De Belgische Illustratie. Jaargang 3

De pinksterbloem.
Eene episode van de scheveningsche kermis.
(Slot.)

III. Wie zijt gij?

‘Heeren en dames dezer gezegende gewesten, gij zijt de gelukkige bezitters van den kinnebak en het balein van een walvisch, die, gelijk ge weet, den 20 Januari 1617 door een storm op deze kust werd geworpen.’

Aldus begon de oude kermisman zijne toespraak tot het hooggeëerde publiek op het terras van het groote huis, waar hij de acht stuivers voor het Lammetje Groen hoopte in te zamelen.

Uit eerbied voor het gezelschap, of uit sympathie voor de aanwezige bruiden en bruîgoms, ofwel om meer effect op zijne omgeving te maken, trok de kermisman na deze woorden een vuilen glacé-handschoen aan en boog met glimlachende deemoedigheid rechts en links, als poogde hij in weerwil van zijn houten been de gratieuse buigingen na te bootsen eener diva van de hoogere rijschool of van eenig corps dramatique, die onder daverend gejuich de eer der terugroeping op de tooneelplanken geniet.

Zoo boog nog kort geleden bij gelegenheid der zegefeesten te Berlijn eene kunstenares op de vélocipède, en als hulde voor hare kunsten en sprongen regende het bloembouquetten op de triumphatrix; glimlachend van trotsch zelfbewustzijn stak zij de rooden camelia, die uit een der bloemruikers viel, aan hare borst, en zij deed dit ten aanschouwe der dappere ulanen en landweermannen, die juist uit Frankrijk terugkeerden, waar het geene bloemen maar ijzeren kogels en bommen regende en waar hun de borst met de rooden camelia van 't eigen heldenbloed werd versierd, zonder dat wellicht van zoovelen ooit bijzondere notitie werd genomen of zal genomen worden.

Van bloembouquetten of schitterende camelia's was bij onzen armen kermisman te Scheveningen geen sprake, en in weerwil van zijn glacéhandschoen en gratieuse buigingen, maakte de lofredenaar van den walvisch met zijn vischgeschiedenis even weinig sensatie als een tjilpende musch te midden der feestgezangen van de meer fatsoenlijke vogels.

O! die slimme vogels!.... Wanneer de adelaar zich trotsch in 't luchtzwerk verheft, wanneer hij de opgaande zon te gemoet streeft, om haar en haar alleen zijn lust en smart te openbaren, gewis dan is het ijdele pluimgedierte terstond in de weer, om de meest pralende belangstelling te toonen. Dat de arend werkelijk zingt, wanneer hij daar om de zon vliegt, gelijk een gonzende mug rondom de flikkerende kaars, zulks lijdt bij hen geen twijfel. Eenigen klapwieken ten teeken van toejuiching en zouden bovendien wel in de pooten willen klappen, zoo dit maar mode was. Anderen bedekken hun eigenlijke bedoeling weêr op een geheel andere manier: zij recenseeren het gezang van den koning der vogelen; het hoen gaat op één been staan en kakelt, dat er geen poësie zit in zijn stem; de kalkoen schreeuwt, dat hij niet correct genoeg zingt; de tortelduif kirt, dat hij de ware gratie niet kent; de gans snatert, dat hij niet wetenschappelijk genoeg is; de kapoen en de spreeuw zijn het volkomen met elkander eens, dat hun de eigenlijke oorspronkelijkheid ontbreekt; eksters, hopvogels, steenuilen, zelfs heien huiskrekels, allen piepen en fluiten en gaggelen op hun manier, om maar te toonen, dat zij verstand van den grooten vogel hebben of intieme vrienden en vriendinnen van hem zijn. Maar, wanneer daarentegen een arme mosch om een zaadkorreltje of een stroobiesje tjilpt, dan houden zich diezelfde vogels allen zoo doof als een kwartel, en er zijn zelfs immoreele kapoenen in onze dagen die het ‘eene ziekelijke philantropie’ zouden noemen, wanneer een medelijdende knaap aan hun medediertje eenige kruimels van zijn boterham toewierp.

