De Belgische Illustratie. Jaargang 1

[p. 366]

Het kraaien-nest.
Door Dr. J. Renier Snieders.
Vervolg.

‘Vrouw Lootman weet zeker niet, dat ik in den gemeente-raad altijd uwe partij trek?’ zegde de veldwachter met diep besef van eigenwaarde.

‘Dat zal niet meer gebeuren!’ herhaalde de burgemeester; ‘ik verlang dat men uwe vrouw.....

‘Dat ik uwe brieven opstel voor het provinciaal-bestuur,’ onderbrak hem de veldwachter; ‘en dat ik voor u het woord doe, telkens wanneer gij met de heeren der rechtbank of met zijne excellentie den gouverneur in aanraking komt?

‘Uwe vrouw zal op gelijken voet met de voornaamsten van het dorp behandeld worden,’ zegde Lootman; ‘daarop geef ik u mijn woord van eerlijk man.’

Carrero scheen de belofte des burgemeesters niet te hooren, en voor voort:

‘Ik ben zoo goedhartig en toegevend als ik lang ben, maar mijne persoonlijke waardigheid schat ik zoo hoog als iemand’

‘Ik weet dat gij een man van karakter zijt,’ zegde Lootman fleemeud.’

Hij reikte hem zijne tabaksdoos over, en vroeg of hij niet eens opstopte.

Terwijl de bevredigde veldwachter, met zijnen nat gemaakten duim, over de opgestopte pijp draaide, sprak hij op stillen toon:

‘Indien het mij te doen stond, blies ik de landmeters in het oor, dat die vijver, daar voor ons, eigendom der gemeente is.’

‘Waar wilt gij heen?’ vroeg Lootman hem scherp beziende.

‘Verstaat gij dat niet?’ vroeg Carrero op den toon van iemand, die van zijn oneindig overwicht overtuigd is; ‘kom hier: Minten die geen achterdocht heeft, laat zonder twijfel den tijd voor de reclame, tegen eene meting bij abuis geschied, voorbij gaan. Later wanneer hij zijn plan van beplanting gaat bewerkstelligen, kom ik, Carrero's Bavo, hem zulks beletten; zie dat deed ik!’

Lootman nam hem gemeenzaam bij de hand, en zegde:

‘Ja, gij zijt de parel der veldwachters! zoodra de stokoude secretaris naar de audere wereld verhuist, neemt gij, en niemand anders, zijne plaats in.’

‘Dat is een woord!’ riep Bavo, den burgemeester in zijne geopende hand slaande.

Lootman gaf hem den slag terug, even alsof hij met hem een stuk vee had bedougen, en riep met een duivelachtigen glimlach op de lippen, terwijl hij met den vinger naar 't Kraaien-nest wees:

Neen, neen, onze rekening is nog niet vereffend!’

Denzelfden avond wist Lootman een der landmeters in het oor te blazen, dat de scheiding tusschen den gemeentegrond en het Kraaie-nnest geheel anders liep, dan hij het voor had. Volgens zijne verklaring hoorde die uitgestrekte vijver bij de gemeente-heide, en slechts juist aan den wal met berken beplant, begon de eigendom van Geunk Minten.

De landmeters, die geen kwaad, vermoedden, deden de meting volgens de verkregen inlichtingen, en brachten, op de kadastrale kaart, den bedoelden vijver bij de eigendommen der gemeente.

Het was slechts een paar jaren later, dat Geurik Minten zijn zoo lang gemaakt plan van de beplanting des vijvers eindelijk ging ten uitvoer brengen. Nadat hij met zijn werkvolk gedurende veertien dagen gearbeid, en de bewondering van alle liefhebbers had opgewekt, kwam op zekeren dag, ook de veldwachter op zijne beurt, langs den vijver wandelen.

‘Ik kwam u eens vragen wat gij hier verricht?’ vroeg hij op den toon van een korporaal, die de wacht kommandeert.

‘Ziet gjj dat niet?’ antwoordde Minten vriendelijk.

