De Belgische Illustratie. Jaargang 4

[p. 384]

Allerlei.

Het tafereeltje,

op pag. 384 voorgesteld, voert ons een dier zeldzame exemplaren voor den geest, die evenals de meeste dingen uit den ouden tijd voor nieuwerwetsche broertjes en zusjes de baan hebben moeten ruimen. De watermolen! - neen, men kent thans andere beweegkrachten dan den stroom eener beek om machinerieën in werking te brengen. Water en vuur hebben zich vereenigd, om den stoom in 't leven te roepen, die de kracht van waterstroomen, van winden, van menschenhanden en trekdieren vervangt, en nu draait alles en overal, dag en nacht door, dat het is om er duizelig van te worden. Wie zou er dan ook nog aan denken om de drijfkracht eener snelvlietende beek boven die eener stoommachine te stellen? Alleen hij, die de trage trekschuit boven de pijlsnelle vaart der locomotief zou verkiezen, mag die oude, vaak zoo schilderachtige watermolens nog betreuren; de zonen onzer eeuw halen er den neus voor op. En toch molentjes zijn zulk een geliefkoosd speelgoed voor menschen van elken staat en stand. Reeds de knaap is van zijn vroegste jeugd af een dolle liefhebber van molens, papieren molentjes, draaimolens op onze kermissen, en andere molens. De knaap groeit op tot man en tot aan zijn laatsten snik wordt hij rondgevoerd in molens, die hem de oogen verblinden, die hem van illusie tot illusie meêsleepen en hem telkens weer wegrukken van het voorwerp, waarop hij met dolle vaart aanrende; en 't is de fortuin, welke al die draaiende bewegingen in gang moet houden. Hoevelen zouden gelukkiger zijn, indien zij het rad hunner fortuin aan de golven van het bekoorlijk beekje toevertrouwd hadden, om alleen dan wanneer de stroom hun gunstig was bewogen te worden! Doch het rad mocht dag of nacht niet rusten, het moest door stoom worden rondgevoerd en in plaats van bedaard en langzaam tot het geluk te leiden heeft het met duizelingwekkende snelheid tot ondergang gebracht.

Ten tijde van koningin Elisabeth

droegen de heeren een soort van wambuis met zoo ontzettend wijd uitslaanden kraag, dat men, wanneer 't van onder tot boven was toegeknoopt, van de omstaanders zoo goed als niets meer kon zien.

‘Vriend,’ zeide een heer tot zijn kleermaker, die hem een soortgelijk wambuis had aangepast, ‘tast in mijn zak en haal er zelf je geld maar uit, want we zullen elkaar op deze wereld zoo spoedig niet wederzien.’

Een jeugdig letterkundige

overhandigde vóór eenige jaren een zeer bekend en geacht schrijver een handschrift, met verzoek er onbewimpeld zijn oordeel over te zeggen. Het boek zou onder den titel van: ‘Zoo zijn de menschen’ in de wereld gezonden worden.

De jonkman ontving na eenigen tijd zijn voortbrengsel terug met een briefje waarin gezegd werd: ‘Mijn oordeel zult gij op het handschrift vinden.’

Tevergeefs doorbladerde hij echter herhaaldelijk zijn werk zonder een enkele kantteekening te ontmoeten, tot hij eindelijk tot zijn verbazing en teleurstelling gewaar werd dat aan den titel het woordje niet was toegevoegd.

Met een enkelen slag was het boek dus vernietigd en 't is dan ook nooit in het licht verschenen.

Iemand,

die zeer zuinig van leven was, werd in een koffiehuis door een doorbrenger niet weinig uitgelachen en bespot.

‘Ziet, Mijnheeren,’ riep de jonge lichtmis, ‘hij draagt zelfs den jas nog van zijn grootvader.’

‘Goed gezien,’ antwoordde de zuinige, ‘ik heb zelfs de landgoederen mijner grootouders ook nog.’

‘t Oude volk der Pheniciërs,

kwam eens in een land, welks bewoners op de eenvoudigst mogelijke wijze leefden. De aanvoerder der Pheniciërs deed aan den koning van dit land 't aanbod om hem en zijn volk de schrijftaal te leeren.

‘Waartoe zou 't dienen, dat ik schrijven kan,’ vroeg de koning.

‘Om datgene wat eens gedacht is te behouden en voor alle tijden te bewaren,’ antwoordde de Pheniciër.

‘Neen,’ hervatte de koning, ‘dat deugt niet voor mijn volk, want als het door schrift de oude gedachten kan bewaren, zal 't zich er meê tevreden stellen en om 't schrijven het denken vergeten.’

‘Er smaakt toch niets beter

dan een glas wijn, niet waar?’ zeide een gastheer tot een zijner vrienden.

‘Dat ben ik niet met u eens,’ antwoordde deze, ‘want een flesch wijn smaakt, dunkt mij, veel beter.’

REBUS No. 12.

Aan dezen Rebus zijn als prijs verbonden:

Twee prachtige Staalgravuren, voorstellende de Weldadigheid en de Moederlijke Liefde.

Oplossing van Rebus N^o. 10: Het beste paard struikelt wel eens.