‘Ach! ergert u liever over den colossalen balk in uw eigen menschelijk oog, voor gij den splinter in het onze bemerkt,’ zoo meenen wij hier een vogel ons in de rede te hooren fluiten. ‘Hoe dikwijls zwetst gij

[p. 388]

DE GEHEIME BRIEFPOST.

[p. 389]

AAN MIJN ZOON.

[p. 390]

menschen, over Homerus, oude en nieuwe klassiek, Michel-Angelo, hoogere mathesis, metaphysica, champagne, Haendel, toekomstmuziek en banknoten van duizend gulden, zonder wellicht ooit het zonnelied van een dier arenden zelfs van uit de verste verte te hebben gehoord, terwijl, indien gij er ook al vlak met uw neus bij stondt, gij misschien nog de vereischte hoedanigheden zoudt missen om er eenig wezenlijk genot van te smaken?.... En bleef het nog maar bij bluf van die soort! Zijt gij, menschen, niet veelal gewoon met uw vleiende bijvalsbetuigingen, gelijk honden, te kwispelstaarten voor hen, die door den zonneschijn van 't succes worden beschenen, en blikt gij niet verachtend neêr soms op diezelfde personen, wanneer zij eenzaam en verlaten rondwaren in 't duister van den tegenspoed? Kondt gij niet dikwerf door de tooverroede der liefde hen in prinsen veranderen, die nu wolven zijn of zullen worden? Millioenen en duizenden millioenen werpt gij weg, om door gewapende legerdrommen rouw en verwoesting te verspreiden, schatten brengt gij ten offer om belangstelling te veinzen voor kunst en natuurschoon, en, terwijl de ziel van den ellendigsten bedelaar oneindig meer waarde heeft dan alle schoonheden der onbezielde natuur te zamen genomen, wat doet gij voor zoovelen uwer medemenschen?’....

Lezer, een vogel, die aldus begint te redeneeren, zou misschien wel zoo kunnen doorslaan, dat er voor ons verhaal van den kermisman te Scheveningen geen plaats meer overbleef. Wij verzoeken dus de vogels zich stil te houden, en vervolgen onze eigenlijke geschiedenis.

Gelijk gezegd is, maakte de lofredenaar van den walvisch bij zijn optreden niet de minste sensatie. De gegaloneerde knechts van het hôtel bleven heen en weer rennen met glazen en flesschen, zonder op iets anders dan op het van alle kanten ruischende: ‘aannemen!’ te letten. Als gouden bijen vlogen zij van het eene bloemperk naar het andere, waar de tallooze bezoekers en bezoeksters van den grooten lusthof gelijk bloemen hunne bonte kleurenpracht ten toon spreidden. Hier zag men gloeiende anjelieren, daar deftige balsamijnen, waaraan zelfs de geur van patcholi en eau-de-cologne niet vreemd was, ginds hyacinthen, die grillig en trots de ledige klokhoofdjes omhoog staken; op gereserveerde plaatsen zat de haute noblesse, namelijk leliën, ranonkels en tulpen van velerlei kleur, en evenmin als in een anderen bloementuin van onzen lachenden vaderlandschen bodem, ontbrak het ook hier niet aan violieren en viooltjes, rozen, narcissen met snorrebaarden en min of meer deftige riddersporen. Al deze bloemen vegeteerden in den zonneschijn en lieten zich begieten met bier, wijn, koffie, thee, fachingerwater, chocolade enz.

't Is u bekend uit de botanie, dat sommige ranonkels een zeer trotsch uiterlijk hebben, en ge zult u derhalve best kunnen verbeelden dat deze den ouden kermisman met zijn trom aankeken als was hij een stronk kropsalade en als stelden zij hem de minachtende vraag: ‘wat doet gij in onzen hof, gij groen ordinair gewas uit den moestuin?’

