De Belgische Illustratie. Jaargang 2

Naar Cayenne.
Voordrachten gehouden in verschillende kringen, door Aug. Snieders Jr.
(Vervolg.)

De nacht was daar, op die kusten zonder wapenen, zonder schuilplaats, vreeselijker dan op zee; toen 's morgens de zon over de watervlakte glansde, bemerkte men, o jammer! dat de boot in stukken geslagen en verdwenen was. Gelukkig hadden de bannelingen hunne pakken, waarin eenige kleedingstukken, kunnen redden. Moed gevat, voorwaarts! Datgene uit de pakken genomen wat onontbeerlijk is en het overige achtergelaten! Voorwaarts, onder Gods oog, en laat de uitkomst dan ook nog zoo noodlottig zijn.....

De eerw. heer Flotteeu en de vier fransche priesters maakten de voorhoede uit. Men volgde de kust in eene noordwaartsche richting. Na eene mijl ver gegaan te zijn, zakte het eerste offer neêr. De eerw. heer Keukemans kon de vermoeinissen niet weêrstaan. Zijne bloote voeten waren ijselijk doorwond. Nu eens plonste men door het slijk, dan ging men over een dorren, scherpen en met steenen overzaaiden grond; nu eens woelde men door kreupelhout en bramen, dan weêr door neêrhangende en met lianen doorweven boomtakken.

De arme priester zakte neêr en vroeg den dood als eene genade. De eerw. heeren Moons en de Noodt wilden den ongelukkige niet verlaten; er ontstond een edelmoedige strijd wie ter plaatse blijven zou. Allen waren bereid. Doch, waartoe zou dit geleid hebben? Tot den dood van allen. Men moest voorwaarts, trachten hulp te vinden en aldus zooveel leden van de gemeenschap - want dit is het woord wel - te redden, als het immer mogelijk ware.

De groep was nu in drie deelen gesplitst; de eerste bestond uit vijf personen: den eerw. heer Flotteeu en de vier fransche priesters; de tweede insgelijks uit vijf, de eerw. heeren Cop, de Neve, de Bay, Dumon en Neirinckx, en eindelijk de drie achterblijvers.

VIII.

Laat ons de voorgangers volgen.

Vier dagen en vier nachten dwaalden zij in eene uitgestrekte wildernis voort, zonder eenig spoor van menschelijk wezen te ontdekken; vier dagen en vier nachten welke, in lijden, aan een gansch menschenleven konden worden gelijk gesteld.

Den 26^en Mei stieten de vluchtelingen op eene kreek, waar eenige Indianen bezig waren met krabben te visschen. Er ging een vijfvoudige kreet uit hunnen mond op; doch een kreet zoo akelig dat de negers de vlucht namen; daarbij, die menschen, met hunne bleeke aangezichten, bebloede lidmaten, verscheurde kleêren, boezemden hun vrees in. Te vergeefs riep men den Indianen de vriendschappelijkste woorden toe. Men kon niet anders doen dan zooveel mogelijk hun spoor volgen.

Vruchteloos!

Eenige uren verliepen, toen de negers andermaal verschenen en hunne kreten ditmaal met teekens van vriendschap beantwoordden. Was dit geveinsd en waren zij op het punt van in de handen van zwarte beulen te vallen, om misschien later in die der blanken overgeleverd te worden? Zij volgden niettemin de zwarte gidsen, en vernamen weldra, dat zij nog altijd op hollandsch grondgebied, dus in veilige haven, waren.

De commandant van den post Corintin, de heer Dijssel - de naam is wellicht niet juist geschreven - had, bij het vernemen dat er wonderlijke vreemdelingen in de streek verschenen waren, de negers gelast hen op te sporen en menschlievend naar den post te geleiden. De commandant was een braaf en edel man, diep bewogen over het lange lijden, dat hun deel was geweest. Reeds vroeg in den morgen van den volgenden dag werden de negers uitgezonden, ter opsporing der achterblijvers.

Verschrikkelijk was hun lot geweest.

