De Belgische Illustratie. Jaargang 3

De speelduivel.
Uit het leven van een kassier, door Aug. Snieders Jr.
(Vervolg.)

Eindelijk wordt de kleine andermaal wakker; hij wrijft zich met de twee dikke, malsche handjes in de oogen en is blijkbaar slecht geluimd.

Bij het eerste woord dat Mijnheer Guller spreekt, laat het manneke grijnend ‘nee... e... e... e’ hooren en zet de keel wagewijd open.

Guller is wanhopig, en, ten einde geduld, zet hij den kleine op den grond en dreigt, in eene theatrale houding, hem aan zijn lot over te laten. Er wordt op dit oogenblik gebeld.

Gered, gered! denkt Mijnheer Guller. Laat zijn wat het wil: laat er tien policie-agenten, met den procureur des konings aan het hoofd, de deur binnenstormen; laat ze hem grijpen, binden en onmiddellijk recht over hem doen in den deurstijl - 't is hem wel! Liever dàt, dan nog langer door dien kleinen beul gemarteld te worden.

Mijnheer Guller snelt naar de deur, en opent ze.

Daar stormt eene vrouw, eene hem onbekende vrouw binnen.

‘Waar is mijne nicht, mijne nicht Lens?’ gilt zij met gesmoorde stem en ziet Guller half verwilderd in de oogen.

‘Zijt gij de nicht van Jufvrouw Lens?’ vraagt de jongen.

‘Waar is zij, waar is zij?’

‘Ik zal haar gaan roepen!’ zegt Guller, grijpt zijn hoed, vliegt de deur uit en ijlt de straat op, alsof hem een spook op de hielen gezeten had.

Wel is waar hoort hij in de verte achter zich nog roepen: ‘dief, ‘dief!’ maar hoe gevoelig ook op het punt van eer, wendt Mijnheer Guller het hoofd niet om.

Liever aangehouden en tijdelijk geschandvlekt worden, denkt hij, dan wel naar die galei terugkeeren.

Mijnheer Guller bereikt ongedeerd den hoek der straat.

Nu hij weêr eenigermate tot zich zelven komt, denkt hij andermaal aan den toestand der arme vrouw en der kinderen van den kassier.

Rust heeft hij niet; hij gaat naar huis; dan naar het kantoor, waar een paar vertrouwde bedienden, met den schrik op het aangezicht, rondloopen; waar bestuursleden der Bank met bekommerde wezenstrekken gaan en komen zonder iets te doen; waar deze fluisteren, gene de schouders optrekken, anderen de beschuldigende cijfers lorgneeren, nog anderen, woedend, een verdubbeld getal policie-agenten eischen.

‘Erg!’ zegt men hier, terwijl de onderlip zwaarmoedig afhangt.

‘Verschrikkelijk!’ zegt men ginder.

‘De duizenden stapelen zich op, als de vlokken sneeuw in den winter!’ zegt een ander.

‘Dom wie het niet zag!’ beschuldigt men hier. ‘Die kerel’ - gisteren zou men nog met allen eerbied en ontzag ‘Mijnheer’ gezegd hebben - ‘die kerel maakte al te grove verteringen.’

‘Dat ging naar partijen, dat was lid hier, en lid daar; dat smulde en teerde tot laat in den nacht; dat hield er....’ en de spreker noemde die fraaiigheid wat zachter.

‘Ja, zoo iets hoort er bij. Dat gaat bij zoo'n klanten hand aan hand’

‘Dat had een deftig burger kunnen zijn, en dat trapt zoo baldadig alle eer en fatsoen onder de voeten!’

‘Daarbij Lens was een speler.... Kom, dat weet iedereen! Geen nacht of hij speelde grof in de sociëteit.... of elders.’

‘Ja, 't was een gemeene kerel. Jammer! hij heeft eene zoo recht brave vrouw, en daarbij nog een diep ongelukkig kind!’

‘Hoe, was Lens getrouwd?’

‘Wel zeker, wist ge dat nog niet? Lens trouwde met de dochter van den ouden Trilglas, uit het gouden Schaap, een die er warm in zat; maar Lens wist het schaap wel te scheren.....’

‘Nu, 't zal een geweldige slag zijn, als het in 't publiek geweten wordt. Wat zal Mevrouw Drozer-van Filtz den neus optrekken, als zij weet dat haar cavalier zoo'n sprong heeft gemaakt!’

