De Belgische Illustratie. Jaargang 5

De nachtegaal.

De Latijnen noemden den nachtegaal luscinia of lichtbode, omdat zijn ochtendgezang den opkomenden dageraad aankondigt; in 't grieksch heet bij zangminnaar; in de fransche en italiaansche talen ontleende hij zijn naam aan zijn gedeeltelijk rosachtige kleuren, terwijl hij in de duitsche en nederlandsche talen naar zijn nachtelijk gezang nachtegaal werd genoemd.

't Is een zich met vleesch voedende trekvogel, of liever gezegd vogeltje. Omstreeks de maand April bezoekt hij onze gewesten, om tegen October weder naar elders te verhuizen.

[p. 300]

Lijvig is, gelijk men weet, het vogeltje niet; 't weegt gewoonlijk al niet meer dan een half ons, ofschoon het dagelijks wellicht een zelfde gewicht aan wormpjes, vliegen, spinnen en wat dies meer zij verslindt.

In oude tijden werd het vleesch van den kleinen zanger als een uitgelezen lekkernij beschouwd. Van Heliogabalus verhaalt men, dat hij op zijn slemppartijen bij voorkeur nachtegalen-tongen deed opdienen en men zegt, dat de tooneelspeler Esopus op een feestmaaltijd een schotel bracht met tongen van nachtegalen en andere gevederde woudzangers, die op een waarde van zeshonderd sestertiën geschat werd.

Dat echter is zeker de verdienste niet van 't wereldberoemde vogeltje; zijn verrukkend hemelsch lied is zijn roem, zijn verdienste is 't, de bode te zijn van die:

VLOTTENDE TUINEN IN MEXICO.

Zalige dagen,

Als zich de hagen

Kleeden in 't zijd’ van het jeugdige groen,

Als alle vruchtboom,

Fier in den luchtstroom,

Rijker zich tooit in zijn bloemenfestoen.

Zalige nachten,

Als ons de klachten

Smachten in 't oor van den zanger der Mei,

Of zijn geschater

Schalt over water,

Akker en heuvlen en wouden en weî.

[p. 301]

DE GETUCHTIGDE SCHOOLJONGEN.