Aan een tafeltje ter rechterzijde van den kermismuziekant zaten een paar jonge heeren, die wij niet onder een bepaalde categorie van bloemen kannen rangschikken, omdat het volstrekt niet te zien was, wat er nog uit hen zou kunnen groeien. Dewijl de een plan had zich met een rijke weduwe te engageeren en de andere naar Amerika wenschte te verhuizen, hoopten zij beiden het nog ver in de wereld te brengen. Nadat deze jongelui uit galanterie, om een paar dames te laten passeeren, den ouden kermisman een stomp hadden gegeven en vervolgens met hoofd, rug en beenen eenige ballet-bewegingen hadden uitgevoerd, die tusschen huppelen en struikelen grenzen en waarvoor tot nog toe in 't hollandsch geen woord bestaat, wierpen zij nogmaals een blik, zoo zuur als bedorven karnemelk, naar hun buurman met de trom, kommandeerden vervolgens met hetzelfde zure gezicht twee glazen nieuw-licht en staken de beenen in de hoogte, ten bewijze dat zij, als ontwikkelde jongelui zich uitmuntend wisten te amuseeren.

Men heeft de vreugde wel eens eene zeer aangename smart, en de smart eene zeer onaangename vreugde genoemd, en met het oog op deze definitie is het moeielijk te bepalen, of de stompen, door de veelbelovende jongelui den speelman toegedeeld, vreugd- of smartgevoel in hem opwekten. Hij werd op eens pleizierig en verdrietig tevens, gelijk iemand, die op zijn ochtend-wandeling door de ijskoude vingers van den wintervorst in den neus wordt geknepen, doch tegelijkertijd in zich het geprikkelde bloed met zulk een opgewonden vroolijkheid door de aderen voelt stroomen, dat hij zijn hoed, pet, of wat hij anders op 't hoofd heeft, juichend in de lucht werpt, sneeuw, wind en ‘de heele boel,’ gelijk de vrouw in 't remplacanten-liedje, ‘onbekommerd laat waaien’ en danst. Dat deed ook de scheveningsche kermisman, hij danste.

In die dagen was juist de polka uit Hongarije, of eigenlijk gelijk de naam zelf aanduidt, uit Polen tot ons overgebracht en in de salons overal in zwang geraakt. De wendingen en sprongen, die de oude man met zijn houten been maakte, geleken echter op de tempo's en passen van dien dans volstrekt niet het minste. Ook geleken zij niets op de figuren van den engelschen lancier of de oude fransche quadrille, noch op de bewegingen van een mazurka, schottisch, wals, redowa, dubbele horlepijp of eenigen anderen klassieken dans, 't Is ons onmogelijk eene beschrijving van zijn dansen te geven; kort en wel, voor hen die zich een ijsbeer kunnen voorstellen met een houten been en een trom op zijn rug, zij gezegd, dat de vader onzer Pinksterbloem danste gelijk zoo'n ijsbeer.

Na nog een wijl gesprongen te hebben, scheen hij zeer vermoeid en hijgend, maar met den vasten toon van iemand die afgedwaald is, den weg eerst verloor, doch dien na veel worstelen eindelijk wedervond, sprak hij:

‘Heeren en dames, het schouwspel, dat gij zoo even gelegenheid hadt te bewonderen, stelde u de bewegingen voor der jagers bij de walvischvangst, gij kondt zien hoe de matroos den harpoen zwaait en werpt, en welke krijgslisten het groote, schoone dier aanwendt om aan hen, die het den oorlog aandoen, te ontkomen, 't Is geen bedrog of namaaksel, heeren en dames!.... Geloof me, dat ik van walvisschen en oorlog weet meê te praten. Ver aan den Noordpool heb ik bij de walvischjacht mijn vrouw verloren; ik heb gestreden in den oorlog tegen de koningin van Boni; mijn been, mijn rechterbeen heb ik gelaten in dien strijd van het nederlandsch gouvernement tegen de koningin van Boni!’

Gelijk soms een uitgezochte dag, een beslissend uur, een enkele stonde van verrassing onzen geheelen levensloop verandert, zoo brachten de laatste, toevallig door den speelman geuite woorden op een der toeschouwers eene uitwerking te weeg, wonderbaar als de gedaanteveranderingen door de tooverspreuken der peettante van Asschepoetster gewrocht.

