De Belgische Illustratie. Jaargang 4

Eene episode uit den amerikaanschen oorlog.

Nu Engeland eindelijk, na jaren weifelens er toe is overgegaan, om zijne met Amerika hangende quaestie door bemiddeling van scheidsrechters tot een oplossing te brengen en nu de grootte der geëischte voldoening, zooals zij door de nieuwsbladen de rondte doet, gelijkstaande met de oorlogsschatting, die Frankrijk betaalt, den grooten amerikaanschen burgeroorlog weêr ter sprake brengt, willen wij onzen lezers, eene episode verhalen uit dien krijg met zijne geduchte lotsverwisselingen.

Vooral ter zee was het dat het Zuiden aan het Noorden bloedende wonden sloeg door met weluitgeruste kaperschepen de handelsvloot van het Noorden te bestoken en zoo den handel te vernietigen.

Onder deze kaperschepen deden de Sumter en later de Alabama, op welke bodems kapitein Semmes achtereenvolgens bevel voerde, het meest van zich spreken. Zes en dertig chronometers, tropeeën van genomen schepen, tooiden de kajuit van de Sumter, toen zij eindelijk aan den ingang van het Kanaal haar meerdere vond.

Door den president Jefferson Davis van kaperbrieven voorzien, had kapitein Semmes een handvol stoutmoedige mannen om zich verzameld, en, met den stoom in zijn dienst en elken windstoot zijn volle zeilen gunnende zwierf hij langs het beweeglijk vlak der wateren, nam in den Indischen Archipel eene rijke lading weg, vloog het bericht er van vooruit en vatte post voor het Kanaal of de straat van Gibraltar, altijd spiedende naar de amerikaansche vlag, de starren en strepen aan den mast. Geen wonder dat er naijver bestond onder de immer op nieuw verschalkte bevelhebbers van de oorlogsvloot van het Noorden; dat ieder voor zich er naar brandde den kaper te ontmoeten en een einde te maken aan dezen smaad, aan dien rampspoed voor 't Noorden.

Nog voerde kapitein Semmer bevel op de Sumter. 't Was tegenover de oorlogschepen van 't Noorden een nietig vaartuig, oorspronkelijk niet ten aanval maar voor den handel gebouwd. Door stoom voortgestuwd werd het op alle zeeën gezien, als het spookschip, waarvan de zeelieden de fabelen bewaren, maar voor die het zochten, was het nimmer te grijpen, nimmer te genaken. Ten laatste vond het echter zijne partij in de Irokees, een oorlogschip van 't Noorden, dat, eene grootere snelheid bezittend dan de Sumter, het kaperschip van haven tot haven met het geduld der verbittering was gevolgd en eindelijk, na weken zoekens op den onmetelijken Oceaan, zijn vijand aantrof.

Als de vos, die, in zijne nachtelijke rooftochten gestoord, een oogenblik luistert naar het bassen der zijn spoor volgende honden, en uit die machtige stemmen zijn doodvonnis opvangend, met snelle sprongen naar zijn schuilplaats vliegt, zoo zocht het benarde kaperschip zijn toevlucht op het fransche eiland Martinique in de West-Indiën en 't werd tijd ook; de kolen waren zoo goed als verbruikt en terwijl men ter reede hare ankers liet vallen, rees de Irokees in de verte dreigend uit de golven. Zoo groot was de verbittering van den gezaghebber van dezen bodem, dat hij, onder de fransche batterijen het kaperschip zou hebben aangevallen, ware het niet dat het fransche advies-jacht Acheron boord aan boord met den Sumter ankerde.

Toen den gouverneur van Martinique de woede van den kapitein ter oore kwam haastte hij zich, hem, naast de aanbieding der goede diensten van de kolonie, met de uiterste hoffelijkheid mede te deelen, dat hij de wetten, waaraan beschaafde natiën bij den oorlog ter zee zich gebonden achten, ook in dit geval onderhouden wenschte te zien. Deze wetten schrijven ouder anderen voor, dat, indien twee vijandelijke oorlogsbodems elkander in de wateren van een onzijdigen staat ontmoeten, zij zich minstens drie mijlen. van de kust eene kampplaats moeten zoeken of dat, wanneer zij in dezelfde haven van een onzijdigen staat binnenvallen, de een niet dan 24 uren na het vertrek den ander mag volgen.

Daar de Irokees zich met hare tegenpartij in het laatste geval bevond, verkoos zij liever dadelijk het ruime sop en daar haar vijand af te wachten, dan zich door te blijven in zijne vrijheid van beweging belemmerd te zien.

Na eenige dagen aan hare uitrusting besteed te hebben, ontstak de Sumter de vuren weder, om van elke gunstige gelegenheid ter ontsnapping gebruik te kunnen maken. Terwijl zij zelf gedurig hare kolen

[p. 211]

kon vernieuwen, noodzaakte zij aldus den vijand, altijd onder stoom te blijven en gedurig den voorraad te zien afnemen. Zoo verstreek de eene dag na den anderen; elken nacht werd de sikkel der maan kleiner en ieder op Martinique en vooral in de stad St. Pierre wachtte met spanning de eerste beweging van de Sumter af. Des nachts waren de hoogten, die de stad beheerschen, met menschen overdekt; van daar zag men op het wemelend water de zwakke omlijning der schepen. Naarmate de nachten duisterder werden, drong de Irokees des nachts meer op het eiland in en poogde door de duisternissen heen te boren om te ontdekken of de vijand de gewone ankerplaats nog niet had verlaten. Maar meer dan op zijne eigene waakzaamheid, vertrouwde de bevelvoerder op zijne verstandhouding op het eiland, waar hij met den consul van Amerika een stelsel van seinen had besproken.