‘Och, die Drozer's beteekenen ook al niet veel. Windmakerij! anders niet.’

‘Met dit al zal zij het genoegen hebben als getuige te compareeren voor de rechtbank....’

‘Aie! aie! aie!’

‘En dan wat rol speelde Lens in de verkiezingen!’

‘Susst, dat juist heeft de zekere hooge personen zoo blind gemaakt als de mollen.’

‘Waar is hij heen?’

‘Dat weet de hemel! Men gaat het gouden Schaap doorsnuffelen.’

‘Och, de knaap zit reeds, met de zakken goed gevuld, te Londen, in het refugium peccatorum.’

‘En dat duurt nu reeds zooveel jaren, en geen dier groote heeren heeft er iets van gezien!’

‘Ja, maar Lens was slim.....’

‘En wat hem hielp, de groote heeren zijn blind en dikwijls.....’

‘En dikwijls dom....’

‘Hoeveel beloopt het te kort?’

[p. 268]

TERUGKOMST VAN DEN GEVLEUGELDEN BODE.

[p. 269]

DE VREDE.

[p. 270]

‘Hier zegt men 80, ginds 100, daar 150,000 francs.’

‘Stil.... daar zijn de heeren van het gerecht!’

En drie of vier statige, deftige, zwarte en gebrilde heeren treden de Bank binnen, en de zware deur met ijzeren grendels, kettingen en sloten valt achter hen toe. Och, nu moet men de deur zoo secuur niet meer sluiten!

Mijnheer Guller heeft alles gehoord, alles gezien, maar geen woord gezegd. Al wat men uitschreeuwt of fluistert, is waar en niemand weet het beter dan de arme jongen, dien Mijnheer Lens als zijn kweekeling beschouwde, getuige de nacht in ons eerste hoofdstuk beschreven.

Toen heeft Guller soms gehuiverd over de oneerlijke, cynieke en eigenbaatzuchtige taal van den kassier; toen heeft deze zich, min of meer opgewekt door den champagne, voorgedaan zooals hij wezenlijk was; toen legde die man inderdaad onbewimpeld zijne denk-, zijne handelwijze bloot - en ziedaar nu, beste Guller, dat alles in toepassing gebracht. Eerlijk duurt het langst! Dat hoort Mijnheer Guller in zijn gemoed weêrklinken, tot zelfs 's nachts.

't Is of hij den ganschen nacht in den grooten toren staat, en boven hem het zware, eentonige, maar duidelijk afgeteekende tikken van het groote uurwerk hoort en dat onverbiddelijk altijd hetzelfde zegt; dat nooit sneller of langzamer gaat, dat geen zijsprongen duldt; dat men stil houden kan, ja, maar door de hand van een kind bewogen, weêr onverbiddelijk tikt op elke sylbe: eerlijk - duurt - het - langst.

IV.
De duivel te spa.

Spa, dat woordje speelt in het schoone seizoen, eene groote rol in een overgroot - al te groot getal familiën: het is de nachtmerrie der mannen, de onverpoosde verzuchting der vrouwen.

Wie in het schoone jaargetij Spa niet heeft bezocht, is buiten de mode, zooals een jas of hoed van het vorige jaar, die niet meer meêtellen in eene fatsoenlijke garde-robe.

En die zucht van velen is begrijpelijk.

Het ligt recht dichterlijk, dat wereldberoemde Spa, in het diep der vallei; de hellingen der hooge heuvels zijn als met een tapijt van groen loof behangen, tusschen welk hier en daar rotsblokken, als onmeetlijke reuzenkoppen, uitpiepen; beneden groepeeren zich de huizen en gebouwen; schitteren, in wonderlijke mengeling en in de morgenzon, witte muren, blauwe daken, bloemtuinen, gedenkteekens, bedauwde boomtoppen - een overgroot palet met alle kleuren, met zilver en goud bemorst, en daar beneden in het groene dal neêrgelegd.

Voor eeuwen, wel vier of vijf, moet deze vallei inderdaad eene kalme, rustige, schier godsdienstige plaats zijn geweest.

Ik spreek van die tijden, toen op de helling der heuvels nog slechts hier en daar eene hut lag, wier aanwezigheid verraden werd door den fijnen, blauwen rook, die uit den schoorsteen opkronkelde; toen, ginds in de groote weide, die de Pouhon-fontein omringt, het smidsvuur van Colin van Breda bijgenaamd le Loup (de wolf) ons tegenglom, en wij duidelijk den hamer op zijn aambeeld hoorden klinken (1327).