De persoon, op wien wij hier doelen, was een heer met sneeuwwitte haren, met een kalm en peinzend gelaat en oogen helder vonkelend gelijk sterren aan 't blauwe hemelgewelf, wanneer na de doorgestane stormen des daags de zoete avondschemering neêrdaalt. Hij was gepensioneerd majoor uit Oost-Indië en werd niet slechts geëerd, omdat hij rijk was, maar ook vooral omdat hij herhaaldelijk getoond had het innig goed met God en de menschen te meenen. Dat hij even als Uriah, Philippus van Macedoniën, Piet Hein, Mac-Mahon, Von Moltke en andere krijgsgeniën van vroegeren en lateren tijd gehuwd was, kan niemand verwonderen, maar de keuze zijner ega was toch vrij zonderling. Zij behoorde tot het geslacht der Albino's of witte negers, die ook wel kakkerlakken genoemd worden. Haar gelaat was van een mat blanke kleur, hier en daar met bruine vlekken doormengd op de wijze onzer limburgsche kaas; daarbij had zij sluik, vlasachtig wit haar, roode oogen gelijk bloedzuigers en een mond ongeveer gelijk die eener kat zonder knevels. Ook zij was in handel en wandel eene door en door brave, liefdadige, christelijke vrouw, en voorzeker waarom zou niet in zulk een omhulsel eene schoone ziel kunnen wonen?....

‘Arme man met de rongong!’ zeide de rijke dame tot haren echtgenoot met de sneeuwwitte haren.

‘Met de wat, lieve?’ vroeg de majoor ernstig.

‘Met de rongong,’ herhaalde zijne echtgenoote.

De majoor was juist op het punt, om zijne vrouw hare dwaling op te merken, dat het namelijk geen oost-indische rongong maar een gewone hollandsche trom was, die de speelman op zijn rug had, toen door dezen de merkwaardige mededeeling werd gedaan, waarvan wij boven gewag maakten, dat hij namelijk zijn rechterbeen verloren had in den oorlog tegen de koningin van Boni. Van dat oogenblik hield de oostindische heer onafgebroken den blik op den kermisman en diens dochter gevestigd en in zijne borst, met het ridderkruis gesierd, ontwikkelde zich een edele gedachte door geen ridderkruisen of eereteekenen te vergelden.

Intusschen had zich een rijke weduwe met een amerikaansch graanhandelaar bij de twee bovengenoemde, veelbelovende jongelui neêrgevleid. De twee veelbelovende jongelui begonnen tegen den heer en de dame eene reeks beleefdheden uit te wisselen, doch hunne complimenten duurden zoo lang en hunne gedachten dwaalden hierbij zoodanig af, dat het viertal gerust in slaap viel.

Daar de kermisman te zeer vermoeid was, om nog meer te dansen of te praten, zoo besloot hij, vóór zijne dochter met het bakje rondging, door een solo op de trom als finale de vertooning te sluiten.

‘Bons, bons,’ zoo weêrgalmden op eens twee slagen op het geweldige instrument, in staat om zelfs het trommelvlies van den meest hardhoorigen toeschouwer te verscheuren.

Wat te verwachten was, gebeurde. Met een ontzettenden schrik ontwaakten de veelbelovende jongelui uit hun droom, zij sprongen op, grepen den kermisman bij zijn borstrok en riepen als uit één mond: ‘Kerel, wie zijt gij? Zijt gij een spook of een duivel?’

Er ontstond een vreeselijk oogenblik van tumult en verwarring, de glazen en flesschen op de naastbijzijnde tafeltjes beefden en rammelden, de krentebroodjes en pasteien op de schotels en presenteerblaadjes der knechts schenen een beroerte te krijgen, de buffetjuffers gilden, met de snelheid der gedachte vloog de gepensioneerde majoor van zijn stoel, als waren zij weder daar, de roemrijke dagen der expeditie van 1825, tegen de koningin van Boni.

