De Belgische Illustratie. Jaargang 2

De Walkyren.

Er is een droeve sage

In 't oud Germanenland,

Drie Koningszonen leefden

Op Ulffjar aan het strand.

Zij sleten zeven jaren

In zaalge huwelijkstrouw,

Op eens verkeert hun weelde

In d' allerdiepsten rouw.

Wreed scheurt het woeste noodlot

Hun huwlijksband van een,

Hun gaden zijn verdwenen,

Doch niemand weet waarheen.

Op 't strand, in terp en wouden

Vindt men hen nergens meer.

‘Wat vrede en lot ontroofden,

Geeft dood en strijd ons weêr!’

Zoo klinkt langs 't strand van Ulffjar

Der helden jammertoon;

Zij vloeken 't vreedzaam leven,

Verlaten terp en woon.

De krijgsklaroen weerschalt; wild,

Met borst en arm ontbloot

Verschijnen ze op het slachtveld

En zaaien moord en dood.

De Krijgsgod heeft erbarmen,

Hij drijft des vijands zwaard

In 't naakte hart der helden,

Zij zijgen neêr ter aard.

Nog rookt het bloed der wonden,

Daar ziet hun stervend oog

Drie maagden in den hemel,

Zij dalen van omhoog.

Zij dragen zwanenvleuglen,

Bloedrozen in het haar,

Het zijn Walkyren, boden

Van Odins bloed-altaar

Hun arm omklemt de helden,

Hun oog herkent hen weer,

In Wodans zaalge hallen

Scheidt niets hen immer meer.

Zoo luidt de droeve sage,

In 't oud Germanenland,

Der dappre Koningszonen

Van Ulffjar aan het strand.