De Belgische Illustratie. Jaargang 2

[p. 176]

Allerlei.

De gezonken bijl, naar een schilderstuk van Overbeck.

Onder de schilders dezer eeuw die zich door hunne produkten een gunstig bekenden naam wisten te verwerven, bekleedt Overbeck eene eervolle plaats. In het jaar 1789 te Lubec in Duitschland geboren, begaf hij zich in het jaar 1806 naar Weenen om zich daar voor de schilderkunst te vormen; hij verliet evenwel die stad weder na een verblijf van vier jaren, om zich te Rome te gaan vestigen, waar hij sinds dien tijd immer zijn verblijf heeft gehouden. Een schilderstuk den intocht van Christus in Jerusalem voorstellende, dat hij onafgewerkt van Weenen had medegebracht, was genoeg om zijn roem als schilder te vestigen. Voornamelijk door Overbeck en zijne tijdgenooten werd in de eeuwige stad de christelijke schilderschool gevormd, aan welke richting sommigen ook zijn lateren overgang, zooals dien van vele anderen, tot de Katholieke Kerk toeschrijven. Overbeck is een der duitsche schilders te Rome (waaronder men een Cornelius, Koch, Vogel, de beide Veit's en later een Schnorr met meer anderen telt) die den oorspronkelijken eenvoud der italiaansche en duitsche schilders het meest huldigden en zoovele meesterstukken voortbrachten, welke de romeinsche paleizen en villa's tot sieraad verstrekken. Onder de schilderstukken in olieverf van Overbeck komen vooral in aanmerking de ‘Intocht van Christus in Jerusalem’, een ‘Christus op den Olijfberg,’ eene ‘Verloving van Maria,’ een ‘dood van den H. Jozef,’ een ‘Bekeering van den H. Thomas,’ welk laatste voor eene kerk in Engeland vervaardigd werd, eene ‘Hemelvaart van Maria’ die sedert 1825 den dom van Keulen versiert en meer anderen. Ook als teekenaar leverde Overbeck eene menigte bewijzen van zijne rustelooze werkzaamheid. Onder zijne teekeningen vindt men op de eerste plaats zijn voorstellingen der zeven H. Sacramenten, die door de kenners met bewondering begroet werden, zooals ook zijne ‘Hemelvaart van Elias’ en ‘het Wonderwerk van den profeet Eliseus’ dat ons in het zesde hoofdstuk van het tweede boek der Koningen zoo schoon en treffend verhaald wordt, en waarvan onze gravure eene afbeelding geeft. Rijk aan dagen en verdiensten stierf de beroemde schilder voor eenige weken in de eeuwige stad, waar zooveel bewijzen van zijn onsterfelijken roem bewaard blijven.

HET WONDERWERK VAN DEN PROFEET ELISEUS.

Voorzichtigheid.

Het is bekend, dat de senaat van keizer Napoleon I. alles goedkeurde wat hem door den alleenheerscher was voorgelegd en dat die vergadering daardoor niet in hooge achting bij het volk stond. Eens stelde een der senatoren den keizer voor dat het noodig was om het aanzien van den senaat een weinig op te heffen, dat een dekreet zou toegezonden worden, over welks verwerping men vooruit overeengekomen was. ‘Neen, neen,’ antwoordde Napoleon, ‘gij zoudt u kunnen verwennen.’

Diëet.

Een kandidaat in de geneeskunde werd op zijn examen gevraagd, wat men door diëet verstaat.

‘Diëet,’ antwoordde hij, ‘is een index of lijst van spijzen en dranken, die de heeren dokters zelven het liefst eten en drinken.’

Een voorzichtig huisvader.

‘Maar vriend! zeg mij toch eens hoe gij bij zoo'n verschrikkelijk onweder nog naar de herberg kunt gaan?’ vroeg een vriend aan zijnen buurman. ‘Gij blijft dikwijls bij uwe kinderen te huis, doch zoodra er een onweder komt, laat gij ze in den steek en loopt, zoo hard gij kunt, naar de herberg.’

