De Belgische Illustratie. Jaargang 5

M^lle. de Sombreuil.

't Zou overbodig zijn, de gruwelen der Septemberdagen, die in de geschiedenis een zoo treurige vermaardheid hebben verworven, nogmaals in herinnering te brengen. De namen Abbaye, Conciergerie, Châtelet, enz, zijn genoeg om te doen huiveren over den moord, gedurende drie dagen en drie nachten aan ruim tien duizend gevangenen te Parijs voltrokken.

't Is in den eersten der genoemde kerkers, gedurende die vreeselijke dagen, dat ons nevensgaande gravure verplaatst.

Als een wreede parodie op de beginselen, in den aanvang der omwenteling met zoo dolle geestdrift aangenomen en verkondigd, werden er tribunalen opgericht, waar de gevangenen een kort verhoor ondergaan moesten, alvorens onthalsd, in stukken gehouwen, of met pieken doorstoken te worden.

Schuld of onschuld kenden de rechtbanken niet, zij dienden alleen om de ongelukkige slachtoffers te beleedigen; hem die voor haar verscheen wachtte een wisse dood.

De geschiedenis wijst echter enkele voorbeelden aan, waarin de bloeddorst werd ontwapend door deugd. Aan een dezer voorbeelden is de naam van de Sombreuil, den gouverneur van 't Hotel der Invaliden, en die zijner edele dochter verbonden. Om zijn verknochtheid aan de zaak des

[p. 116]

konings in de gevangenis geworpen, ging hij evenals zijn lotgenooten 't geheimzinnige doodvonnis hooren, toen zijn dochter zich om den hals haars vaders wierp, hem in haar armen sloot, en snikkend de beulen bad, hem, die haar 't leven had geschonken, te sparen. Deze kinderlijke liefde verteederde de ijzeren harten en de rechters spraken den grijsaard vrij, onder één voorwaarde. . . . . . zijn dochter zou in 't rookende bloed der koningsgezinden haar lippen doopen. Aan dezen kanibaalschen eisch gehoorzaamde 't meisje en mocht dan tot loon voor haar geestkracht de voldoening smaken, aan de zij van den geredde in triomf naar 't Hotel der Invaliden gevoerd te worden.

DE RUÏNE VAN HET KASTEEL ROCHEFORT.

Heldhaftige trouw aan 't voorwerp harer kinderliefde, die te midden der ijselijkheden de vrouwelijke weekheid verzaakt, 't onwankelbaar besluit, den vader te redden of met hem te sterven, - ziedaar wat uit de gelaatstrekken en houding der dochter spreekt, wanneer zij den grijsaard geleidt naar zijn rechters, ziedaar wat blijkbaar vermag in 't door bloedtooneelen verharde gemoed van wachters en beulsknechten een snaar van menschelijk gevoel te doen trillen.