De Belgische Illustratie. Jaargang 4

De heilig-Sacramentsdag en de zieke.

(Slot.)

De avond was gevallen en in de kamer van Marie zag men tegenover het venster een helder wit vak op den vloer: de maan wierp hare stralen door de ruiten en op dat verlichte gedeelte teekenden zich lichte, onrustige schaduwbeelden af; het waren de bladeren der kamperfoelie en jasmijnen, waarmeê de avondwind speelde.

In de schaduw zag men eene in 't wit gekleede jonge maagd op de knieën liggen; een sluier daalde van haar hoofd en omgaf bijna hare geheele gestalte. Het was Marie.

De pastoor kwam binnen; ik zou kunnen zeggen, een vader, die tot zijn kind gaat.

Marie stond op....

Ik zal niet verder gaan; er zijn zaken, te heilig om door eene ongewijde pen te worden beschreven.

Alle klokken van den kerktoren waren in beweging en kondigden door haar vroolijk gelui het feest van den volgenden dag aan.

‘Kind,’ zeî de vrome grijsaard, ‘het zal al veel voor u zijn als uw toestand u veroorlooft in de kerk te komen. Ik weet, Hij, dien gij daar komt zoeken, zal u kracht geven om dien heiligen plicht te vervullen. Maar gij moet van de kracht, die God u nog laat, geen misbruik maken; en opdat gij u niet te veel vermoeit, zal ik, in plaats van een rustaltaar in de naburige straat op te laten slaan, aan uwe vriendinnetjes zeggen, dat zij er een hierover oprichten, tegen de oude ruïnen van de abdij van Onze Lieve Vrouw der Engelen.

‘Och, wat is dat vriendelijk van u, goede pastoor; wat zal ik gelukkig zijn!’

‘Mijne lieve dochter, moge uw geluk altoos uit zulk eene zuivere bron voortkomen!’

‘Hoe zou het anders kunnen wezen, als gij tot mij spreekt?’

‘Tot morgen dan, kindlief.’

‘Tot morgen.... Mijnheer pastoor, gedenk mij in uwe gebeden....’

De engelen, welke voor God met de taak belast zijn voor de aarde te zorgen, al die hemelsche geesten, welke wij niet zien, maar die in de ruimte tusschen den hemel en de aarde rondzweven, hadden alles toebereid, opdat de dag, door de menschen voor het feest van den Schepper bestemd, een schoone, heerlijke dag zou wezen. Reeds in den voornacht hadden zij al die wolken verdreven, welke den hemel verduisteren en zich gewoonlijk in regen oplossen. Op dien grooten dag geen sluier, die den hemel als met een floers zou bedekken; geen winden, die de takken der boomen door elkander zweepen; geen drukkende hitte, geen rondvliegend en in de oogen stuivend stof; niets van dat alles, maar dauw op bloemen, planten en kruiden; eene zachte koelte, die door de bladeren ruischt en suizelt en met de ontplooide vanen en de kwasten van den prachtigen draaghemel speelt. Dat hadden de engelen voor den H. Sacramentsdag bereid.

De nacht was voor Marie zeer rustig geweest, zij had een droom gehad, maar een dier droomen, welke ons bij het ontwaken niet verontrusten en ter neer slaan. Zuiver als een serafijn, had de jeugdige, vurig christelijke maagd den God in zijne glorie gezien, dien zij onder de gedaante van het geheimnisvolle Brood zou ontvangen. Zoo was haar slaap een gebed geweest. Er zijn van die nachten, waarin alleen het lichaam schijnt te rusten, waarin de ziel als van de banden, die haar aan het stof binden, is bevrijd; dan vliegt zij omhoog, zij verheft zich boven de sterren en ziet en aanschouwt reeds vooruit de vreugde voor de heiligen bereid.

Toen Marie den volgenden ochtend uit het venster keek om te zien, of het weer voor dien dag gunstig scheen, schoot een gevoel van dankbaarheid en vreugde door haar binnenste. Zij merkte, dat de goede pastoor niet had vergeten, wat hij haar den vorigen dag beloofd had, en dat de timmerlieden reeds bezig waren tegen de bouwvallen van het oude klooster het latwerk voor het rustaltaar op te slaan.

Men kwam de kranke, zwakke maagd in een draagstoel afhalen om haar naar de kerk te brengen. Hare moeder volgde haar, en in het moederlijk hart heerschten slechts twee gedachten, die tot ééne samensmolten: God en hare dochter!

Marie vond het altaar prachtig versierd. Het heiligdom scheen één bloemhof te zijn, zooveel oranje-, mirten-, laurier- en rozeboompjes hadden de tuiniers uit den omtrek aangebracht. Alle bakken, waarin die heesters stonden, waren netjes gekleurd of behangen met sneeuwwitte versierselen, terwijl de randen met mos belegd waren.

