De Belgische Illustratie. Jaargang 3

Sneeuw.

Sneeuw!..... is ongetwijfeld het eerste woord, dat menige lezers bij het zien van de gravure op bl 173 op de lippen komt, en al leest hij de Illustratie aan het hoekje van den warmen haard, gaat hem een rilling door de leden, als hij denkt aan den door sneeuw en wind vervolgden wandelaar, dien hij voor zich ziet. De man wordt zoodanig door de sneeuwjacht voortgedreven, dat hij den tijd niet heeft een blik door het raam der kamer te werpen, waar men, met sneeuw en storm spottende, vroolijk feest viert. Het is niet te ontkennen dat die kamer het wintergezicht leven en gloed bij zet, en het moet een gelukkig denkbeeld van den teekenaar genoemd worden daardoor afwisseling aan te brengen, waar het oog niets dan sneeuw ontmoet. Want de daken der huizen zijn met een dikke sneeuwlaag bedekt, en de fijne vlokken, die als kleine insecten in de lucht wemelen, zoeken zelfs tusschen de naden der steenen een plaats om er zich aan vast te hechten. Dat de takken van den ouden boom zonder sneeuw zijn, hebben zij te danken aan den wind, die hen heeft heên en weêr geschud.

Over het algemeen hebben de menschen een afkeer van sneeuw: deze klaagt over de koude, die hij aanbrengt; gene mort wijl hij door zijne, laarzen dringt al geloofde hij ze ook volkomen ondoordringbaar; de dienstbode is ontevreden, wijl ieder hem in huis brengt en zij hare pogingen,

[p. 172]

DE VISSCHERSVROUW VAN HET EILAND MARKEN.

[p. 173]

EEN WINTERGEZICHT.

[p. 174]

om alles rein en zindelijk te houden vruchteloos doet zijn. De kinderen integendeel zijn vrienden van den sneeuw. Niemand gelukkiger dan zij, wanneer zij den sneeuw tot allerlei figuren kunnen kneden, al tintelen er ook de handen van, en zij met trots kunnen nederzien op de door hen gewrochte meesterstukken. Die schalksche knaap, daar ginder aan de schooldeur, kan het niet van zich verkrijgen binnen te treden zonder zijn makker een handvol sneeuw in het aangezicht geworpen te hebben; de getroffene, wat opvliegend van aard, wordt boos, maakt een harden sneeuwbal, werpt daarmede naar zijn makker, maar de bal komt tegen de schooldeur, achter welke de guit verdwenen is. Moeten wij lachen om de jongensstreek van den eerste, de wraakgierige handelwijze van den laatste kan niet dan gelaakt worden.

Wie zich over den sneeuw te beklagen hebbe, het leed is in onze streken wel te dragen. Slechts zelden bedekt de sneeuw zoodanig bij ons de wegen, dat de communicatie gestremd is, of valt hij in zoo groote menigte, dat hier en daar een nederige hut er onder begraven wordt. Geheel anders is het in andere en wel in bergachtige landen. Daar richt de sneeuw soms de grootste verwoestingen aan, en doet hij menschen en dieren den vreeselijksten dood sterven.

Menigeen zal zich wellicht dikwijls hebben afgevraagd wat eigenlijk sneeuw is en niet altijd zal zijne definitie juist mogen geheeten worden als hij zich zelven eene oplossing geeft.

Men weet dat eene verkoeling van een met waterdamp bezwangerde luchtlaag het ontstaan van regen ten gevolge heeft. Verscheidene waterdampblaasjes voegen zich bij elkander tot een druppel, welke door zijne zwaarte genoodzaakt is te vallen. Wanneer hij tijdens zijn val een genoegzame koude ontmoet, dan bevriest hij en ziedaar wat eigenlijk de sneeuw is.