‘Wie heeft u gemachtigd hier in den grond te spitten?’ vervolgde Carrero, de kin uit zijn hoogen stropdas opstekend.

‘Ik heb niemands machtiging noodig, dewijl ik op mijn grond werk,’ was het lachend antwoord.

‘Sedert wanneer behoort de vijver aan 't Kraaien-nest?’

‘Wat zijt gij toch een snaak!’ lachte Geurik.

‘Ik spreek in vollen ernst,’ hernam de ambtenaar met waardigheid; ‘of weet gij werkelijk niet dat deze vijver gemeente-grond is?’

‘Wat is die vijver? Gemeente-grond?’ spotte Minten; ‘droomt de veldwachter?’

‘Volstrekt niet,’ was het antwoord; ‘de kadastrale kaart, welke op het gemeente-huis berust, is daar om mijn gezegde goed te maken.’

‘Wat raakt mij uw gemeente-huis en kadaster!’ riep Minten, die lastig werd.

‘Ik ben gelast een proces verbaal tegen u op te stellen, en u te bevelen terstond uw werk te staken!’

‘Ha, ha!’ lachte de boer; ‘welke grap!’

Hij leunde met den arm op de kruk zijuer spade, en zag den gemeentedienaar heengaan. Op dat oogenblik kwamen de tooneelen van den bakoven hem voor zijnen geest terug, en eensklaps nadenkend geworden, vroeg hij bij zich zelven, of Lootman soms zijne plagerijen van vroeger nog niet moede was.

Hij bleef eenige oogenblikken staan denken, stak zijne spade eene hand breed dieper in den grond, en liep regelrecht naar het raadhuis, waar hij vroeg om de kadastrale kaart te zien.

‘Wie duivel! heeft mijn eigendom toch bij den gemeente-grond gemeten?’ riep Minten, terwijl hij zijnen wijsvinger op het plekje, waar men hem zijn goed wilde ontfutselen, gedrukt hield; ‘ik kom op tegen dat abuis.... tegen die onrechtvaardigheid, of hoe ik dat heeten moet!’

De dorpssecretaris stak zijne pen achter het oor, en merkte op dat de tijd van reclame reeds lang voorbij was.

‘Wat scheelt mij dat!’ riep Minten vertoornd; omdat men, op een ellendig stuk papier, mijn grond bij dien van een ander voegt, zal ik toch mijn recht van eigendom wel niet verloren hebben!’

De dorpsambtenaar antwoordde, dat hij van de zaak volstrekt geene kennis had, maar dat het iedereen, die meendo door de meting benadeeld te zijn, vrijstond zich te wenden tot de rechtbank, welke reeds meer dan eens dergelijke geschillen uit den weg had geruimd. Hij voegde er hij, dat hij hem aanraadde, ten einde groote onaangenaamheden te voorkomen, met zijn begonnen werk in den vijver niet voort te gaan, voor dat de zaak op eene of andere wijze beslist was.

Minten bleef eenige oogenblikken starlings staan zien, naar de groote, zwarte inktvlakken die op den vloer van het raadhuis lagen, en ging met het hoofd schuddend, langzaam de deur uit.

VII.
De fabel der noot.

Geurik zat in den eenen hoek van den haard, Hanna in den anderen. De huisbaas had de ijzeren blaaspijp in de hand, en schermde er mede door den donkeren schoorsteen, terwijl hij al zijne gal uitbraakte tegen de kadastrale meting, welke hem zoo schandelijk wilde berooven van den grond, die hem rechtvaardig toekwam.

Zijne vrouw zag zwijgend de klingen na, die de vertoornde man met zijne blaaspijp beschreef.

‘Zijt gij van mijn gevoelen niet?’ vroeg Geurik, nadat hij in de hevigste bewoordingen, de landmeters met de galg, en burgemeester en veldwachter met eeuwigdurende gevangenis bedreigd had.