Honger, dorst, vermoeinis, pijnlijke verwondingen, te weeg gebracht door de ongenadige moskieten en het water der mocrassen, waren hunne reisgezellen. Gansche nachten brachten zij in de doodende moerassen door, en moesten door dwars gelegde boomtakken somtijds voorkomen van in den modder te zinken en te versmooren. Als de dag aanbrak waggelden en worstelden zij, op stokken leunend, voort. Modderig, zoutachtig water, niet zelden zeewater was hun drank; eenige schelpvisschen en verder alles wat zij in het omgewoelde slijk vonden, was hun voedsel. De bloedloop randde hen aan; de dood rees uit de moerassen voor hunne oogen op.....

Eens, de dag was brandend geweest, viel er een weldoende regen. Smak-

[p. 228]

kend hieven de ongelukkigen het hoofd op en openden den verdroogden mond om eenige lavende druppels op te vangen. Dan plukten zij groote bladeren van de boomen, vingen aldus eenige druppels op en slorpten ze binnen, of wel lekten zij de natte schors van de stammen. Dat water kwam recht uit den hemel, recht van den goeden God; dat water was door de aanraking van den grond, nog niet vergiftigd.....

Den 27 Mei kwamen de martelaars, die naam past hun wel, aan dezelfde rivier, waar hun makker Flotteeu de vluchtende Indianen had ontmoet; doch zij bereikten die op eene plaats waar zij hun den weg teenemaal afsneed. Alle pogingen waren te vergeefs; men kon het water niet doorwaden. Men moest terugkeeren of ter plaatse blijven en sterven. ‘Zij vereenigden zich,’ zegt hun geschiedschrijver, ‘op den oever der zee en baden te zamen den roozenkrans.’ Ave maris stella, en de Patronesse van den zeeman, de sterre der zee moet die bede gehoord hebben; want bij het eindigen van het gebed verscheen er eene boot.....

DANIEL O'CONNELL.

De vluchtelingen maakten eenen doek aan eenen stok vast en hielden dien in de hoogte. Het teeken wordt gezien. De boot nadert. Een Indiaan komt aan land en doet hun door teekens verstaan, dat zij hem mogen volgen. In de boot bevond zich een Hollander, en van dat oogenblik was alle achterdocht verdwenen. Hij berichtte hun, dat hunne lotgenooten reeds den vorigen dag door zijnen kommandant menschlievend waren opgenomen en dat deze hen had uitgezonden, om hen op te sporen.

Wat klemden de ongelukkigen elkander broederlijk aan de borst, toen zij elkander op den post weêrzagen! Zij weenden van blijdschap en het lange lijden werd niet meerl gerekend! Doch toen zij de groep telden, ontbraken er immers drie martelaars, drie broeders, meer dan dat, drie lidmaten van hun zelve, van hun leven! De kommandant richtte andermaal eene expeditie in, om de eerw. heeren Keukemans, Moons en de Noodt op te sporen en tevens de ter plaatse der schipbreuk achtergelatene pakken te halen.

Twee dagen later keerden de negers terug; maar de uitslag van hunnen tocht was bedroevend.

[p. 229]

De pakken, op de kust gelaten, waren gevonden, doch deels verbrand en grootendeels uitgeplunderd. Wie waren de roovers? Misschien de negers zelf wel. Niets echter lekte ten deze opzichte uit. Wat de drie ongelukkigen aangaat, van deze was geen spoor te vinden. Maar er sprak een verschrikkelijke beschuldiger bij de zwarten: immers de wilden hadden geld, wat zij niet bezaten toen zij Corintin verlieten en dat zij evenmin in de achtergelaten pakken hadden kunnen vinden, dewijl na de schipbreuk elk het nog overschietende geld bij zich gestoken had.

GEZICHT OP DE VILLA BORGHESE.

Dat geld moest dus voortkomen van de drie ongelukkigen. Wat al verschrikkelijke denkbeelden deed die opmerking ontstaan! Hadden de negers de drie priesters dood, in het slijk gestikt, gevonden? Waren zij den hongerdood gestorven en was de laatste getuige geweest van den doodstrijd der twee anderen, terwijl niemand - niemand in die wildernis zijne laatste woorden mocht opvangen? Of wel waren zij door de wilde dieren overvallen, die hen verscheurd en verslonden hadden? Of wel, vragen wij, waren zij door de boosaardige negers, door hebzucht aangedreven, vermoord?.....

(Wordt vervolgd.)