De ochtendmis begon, en de geur van den wierook vermengde zich met dien der rozen en oranjeappels; en de vurige gebeden van Marie en hare godvruchtige moeder stegen vereenigd met die des priesters en de lofzangen der engelen tot Gods troon omhoog.

‘Moeder,’ zei Marie, nadat ze hare dankeggingen had geëindigd, ‘ik gevoel me sterk genoeg om te voet naar huis terug te keeren.’

‘Ik vrees, dat het u te veel zal vermoeien.’

‘Toch niet moeder; ik gevoel mij als 't ware genezen. Laat de dragers met den stoel maar gerust heengaan.’

Mevrouw d'Harville gaf den dragers een teeken, en Marie nam den arm harer moeder en verliet met haar de kerk. Als zij in het portaal kwamen, noemden de armen, die daar neerzaten en op de liefdegaven der godvruchtigen hoopten, mejuffer d'Harville bij haar naam en strekten hunne vermagerde armen naar haar uit.

‘Dat de goede God u genezing schenke,’ herhaalden al die ongelukkigen; ‘dat Hij u doe herstellen, goede jufvrouw, dat Hij u zegene en u behoude voor ons en voor mevrouw uwe moeder!’

Inderdaad dat tooneel zou een heerlijk onderwerp voor een schilder geweest zijn Een gothisch portaal; een jong meisje, zwak, ziekelijk, geheel in het wit gekleed, leunend op den arm harer moeder, met hare bleeke, magere hand aalmoezen uitstortend in die van grijsaards, vrouwen, weduwen en weesjes, terwijl zij voor hare gaven van deze ongelukkigen zegeningen en wenschen voor haar geluk en genezing terugontvangt.

Op weg naar huis groette iedereen uit het dorp haar met belangstelling; sommigen vonden, dat zij veel veranderd was, anderen meenden, dat zij er nog even fleurig en lief uitzag als vroeger; dezen zeiden: ‘met dien schooner, sluier gelijkt zij eene bruid!’ En een oude man, die deze woorden had opgevangen, voegde er bij: ‘Jawel als eene bruid, maar eene bruid, die aan den dood verloofd is; het huwelijk zal binnen kort wel worden voltrokken!’ Gelukkig werden zijne treurige woorden ter zijde en slechts fluisterend gesproken, zoodat noch de moeder, noch de dochter ze hadden gehoord.

Tusschen eene moeder en hare dochter is de liefdeband altoos innig, teeder, heilig; maar als beiden samen aan de heilige Tafel des Heeren hebben geknield, is het geen aardsche liefde meer, 't is eene hemelsche: zoo beminnen elkander de engelen!

De dag ging rustig en stil voorbij; de zon neigde reeds ten ondergang, en de toren der kerk en de huizen van het dorp werden door de stralen der avondzon met eene rozenkleurige tint overgoten. De vespers waren uit en het vroolijke klokkengelui kondigde aan, dat de processie ging uittrekken.

In het dorp hadden de rijke vrouwen kostbaar tapijtwerk, de minder gegoede helder wit linnen afgestaan, dat de jongelingen over den weg uitspreidden, waarlangs het Allerheiligste zou worden gedragen.

Andere handen strooiden welriekende kruiden in overvloed, zoodat de geheele weg slechts één grastapijt geleek, op welks groenen ondergrond weldra rozen, viooltjes en koornbloemen in menigte neêrregenden.

[p. 364]

DE BLINDE BEDELAAR, NAAR ORTEGO.

[p. 365]

VERLATENHEID.

[p. 366]

Het rustaltaar tegenover de woning van mevrouw d'Harville wekt de algemeene bewondering; daar vermengt zich het schitterende zilver- en verguldwerk met de levendige, bonte kleuren der bloemen; de rijk bewerkte kandelaars, de candelabers met kunstig gebogen armen, de porseleinen vazen, de kristallen kelken zijn door de rijkste inwoners van het dorp verschaft; karmozijnroode gordijnen, voor de ramen der salons weggenomen, vormen schoone draperieën op het sneeuwwitte neteldoeksche behangsel; en om op alles de kroon te zetten heeft de eigenaar van het naastgelegen kasteel een schilderstuk van een groot meester geleend: de opwekking van de jonge dochter uit het Evangelie.

Op dit oogenblik is de geheele bevolking uit de omstreken in stille aandacht verzonken: de God van hemel en aarde heeft zijnen tempel verlaten. Daar vertoonen zich de kruisen en banieren en vanen boven de ontdekte hoofden der menigte. De bajonetten der veldwacht schitteren tusschen die gewijde zinnebeelden en de tamboer roert de trom, terwijl de priesters en de zangers lofzangen aanheffen ter eere van het Heilig Sacrament.

Marie ligt geknield naast het landelijke altaar; hare jeugdige vriendinnen hadden daar voor haar een bidbankje gereed gemaakt. Zij bidt met het vuur en de aandacht van een engel. Maar toch is er iemand, die nog vuriger gebeden tot den barmhartigen God opzendt: 't is hare moeder, die hare oogen onafgebroken houdt gevestigd op het tafereel der jonge dochter van de dooden opgewekt!