‘Neen,’ antwoordde Hanna, terwjil zij hem de blaaspijp zacht uit de hand nam, en in den hoek van den haard nederzette! ‘neen, ik houd mjj aan het vertelsel van grootvader.’

‘En wat vertelde grootvader?’

‘Er vochten eens twee straatjongens om een noot. Zij hadden elkander het haar uit het hoofd gerukt, en de tanden uit den mond geslagen, toen er eensklaps iemand een einde aan het gevecht kwam stellen. Hij kraakte de noot tusschen zijne tanden en at ze op, waarna hij aan de twee straatjongens elk een dop gaf, en hun zeide dat zij konden heen gaan.’

‘Grootvader kende schoone vertelsels,’ lachte Geurik.

‘En wat meer is,’ hernam Hanna; vertelsels die zeer toepasselijk zijn. Even als het met de noot ging, zal het eenmaal met u afloopen. Vecht maar tegen Lootman, maar wees verzekerd, dat er u op het einde niets zal overblijven dan een notendop, en dat mijnheer Weilboot met de vrucht zal heenloopen.

‘Mijnheer Weilboot heeft toch gezorgd dat ons bakhuis bleef staan, waar het getimmerd is.’ merkte Geurik aan.

‘Ja, de bakoven staat er nog,’ zuchtte Hanna, en dacht aan de groote som gelds, waarmede dat voorrecht betaald was geworden.

‘Toch kan ik zóó mijn eigendom niet afstaan,’ hernam Geurik; ‘morgen neemt men mij een akker, overmorgen mijn huis af; waar moet dat uitschelden?’

‘Ik krjjg de doodskoû op de leden,’ voer de vrouw voort; ‘wanneer ik aan den zwaarlijvigen mau denk, die al ons geld uit de kist haalde, de beste hammen mede nam en den eierkorf gedurig ledig plunderde.’

‘Ditmaal wil ik vooraf weten, wat mij de heele zaak zal kosten,’ zegde Minten; ‘ik besteed hem mijn proces aan, even als ware het een op te bouwen huis.... Ja, nog heden ga ik naar de stad.’

‘Denk aan de twee notendoppen.’

‘Ja, het vertelsel is inderdaad niet slecht; maar toch kan ik mijn grond aan de gemeente niet ten geschenke geven.’

‘In Gods naam! ga dan.’

Een half uur later had Minten zijn trouwjas aan, zijn opgeborstelden hoed op het hootd, en vertrok. In den namiddag, trad hij de reeds bekende herberg het Gulden Paard binnen, en ontwaarde in eenen hoek der opgepropte gelagkamer, zijnen ouden vriend, mijnheer Weilboot.

De rechtsgeleerde was nog bijna dezelfde. Hij zag er nog even gezond uit als in den tijd, dat wij met hem hebben kennis gemaakt; zijne zwadderkaken en gebolde oogschedels waren echter wel iets ronder geworden. Hij droeg nog hetzelfde oud modisch, zwart kleed, hetzelfde gekorven satijnen vest, en lag nog, even als voorheen, met zijne dubbele kin in een wijden, witten das, waar de klassieke jabot onder uit kronkelde.

Minten bemerkte, dat de naden van zijn kleed nog iets meer zichtbaar waren, dan in den tijd dat de rechtsgeleerde op 't Kraaien-nest logeerde, en zijn vettige kraag en mouwen meer glimden, dan vroeger.

‘Welk genoegen u hier te zien!’ riep Weilboot, terwijl hij opsprong, Minten bij de hand nam, en hem in zijn kantoor geleidde; en 't Kraaiennest? Alles nog op de oude plaats? En de vrouw, de goede Hanna? En de kinderen, allen welvarend? Ga zitten. Iets gebruiken? Kastelein! twee glaasjes rhum!

Minten dacht aan de flesch madera van drie gulden vijftig, en zegde dat hij liefst een glas bier had.

De pachter van 't Kraaien-nest legde lang en breed de zaak uit, waarom hij naar de stad kwam, en eindigde met te vragen, wat het hem kosten zou, om in bezit te blijven van het goed, dat hem wettig toebehoorde.