Lang duurt het soms eer de onweêrswolken zijn gevormd, die zich in de electrische vonken des bliksems ontladen, maar wee dan dengene, dien zij treffen! Met gelatenheid en overgeving had tot dusverre de kermisman de hem toegedeelde stompen en vernedering doorstaan, maar gelijk een vuurrood noorderlicht glinsterden thans zijne wangen tusschen zijne zwarte bakkebaarden, en dichte nevelmassa's verdonkerden zijn gelaat als moest er een veldslag geleverd worden van spoken. Met forsche hand greep hij elk der twee veelbelovende jongelui bij hun hemdsboord en sprak: ‘Neen, lummels, ik ben geen spook of geen duivel. Ik ben een ongelukkige, die betere dagen beleefd heb. Maar - wie zijt gij?...’

‘Wie zijt gij?....’ Bij deze woorden willen wij hier, gelijk de

[p. 391]

Sultane Scheherezade, ons verhaal onderbreken, met het welgemeend verzoek aan den lezer, om in ernst tot zich zelf de vraag van den speelman te richten: ‘wie zijt gij?’

Want, lezer, van de overdenking en getrouwe beantwoording dier vraag hangt veel voor u af. Zij is de hoeksteen der deugd, waarop de tempel moet rusten van uwe heiligmaking en van uw tijdelijk en eeuwig geluk!.... Wanneer gij u zelven bij deze vraag beliegt en bedriegt, dan zijt gij een grooter dwaas, dan wanneer gij valsche stukken van uw eigen maaksel voor goed geld zoudt aanzien. Valsche tevre lenheid, valsche roem, gehaltlooze zelfvoldoening, ijdel praalvertoon van deugd, wetenschap, schoonheid, adel of fortuin, zij geven geen geluk noch wezenlijk levensgenot!.... Uit de leugen, welkdanige ook, kan geen leven ontkiemen!.... ‘Een nederig landman, die God dient, is beter dan een hoovaardig wijsgeer, die, terwijl hij zich zelven vergeet, den loop der wereld wil begrijpen.’

IV.
Hoezee voor den majoor.

't Is een algemeen aangenomen gebruik, dat aan elke historie zoowel een einde als een begin zij.

‘Ja, maar een slot is aan deze historie overbodig,’ bemerkt misschien iemand, ‘daar het reeds lang duidelijk is, waar het heele verhaal op uitdraait. De oude kermisman’ zoo vervolgt hij, ‘is een gek....’

Lezer, zoo iets wil ik van den ouden kermisman niet gezegd hebben. Of zijt ook gij van meening, dat de ware dwaasheid even zeldzaam is, als de ware wijsheid, ja, dat zij de ware wijsheid zelve is, die na zich lang over de wijsheid der wereld geërgerd te hebben, eindelijk het wijze besluit nam van maar dwaas te worden.

‘Laat ons verstandig praten!’ gaat dezelfde scherpzinnige lezer voort. ‘Als men in zijn leven eenige poppenkasten gezien en den tekst van sommige onzer opera's gelezen heeft, dan weet men heel goed, wat die oude kermisman in zijn schild voert. Die rondreizende landlooper is niets dan een gemeen sujet. Dat kind, hetwelk hij met zich voert, heeft hij gestolen. Door een gelukkig toeval is de oost-indische majoor met zijn vrouw op de Scheveningsche kermis en instinctmatig voelt hij zijne aandacht op het deerniswaardige kind gevestigd. Hij ziet de gitzwarte ravenharen en de als donkere sterren glinsterende oogen van het meisje en zegt: ‘o! wat zie ik? die haren als vleugelen van een raaf, die oogen schitterend als glimmende steenkolen, dat neusje, het evenbeeld van mijn neus!....’ Vervolgens begint de stem van den ouden snorrebaard te beven en hij vervolgt: ‘Zou het waar zijn?.... Ja, ja, ik voel het! Gij zijt het, gij zijt mijn kind, mijn gestolen kind, mijn Leonora!....’ ‘Mijn vader, mijn dierbare vader!’ gilt dan de Pinksterbloem, en 't meisje en de oost-indische majoor vallen schreiend in elkanders armen. - Daar de tweede echtgenoote van den majoor, met de roode oogen als bloedzuigers en den mond als die van een kat zonder knevels, bij dit tooneel toch niet als spek en boonen kan blijven staan kijken, zegt zij: ‘Leonora ik zal voor u eene stiefmoeder zijn!’ Door deze woorden komt de oost-indische majoor tot bedaren en zet zijne rede tot het meisje aldus voort: ‘'t Is nu dertien à veertien jaar geleden, mijn dierbaar kind, toen gij het eerste levenslicht aanschouwdet. Gij waart toen nog zeer klein.... Uwe moeder, mijn overledene eerste gade, is niet meer. Doch ziehier uwe beminnelijke stiefmoeder!’ - Het optreden der scheveningsche politie maakt aan deze toespraak een einde; de oost-indische majoor omhelst nogmaals zijne dochter en de scheveningsche politie-agenten voeren den ouden kinderdief met zijn trom naar den kerker, tot groot genoegen der veelbelovende jongelui wier hemdsboorden hij intusschen heeft losgelaten.’

