De Belgische Illustratie. Jaargang 1

[p. 336]

Allerlei.

De boom der reizigers.

Sedert eenige jaren bevindt zich in de voornaamste europeesche plantentuinen een boom, waarvan men vroeger slechts zelden den naam had gelezen in reisbeschrijvingen. Weinige reizigers, zelfs niet de bekende Ida Pfeiffer, hadden hem gezien, en zeer klein was het aantal van hen, die kennis hadden gemaakt met de zonderlinge eigenschap, waaraan hij zijnen naam te danken heeft.

De boom der reizigers

De boom der reizigers behoort tot de familie der bananen; op eene hoogte van 3 ellen boven den grond ontspringen de lange dikke bladeren uit den stam en als het ware uit ééne rij van punten, die een eirkel om den stam vormen. Daardoor heeft het geheele samenstel der bladeren den vorm van een omgekeerden hollen kegel, waarin het regenwater zich verzamelt. Doorboort men een der bladen aan den stam, dan schiet er een waterstraal te voorschijn, waarmeê de vermoeide reizier zijn dorst kan lesschen. Het gemakkelijkst kan de reizier er drinken, wanneer hij zich van een puntig ijzeren bui je voorziet. Opmerkelijk is het dat het water altijd frisch en koel is.

De boom der reizigers wordt alleen in de verzergde luchtstreek gevonden, waar hij voor de bewoners schatten waard is, want hij is als het ware de natuurlijke bewaarder van het regenwater, dat dikwijls slechts na een tijdsverloop van vele weken het dorstige aardrijk komt verfrisschen. Tevens is hij andermaal een bewijs van de ondoorgrondbare voorzienigheid des Scheppers.

Hoe een fotograaf bezoekers wist te lokken.

In het stadje X aan den Rijn had zich voor eenige jaren een fotograaf gevestigd. De fotografie was in dien tijd, ten minste te X. nog zeer nieuw, het geen wel begrijpelijk maakt waarom de jonge kunstenaar in de eerste weken en maanden slechts weinig te doen had. De zaak nam evenwel een andere wending en wel naar aanleiding van het volgende.

Juist tegenover het atelier van den fotograaf werd een nieuw huis gebouwd; onze kunstenaar had nu in zijn veel vrijen tijd ruimschoots gelegenheid om te zien hoe weinig ijver de arbeiders dikwijls aan den dag legden en hoe zij door hunne dagdieverij schenen te gelooven, dat het zevende gebod voor hen niet gegeven was.

Op zekeren dag kwam hij op de gedachte om de arbeiders, terwijl zij zich weder aan het gewone kwaad schuldig maakten, op een gegeven oogenblik te fotografeeren. De proef slaagde gelukkig, en den volgenden morgen zag men voor zijn atelier allengs eene groote menigte volks zich verzamelen, die onder lach en spot de fotografie beechouwde. De twee hoofdfiguren op den voorgrond schenen in een diep gesprek gewikkeld; een derde stak zijne pijp aan; een vierde zette den jeneverflesch aan den mond enz. Onder de afbeelding stond geschreven: metselaars die werken.

Men kan zich de ergenis voorstellen der knechts, toen zij zich zoodanig afgebeeld en tentoongesteld zagen. Gelukkig had de zaak twee goede gevolgen: de knechts werden ijveriger, en het volk, dat zich van de kundigheid des fotograafs overtuigd had, bracht veelvuldige bezoeken aan zijn atelier.

Bijgeloof en ongeloof,

De engelsche vrijgeest Byron was even ala zoovele godloochenaars zeer bijgeloovig. Hij geloofde aan geestverschijningen, voorspellingen, waarzeggerijen en droomen. De Vrijdag was een zwarte dag in zijn kalender. Hij dacht er met schrik aan, dat hij zijne reis naar Griekenland op een Vrijdag had aangevangen. Te Genua bedankte hij eens een kleermaker, omdat deze op een Vrijdag een nieuw pak had afgeleverd. Te Pisa wilde hij eene voorname dame bezoeken, met wie hij kennis zocht te krijgen, doch keerde terug op den dorpel des huizes, toen hij zich herinnerde dat het Vrijdag was. Aan tafel reikte hij niemand het zout toe, of liet het zich ook niet toereikm, omdat hij meende dat daardoor de vriendschap gevaar liep. Een zoutvaatje om te werpen of een brood te laten vallen was bij hem een slecht voorteeken; het spridgen van een spiegelglas was voor den godloochenaar een wezenlijk ongeluk.

Een diefstal met accompagnement van een harmonica.

Zoo als men weet, zijn er te Londen straten en zelfls wijken waarin, vooral in den avond, een vreemdeling zich niet zonder gevaar kan begeven. Er hebben daar dikwijls aanrandingen plaats, die niet zelden met den dood der slachtoffers eindigen. De policie is daarom in den laatsten tijd zeer waakzaam en oogenblikkelijk bij de hand, zoodra zich iets verdachts voordoet, doch de straatroovers weten die waakzaamheid niet zelden door allerlei kunstgrepen te misleiden. Onlangs was een jong Duitscher in een dezer buurten verdwaald; het was donker, en er waren weinige menschen op de straat. Eensklaps hoort de vreemdeling een troep jonge lieden achter zich, die eene harmonica bij zich hadden en, zingende en fluitende. op de melodie voortmarcheerden. De Duitscher bleef staan met het doel om naar den weg te vragen, doch werd plotseling op den grond geworpen en van zijn horologie en geld beroofd. Middelerwijl dansten de overige dieven zingende en spelende om hem heen, en vervolgden na de berooving onder een luid hoera hun wreg. Er waren twee agenten van policie in de onmiddellijke nabijheid. die niets kwaads vermoedden en alles slechts als eene jokkernij onder vrienden beschouwd hadden.

Een domme kat

Een domme boerenmeid had oen tinnen schotel, waarin een visch lag, op het vuur geplaatst, om den visch warm te maken. Het vuur had het tin doen smelten, zoodat toen de meid naar den visch kwam zien, zij dezen zonder schotel op het vuur zag liggen. Onmiddellijk wierp zij de schuld op de kat en riep in hare gramschap: ‘dommer dier leeft er niet; het beest eet de schotel op en laat den visch liggen.’

Eene pijnlijke vraag.

Een Duitscher, die het goede leven boven alles, en vooral boven het betalen zijner schulden verkoos, maakte onlangs niettegenstaande den wintertijd met zijne familie een reisje door Zwitserland en hield zich, in gezelschap zijner medegezellen, zoo rijk mogelijk. Op het gezicht der, met steenen bedekte, vlakke daken der zwitsersche huizen riep eensklaps het zesjarige meisje tot verbazing der vrienden en tot beschaming haars vaders: ‘Papa waarom belasten de menschen hier hunne huizen niet liever, in plaats van met steenen, zooals u met hypotheken?’

Frederik zoogezegd de Groote

Mijnheer, gij zijt een ezel. Bouwmeester. Natuurlijk, Sire, hoe zou ik anders alles dragen, wat gij, mij oplegt.