‘Kosten!’ riep de rechtsgeleerde met verwondering; ‘niets, mijn beste Minten! het geldt hier enkel eene nietige reclame tegen eene meting, onregelmatig op de kadastrale kaart gebracht.’

‘Ik wil niets voor niet,’ sprak de landhouwer; ‘neen mijn beste heer zoo besta ik niet!’

Weilboot hield hem gulharing bij de hand, en herhaalde dat hij verheugd was, de gelegenheid te hebben, hem te kunnen voorthelpen, en dat hij niet gewoon was, voor dergelijke kleinigheden, aan zijne clienten iets in rekening te brengen.

Daarop weekte hij een grooten suikerbrok in zijnen rhum, en liet eene

[p. 367]

minuut later, zijn glas dat bijna de grootte van een klein kinderhoofd had, wederom vol schenken.

Minten bleef een uur lang met hem praten, over de plagerij van den afgunstigen Lootman, en nam welgemoed afscheid, na tienmaal de verzekering: te hebben ontvangen, dat er volstrekt niets noodig was dan eene bloote formaliteit, om alles te herstellen.

Geurik ging met eens zoo vluggen stap naar huis, dan hij gekomen was. Hij had den braven mijnheer Weilboot niet kunnen bewegen, eenen rooden duit voor zijne moeite aan te nemen, en had slechts voor een daalder rhum betaald. Hij was te meer in zijn schik, omdat Weilboot hem ditmaal niet vergezelde, ten einde zich van de ligging van het betwiste perceel le overtuigen, en een oog te werpen op de werkzaamheden der landmeters.

Des anderen daags in den voormiddag, zat hij aan den haard bij zijne vrouw, en vertelde haar alles wat de advocaat hem gezegd had, gedurig herhalende, dat deze volstrekt had geweigerd, de minste belooning voor zijne moeiteaan te nemen.

‘Gij ziet wel dat uw vertelsel van de twee notendoppen ditmaal niet uitkomt!’ lachte Minten.

‘Des te beter!’ lachte Hanna tervreden met het hoofd knikkned.

‘Weilboot is een braff man wien ik ditmall voor zijn moiete, twee de schoonste hammen uit de schouw ten geschenke geef.

‘Dat is zeer redelijk en rechtvaardig,’ zeide Hanna; doch breng hem nooit meer op 't Kraaien-nest; indien ik van iets ter wereld de koude koorts op de leden krijg, is het, van....’

‘Maar is die bandhond van daag razend?’ onderbrak haar Minten, terwijl hij opstond en voor het raam ging staan, en met den kneukel op het glas tikte, ten einde den onophoudelijk blaffenden schapershond in zijn bok te jagen.

Terwijl hij nog op het glas tikte, zag hij even den weg op, en werd bleek als een doode.

‘God! daar is hij!’ stamelde Geurik.

‘Wie? Weilboot zeker!’ riep de ontstelde vrouw, wier voorgevoel bewaarheid werd.

‘Ja, toch is dat mijne schuld niet,’ sprak haar man, op eenen toon, als had hij om vergeving gebeden.

‘En niets in de keuken,’ mompelde de vrouw uiterst slecht gezind, terwijl zij in de haast de asch bijveegde, en den armstoel bij den haard gereed zette.

Daarop kwam de dikke rechtsgeleerde binnen. Hij schudde de vrouw van den pachter zoo gulhartig de hand, dat deze terstond hare kwade luim vergat, en hem welgemeend welkom heette.

De rechtsgeleerde zegde zeer gehaast te zijn, dewijl hij in een naburig dorp zaken te verrichten had, en van deze gelegenheid gebruik maakte, om inzage te nemen van de kadaster-k art.

Maar toch verbleef hij eene geheele week op 't Kraaien-nest, volgde de gewoonten, welke hem bij zijn eerste bezoek zoo goed bevallen waren, en deed bij zijn vertrek, een reusachtig krentenbrood bakken, voor jufvrouw Weilboot en hare lieve kinderen.

