De Belgische Illustratie. Jaargang 1

Een droom.
Door August Snieders, Jr.
Slot.

IV.

Mijn reisgenoot vertelde mij, in korte woorden, wat hem had aangedreven eene zoo moeilijke en gevaarvolle loopbaan als die van Missionaris te omhelzen.

't Was een treffend, een wondervol geval.

Hij was jong, vol hoop en toekomst toen hij zijn Epitome wegwierp, en besloot op zee te gaan, hoe bitter dit zijner moeder ook smarten mocht, hoeveel bloedige tranen zij ook weende.

De begoocheling ging echter welhaast voorbij: de knaap had zonder de duizenden gevaren gerekend, met welke de zeeman immer te kampen heeft.

Gelukkig trof hij onder het scheepsvolk een man, wel ruw van aard, wel barsch in zijnen omgang, maar met eene edele en vaderlijke inborst voor den knaap, die maar al te dikwijls aan den voet van den mast neêrzat om aan zijne arme moeder, achtergeblevene zuster en jongste broertje te denken.

De storm stak op; dagen en nachten hield het verschrikkelijke onweêr aan en eindelijk, onder het ijselijk angstgehuil der matrozen, werd het ranke vaartuig stuk geslagen.

De arme knaap had zijne ziel den Heere aanbevolen en zijn laatste kreet was ‘Moeder, moeder!’

Een oogenblik nadien voelt hij zich door een stevigen arm vastgegrepen en nu hij de oogen oplicht, erkent hij den Janmaat, die hem immer zoo vriendschappelijk behandeld had.

‘Moed, jongen’ zeide hij; ‘moed, wij gaan naar uwe moeder, indien de goede God het wil.’

Janmaat, aan een stuk scheepsmast geklemd, hield niettemin den knaap stevig vast en het was alsof de Hemel genadig op beiden neêrzag, want hij dreef de arme schipbreukelingen pijlsnel naar den oever.

Uitgeput van honger en vermoeinis bereikten zij de kust en knielden bij het aanbreken van den morgen op de rotsen neêr, om God voor de wondervolle redding dank te zeggen.

Waar mochten hunne gezellen zijn? Helaas, de onverzadelijke zee had hen gewis verslonden en zij alleen waren wellicht over gebleven, om in het vaderland de droevige tijding van het vergaan des vaartuigs te berichten.

V.

‘Ik zal nooit, al werd het mij gegeven honderd jaren te leven, het verblijf op die naakte kust vergeten,’ zeide mijn reisgezel.

‘Wij waren moê, afgebeuld, in den dag geroosterd door eene brandende zon en des nachts wegkrimpend van koude; eenige schelpvisschen en schrale planten, die in de rotspleten groeiden, waren het eenige voedsel.

‘Janmaat durfde niet landwaarts ingaan, omdat ik hem niet volgen kon: mijne voeten waren doorwond, mijn gansch lichaam doodelijk zwak; daardij er kon aan den horizon eene vlag verschijnen en, in onze afwezigheid, de laatste redding ons ontsnappen.

‘Och, in dergelijk oogenblik komt het vaderland en al wat ons dierbaar is, zoo levendig, onder zoo heldere en lieflijke kleuren, voor den geest.

‘We zaten soms, elk met zijne eigene gedachten bezig, in de verte te staren en als ik Janmaat aanzag, bespeurde ik tranen in zijne mannelijke oogen, terwijl ik ook de mijne droog wischte.

‘Bij dacht, de trouwe maat, aan zijne vrouw en kinderen die hij niet meer omhelzen zou; ik, ik dacht aan mijne moeder, aan mijne zuster en broêrtje.... En geene hoop op redding! Straks zouden dan wellicht de honger, de wilde dieren of de even als deze gevreesde bewoners der landstreek komen....

‘Drie dagen leefden wij zoo op de rots en er schemerde geen glimpje hoop aan het verschiet. ‘Kom, Janmaat, laat ons God bidden, zeide ik, en wie weet of Hij geen redding zendt.’ - Ja, was 't antwoord, ‘ja, jongelief, dat is de eenige hoop. Bid gij voor, gij zijt nog jong en gewis minder schuldig dan ik,’

[p. 404]

‘En wij knielden neêr en baden met uitgestrekte armen den Vader in den Hemel. Daarna viel ik op den harden bodem neêr en een diepe slaap kwam mij versterken.

‘Ik droomde.... of neen, God zond mij een visioen, het schoonste, het zaligste dat een dichter ooit kan gedroomd hebben.

‘Ik zag in de schemering Antwerpen voor mij, met zijn tal van torens, zijne lange rijen huizen langs de kaaien. Ik was aan boord van een schip, een mij vreemd schip; maar dat boeide mij niet, ik zag enkel mijne vaderstad.

‘Als een vogel zoo snel naderde het vaartuig het strand - wonder snel, en juist dat trof een oogenblik mijne aandacht, en toen mijn oog naar den bekwamen stuurman zocht, zag ik een heldere, lichtende en glanzende engel met blanke wieken aan het roer staan...

