Methodisten tot de Universalisten overal dezelfde eerzucht om elkander te overtreffen. Een voor vijftien jaren gebouwde kerk valt vooral in het oog door haar verweerd aanzien, waardoor zij aan de eeuwenoude tempels der oude wereld doet denken. Zij is uit zoogenaamde petroleumsteen gebouwd, de zonnewarmte heeft de oliedeelen uit dezen steen naar den buitenkant der muren opgetrokken en de kerk daardoor in een eigenaardig antiek monument veranderd.
De schoolgebouwen, waarin 20,000 kinderen kosteloos onderwijs ontvangen, behooren tot de schoonste sieraden der stad. Ofschoon zij er reeds twee en twintig telde werd in 1868 een half millioen voor het bouwen van nieuwe lokalen besteed en toch voldeed de ruimte al spoedig niet meer aan de behoefte der bevolking, die zoo verbazend snel in zielental toeneemt.
Acht en zeventig treinen ziet men dagelijks Chicago binnenkomen en weder vertrekken. Het station der Illinois-Central herinnert aan het beroemde station van Charing-Cross te Londen. Geheel uit graniet gebouwd, het trotsche dak als een ontzaglijk balkon vooruitstekend, met een net van spoorstaven aan zijn voeten, waarop lange rijen van wagens, het sein van het vertrek afwachten om in pijlsnelle vaart naar de golf van Mexico of het rotsgebergte, naar het Oosten of het Noorden te vliegen, bedwelmt het den blik van den vreemdeling en hij gevoelt, dat de bewoners van het Westen met recht trotsch gaan op hun volkskarakter, waardoor zij in staat zijn om aan de grenzen der wildernis een wonder van beschaving, vooruitgang en kunst te doen verrijzen.
Chicago is in zooveel zaken alle andere steden vooruit, dat het ondoenlijk zou wezen ze op te tellen.
Midden in den jeugdigen bloei der stad, ontdekte men een ernstige hinderpaal voor hare ontwikkeling. Zij was op een moerassigen bodem gebouwd. In kelders, die onder water liepen, was geen plaats voor magazijnen, zooals een groote handelstad die moet bezitten. De ongezonde ligging moest de landverhuizers van haar verwijderd houden. Tegenover zulke bezwaren had een europeesche gemeenteraad de handen in den schoot gelegd, maar de gemeenteraad van Chicago besluit de gansche stad tien voet in de hoogte te heffen; en wat ons onmogelijk toeschijnt geschiedde. Door middel van een hydraulische pers wordt een gansch blok huizen, twee- à driehonderd voet lang en half zoo breed in de hoogte geheven, en zoo rustig en veilig gaat het hierbij toe, dat de bewoners hunne huizen niet verlaten en daarin ondertusschen hun beroepsbezigheden uitoefenen. In zeven jaren tijds was het wonder geschied, de gansche stad met hare huizen en kerken was tien voet hooger gerezen en werd van een der onreinste een der zindelijkste steden der nieuwe wereld.
Chicago had slecht drinkwater. Zijne burgers besloten zich goed drinkwater in overvloed te verschaffen. Zij ondernamen ten dien einde een nieuw reuzenwerk ofschoon de uitvoerbaarheid daarvan zelfs door bekwame ingenieurs onmogelijk verklaard werd. Er moest namelijk in de bedding van het Michigan-meer twee mijlen ver een tunnel gelegd en aan het einde daarvan een buis opgericht worden om alzoo de stad van het zuivere en kristalheldere water van het meer te bedienen. De groote moeielijkheid bestond in het oprichten eener buis, die van zeer sterke constructie moest wezen en op een vaste basis in de bedding van het meer moest rusten om tegen den aandrang der golven bestand te zijn. De inwoners van Chicago bouwden een monsterachtig gevaarte ‘Erib’ geheeten, 't welk bestemd was om de buis te schragen. Het was veertig voet hoog en had vijf zijden, ieder acht en vijftig voet breed, zoodat het een middellijn bezat van omtrent negentig voeten. Het had drie evenwijdig loopende wanden, bestaande uit balken van twaalf duim dikte vast als een scheepswand aaneengevoegd. Twee dezer wanden waren inwendig aangebracht. Het toestel was van vijftien waterdichte afdeelingen voorzien. In het midden bevond zich een cylindervormige koker, vijf en twintig voet in diameter. De hoeken waren met ijzeren platen van twee en een halven duim dikte gepantserd om ze voor het ijs te beschutten. In Juni 1865 liep dit zeldzame vaartuig van stapel en werd naar de plaats zijner bestemming gesleept. Hier werden de waterdichte vakken met steenen gevuld totdat het gevaarte vast op den bodem van het meer rustte, waarna het ten overvloede nog werd geankerd. Het water heeft op die plaats een diepte van zes en dertig voet zoodat het toestel vier voet boven de oppervlakte uitstak. Dan werd een ijzeren cylinder van twee en een halven duim dikte, vier en zestig voet lang en 203,000 pond zwaar, in den koker neêrgelaten. Als de cylinder op den bodem van het meer was aangekomen, drong hij door eigen zwaarte door de dunne zandlaag heen, waarmede de vaste klei der bedding bedekt is. Nadat eerst het water was uitgepompt, werd een luchtpomp van buitengewone kracht, die door middel van stoom in werking gebracht werd op den luchtdicht gemaakten cylinder geplaatst, en het gewicht waarmede de dampkring op de zware ijzeren massa drukte, was zoo sterk, dat het gelukte den cylinder diep in de taaie leemaarde te drijven. Ondertusschen was aan den oever reeds een buis aangelegd en werd zeventig voet onder den waterspiegel een tunnel in de richting der ‘Erib’ gegraven. Nu begon men ook van af de ‘Erib’ landwaarts te werken en de arbeid werd zonder ongeval voortgezet, totdat men van beide kanten elkander ontmoetten. Den 17en Maart 1864 was men met het werk begonnen en den 6en December 1866 werd het reeds plechtig ingewijd. In minder dan drie jaren was het voltooid.