En eindelijk, in een nacht zoo donker als de wolkenlooze hemel der tropische gewesten ze kent, dacht kapitein Semmes het gunstige oogenblik gekomenen gleed de Sumter zacht van hare ankerplaats weg. Geen licht blonk aan zijne masten aan vóór of achtersteven, geen geluid werd er vernomen aan boord. Als een schaduw gleed zij voort naar het Zuiden om, zoo mogelijk, aan de waakzaamheid van haar vijand te ontsnappen. Maar op de hoogten die de stad St. Pierre beheerschen, waakten zoowel vijanden als vrienden en toen het bleek dat zij koers zette naar het Zuiden, wezen op eens vuurpijlen, die zich stralend in de lucht verhieven, aan de Irokees den te volgen weg. De Irokees had het sein begrepen; men zag zijne lichten zich naar het Zuiden bewegen. Zoo bleef dan de Sumter opgesloten tusschen het eiland en den tegenstander, en, bij de meerdere snelheid en het machtiger geschut van deze, viel er noch aan ontsnapping, noch aan strijd te denken. Haar heil lag in de duisternis en langen duur van den nacht.

Spoedig had kapitein Semmes zijn besluit genomen. Hij kon de schoorsteenen en lijnen van den vijandigen bodem flauw zien afgeteekend tegen den hemel, terwijl de Irokees hem slechts op gissing kon achtervolgen, daar er van zijn schip niets te onderkennen viel tegen den zwarten achtergrond van de bergen des eilands.

Hiervan maakte kapitein Semmes gebruik. De machtige schepraderen klepten niet langer, nog eenige minuten schoof het schip voort en legde zich dan rustig op de schommelende baren. Dampend en snuivend schoot de Irokees voorbij, langzaam draaide de Sumter en ijlde met volle stoomkracht naar 't Noorden.

Zij, die op de hoogten hadden post gevat, hopend en vreezend en luisterend naar de stem van het geschut, zagen op eens de Sumter weer in tegenovergestelde richting voorbijsnellen. Doch al te vroeg klonk het gejuich harer vrienden door de nachtelijke stilte; de vuurpijlen schoten weêr door het ruim en wezen in hare schitterende bogen den weg naar het Noorden. Weldra vernam men ten Zuiden het naderend steunen der machine: weêr was het sein begrepen. Het had niet mogen baten of er, na die eerste lichtseinen, honderde vuurpijlen waren opgestegen naar alle windstreken om den vervolger in dwaling te brengen; weêr was de vervolger het wild op 't spoor en elk oogenblik meenden vrienden en vijanden het kanongebulder te zullen vernemen dat spoedig een ongelijken strijd zou beslechten. Maar de minuten vergingen tot uren en de aan hun voeten stervende baren brachten het strijdgedruis nog niet over. Het eerste licht van den dag kleurde reeds de bergtoppen, en goot zich nog weifelende over de Sumter, die haar eersten koers had hernomen en, met een zwarte rookpluim gekroond, vroolijk naar 't Zuiden snelde. Wat had er plaats gegrepen in de schaduwen van den nacht op de dansende golven? Ziehier wat er gebeurd was.

Wanneer men de baai van St. Petrus verlaat en zich richt naar het Noorden dan wordt men een kleinen zeeboezem gewaar, waarin zich ter nauwernood visscherspinken kunnen verschuilen. Toch ziet men aan den steil afvallenden oever dat de zee hier eene aanmerkelijke diepte bereikt. Tot aan het water daalt van de hoogten de prachtige, weelderige plantengroei der tropische gewesten, zoodat de takkender boomen zich haast uitstrekken tot over de baren. Had kapitein Semmes dezen boezem vroeger leeren kennen? Zeker is het, dat hij zich daar ten tweede male, als het ware verborg, en, zijn schip aandringende tegen de kust tot dat de boeg over het zand heenschuurde, hield hij, met gevaar van zijne ketels te zien uiteenspringen, den stoom besloten, zoodat niet het minste geluid zijne tegenwoordigheid kon verraden.

Daar daagde hij op, de Irokees! Wat hij al zijne krachten inspande om maar spoedig den verloren tijd in te halen! Wat aller oogen vooruit staarden wat aller ooren waren gespannen om te hooren of nog de nachtkoelte geen geluid overbracht van den vervolgde! Daar strijkt zij hare prooi bijna rakelings voorbij, om weldra te verdwijnen achter de nabijzijnde landtong.

Kapitein Semmes had voordeel gedaan met de gebeurtenissen van den nacht. Niet voordat het daagde in het Oosten, zette hij koers naar het Zuiden en ontnam aldus zijnen vijanden op Martinique alle hoop om aan zijn vervolger door vuurpeilen zijn spoor aan het luchtruim te schrijven.