De Belgische Illustratie. Jaargang 2

[p. 401]

[Nummer 51]

Geen thuis.

GEEN THUIS.

Een weesje doolde schreiend rond,
Uit huis en stulp verdreven;
't Moest slapen op den killen grond,
't Moest beed'len om te leven.

Een moeder zag den kleinen knaap,
Haar hart werd diep bewogen;
Zij kuste 't arm, onschuldig schaap
De traantjes uit zijn oogen.

‘'k Heb nog twee kleine kindren, gij
Zult vroolijk met hen spelen.
En spijs en drank en bedje blij
Als broertje met hen deelen.’

En broêr en zusje sprongen toen
Vol vreugd naar d'armen jongen,
En moeder kreeg van elk een zoen; -
't Is hemelvreugde wel te doen!’
Was 't lied, dat de englen zongen.