Lezer, uw plan is uitmuntend voor een tragedie en schreven wij eene verdichte geschiedenis, wij zouden er ons voordeel meê doen. Thans voelen wij ons gedrongen u te bekennen, dat gij de plank geheel hebt mis geslagen en dat de ware toedracht der zaak de volgende is.

Na de vraag van den kermisman: ‘wie zijt gij?’ tikt de oost-indische majoor den speelman op den schouder en zegt:

‘Vriend, ik ben een gepensioneerd majoor uit Oost-Indië. Ik heb respect voor een oud man met een houten been, die, gelijk ik, gestreden heeft in den oorlog tegen de koningin van Boni. En het doet mij razend zeer aan het hart dat gij in uw ouden dag voor u en uw kind op zoo 'n nare manier aan den kost moet zien te komen.’

De oude kermisman veegt een traan uit zijn oog en fluistert zijne dochter toe: ‘Truitje, ik geloof, die heer heeft een groot hart als dat van een walvisch.’

‘Vriend,’ hernam de majoor, ‘in onzen tijd van verveling en pleizierzucht, verspilt men soms razend veel geld aan allerhande gekheden en de eigenlijke bronwel der vreugde, de christelijke liefde wordt dikwijls vergeten. Veel praten is mijn specialiteit niet,’ zoo ging hij voort. ‘Dus kort en bondig - het Pinksterfeest is een dag van liefde, op welke alle menschen elkaâr zooveel mogelijk moeten trachten te verstaan. Dus versta mij eens goed, oude man, en doe mij een pleizier.’

De kermisman wist niet of hij, om den majoor pleizier te doen, op zijn trom moest slaan, of dat hij moest dansen of schreien. Hij scheen zoowel tot het een als het ander besloten.

‘Spreek, edele heer,’ aldus stamelde hij, ‘voor een walvisch heb ik alles over.’

‘Welnu, wees dan zoo goed met uw kind aanstonds in mijn rijtuig te stappen,’ hernam de majoor. ‘Uw Pinksterbloemetje zullen wij op een pensionaat doen, waar het een goed en christelijk onderwijs ontvangt. En gij, gij hebt als soldaat poetsen en kleeren borstelen genoeg geleerd om in mijn huis als knecht op een fatsoenlijke manier aan den kost te kunnen komen en niet langer genadebrood of genade-aardappelen te moeten eten.’

De oude kermisman kreeg na deze woorden bijzonder veel lust den majoor uit dankbaarheid om den hals te vallen, doch daar hij met zijn houten been niet snel genoeg vooruit kon en de majoor hard wegliep, om zijn knecht, dien hij ‘dolle Bram’ noemde, te zeggen, dat hij terstond met het rijtuig zou voorkomen, moest hij voorloopig dit plan wel opgeven.