Eene week later schreef hij een naamloos artikel in een weekblad der provincie, om het publiek met de zaak van den betwisten vijver bekend te maken; en in een volgend nummer, bracht hij het door allerhande draaien, zoover, dat men werkelijk begon te gelooven, dat Geurik Minten de hand op een anders goed had gelegd.

Lootman die in de ziel overtuigd was. dat de vijver aan Minten toebehoorde, liep met het weekblad in de hand, het eene huis in, het andere uit, en wist, met behulp van den listigen Carrero's Bavo, de raadsleden op zijne zijde te trekken. Zelfs de vrienden van 't Kraaien-nest konden de behendige artikels van het weekblad niet wederleggen, en waren van gevoelen, dat de vijver eene duistere en ingewikkelde zaak was Kortom, de brave mijnheer Weilboot bracht het door allerhande geheime streken zoo ver, dat zijn client er niet meer aan denken konde, zouder een rechtsgeding, zich in zijne rechten hersteld te zien.

Onder de allergunstigste voorzeggingen van den rechtsgeleerde, nam eenigen tijd daarna het proces een aanvang.

Wij zullen den lezer met al het harrewarren van het rechtsgeding niet vermoeien, en achten het overbodig te zeggen, dat Weilboot om de veertien dagen op 't Kraaien-nest kwam, ten einde keuken, kelder, zolder en zelfs de geldkist letterlijk ledig te plunderen; wij zullen ook niet aanhalen, dat een beroemd advocaat, een vriend van den achtbaren Weilboot, door zijne welsprekendheid den vloer en de zoldering der rechtbank deed schudden en beven, om den vijver op Minten's naam te houden; neen, wij achten dat alles onnoodig, omdat de lezer toch wel voorziet, dat de fabel der noot zal bewaarheid worden. Ja, nadat het rechtsgeding reeds meer dan twee jaren geduurd had, was er nog niets beslist; en wat meer is, men betwistte Minten niet alleen zijn vijver, maar zelfs toe aanpalend stuk hakhout.

Weilboot had sedert lang een nieuw, zwart pak om de leden, en bewaarde in zijnen lessenaar geheele zakken met geld, waarvan hij nu en dan eene betrekkelijk geringe som afstond, aan den rechtsgeleerde die, zoo als hij aan Geurik zegde, hemel en aarde bewoog, om hem gelijk te geven.

De pachter was echter reeds in dien toestand, welke den algeheelen ondergang vooraf gaat. Hoor liever, hoe de buurvrouwen van Lootman er over dachten:

‘En staan zijne zaken dan zoo slecht?’ vroeg de meid van den gepensionneerden tweede-luitenant, die tegenover Lootman woonde.

‘Slecht!’ riep de burgemeestersvrouw met voldoening; ‘de man zit tot over de ooren in de schuld!’

‘Hoe iemand toch vallen kan!’ zegde de vrouw van den veldwachter, met een gemaakten zucht.

‘Dat is de straf der hoovaardij,’ zeide de vrouw van Lootman, met opgeptoken vinger, en zoo nijdig als een mopshond, die bijten wil. ‘Was dat ook een opschik voor de vrouw van een boer? neen, dat kon geen stand houden!’

‘Mijn man zegt altijd,’ hernam de vrouw van den secretaris, die voor een soort vaa schriftgeleerde doorging; ‘dat de opschik het hart van den mensch droog en ijdel maakt, en het vroeg of laat doet verwelken, gelijk de lelie des velds, die....’

‘Waarom moest de eenvoudige Geurik ook hoofdman en kerkmeester worden?’ Wij kennen immers Geurik Minten wel! riep vrouw Lootman.

‘En waarom moest hij procedeeren?’ Uit hoogmoed, uit louter hoogmoed! zeide de secretarisvrouw.

‘Daarin ligt zijn ondergang,’ zeide de echtgenoote van den veldwachter; ‘mijn man heeft het duizendmaal verzekerd.’