‘Buurman! dat doe ik slechts uit bezorgdheid voor mijne kinderen,’ was het antwoord. ‘Zij hebben geene moeder meer maar mij alleen en hun huis. Wanneer ik nu gedurende het onweder in de herberg ben en de bliksem slaat in onze woning, dan is het huis wel weg maar zij hebben hunnen vader nog. Slaat echter de bliksem in de herberg, dan verliezen zij wel hunnen vader, maar zij hebben het huis nog.’

Verandering.

Een bedelaar, die op eene kruk liep, vroeg een heer om een aalmoes. ‘Wat is er nu weder gebeurd?’ zegde de heer. ‘Gisteren hinkte gij met het rechter been en van daag met het linker?’ ‘Ja, mijn goede heer’, antwoordde de bedelaar, ‘langer dan vier en twintig uren kan ik het niet uithouden op hetzelfde been te hinken; dan moet ik eens veranderen.’

Het slaapwandelen.

Onder de vele raadsels in de natuur, welke nog door niemand zijn opgelost, behoort ook het somnambulisme of slaapwandelen. De somnambule staat in zijn slaap op, kleedt zich aan, gaat in de kamer op en neder, wat meer is, hij loopt daar waar hij anders niet zou durven gaan, klimt op daken en muren, ja verricht zaken, die voor hem, als hij wakker was, tot de onmogelijkheden zouden behooren. Het vreemdste is, dat hij daarbij eigenlijk het gebruik der vijf zintuigen mist. Dikwijls kan er een pistool dicht bij hem worden afgeschoten, zonder dat hij er iets van hoort. Zijn oog, schoon geopend, is blind voor het licht; in de dikste duisternis is hij zelfs zekerder van hetgeen hij doet, dan wanneer het niet donker is. Geheel zijn lichaam is meestal gevoelloos.Men haalt gevallen aan, waarin men slaapwandelaars spelden diep in den arm heeft gestoken, zonder dat zij er iets van merkten. Gassendi verhaalt van zoo iemand, dat hij in zijnen slaap opstond, zich kleedde. in de duisternis naar den kelder ging en wijn medenam uit eene mand, hetgeen hij zonder licht niet kon als hij wakker geweest was. In het diocees van Bordeaux was er voor eenige jaren een jong priester, die zich als slaapwandelaar, 's nachts naar zijne schrijftafel begaf en geheel en al zonder licht volledige preken nederschreef, ook muziekstukken componeerde en daarbij zeer nauwkeurig de tekstwoorden onder de noten plaatste. Dokter Dyce verhaalt van een meisje, dat met half gesloten oogen alle voorwerpen duidelijk kon kennen als het duister was, maar dit niet meer kon, als zij volkomen verlicht waren. Een slaapwandelaar, met name Castelli, vertaalde, volgens de getuigenis van Dokter Soane, van het Italiaansch in het Fransch en sloeg niet zelden zijn woordenboek open; hij bediende zich dan, wijl het avond was, van eene kaars, die hij zelf had aangestoken, en toen die uitging kon hij niet meer werken, schoon er zich nog andere lichten in de kamer bevonden. Hufeland spreekt nog van vele slaapwandelaars, die wel niet zagen noch hoorden, maar toch alles gewaar werden wat er rondom hen gebeurde.

Gedienstigheid.

‘Ja Piet?’ zegde een dominé tot eenen voerman, ‘ik geloof het graag, dat uwe vrouw, die nu weder genezen is, u veel verdriet veroorzaakt: 't ware beter, zoo haar de dood maar kwam halen.’

‘Halen is volstrekt niet eens noodig,’ antwoordde de arme man, ‘als men mij maar zegt, waar men haar hebben wil, dan zal ik zelf wel de moeite nemen om er haar heen te brengen.’