Het Pouhon-water had hem de gezondheid gegeven, en hij maakte nu ook van de vallei zijn nieuw vaderland; hij kon in waarheid zijne tenten in geen schooner aardsch paradijs opslaan.

Vrede onder de prachtige olmen en eiken; vrede op de hoogten, waar de koele berglucht waait; vrede in die frissche weide, waar het gezegende bronwater opborrelt.

Daar heerschten geen oorlog, geen bloedig dobbelspel om kroon en staf, geene booze driften, geen haat, geen valsche eer-, geen lage hebzucht; er steeg uit die rijk geëmailleerde vlakte, een walm van liefde en geluk op; - kortom, het hart van den mensch moest daar zuiver zijn als de kristallijnen Weay-beek, als de geur der bloemen en het lied der vogelen.

Zoo pastoraal rijst de vallei weêr voor mijn oog op.

Op het oogenblik, waarin ik mij verplaats, moet de gloed der ondergaande zon de heuvel- en hooge boomtoppen bestraald en lange slagschaduwen door de vallei geworpen hebben, terwijl aan den tegenovergestelden kant, aan den licht blauwen hemel, het zilver der maan opdaagde.

Ik wil nog, op dat oogenblik, het Angelus doen tinken en den smid Colin Leloup eene poos den hamer doen neêrleggen, op den dorpel zijner smids verschijnen, de handen vouwen en bidden.

Op dien avond moet Satan, ginds op de hoogte, neêrgestreken zijn; zijne lange en spitse vleêrmuisvleugelen allengs inplooiend, de kin in de beenderige vingers en de elleboog op de knie latende rusten, moet hij zijn oog over die vallei hebben laten waren, welke hem aan de heilige onschuld van het Paradijs deed denken.

‘Die rust moet verstoord worden,’ heeft hij gewis gezegd, en altijd met de kin in de palm der hand leunend, bouwde hij zijn plan en tooverde, in zijne booze verbeelding, in het midden dier reine natuur, eene wezenlijke hel.

Dat plan blies hij huichelend den mensch in.

Spa was weldra niet alleen meer het rendez-vous der zieken, die er aan de bronnen de verloren gezondheid kwamen terugvragen maar het werd dat der gezonden, die zich niet meer verlustigden in de prachtige natuur, in het lommerrijke bosch, in de bloemrijke vlakte, in de frissche berglucht.

Zij eischten uitspanningen van allen aard, en terwijl de zieken er zich gezond maakten, maakten de gezonden zich daar ziek - ziek aan het hart, ziek in het hoofd, ziek in de beurs.

De mensch bedierf de natuur.

Daar lag welhaast eene kleine stad met kunstmatige schoonheden, met dans-, speel- en theaterzaal, met al de wulpsche genoegens welke de ledigheid, de vadsigheid en de rijkdom kunnen uitdenken.

Daar wandelden, reden, renden, dansten, speelden, feestten de grooten der aarden, vorsten en vorstinnen, goeden en boozen: Peter de Groote, Joseph II, Gustaaf III, Alexander van Farnese, Albert en Isabella, Christina van Zweden, - en later gansch een trits dergelijken.

Daar vertoonde zich eene mengeling van geleerden en philosophen, kunstenaars en dichters, spotters, loochenaars en droomers: Volney, Raynal, Alfieri, Justus-Lipsius en honderden anderen.

Oude precieuses, geblankette hertoginnen, coquette markiezinnen, galante ridders - echte en valsche - knorrende mylords, statige Russen, lichtzinnige Franschen, stijve Hollanders - en met deze en onder deze: avonturiers, kwakzalvers, parodisten der hooge wereld, schurken, dieven, ontsnapten aan de galeien, lichtekooien en wat dies meer.

De goeden waren er noodig, om het kwaad te verbloemen en des te aanlokkelijker te maken.

Ja gewis, als Satan nogmaals des avonds, op de hoogten kwam rusten, moest hij tevreden zijn over de herschepping.

Overigens, ik ben er zeker van, hij is nog altijd daar, onder verschillende vormen; hij neemt nog immer zelf de honneurs der nieuwe residentie waar.

