De Belgische Illustratie. Jaargang 2

[p. 77]

Het laatste juweel.

Ziet gij die vrouw, die daar bij den pandbeleener haar gouden kruiske gebracht heeft en met angstigen blik op dat juweel staart, dat haar altijd zoo dierbaar was? Het is eene arme vrouw, die lang, zeer lang tegen de ellende geworsteld heeft, die zich lang, zeer lang te vergeefs heeft afgesloofd om in het bezit te blijven van haar laatste pand, het kruiske dat hare borst versierde, een geschenk harer moeder in betere dagen. Hare geschiedenis, lezer, is wellicht niet verschillend van de volgende ware gebeurtenis.

HET LAATSTE JUWEEL.

In het stadje C. woonden een oppassend en braaf metser en eene even brave vrouw, de ouders van een talrijk huisgezin, dat in den arbeid van den vader zijn dagelijksch onderhoud vond. Bij iedereen was de man gezien, door iedereen geacht en bemind om zijne kennis van het vak dat hij beoefende en om de goede hoedanigheden, die hem van menig werkman onderscheidden. Vlijtig in den arbeid en spaarzaam in zijne vertering mocht het hem gelukken de zijnen ruimschoots van alles te voorzien, zoodat er eene, voor een werkman bijna ongekende weelde, in zijn huis heerschte. Hij vond zijn geluk en genoegen in de vreugde zijner vrouw en kinderen, wier eenige steun hij was; daarvoor leefde, daarvoor ook stierf hij. Door eene besmettelijke ziekte aangetast, werd zijne vrouw en spoedig na haar ook zijne twee oudste kinderen op het ziekbed geworpen. Getroffen maar niet ter neêrgeslagen door deze ramp, die zijne welvaart en geheel de vreugde van zijn leven dreigde te vernietigen, bleef hij met des te meer ijver en volharding werken, en gunde zich geen rust bij dag of bij nacht. Wanneer hij vermoeid van zijn dagwerk thuis kwam was niets in staat hem in de lange nachtelijke uren, waarin het lijden der zieken zich veelal verdubbelt en eene nog grootere zorg vereischt, van het ziekbed zijner vrouw of kinderen te verwijderen. Aan niemand wilde hij dien post der liefde jegens zijne dierbaren afstaan, hoe hij er ook om werd gebeden dat hij zich eenige rust zou veroorloven. Eindelijk mocht hij het gevaar, dat het leven zijner vrouw dagen lang had bedreigd, zien wijken, maar in hare gezondheid mocht hij haar niet hersteld zien. Eerst nu hij zijne echtgenoote buiten gevaar zag, gevoelde hij zich vermoeid en uitgeput. Hij klaagde niet, zoodanige klacht zou zijne nog zwakke vrouw, die door hevige gemoedsaandoeningen nog zoo licht weêr kon instorten, hebben bedroefd en liever wilde hij alles lijden dan haar te bedroeven. Nog eenige dagen streed hij met heldenmoed tegen de altijd toenemende uitputting; het hoofd had hem gebrand, de koorts zijne krachten nog verder ondermijnd, maar hij

[p. 78]

had het niet gezegd ter wille zijner dierbaren. Eindelijk was hij ten einde zijner krachten en lag afgestreden neêr op het leger van smarte, dat dezelfde aanstekelijke ziekte, maar veel heviger omdat zij langer was te keer gegaan, weldra in zijn doodbed veranderde. Hij stierf en nu bleef zijne nog niet geheel herstelde vrouw belast met het onderhoud van een talrijk gezin, waarin de ziekte zoo vreeselijk gewoed had. Wel betreurde een ieder de rampen die het thans arme huisgezin hadden getroffen, wel waren er voor een tijd lang menschenvrienden, die de arme vrouw ondersteunden, maar men had het zoo spoedig vergeten dat daar in dat zwaar getroffen huis nog armoede geleden, dat daar dagelijks nog hulp verlangd werd, tegen den altijd hooger klimmenden nood. Bij al haar zwoegen kon de vrouw onmogelijk in de noodzakelijkste behoefte voorzien en was zij dus gedwongen alles wat eenige waarde had te verkoopen, om haar ellendig bestaan zoo lang mogelijk te rekken. Lang had zij geaarzeld alvorens haar laatste kleinood, haar gouden kruiske, op te offeren; dagen lang had zij bijna niet gegeten in de hoop dat eenige hulp nog zou komen opdagen, maar neen, die hoop was ijdel, die hulp kwam niet en met een gebroken hart offert zij ook dit laatste pand op, de eenige haar overgebleven gedachtenis van hare moeder. Wij zullen niet verder gaan, lezer, met de treurige geschiedenis dezer vrouw; ons hart zou te diep ontroerd worden, ons geweten zou ons misschien verwijtingen doen dat wij ook zoo menige arme weduwe in ellende en honger laten blijven, en dat wij, die met de goederen der aarde meer gezegend werden, ons hart hebben gesloten voor hen, die door de fortuin minder bedeeld of geheel en al vergeten zijn.