De Belgische Illustratie. Jaargang 5

De dierentemmer J. Dolichau.

Met leeuwen, panters, wolven en beren weten om te gaan, alsof het tamme huisdieren zijn, ziedaar de zonderlinge begaafdheid, waardoor zich de dierentemmer Jan Dolichau bekend heeft gemaakt.

Niet echter op eenmaal bracht hij 't zoover. In een der achterbuurten van Juterbogk geboren, kende hij van kindsbeen af aan niets dan ellende en armoê. Zijn vader, een dronkaard van de ergste soort, scheen er van tijd tot tijd zelfs een zeker genoegen in te scheppen zijn uitgehongerd kind op een pak slaag te trakteeren.

Bij een dezer gelegenheden echter vond de knaap beter van deze vriendelijkheid zijns vaders geen gebruik te maken, en, zonder dat iemand wist waar hij gestoven of gevlogen was, verdween de kleine jongen uit de ouderlijke woning.

Jan Dolichau kwam bij een reizende kermistroep te recht. Hij leerde affiches rondbrengen, op den triangel spelen, kunsten maken en klom zoo van lieverlede hooger, tot hij eindelijk als waker in een wildebeestenspel werd aangesteld.

Hier scheen hij weldra in zijn eigenlijke sfeer en ontwikkelde zich

[p. 100]

zijn verborgen talent op merkwaardige wijze. Een indisch luipaard, die in zijn geboorteland bij de driehonderd antilopen had verorberd, werd voor hem zoo mak als een lam. Wilde een ijsbeer niet naar zijn pijpen dansen. Jan trommelde hem met een ijzeren stang op zijn noordschen kop en 't dier verbande van stonde af aan elke revolutionaire gewaarwording uit zijn binnenste. Gebeurde 't nu en dan dat Dolichau, omringd van zijn onderdanen, een boterham maakte of eene hartversterking nam, dan vooral scheen aan 't legio zijner wonderen geen einde te komen. De wolf zette zich op zijn achterpooten en hunkerde om een stukje; de pelikaan liet zijn mooie veeren en zijn grooten, wijd openstaanden snavel zien; de apen putten, als volleerde bedelaars, zich uit in allerhande grimassen. Abdalla, de gedresseerde pony, was hun evenwel allen te slim af, en, zoo familiaar mogelijk den meester naderend, haalde hij hem zonder verderen omslag de brokken uit den mond. 't Is gedurende een dezer meest begunstigde oogenblikken, dat de gravure van pag. 97 den dierentemmer voorstelt.

DE HEN EN HARE KIEKENS.

Dolichau's roem verbreidde zich langzamerhand over alle kermissen. Hij werd aan 't apen- en wilde-beestenspel van Cassanova geëngageerd, maakte met dezen een reis door verschillende landen van Europa en Azië, en mocht eindelijk, wat slechts zelden met mannen van zijn vak 't geval is, hoog bejaard en met een aanzienlijke fortuin bedeeld, op een stille villa in Londen 's nabijheid zijn laatste levensdagen slijten.

[p. 101]

Ook daar vergat hij de grondleggers zijner fortuin niet, en immer behoorden, Abdalla, de pony, een wolf en een tweetal uitverkoren exemplaren van 't apengeslacht tot zijn oude, trouwe vrienden.