Op de wandeling is hij niet zelden de indringende en vleiende causeur; in de speelzaal is hij de croupier aan de roulette en het trente - et - quarante⁽¹⁾; 't is hij die den dobbelsteen in het draaibord knipt en de kaarten omslaat, zooals hij voor jaren de biribi, de creps en pharaon⁽²⁾ voorzat.

In de danszaal was hij en is hij nog de aanleider van den wals of de polka; in de schouwburgzaal de regisseur; in het concert is hij het, die den maatstok in de hand neemt; in de panier⁽³⁾ houdt hij meestal de teugels van den escalin⁽⁴⁾; in de braspartijen der jongeren, is hij de schenker en geeft den toon van het cynisme.

Satan deed dat rijke volkje van voorheen lustig teren, smeren, dansen, tuischen, twisten, duelleeren om de eer eener hertogin de contrebande; hij hield er zoodanig huis, dat de zieken een vreedzamer oord opzochten, en men wel degelijk gezond moest zijn om te Spa te gaan verblijven.

De fonteinen van Pouhon, Geronstère, Tonnelet en Sauvenière bestonden nog slechts voor memorie, en werden als eerbiedwaardige oudheden in eere gehouden.

De bobelins⁽⁵⁾ van voor een eeuw, dronken reeds punch, claret en champagne moussu; de bobelins van tegenwoordig, wat grover van smaak en ook wat spaarzamer geworden, drinken jenever, bittertjes, faro en cognac.

Er is een nieuwe helper opgedaagd: Satan heeft den spoorweg benuttigd.

Hij heeft den toevloed der personen grooter, doch de hoedanigheid, in den zin van maatschappelijken stand, minder gemaakt.

De vorsten zijn eigenlijk verdwenen; de burgerij heeft grootendeels, gelijk overal, de plaats der grooten ingenomen, en Satan, gepatenteerd door het gouvernement, bestuurt met ijver zijne hel, en lacht en schatert het uit, omdat er zich nog altijd zoo velen in zijn fluweelen strop laten vangen.

In 1872, zoo denkt men, zal zijn vinger, die honderd en negen jaren lang den dobbelsteen knipte of de kaarten omsloeg, verstijven; maar de schurk zal wel andere aantrekkelijke vermaken uitvinden, om zijn domein te handhaven - echter geene zooals de roulette.

Spa zal, na dat tijdstip, niettemin veel in eerlijkheid en zedelijkheid winnen.

Nu hoort men er nog het gerinkel van 't goud, het eentonige faites le jeu, messieurs - rien ne va plus, en rrrrrr loopt de dobbelsteen in het rond, opgevolgd door het wegrakelen van het ingezette, het bliksemsnel toetellen van het gewonnene, of het opstapelen, door den croupier, van de goud- en zilverstukken - des Zondags, het zweet en bloed van weduwe en wees, het werkloon van den werkman.

En Satan lacht schaterend met de lastertaal des spelers, met het geween des ongelukkigen, als deze, door een pistoolschot, zijne hersens langs het groen van het kreupelhout doet spatten; als de geruïneerde vloekend Spa ontvlucht, en ellende en kommer in zijnen huiskring terugbrengt; als hij honderden lage driften, door spel en drank en vadsigheid ontstaan, in de harten heeft opgewekt; - hij lacht om al de spottende

(1) De spelen van den tegenwoordigen tijd.

(2) De spelen van vroeger.

(3) De rijtuigen, mandenwagentjes.

(4) Naam, dien men vroeger aan de kleine paarden gaf.

(5) De badgasten werden voorheen zoo genoemd.

[p. 271]

ontgoocheling, die, na een min of meer korten droom van geluk, de meeste spelers overvalt.

Spa is en blijft eene plaats, waar men vadsigheid en weelde ademt; waar de pracht en de verachting voor het geld u tot verkwisting aandrijft; waar het avontuurlijke u toelacht en de driften worden opgewekt; waar het denkbeeld aan hooger leven vreemd schijnt te zijn.

De romantische vindt er de aan den horizon wegblauwende bergen, de lommerrijke dreven, de verrassende wandelingen, de ruischende watervallen, fonteinen, tochten door een heerlijk landschap. De hebzuchtige, het opgestapeld goud. De eerzuchtige, gemakkelijke kennismaking. De materialist al wat de verfijning uitdenkt. De coquetterie een ruimen voorraad van genoegens.

Kortom, een mensch van conditie moet dus naar Spa, of zooals ik zeide, hij wordt als buiten de mode gerekend.

