De Belgische Illustratie. Jaargang 3

Van het oorlogsveld.

Revue van den Generaal Trochu over de Nationale Garde te Parijs.

De revue der nationale garde te Parijs, door den generaal Trochu weinige dagen vóór de sluiting van de poorten der stad gehouden, bood een indrukwekkend schouwspel, daar voor den eersten keer in twintig jaren Parijs krachtig en gewapend te voorschijn trad.

De revue geleek eerder op eene demonstratie dan op eene militaire wapenschouwing. De troepen waren geplaatst van af de Place de la Bastille over de boulevards tot aan de Place de la Concorde, terwijl verschillende bataljons bovendien in de aangrenzende straten waren geschaard. De verscheidenheid en ongenoegzaamheid, welke zich in de tenue en wapenrusting der 2 à 300,000 nieuw gevormde krijgslieden vertoonde, getuigden met welk een vaderlandslievenden spoed het gouvernement hen had gewapend. Eenigen hadden het oude geweer, anderen droegen karabijnen, sommigen de tabatière en slechts weinigen bezaten een chassepot. Velen droegen volstrekt geen uniform behalve den kepi en ook menigeen miste dit onderscheidende hoofddeksel van den franschen soldaat.

De soldaten hieven hunne mutsen en kepi's op de bajonetten in de hoogte en begroetten met de meest geestdriftige kreten van: ‘leve Trochu! leve de republiek!’ van alle zijden den kommandant der nationale garde, als hij gevolgd door een kleinen generalen staf, met ontbloot hoofd door de gelederen reed.

Toeschouwers waren er weinig, daar schier allen, welke de wapens dragen konden, werkende leden van het oorlogstooneel waren. Slechts hier en daar wierpen vrouwen en kinderen den generaal bloemruikers toe met driekleurige linten omwonden.

Hoezeer verschillend was de inspectie dezer uniformlooze, ongedisciplineerde en voor een groot gedeelte ongeoefende en schier ongewapende troepen, van de oude revues in het Champ de Mars, waar Napoleon III van een schitterenden staf omgeven, zijne wapenschouwing hield in het bijzijn der onafzienbare parijsche toeschouwers over de moedige zouaven en de cent-gardes, waarvan zoo weinigen zijn overgebleven. En toch, 't is bijna ongelooflijk, zulk eene revue had nog zoo kort geleden plaats!..

Gruweldaden.

Alsof het nog niet genoeg is dat door den vreeselijken oorlog schatten, nijverheid, oogst, landerijen zijn verwoest en de bloem der mannen van twee groote volken bij tienduizenden is weggemaaid, zijn er nog gruwelen van wreedheid gepleegd, welke alle voorstelling te boven gaan.

Bij de Franschen zijn het vooral de algiersche troepen, de Turco's en Zouaven, welke door de Duitschers van de ijzingwekkendste gruwelen worden beschuldigd.

De correspondent van een engelsch blad verhaalt, dat hij met eigen oogen zag, hoe een zouaaf een militairen geneesheer doodschoot welke zijne wonden had verbonden, terwijl hij door een turco een stervenden pruisischen soldaat de oogen zag uitsteken en hem de tong uit den mond snijden.

In de met bloed doorweekte wijngaarden van Froschweiler vooral vond men, na de aldaar plaats gehad hebbende schrikkelijke slachting, geheele hoopen van lijken, waaraan door de wreedaards handen, ooren, neus en andere lichaamsdeelen waren afgekapt.

In de door de pruisische troepen ingesloten stad Metz verdwenen gedurende eenige dagen plotseling sommige kleine kinderen. Te vergeefs zochten de diep bedroefde en door de oorlogsrampen der stad reeds zoozeer getroffen ouders naar hunne dierbare panden.

Op een avond ontmoet een kapitein eene jonge vrouw met een 4jarig kind op den arm; een vreeselijk vermoeden stijgt in hem op; zou wellicht ook zijn kind verdwenen zijn, dat hij voor hij ter wacht trok, nog met al de liefde van 't vaderlijk hart aan zijn boezem had gedrukt.

Instinctmatig volgt hij van verre door steegjes en gangen de schreden der vrouw, welke in hem zulk een geheimzinnig en vreeselijk vermoeden heeft gewekt. Hij klimt haar na op de donkere trap eener afgelegen en half vermolmde woning in eene der achterbuurten; hij hoort een gil; 't is een noodkreet van zijn kind, dat de hulp der moeder inroept.

Wanhopig en als van razernij ontvlamd, bonst hij de deur open. IJselijk schouwspel! Eene oude en jonge vrouw met een bebloed slachtmes in de hand staan gereed zijn kind te vermoorden.

Een schrikkelijke worsteling vangt aan. De gespierde arm des vaders doet de twee furiën bloedend ter neder zijgen, hij ontsnapt met zijn half levenloos wicht, roept de hulp eener patrouille in en het bloedige geheim wordt openbaar, dat de ontaarde schepsels de kinderroofsters zijn, welke bij de duurte der levensmiddelen het vleesch van gestolen kinderen ter markt brengen.

[p. 64]

Hoe diep zinkt de mensch wanneer het gevoel der zedelijkheid is verstikt!

De stad Nancy.

Nancy, de hoofdstad van 't fransche departement Meurthe, gelijk het vroeger die van Lotharingen was, is eene der fraaiste steden van Frankrijk, op twintig uren van Parijs gelegen.

De stad bestaat uit twee gedeelten: de oude stad, welke noordelijk ligt en door haren onregelmatigen en meer somberen bouwtrant een groot contrast vormt met de nette en breede straten, prachtige gebouwen, met fonteinen en standbeelden versierde pleinen, de heerlijke poorten en liefelijke wandelwegen van het zuidelijk of nieuw aangelegde gedeelte der stad.

NANCY. OPTOCHT VAN BURGERS EN PRUISISCHE SOLDATEN.

Ofschoon geen vijand, in de meest kritieke dagen des oorlogs Nancy genaderd is, heeft de met 50,000 inwoners bevolkte stad zich zonder slag of stoot den 12ⁿ Augustus bij gemis aan geweren aan een peloton pruisische cavalerie overgegeven.

Het Frankrijk van 1870 toonde ook hier zeer verschillend te zijn van dat van 1792. Vier pruisische ulanen namen 't eerste bezit van de stad, zij vonden eene contributie van 50,000 francs, eene kleinigheid voor eene plaats, welke zoo vele schoone gebouwen bezit; de burgemeester stond hunne eischen toe en voegde er het gedenkwaardige en beslissende woord bij: ‘wat zou de moed van burgers vermogen, waar de dapperheid der soldaten niets vermag.’