De Belgische Illustratie. Jaargang 2

[p. 264]

Allerlei.

De stoomhamer van Grasso.

Deze geheel nieuwe constructie van den stoomhamer, door W. Grasso, IJzer- en Metaalgieter te 's-Hertogenbosch uitgevonden en vervaardigd, munt uit door eene juiste werking, iets wat van de reeds bestaande niet kan worden gezegd. Bij deze laatsten toch wordt iedere slag door den werkman met een hefboom aangegeven; van daar dat de heffing, die met de hand nimmer even juist en gelijkmatig kan geschieden, nu een zwaarderen dan weêr een lichteren slag moet voortbrengen, tenzij misschien eene veeljarige oefening en hanteering van de machine door denzelfden werkman eene zekere gelijkmatigheid doe geboren worden, welke men echter nimmer zal kunnen vergelijken met die, door de machine zelf in hare werking gehouden. Behalve dat nu uit den ongelijkmatigen slag dezer met de hand beweegbare stoomhamers onevenredigheden in het smeden van het ijzer ontstaan, kosten zij veel van onderhoud en geven licht aanleiding tot betreurenswaardige ongelukken, wanneer eene minder geoefende hand ze moet in beweging brengen.

Met den nieuwen stoomhamer van Grasso, zooals hij door onze gravure wordt voorgesteld, kan iedereen, die met het smidsvak bekend is, werken, zelfs zonder door vroegere langdurige oefening zich daarmeê eigen gemaakt te hebben. Hij dient zoowel tot het besmeden van lichte als van zware ijzerwerken, die men op iedere vereischte regelmatige dikte en eene wonderbare zuiverheid van bewerking kan brengen. Wanneer de stoomafsluiter wordt geopend, met andere woorden wanneer men den stoom tot den zuiger toelaat, begint hij van zelf te slaan, en regelt tevens zijne eigen stoomschuif, zoodat hij juist op tijd onder en boven den zuiger den stoom toelaat voor de heffing en de drukking bij den slag. De zwaarte der slagen wordt geregeld door den hefboom A, dien men door eene gemakkelijke en juiste inrichting licht kan hanteeren, hooger of lager te zetten. Hieruit volgt dat men het in zijne macht heeft om verschillende stukken ijzer tot eene volmaakt gelijke dikte te smeden.

Deze nieuwe stoomhamer munt dus uit door eenvoudigheid van vinding en behandeling, door zuiverheid van werking - men kan hem onder het werk zelf zoodanig beheerschen dat hij zoowel een slag van drieduizend pond, als een van slechts vijf onsen zwaarte te weeg brengt - en door eene buitengewone snelheid, daar de hamer van 50 tot 150 slagen per minuut kan doen, terwijl zijn stoomdruk van twee tot drie atmospheeren beloopt. Men vervaardigt deze stoomhamers, zoowel voor grootere als kleinere smederijen, in alle afmetingen.

Nooit goed.

Een dief, die uit de gevangenis was losgebroken, las op een eenzame plaats het Politie-Blad, waarin zijn signalement en het bevel tot zijne inhechtenisneming te lezen stond, en bromde tusschen de tanden: ‘hoe zal ik het dan toch die heeren van het gerecht en de politie naar den zin maken? Breek ik in dan nemen zij mij gevangen: breek ik uit dan is het hun nog minder naar den zin; 't is dus nooit goed.’

Getrouw tot in den dood.

Jonkheer X. was een eerste drinkebroêr.Eens zegde hij tot bediende, die hem maar weinig toegaf: ‘haal mij eenige flesschen, want ik ben zoo dorstig, Jan, dat ik mij nog doodvzal drinken.’ - ‘Jonker’ smeekte Jan, ‘doe mij dan de gunst en laat mij het gevaar met u deelen.’

