De storm.
‘Hoor, moeder, hoe de stormwind loeit,....
‘Ach! 't wordt me om 't hart zoo bang;
‘De hemel staat in laaien gloed,
‘Met elken golfslag stijgt de vloed,
‘En vader - toeft zoo lang.’
‘Ja, lieve, ook moeders hart wordt bang,
‘En lijdt uw angsten meê.
Kom. storten we onze zielen uit
‘Voor haar, die 't woedend stormen stuit,
Daar vallen ze op de knieën neêr
Voor 't beeld der Moedermaagd:
‘Ach! lieve Moeder zonder smet,
‘Hoor naar het kinderlijk gebed,
‘Dat voor den vader vraagt.’
Maar feller kraakt de donder voort.
En woester huilt de orkaan.
Nu grijpt ze in wilden angst de hand
Der kleine, en ijlt naar 't dreunend strand
De stortvloed geeselt haar 't gelaat,
De storm giert om haar heen.....
Zij voelt zijn killen adem niet,
Maar roerloos staart zij in 't verschiet
Of ook haar hulk verscheen.
In 't eind, daar ziet ze, o groote God.
Een scheepje in bangen nood,
Dat, opgezweept, nu duiz'lend hoog
Zich op der golven top bewoog,
Dan - in de diepte schoot.
Zij staart nog eens bij 't flikk'rend licht,
En gilt: ‘'t moet vader zijn.
‘Zie, hoe hij jammrend de armen wringt.....
‘Ach, Jezus! die de stormen dwingt,
‘Ach, Ster der Zee! verschijn,’
En driemaal vliegt de kiel naar 't strand,
En driemaal stoot de kracht
Der branding de arme hulk weêr af,
En jaagt de zwakke prooi naar 't graf
Dat gapend 't offer wacht.
Nu stort ze in doodsangst neêr ter aard,
De kleine klemt zich aan haar zij,
En smeekt: ‘Maria! sta ons bij,
‘Help, help, in Jezus naam.’
Nog eenmaal rijst de brooze hulk......
Nog eenmaal stort ze, en - zinkt.
Maar eensklaps breekt de ruwe kracht
Der zee, nu 't maanlicht, mild en zacht,
Weêr op de golven blinkt.
Daar ziet ze, o wonder, weêr haar kiel
Nu kent haar ziel geen angsten meer;
En weldra ligt de vader weêr
Aan 't hart van gade en kind.
Toen sprak, noch op het vochtig strand,
Hun dankbre ziel haar beê.
En de Englen droegen haar tot God
Die met 't geweld der stormen spot,
|
|
Auteursrechtvrij