De Belgische Illustratie. Jaargang 4

[p. 352]

Allerlei.

De blinde mandenmaker.

Het gebruik van 't edelste lichaamsdeel, het oog, te missen is een ongeluk, dat met recht ons diepste medelijden opwekt. Hij moet wel hardvochtig zijn, die den armen blinde een aalmoes kan weigeren, wanneer hij door een liefdevolle hand geleid, smeekend de weldadigheid inroept of door een klagend gezang afdwingt. Gelukkig, dat de ongelukkige zelf, indien hij nooit het heerlijke licht des hemels aanschouwd heeft, zich het minst van zijn deerniswaardig lot bewust is; wat bitterheden zou het leven hem anders niet schenken. Thans heeft de christelijke liefde de middelen gevonden, om van den armen blinde in plaats van een bedelaar een nuttig en onafhankelijk lid der maatschappij te vormen. 't Zijn vooral de bedrijven, waarin de zintuigen van 't gevoel een hoofdrol spelen, die de blinde zich in een hoogen graad van volmaaktheid kan eigen maken. Om niet te spreken van 't klavier en andere instrumenten, waarover hij meermalen een verbazend meesterschap bezit, is het vervaardigen van matten en manden vooral zijn werk. Bij 't aanschouwen der netheid en regelmaat kan men nauwelijks gelooven, dat dit vlechtwerk uit de hand van een blinde is voortgekomen, maar gaat men zijn werkplaats binnen, ziet men den glimlach om zijn lippen, de beweging zijner oogleden, de vlugheid zijner handen, dan komt men tot de overtuiging dat de ijver, die in al zijn ledematen, ja zelfs in den doffen oogappel zichtbaar is, datgene vermag, waartoe meermalen de traagheid niet in staat is van hem, die met het licht der oogen is begiftigd..

Toen koning jacob I

den engelschen troon beklom, werden hem verschillende gelukwenschingen toegezonden. Onder al dezen bombast bekleedde de felicitatie van Shrewsbury een voorname plaats, daar zij met den wensch besloot ‘dat Zijn Majesteit zoo lang over Engeland zou mogen regeeren, als zon, maan en sterren de aarde zouden verlichten.’

‘Mylord’ antwoordde de koning, ‘als uw wensch voldaan wordt, dan blijft mijn zoon niets anders over dan bij de kaars te regereen.’

‘Jongen,’

vroeg een leermeester aan zijn scholier, ‘kunt ge mij ook nog zeggen, wanneer Keulen gebouwd is.’

‘In den nacht, meester,’ antwoordde de knaap.

‘Maar, jongen, hoe komt ge nu weer aan dien onzin?’

‘Onzin?... Wel meester, ge hebt toch zelf gezegd, dat Keulen en Aken niet op één dag zijn gebouwd.’

Tot de vreugdebedrijven van vroeger

op kermissen en andere feesten behoorde ook het ‘katkneppelen.’ Het geschiedde op de volgende wijze: op het plein voor de herberg of in de kaatsbaan, waar de festiviteit plaats had, stonden twee zware in den grond geheide palen, waarover een sterk touw dwars was gespannen. In 't midden van dit touw hing een ton, waarin een springlevende kat, de heldin der tragedie, was gezeten. Op 't bepaalde uur kwamen allen, die meê wilden kneppelen; zij gaven hun namen op, betaalden hun deel aan den prijs, waarom werd gestreden, verbonden zich, om als zij den prijs wonnen, hun medestrijders te trakteeren en ontvingen elk van den waard een flesch wijn. Nadat er op den grond een groef gemaakt of een lange stok dwars was gelegd, als het teeken van de plek van waar men mocht gooien, trad nommer één op met een stuk hout (een kneppel) in de vuist en wierp met alle kracht naar de ton. Trof hij deze zoodanig, dat de kat er uitsprong, dan had hij den prijs gewonnen; gebeurde zulks niet, dan volgde nommer twee, en zoo ging men voort, zoodat de eene hoepel na de andere van de ton afsprong en deze eindelijk geheel in stukken spatte. De kat door het slingeren der ton en de verschillende worpen, waarop zij onthaald werd, alles behalve op haar gemak, verschool zich zoo lang mogelijk in de ton en wist gemeenlijk van de wereld niet heel veel kwaad meer, wanneer zij er ten laatste, bij 't aan stuk spatten der ton, uitviel. Dat er bij dit ruwe spel nog al vermakelijke vertooningen plaats hadden, getuigt o.a. de dichter Rotgans in de volgende beschrijving welke hij van het ‘katkneppelen’ geeft:

‘De kerel grijpt terstond een knuppel van de straat
Hij zet zich in postuur en staroogt daar hij staat,
Hij maakt gremassen bij dozijnen onder 't mikken
En gaapt zoo wijd of hij den vogel in wou slikken,
Ten lesten smijt hij toe, en werpt uit al zijn macht
Maar mist wel zeven voet, daar al het volk om lacht.’

REBUS No. 11.

Aan dezen Rebus is als prijs verbonden:

Geschiedenis des Ouden en Nieuwen Testaments, door Bernard Overberg. 2 Dl.

Oplossing van Rebus N^o. 9: Een vogel in de hand is meer waard dan 100 in de lucht.