En zoo denkt er Mevrouw Drozer-van Filtz over, nu zij, na reeds tweemaal van toilette veranderd, na het badgesticht en de promenade de sept heures bezocht te hebben, in gezelschap van Mijnheer Lens, in rijtuig den rid der sept fontaines doet.

Mijnheer Drozer volgt nog altijd in de speelzaal de kansen van winst en verlies.

Mijnheer Lens ment het paard, dat eigenlijk geen leidsman noodig heeft, aangezien het den weg reeds zoo dikwijls aflegde, dat het dezen wel blindelings vinden zou.

De beste koetsier is hier degene, die in 't geheel niet koetsiert.

De tuinen, bouw- en weiland, met de spitse populieren en lommerrijke olmen verdwijnen, de heide met haar kreupelhout en witbastige beuken verschijnen, om weêr plaats te maken voor dichter bosschaadjes.

Nog langzaam gaat de opklimming, maar snel daalt, bij den terugkeer, het lichte rijtuig langs den kronkelenden bergweg naar de vallei terug, nadat het paar onder de schaduwrijke eiken en olmen bij de Geronstère en de Sauvenière gewandeld en gerust heeft. Morgen zullen zij daar onder het weelderig geboomte ontbijten.

Prachtig, recht landelijk!

Heerlijk landschap; peilloos diepe horizon boven de wegblauwende hoogten; bont gekleurde vakken bouwland op de hellingen; groene boomtoppen beneden uwen voet, die zich als in eene golvende beweging schijnen uit te spreiden; fantastische lichtspelingen van schaduwen en lichtstralen rechts en links; kleurenmengeling van eiken-, dennen-, acacia- en berkengroen overal.

Mevrouw Drozer heeft schier geen oogen voor dit alles; voor haar is de tocht niets anders dan het pleizier van in panier te rijden; Mijnheer Lens denkt aan het lekker diner, dat mijnheer Drozer onder de veranda van het hôtel zal doen opdienen, aan de speelzaal.

De dame, eene ruim dertigjarige coquette, mager als een graat, vinnig in gebaarden, nu eens gemaakt in manieren, dan eens verschrikkelijk familiair; gek in kleeding - kortom, de opgetooide kruidenierster in den vollen zin des woords, - fransch sprekende met een tongval die aan de straat of aan de caserne doet denken - de dame zou echter hier of daar wel eene romantische bespiegeling willen maken, doch Mijnheer is uitgepraat.

Denkt hij wellicht aan den toestand, in welken zijne zaken te Antwerpen verkeeren? Toch niet; hij vermoedt niets van dit alles; zijn geweten is diep, ongelooflijk diep in slaap en, zooals ik u zegde, hij denkt enkel aan een goeden schotel, eene lekkere flesch en daarna aan de speelzaal.

De panier rolt snel den slingerenden bergweg af, ijlt andere rijtuigen voorbij, of wordt voorbij gereden en ratelt eindelijk bestoven Spa binnen.

Een paar uren later vinden wij Mijnheer Lens in de redoute, met dien koelen blik, met dat effen en strak gelaat van den man, die gewoon is in honderdduizenden te rammelen; als iemand die eigen is met de kansen van het spel.

De winst schijnt hem zoo min te ontroeren als het verlies; hij werpt de goudstukken als onverschillig op de cijfers; hij ziet ze, even onverschillig wegrakelen; hij trekt onverschillig het gewonnen geld tot zich.

Mijnheer Lens is, wat men zegt, een prachtig speler. Welk verschil met zoovele anderen, die rond de tafel gezeten, koortsachtig, bleek, sidderend, met brandend oog, bevende lippen en trillende vingers het spel volgen!

Geruimen tijd lacht de kans hem toe; nu keert zij hem den rug; de stapels goudstukken smelten weg - smelten weg als sneeuw voor de zon.

Daar werpt hij zijn laatsten Napoleon op het groene tapijt.... rrrrr! doet de spottende dobbelsteen.... de croupier rakelt het goudstuk binnen, en uiterlijk koel staat Mijnheer Lens op en verwijdert zich uit de groep spelers.

Satan heeft er weêr een arm gemaakt.

Inderdaad, Mijnheer Lens heeft niets meer dan eenige kleine zilverstukjes en eenige nickels: hij heeft vijf duizend francs verspeeld.

Waarom wil de fortuin hem ook niet toelachen?