Wat er in 't rijtuig gebeurd is, kunnen wij niet met zekerheid aangeven. ‘Dolle Bram’ zeide, dat hij hoorde schreien en lachen, ja dat zelfs de paarden van blijdschap den kolder in den kop schenen te hebben en dat het hem onmogelijk was stapvoets te rijden. Doch daarvoor zorgde, gelijk altijd op de scheveningsche kermis, de flinke scheveningsche politie. Hierdoor was het dan ook mogelijk, dat een der kleine straatbengels, die er eerst bijzonder werk van gemaakt had, om ons Pinksterbloemetje de muts af te trekken, thans onverwacht een der portierglazen omlaag schoof, naar binnen keek en riep: ‘hoezee voor den majoor! hoezee voor de Pinksterbloem.’ Dit dubbele hoezee werd terstond door al zijne medemakkers in den omtrek herhaald, en wij vermelden dit feit des te liever omdat het een bewijs te meer levert, dat aan onze echte hollandsche jongens evenmin voor het goede als voor het kwade de kracht en lust ontbreekt.

‘Mijn Truitje heeft voortaan een leven als een vischje in 't water,’ zeî de oude kermisman, toen hij na verloop van een paar dagen zijne dochter fatsoenlijk en netjes gekleed met den majoor op reis zag gaan, om op een pensionaat een goede en christelijke opvoeding te ontvangen. ‘Mijn kind en ik, wij zijn beiden nog gelukkiger dan een walvisch. Wie had zoo iets kunnen droomen?’

Wie had zoo iets kunnen droomen?.... Oude kermisman, voorzeker niemand. Want zoo men door droomen zoo'n geluk kon erlangen, dan was het gewis voor velen beter dat zij op hun stroozak of matras kropen om te droomen, en voorloopig maar niet opstonden. Doch, oude kermisman, is het uwe bedoeling te vragen: wie het vooruit heeft geweten, dat uw Pinksterbloemetje zoo gelukkig zou zijn, geef dan de eer aan wien eere toekomt en juich uit volle borst: leve het wonderpaardje!

Doch wat baat nog die uitroep? Het intelligente dier is niet meer! Gelijk de dorre stam, takken en bladeren van den wijnstok, zoo zijn ook zijne gestalte, zijn paardekop en trotsche manen tot ontbinding overgegaan, ons niets achterlatend dan de herinnering aan zijne wonderbare toeren en uitspraken, opwekkend gelijk het edele vocht van den ouden wijnrank!....

Dood zijn zoovelen onzer vrienden, die op ons leven hun invloed uitoefenden. En ook voor het korte dikke manneke, voor ‘dolle Bram,’ voor den ouden kermisman, den oost-indischen majoor en diens echtgenoote sloeg het uur der aardsche scheiding. Alleen de Pinksterbloem leeft nog.

Bij zijn overlijden liet de majoor haar een legaat na van ongeveer 10.000 gulden. Zoo'n kapitaaltje is wel niet groot genoeg, om er koets en paarden van op na te houden, maar 't helpt toch altijd in 't huishouden, vooral wanneer een meisje haar levenslot met een flinken koetsier wenscht te deelen. Zulks was het geval met onze Pinksterbloem en haar wensch is vervuld. Want ‘Dolle Bram’ had een zoon; die zoon werd koetsier gelijk zijn vader, en is in den loop der jaren de waardige echtgenoot van het scheveningsche Pinksterbloemetje geworden.

Nog kort geleden zag ik het gelukkige paar door het haagsche bosch kuieren met een klein Brammetje aan de hand en een Pinksterbloemetje op den arm; zij hadden zoo'n pret en lachten dat het een lust was. Doch toen er toevallig een officier voorbij stapte en het kleine Brammetje op een bank ging staan met zijn petje zwaaide en riep: ‘hoezee voor den majoor,’ net als die kleine bengel, die het portierglas omlaag schoof, toen blonk er een parel in 't oog van de moeder, en ik dacht: ‘moeder indien gij op de wereld ook niets bezat als zoo'n fermen, hollandschen jongen, dan toch waart ge een gelukkige Pinksterbloem!.... Men kon 't der vrouw aanzien: zij dacht er ook zoo over!...

J.v.d. Bosch.