De vrouw van den deurwaarder kwam ook bij het kleine groepje, dat zich aan de deur van Lootman gevormd had, en zegde:

‘Mijn man zegt altijd voor zijne reden, dat indien hem iemand gerechtelijk zijn bril afeischte, hij denzelven terstond zoude geven, uit vrees dat hij later verplicht zoude zijn, er een stukje van den neus bij te doen.’

Wij bekennen rond uit, dat de deurwaarder van het dorp een verstandig en doortrapt man was.

‘En waarom blijft hij nog hoofdman?’ vroeg de meid van den tweedeluitenant.

‘Waarom schaamt hij zich niet, de kerkschaal nog in de hand te nemen?’ vroeg de vrouw van den secretaris.

‘Mijn man zegt,’ sprak vrouw Lootman, op hare dikke lippen bijtende; ‘dat die twee eerambten onvereenigbaar zijn met den toestand van een onteerd man.’

‘Nu, dan wenschen wij Lootman geluk!’ riep de gansche hoop vrouwen als uit een mond.

‘Of mijn man die eerambten zal aanvaarden, valt nog te beslissen,’ antwoordde de burgermeestersvrouw, op een miauwenden toon.

‘Dat mag hij niet weigeren!’ riep de meid van den luitenant.

‘Wees gerust;’ daarvoor zal mijn man wel zorg dragen, sprak de vrouw van den veldwachter, de hand plechtig uitstekend.

‘Waarom verkoopt de arme drommel zijn goed niet?’ vroeg de vrouw van den deurwaarder, wiens geliefkoosd werk was, eens anders zaken in de war te helpen.

‘Dan kwam het Kraaien-nest in handen van Lootman,’ zegde de vrouw van den veldwachter op fleemenden toon.

De vrouw van den burgemeester voelde hare dikke, roode kaken nog dikker en rooder worden.

‘Ja, waarom verkoopt de ongelukkige Minten zijn goed niet?’ vroeg de meid van den luitenant ongeduldig.

Omdat hem zulks door iemand wordt afgeraden,’ zegde de vrouw van den burgemeester, terwijl zij een nijdigen blik naar de pastorij wierp.

‘Door den pastoor!’ riep gelijktijdig de vrouwelijke groep.

‘Die hem altijd de hand boven het hoofd heeft gehouden, grijnsde Lootman, welke achter het raam, het gesprek der snapsters stond af te luisteren; ‘en met voldoening, voegde hij er bij: maar ook behalve de pastorij, blijft hem geen enkel bevriend huis meer over.’

Neen, de brave Minten had behalve de pastoor geene vrienden meer. Voorheen toen de lachende genius van den voorspoed op den drempel van 't Kraaien-nest zat, rekende iedereen het zich tot eene groote eer, onder de vrienden van den welgezeten pachter geteld te worden; - nadat de welvaart uit zijn huis verbannen was, nu alles met verhaaste schreden naar eene volslagene armoede heen liep, nu verwijderde zich iedereen van hem, even alsof men op zijne kleederen de asch van de lont eens brandstichters, of de bloedvlekken van een moordenaar had zien kleven.

Ja, het oude spreekwoord is en blijft wel altijd waarheid:

Zoo lang 't geluk u volgt, heeft men een hoop van vrinden;

Maar zijn ze in tegenspoed nog allen wel te vinden?

Maar toch, zoo als wij reeds gezien hebben, behield Geurik Minten nog één oprechten vriend: het was de oude dorpsherder, een man die te veel plichtgevoel, te veel oprechte menschenliefde in het hart droeg, om hem in zijn ongeluk te verstooten.

Dikwijls legde de pastoor een bezoek af op 't Kraaien-nest, en nooit ging hij heen, zonder de brave lieden troost in het hart te spreken, zonder hen te doen hopen op betere toekomst, en aan de huismoeder een deel zijner spaarpenningen in de hand te stoppen.

