De Belgische Illustratie. Jaargang 4

[p. 240]

Allerlei.

De fransche schilder Charles Comte, van wiens penseel onderstaande gravure een der meest voortreffelijke voortbrengselen mag geacht worden, is een der uitstekendste leerlingen, die de school van den grooten colorist Robert Fleury heeft gevormd.

't Was vooral in 't historisch genre, dat zich Charles Comte zeer roemrijke lauweren verwierf. Voor 't meerendeel en bij voorkeur intusschen heeft hij zijne historische tafereelen uit de geschiedenis der zestiende eeuw gekozen. Als de voornaamste onder deze mogen o.a. genoemd worden: het bezoek van Karel IX aan Coligny, Hendrik III bij den hertog de Guise, de gevangenneming van Espagnac en Hendrik III.

Ook de jonge vrouw in 't huiselijk tafereel onzer gravure behoort tot dit tijdvak. 't Is Marie Touchet, die in 't bijzonder leven van koning Karel IX eene zoo groote rol heeft gespeeld en later de echtgenoote werd van Balzac d'Entragues. De schilder stelt haar ons voor op 't oogenblik, dat zij zich in den huiselijken kring bevindt.

MARIE TOUCHET.

Eene oude vrouw,

die stokdoof geworden was, zag een haan in kraaiende positie. Zij schudde bedenkelijk het hoofd en zegde: ‘Wat gaat toch alles achteruit. In mijn jongen tijd kraaiden de hanen dat het een lust was om te hooren, tegenwoordig gapen zij slechts.

Zekere dame,

die in haar leven juist geen kat was geweest om zonder handschoenen aan te vatten, lag eindelijk op haar sterfbed. Haar echtgenoot was er niet al te bedroefd om en troostte haar met de woorden: ‘wees maar niet bedroefd, vrouw, want eens moeten wij toch sterven.’

‘Domme vent,’ zegde de vrouw, terwijl zij al hare overblijvende krachten inspande, om haren man voor 't laatst nog eens ter deeg toete snauwen, ‘domme vent, dat is het juist, wat mij 't meest kwelt. Als men tien of twaalf maal moest sterven, dan zou ik er voor dien enkelen keer zooveel niet op tegen hebben.’

Wanneer Leopold I,

koning van België, op jacht ging, liet hij altijd een twintigtal flesschen wijn medenemen. Gewoonlijk gebruikte de koning er zelf niets van, doch zijn gevolg zooveel te meer. Op zekeren keer vroeg Leopold evenwel om een glas. ‘Sire, er is niets meer,’ was 't antwoord. - ‘Hoe, en heb ik u dan niet gelast, twintig flesschen meê te nemen?’ - ‘Ja, Sire, maar ook deze zijn leêg.’ - ‘Welnu,’ hernam de koning glimlachend, ‘dan neemt gij in 't vervolg 21 flesschen, opdat ik in tijd van nood, ook een flesch voor mijn rekening krijge.’

‘Wie mag er nu dan weer dood zijn?’

vraagde een nieuwsgierig dienstmeisje, als zij 's middags een lijkbidder voorbij zag loopen.‘Wel, dat zal Tabel zijn,’ antwoordde hare vriendin.

‘Tabel? Wie is dat?’

‘Ja, ik ken hem ook niet,’ hernam de andere, ‘maar dat weet ik wel, dat het nu precies vier uur is en dat onze Piet het mij van morgen uit de krant heeft voorgelezen: ‘om vier uur is Tabel dood’ (table d'hôte.)

‘Goede vriend, uw rekening kan niet uitkomen,’ zegde een reiziger tegen den kellner in een restauratie; ‘de biefstuk met aardappelen kost 60 cent, de halve flesch ook 60 cent, dus te zamen f1. 20.’

‘Pardon, mijnheer, op mijn lijst staat biefstuk met aardappelen 75 cent en een halve flesch idem dus...’

‘Maar, hoe is dat verschil nu mogelijk,’ hervat de reiziger, terwijl hij de spijskaart van de tafel neemt, ‘het staat hier toch juist op, gelijk ik gezegd heb.’

‘O, dat is heel goed uit te leggen,’ antwoordt de garcon, ‘gij hebt daar de tariefkaart van 't bestellen en ik die van 't betalen.’

Eene gewichtige ontdekking voor de kunst.

Een italiaansch priester te Milaan Malvezzi geheeten, heeft een uitvinding gedaan op het gebied der kunst, die vooral voor Italië van de grootste waarde is. Door middel van een chemisch preparaat is 't hem gelukt aan de muurschilderingen, die door den invloed van de lucht verbleekt waren, hunne oorspronkelijke, levendige tint weder te geven.

De academie van Milaan heeft een plechtig votum van dankzegging uitgebracht aan den bekwamen uitvinder, die in zekeren zin het bestaan heeft wedergegeven aan tal van schilderstukken, die men voor altijd verloren waande. Het verdient hierbij vermelding, dat Malvezzi reeds tien jaren geleden de eerste proeven zijner uitvinding heeft genomen en dat de fresco's, waarop hij de bewerking heeft toegepast, niets van hun frisch coloriet hebben verloren.