De suisse der kerk met zijn stok met grooten zilveren knop, met zijn versierden hoed, met zijn breeden bandelier van rood fluweel met goud afgezet, die zoo sterk afsteekt op zijn blauwen rok, in een woord de suisse in al zijn gewicht en waardigheid, is reeds bij het fraai rustaltaar aangekomen en doet de menigte ruimte maken.

Daar naderen de tamboers; op hen volgen de hoofden der broederschappen met hunne bellen en versierde kaarsen; de broeders der christelijke scholen met hunne leerlingen; de zusters van den H. Vincentius met de kleine meisjes, welke de banier der H. Maagd dragen; de kinderen, welke het laatst hunne eerste H. Communie hebben gedaan, in hunne fraaiste kleederen uitgedost met witte handschoenen, het beeld van St. Jozef volgende. Na hen verschijnen de studenten van het nabijgelegen klein seminarie in witte surplis. Ieder hunner draagt een kaars en de avond van dezen feestdag is zoo stil, dat op dien heiligen tocht de waslichten niet uitgaan; men zou meenen twee rijen kleine flikkerende sterretjes te zien, die schitteren in de nabijheid van den heerlijken draaghemel met zijn uitgesneden afhangsels, met gouden franjes en heen en weer wiegelende kwasten versierd. De jongste der kapelanen, die als ceremoniemeester dienst doet, schaart den geheelen stoet in een halven kring om het rustaltaàr, dat nu met honderden lichten schittert. Twintig jongelingen zwaaien beurtelings op maat hunne zilveren wierookvaten; kleine jongetjes met witte kleedjes aan, hemelsblauwe sjerpen om en kroontjes van rozen en viooltjes op het hoofd, zijn tusschen de wierookers geplaatst. Zij dragen korfjes, met linten en kanten versierd, allen vol bloemen waarmede zij den geheelen processieweg bezaaien.

Hoor, welke zuivere stemmen laten zich daar hooren? Het zijn de jeugdige maagden, de vriendinnetjes van Marie, die een lofzang aanheffen, door Marie zelve op muziek gebracht.

Moeders, die dit leest, zegt gij mij, welke gevoelens zich toen van het hart harer moeder hebben meester gemaakt! Maar op die zoete stemmen volgt een oogenblik van stilte; men hoort slechts het geschuifel van de zilveren kettingen der wierookvaten, die nog steeds worden heen en weêr geslingerd. De lofzang is geëindigd: de oude, eerbiedwaardige herder, in zijn plechtgewaad, met een glans van heilige vreugde op het gelaat, beklimt de trappen van het altaar; met den diepsten eerbied neemt hij het Hoogwaardig weer in zijne handen, en God zelf, de schepper van hemel en aarde, Hij, die ook de zon schiep, welke nu hare laatste stralen nog op het altaar werpt en het met een heerlijken lichtglans omgeeft; de maker van al die bloemen, welke de geloovigen Hem ter eere hebben gebruikt; de God van koningen en onderdanen, van rijken en armen, zegent in zijn heilig Sacrament de neergeknielde menigte!

Voordat men de rustplaats weder verlaat, plaatst de priester zich voor het altaar en houdt het Allerheiligste omhoog; en de kinderen, die zwak en ziekelijk zijn, en de ouderen, die lijden, knielen achtervolgens voor hunnen God neder en raken den voet van het Hoogwaardig met een bloemenruiker aan. Marie is van hare plaats opgestaan; zij ook komt gezondheid en herstel van krachten afsmeeken. Bleek en zwak, heeft zij ook een ruiker van rozen opgeheven tot Hem, die gezegd heeft: Gij allen, die lijdt, komt tot mij!

En waarlijk, waarlijk zij heeft wèl gedaan, zoo te naderen met geloof en hoop en zich alleen op God te verlaten. Toen zij, de jonge zieke maagd, den ruiker, die het Hoogwaardig had aangeraakt, op hare borst plaatste, gevoelde zij, dat de kracht in haar terugkeerde; zonder de hulp harer moeder, zonder den steun harer vriendinnen stond zij op; en tot verbazing van alle aanwezenden, maar bovenal tot groote vreugde harer moeder, keerde zij met de processie naar de kerk terug, met hare gezellinnen vreugde- en dankliederen zingende.

De daaropvolgende dagen bleef zij in krachten toenemen; en toen Maria acht dagen later, op het octaaf van H-Sacramentsdag, alsdan in de processie de witte banier van Onze Lieve Vrouw der Engelen droeg, toen was het geheele dorp vol van het wonder, dat er was geschied; toen werd het geloof in Hem, die gezegd heeft: ‘Ik ben de opstanding en het leven’ bij menigeen aangewakkerd en versterkt.

A.W. Ster.