De geestelijke bewonderde de goede lieden die zoo goed begrepen, dat de Heer van hier boven zijn wakend oog nooit van ons afwendt, en zelfs somtijds diegenen beproeft, welke hij ouder zijne meest geliefde kinderen telt. Hij bewonderde het edel karakter van Minten, het reine hart van zijne vrouw, zoo dikwijls er in den huiselijken kring gesproken werd van den nijdigen Lootman, de geheime oorzaak van allen tegenspoed. Op een zijner wandelingen naar 't Kraaien-nest, had hij achter den hoek der schuur, het volgende gesprek tusschen man en vrouw, afgeluisterd:

‘Wat gaat het toch wisselvallig in de wereld,’ zuchtte Hanna; ‘eenige jaren geleden, waren wij rijk, en heden!....’

‘Laat ons niet morren tegen den Heer,’ sprak Geurik vermanend.

‘O neen, ik mor niet;’ gaarne onderwerp ik mij aan zijn wil, zegde Hanna.

‘Goed gesproken!’ hernam Geurik; ‘hij, die zich niet onderwerpt, mag geen Christen heeten.’

‘Neen; de Heer is voor mij altijd even aanbiddelijk, hoe hij den mensch ook behandelt,’ liet de vrouw er op volgen; ‘maar heet het morren, wanneer ik van tijd tot tijd eens denk, wat al bitterheid ons door Lootman is aangedaan?’

‘Ja, Lootman heeft het wel voorzegd: “dat hij niet zoude rusten, voor dat hij den val van 't Kraaien-nest bewerkt had;” maar toch vergeef ik hem uit den grond mijns harten al het kwaad, dat hij ons aandeed,’ sprak Minten.

[p. 368]

‘Geurik, wat hebt gij een goed hart.’

‘Zoude ik mijn evenmensch durven haten? Zegt men niet, dat de haat, dien gij uwen broeder toedraagt, op God zelven terug valt?’

‘Judas de verrader kreeg wel een kus van vergeving,’ sprak de vrouw; en de oogen ten hemel heffend, liet zij er op volgen: ‘de Heer vergaf aan de beulen, die Hem zoo wreed mishandelden.’

‘Volgen wij dat voorbeeld,’ zeide de man met opgebeurd gemoed.

Welk een verschil, dacht somtijds de dorpeherder, tusschen het Kraaiennest en het huis van Lootman! Hier goedheid en liefde; daar bittere nijd en afgunst, en verwaarloozing van alle gevoelens, die den christen kenmerken! Hier huizen teyredenheid, gelatenheid en betrouwen in God; daar zitten de galachtige kwaadsprekendheid en de brandende haat op den drempel; en de twee gedrochten zullen niet heengaan, voor dat het volslagen ongeluk van een broeder bewerkt is!

Wat is hij gelukkig, die zich, zoo als Minten met zijn zuiver geweten boven de wisselvalligheden der wereld weet te verheffen! Hij kent geen mistrouwen, geene achterdocht, geen kommer; en zonder onrust, ziet hij de toekomst te gemoet, dewijl hij overal de machtige hand der wakende Voorzienigheid ontwaart.

Maar gij, Lootman, die overal uw nijdig hart, even als eene knagende adder, met u omdraagt, die altijd gejaagd zijt door de brandende koorts der onrust, wat zijt gij te beklagen! Gij denkt rust te zullen vinden, en in vrede te leven, wanneer de arme Geurik Minten langs de deuren zal gaan bedelen, en gij hem bijgevolg niets meer te benijden zult hebben; dwaling, diepe dwaling! Thans is het de brandende nijd, die u gedurig het hart doorrijt, dan zal het de wroeging van het geweten zijn, die u als een wandelenden jood onbarmhartig zal voortzweepen! Dat zal uw rustelooze beul zijn hier op aarde! En wat staat den mensch, die zijn broeder benijd, gehaat en ongelukkig gemaakt heeft, te wachten, wanneer de gestrenge Rechter van hierboven zijne daden in de weegschaal zal werpen?

(Wordt vervolgd.)