De Belgische Illustratie. Jaargang 4

[Nummer 31]

Onze gravuren.

De gewelfde brug te Luik, in onze eerste gravure voorgesteld, werd in 't jaar 1860 gebouwd ter plaatse waar bisschop Reginardus in de ll^e eeuw eene nieuwe brug deed vervaardigen, omdat hare voorgangster door de stormen van vroegere tijden reeds te veel had geleden.

Kan ook de tegenwoordige brug op geen historisch verleden roemen, de vorige bruggen waren zooveel te meer getuigen van onvergetelijke en bloedige gebeurtenissen. Zoo richtte o.a. Karel de Stoute in 1448 in hare nabijheid een vreeselijk bloedbad aan en verwoestte de brug voor het grootste gedeelte, terwijl een onvoorziene overstrooming der rivier de Maas in 1649 in haren omtrek verschillende slachtoffers eischte en ook de brug met vernieling bedreigde.

DE STEENEN BRUG TE LUIK.

Maximiliaan van Beieren liet op den voornaamsten bruggeboog een kleine schans bouwen met negen kanonnen bewapend, die de Dardanelle genoemd werd en op wier spits hij een bronzen Christusbeeld deed plaatsen, 't welk later op den voorgevel der St. Pauluskerk is gesteld. Dit kleine fort diende in tijd van oproer om de gemeenschap

[p. 242]

tusschen de twee door de rivier gescheidene deelen der stad te onderbreken.

Tijdens de omwenteling der vorige eeuw, werd het kleine monument op 't midden der steenen brug een soort van tribune, van waar de eeredienst der Rede en der Vrijheid werd gepredikt.

Melancholie. 't Woord alleen vervult wellicht reeds velen met afkeer en doet hen aan een zwartgallige lastertong, een kwijnenden suffer, een onuitstaanbare denken. Toch is zulks geen vereischte en ook de melancholie ziet er niet altijd zoo hatelijk uit. De schilder Feyen-Perrin, aan wien wij de gravure op pag. 244 ontleenen, dacht er ook zoo over. En voorzeker, bij die eenzame boomen en bloemen, diezwijgende en toch zoo welsprekende natuur, daar is zij wel op haar plaats Zoo ge overigens de werkelijkheid nagaat, zult ge den melancholicus 't liefst in een prieeltje aantreffen, in een van die hoekjes met jasmijn en kamperfoelie begroeid, welke door zachtgevoelige menschen voor het gemak der spinnekoppen schijnen ingericht.

Een zekere dosis melancholie is in de huishouding der natuur niet van onpas. Een groot denker der oudheid acht zelfs het geniale zonder hare aanwezigheid onbestaanbaar. Wat meer is, soms gloeit uit de donkere asch der melancholie de vlam der levenslustigste vreugde en gelijk 't leven van den beroemdsten franschen blijspeldichter getuigt, kan soms een man, droefgeestig en mijmerend voor zich zelve als Molière, voor anderen eene onuitputtelijke bron van vroolijkheid zijn.

De korenoogst in een landschap van de fransche provincie Bretagne, heeft den schilder Feyen-Perrin ten onderwerp gediend van een tafereel, door hem in de omstreken van Cancale geschetst.

Cancale is eene zeestad, nabij de baai van denzelfden naam gelegen. De bouwlanden rondom de havenplaats leveren belangrijke opbrengsten en een ruim deel van den oogst wordt naar het overig Bretagne en de normandische eilanden verzonden.

Die graanvelden langs het strand, dat geheel landelijk tooneel op den voorgrond, waar men duinen en het visschers- of zeeliedenbedrijf zou verwachten, en daarachter de onmetelijke watervlakte, geven een verrassend effect. Het is wellicht daarom, dat des schilders keuze op die onderwerp viel.

Noordelijk van de have, plaats op aanmerkelijken afstand liggen de normandische eilanden, no[...]ne engelsche bezitting, die terug doen denken aan den tijd, toen Wrïnein de Veroveraar met zijne Normandièrs naar Engeland trok en er een nieuwe dynastie vestigde.

Cancale is thans de hoofdplaats van een kanton en behoort tot het departement Ille-et-Vilaine, aldus genoemd naar de beide rivieren, welke er hunnen loop hebben.