‘Ik vloog aan wal. Ja, 't was Antwerpen wel, mijne geliefde geboortestad. Ik vloog door de oude straten, die ik allen kende, al was het dan ook avond en had ik er slechts als knaap gespeeld. Ik zag, bij het licht van den lantaarn op den hoek, menschen gaan en komen, menschen die ik kende; doch ik sprak niemand aan en liep voort.

‘Dat is het huis mijner moeder, met het kleine spitse geveltje. Waar mag zij zijn, die goede moeder, wat mag zij doen? Misschien, zitten ze allen rondom de tafel en spreken van mij, en sidderen, zonder hunne gedachten te durven verraden, wanneer de wind in den schoorsteen gonst.

‘Stil... ze bidden; ja, 't is het uur van het avondgebed... Ik Klop; men luistert niet; ik klop harder; ik trommel met de kleine vuisten op de deur; ik roep: ‘moeder, moeder!’...

‘De deur vliegt open en ik lig in de armen mijner moeder, in diezelfde armen die mij te vergeefs aan haar hadden willen vast strengelen. Mijne zuster kwam toegesneld; mijn kleine broêr met zijne muts zwaaiend, vloog mij tegemoet.

‘God heeft ons gebed verhoord!’ riep mijne moeder. ‘Ik heb mijn kind weêrgevonden, alles voor Hem, alles voor God, lief kind; mijn leven, ons leven, uw leven, alles voor Hem!’...

Daar drong de donderende stem van Janmaat mij in de ooren: ‘Een zeil, een zeil! Redding, redding! dank, o mijn God!’ en ik sprong uit mijnen diepen slaap op, en Janmaat wees mij in de verte eene zwarte stip, een schip dat de kust naderde.

‘Ja, ja!’ riep ik, ‘ik zal mijne moeder, gij zult uwe vrouw en kinderen; weerzien!’

Het was ook zoo; vier maanden nadien liep ik, op zekeren avond, juist zoo als ik het eens op die barre rots gedroomd had, door de straten van Amsterdam en vond even als ik destijds in het visioen zag, mijne moeder en familie, biddende weêr.

‘Alles voor hem!’ zegde ik toen ook en ik bleef aan die woorden getrouw; hernam mijn Epitome, trad in het Seminarie, werd priester gewijd en toen mijne goede moeder overleden was en het zalige oogenblik mijner priesterwijding nog had beleefd, ging ik als zendeling des Evangelies naar de onbeschaafde landstreken.

‘Op dezelfde plek waar ik eens, in mijnen droom en als kind, mijne moeder weêrzag, heb ik een steenen kruis gebouwd, dat verre boven de rotsen uitsteekt en door de bewoners der landstreek als een heiligdom in eere wordt gehouden.’...

Hij zweeg en ik had den moed niet dat stilzwijgen te verbreken.

VI.

De morgen brak aan; de koude werd tamelijk scherp en wij verlieten het dek om in de machine-kamer te gaan, uit welke eene weldoende warmte, tot op de ijzeren gaanderij, waar wij ons bevonden, opsteeg.

Ik zette mij, altijd in mijne wollen deken gewikkeld, op den vloer neêr en sliep in; 't was helder dag toen ik ontwaakte en op het dek terug keerde.

Schoon, dichterlijk was de ondergang der zon geweest, maar onbeschrijfelijk grootsch, is de opgang, dàn wanneer dit gloeiend hemellichaam zich uit den schoot der wateren en zware wolken losmaakt en zijne schitterende, vonkende en blikkerende stralen over de eindelooze watervlakte heenzendt.

De stoomboot zette haren loop onvermoeid voort; wij bevonden ons in de Teems. Nog eenige uren, tusschen timmerwerven, stapelhuizen, arsenalen, los- en aanlegplaatsen - eene wereld van beweging doorgevaren en de boot rustte eindelijk van hare vermoeinis uit.

En mijn Missionaris?

Alvorens de boot te verlaten, op welke wij nog eenige stonden, door de Engelsche douane waren terug gehouden, kwam hij mij de hand schudden - hartelijk schudden.

Een droom.

Ik wenschte hem geluk, zegen en voorspoed; hij beloofde mij en de mijnen in zijne gebeden te gedenken.

‘Uw zending,’ zeide hij mij, ‘is schoon en zelfs benijdenswaardig voor velen: gij zijt een wereldlijk zendeling onder de heidenen in de achterbuurten uwer steden. De pen is het machtigste wapen in onzen tijd geworden, en zij is u gegeven om recht en waarheid, om den verdrukte tegen den verdrukker te beschermen. God zegene u en uw werk, en gedenk soms den armen broeder, den Missionaris onder de wilden.’

Een oogenblik nadien was hij, met een lichten reiszak in de hand, in den doolhof der straten verdwenen, en terwijl ik eenige dagen later nog altijd door die wereld, welke men Londen noemt, dwaalde, dobberde hij gewis reeds op den Oceaan naar zijn nieuw vaderland.