Een veehandelaar,

die tot betaling eene partjj gesnoeide ‘gouden Willemen’ had ontvangen, wilde zich daarvan maar liefst zoodra mogelijk ontdoen. Bij de eerste leverantie de beste legde hij den boeren het gesnoeide goud voor; zooals te begrijpen is wilden zij het niet aannemen; om ze over te halen bood de koopman aan ieder een dubbeltje per stuk er bij te geven, want het geld was niet eens een dubbeltje lichter. Ten einde hen te overtuigen legde hij een ongesnoeid en een gesnoeid goudstuk met een dubbeltje tegen elkander in de schaal. ‘Nu is het wat anders,’ dachten de boeren, ‘wij krijgen meer gewicht’ en allen namen gretig en bij voorkeur de gesnoeide goudstukken.

Professoraal dilemma.

Professor K. te Berlijn had een zoon, die te Leipzig zijn ambtgenoot was. De professor-zoon schreef onlangs aan professorvader om geld. Deze antwoordde met dit dilemma: ‘Een professor heeftgeld of geen geld. Heeft hij geld dan behoef ik het u niet te zenden;heeft hij geen geld dan kan ik het u niet zenden.’

Eigenbaat.

Twee zonen Israëls kwamen op het stadhuis in een onzer provincie-hoofsteden en vroegen den ambtenaar: ‘Meneer, gheef me een pathent om te sthelen.’ - ‘Dat kan je niet krijgen.’ - Nah Lijp, wa' he'k ie gezegd? Die houden de heeren voor zich.’

Een professor,

met name Clezels, had een advokaat aan eene deftige tafel bloedig gehoond. Om zich te wreken vroeg de advokaat aan den professor of Zijn Hoog Geleerde wel wist hoe men honderd- en vijftig ezels in één woord kon schrijven. Op het ontkennend antwoord schreef de advokaat, onder het algemeen gelach der aanwezigen, het woord: ‘CL ezels.’

Scheikundige mededeelingen. -Waterstof.
(Vervolg.)

Regenwater. Regenwater is na gedistilleerd water het zuiverste: maar daar het gewoonlijk langs daken, goten, buizen enz. verzameld wordt, ondergaat het eenige verandering door de vreemde stoffen die het onderweg oplost. Het is eenigszins zoet van smaak, omdat er weinig of geen kalkachtige zouten in zijn. Als men het in een ton heeft opgevangen is er gewoonlijk een wansmaak aan, omdat hout aan water zijn zuurstof ontneemt, en de diepte der ton de vrije inwerking der dampkringslucht belet. Zijn er ook plantaardige of dierlijke stoffen in, dan zal het weldra stinkend worden, even als put-, bakwater enz. dewijl die organische stoffen door de zuurstof aangetast zich ontbinden en verrotten.

Poelwater.

In poelen en moerassen heeft, vooral bij warm weer, de ontbinding en verrotting van organische stoffen op groote schaal plaats, zoodat er bedorven gassen uit opstijgen, als phosphor, zwavelige waterstofgas en sommige ammoniac-voortbrengselen. Evenzoo veroorzaken grachten en sloten, vooral 's zomers bij laag water, en ook havens bij lage zee, een ondragelijken stank, want het blootliggende slijk bevat eene groote menigte organische stoffen in verrotting. Bij stilstaande waters en vijvers ondervindt men dit gewoonlijk het ergst, omdat zij veelal omgeven zijn van boomen en planten, wier bladeren soms duizende insecten-eieren dragen; zoodra het water met die bladeren in aanraking is, komen de eieren uit en vormen heele zwermen van vliegjes, wormpjes en andere insecten, die voor een groot gedeelte spoedig omkomen en zoo met de plantaardige voortbrengselen overvloedige stof ter verrotting verschaffen aan den overal werkenden invloed der zuurstof van de vochtige lucht of van het water.

Zeewater.

Zeewater is ziltig omdat er eene zekere hoeveelheid zout in is opgelost. Het bevat overigens zwavelzure magnesia, chloormagnesium, chloorcalcium enz. De wolken echter, door de verdamping veroorzaakt, houden geen zout in, omdat zoutstoffen niet vluchtig zijn; derhalve kan men door distillatie zeewater drinkbaar maken.