf walging wekt en het ongeloof zich tot dogma heeft opgeworpen, waar onverschilligheid op godsdienstig gebied onder een sluier van ijdele voorwendsels het zedelijk en geestelijk gevoel verstikt, daar predikte Pater Felix, in het midden der verlichte en ongeloovige negentiende eeuw, de nederigheid en versterving van het Kruis, en hoezeer men het kruis ook haatte, duizenden en duizenden stroomden er heen, om in ootmoed zich voor die verachte leer van het Kruis neder te buigen.

Kort geleden nog verkondigde P. Felix in onze hoofdstad de evangelische waarheid, en de blijken van deelneming, die hem van alle zijden gewerden, getuigden 't op treffende wijze, dat het 't hart is, dat welsprekend maakt; pectus est, quod disertos facit.