De ‘Erib,’ zooals zij aanvankelijk was ingericht, diende slechts voor noodhulp. Later heeft men de losse steenen uit hunne waterdichte afdeelingen genomen en daarvoor stevig metselwerk van granietblokken in de plaats gesteld. Dit metselwerk verheft zich verscheiden voeten boven den waterspiegel en dient een vuurtoren tot grondslag. Door kunstig aangebrachte deuren laat men het water in den cylinder terwijl het aan den oever door stoompompen uit de waterwerken opgehaald wordt, om het vervolgens den inwoners toe te voeren. Geen stad ter wereld bezit beter drinkwater dan Chicago.
Een ander groot vraagstuk bood de reiniging aan van het Chicagoriviertje, waarin alle riolen der stad zich ontlastten, en die tengevolge daarvan door haar uitwasemingen de atmosfeer bedierf en de gezondheid der inwoners bedreigde. Dat vraagstuk ging men oplossen door de uitdieping en verbreeding van het Illinois- en Michigan-kanaal, waardoor de stad met de rivier de Illinois is verbonden. Daar waar de waterspiegel van dit kanaal het hoogste is, lag hij evenwel slechts acht voet boven dien van het Michigan-meer, zoodat men door een uitdieping van meer dan acht voet de strooming van het water een tegenovergestelde richting kon geven. Zoodoende werd het door de wateren van het Michigan-meer gevoed en voerde het de fecaliën der stad naar de Illinois en door deze naar de golf van Mexico. Door dit plan werden de besmettelijke stoffen niet alleen ver van de stad weggevoerd, maar werd het kanaal tevens bevaarbaar gemaakt en daardoor de belangen van den koophandel bevorderd.
Nog een zeer gewichtig en belangrijk werk is de tunnel der Washington-straat. Daar de bruggen voor de doorvaart der schepen moeten opgehaald worden, waren voetgangers en voerlieden telkens verplicht geruimen tijd te wachten.
Om dit euvel te verhelpen werd een zeer sterke tunnel gebouwd, zoo diep onder de bedding der rivier, dat de scheepvaart daardoor niet in het minst werd benadeeld. De lengte bedraagt meer dan duizend voet en de breedte ongeveer veertig, daar een weg van vijf en twintig voet voor de voertuigen en een van tien voet voor voetgangers nevens elkander zijn aangelegd; de helling is zoo gering, dat de rijweg op twintig voeten slechts een enkelen voet opklimt.
De buitengewone prijs der bouwterreinen in Chicago is een der krachtigste bewijzen voor het duurzaam karakter van den bloei der wereldstad. Personen, die akkers land kochten voor vijftig dollars, ontvangen thans nog hoogeren prijs voor den vierkanten voet. Er zijn vele winkels en niet weinig woonhuizen, die een huurprijs van 10,000 tot 15,000 dollars per jaar opbrengen. Een fatsoenlijke burgerwoning kan men voor niet minder dan 1200 dollars per jaar bekomen. De Illinois-Central-Spoorweg heeft de stad voor een betrekkelijk klein stukje grond om een station en werkplaatsen op te richten, de som van twee millioen dollars geboden. De bewoners van Michigan-Avenue verzetten zich echter tegen de aanneming van dat voorstel.
Alles geschiedt in Chicago op reusachtige wijze, zoowel van openbare als bijzondere zijde. Voor den aanleg van parken en boulevards schroomt het stedelijk bestuur niet honderdduizenden dollars ten koste te leggen; en wat te zeggen van die onmetelijke magazijnen, die vorstelijke woonhuizen, die schoone breede straten, zoo glad en effen als een spiegel; die prachtige kerkgebouwen, die hotels waarvan vele, zooals b.v. Sherman-House, duizend vreemdelingen kunnen huisvesten, die beurzen, waarop 2500 personen granen en allerlei soort van producten koopen en verkoopen, met eene levendigheid, die men slechts in de stormachtige middelpunten van den geldhandel te New-York wedervindt. Dat alles is het uitvloeisel van een energie en ondernemingsgeest, waarmede men in Europa en zelfs in vele streken van Amerika geheel en al onbekend is. Slechts een aansporing is in Chicago voldoende om aan een plan tot bevordering der wetenschap of van het fabriekswezen uitvoering te geven en de ondernemer ziet in de meeste gevallen zijn stoutste verwachtingen vervuld.
Auteursrechtvrij