Zijn oog zoekt Mevrouw Drozer; zij zit aan de tafel van trente-etquarante en speelt met een koortsachtig ongeduld.

Gewis, dat is dezelfde vrouw niet van zoo even; haar gelaat schijnt nu nog magerder en spitser, haar oog brandt en er ligt eene lijkkleur over haar wezen verspreid.

Mijnheer Lens buigt zich over haren stoel en fluistert haar iets in het oor. Mevrouw aarzelt, maar eenige goudstukken van haren stapel nemende, steekt zij hem deze min of meer bedekt toe.

De kassier staat een oogenblik beweegloos het spel na te zien; nu strekt hij den arm uit en waagt andermaal een goudstuk; hij wint, zet nogmaals, en wonderlijk! de kans schijnt hem andermaal toe te lachen. Neen, 't is enkel bedrog. Na eenige oogenblikken hoort hij alweêr zijn doodvonnis rouge gagne.

Voor de tweede maal verlaat hij de speeltafel en keert tot de roulette terug, die nog altijd haar vervloekt rrrrr laat hooren.

Mijnheer Drozer staat met strakken blik op het helsche werktuig te staren; ook aan hem vraagt Mijnheer Lens eenige goudstukken ter leen; hij wil, hij zal nogmaals de kans wagen.

Zal de fortuin hem dan geen oogenblik gunstig zijn?

Twee of drie malen had de roulette haar rrrrr doen hooren, toen hij zich eensklaps bij den arm voelt grijpen en zich omwendend, bemerkt hij Mevrouw Drozer, die hem bleek en met ontzet gelaat aanstaart, en op ontroerden toon en met eene deels versmachte stem toevoegt:

‘Ik heb alles verloren, geef mij mijne twee honderd francs weêr. Stil, dat mijn man niets bemerke.’

‘Ik heb niets meer,’ antwoordt de kassier koel.

‘Ongelukkige!’

Mijnheer Lens liegt; hij klemt nog vier of vijf goudstukken in de hand.

Mijnheer Drozer nadert snel en de ontroering zijner vrouw bemerkende, vraagt hij bedremmeld:

‘Wat is er?’

‘Niets,’ luidt het antwoord.

‘Maar gij zijt bleek, ontsteld, onthutst....’

‘Ik bevind mij niet wel; ik verlang naar de lucht!’

En zich andermaal tot Lens wendende, bijt zij hem als eene half zinnelooze toe:

‘Geef mij mijn geld weêr, opdat ik nogmaals de kans wage!’

‘Ik heb u gezegd dat ik alles verspeeld heb,’ is nogmaals het koele antwoord. ‘Kom, ik zal u een oogenblik buiten leiden.’

Mevrouw grijpt koortsachtig den arm van Mijnheer Lens, en terwijl zij de trap afdaalt klinkt haar het eeuwig spottend rrrrrr achterna.

De regen plast neêr.

Mijnheer Lens en Mevrouw Drozer verlaten de redoute; zij denken noch aan regenscherm, noch aan rijtuig; Mevrouw wil naar het hôtel terug; Mijnheer Lens zal later de kans nogmaals gaan wagen.

O, kon hij zijne ziel eens op het draaibord wagen!

Och, die is reeds zoo zwaar gehypothekeerd, dat zij Satan in rechte moet behooren.

Eene vrouwelijke gestalte, met een rood geruiten shal om, stapt de twee personen snel achterna; die vrouw is doornat, haar zwarte hoed is als doorweekt en de boord van haar kleed is hoog bekladderd en bemorst; zij moet reeds lang in den regen geslenterd hebben.

Niemand geeft acht op haar; zij stapt door eene woelige memgte heen en altijd de twee personen achterna.

Soms volgt zij hen zoo dicht op de hielen, dat zij de dame hoort zeggen: ‘God, mijn God! wat heb ik gedaan!’ op welke woorden Mijnheer Lens eenig gemompel laat hooren, dat juist niet heel troostend schijnt.

Beiden stappen den helder verlichten gang van een hôtel in.

De vrouw, die hen op den voet volgt, treedt insgelijks binnen, aarzelt een oogenblik, snelt de met tapijten belegde trap op, toeft nogmaals nu zij ziet dat Mevrouw rechts, Mijnheer links in hunne kamers verdwijnen, en moed scheppende klopt zij op de deur van den laatste.

Alles blijft stil; zij klopt nogmaals; geen antwoord.

(Wordt vervolgd.)